cornelie schreef op maandag, 21 juni 2004, 19:52:



Hai Cornelie,
ik weet het niet hoor, Ilona heeft een arabiertje met een zenuwachtig verleden, volgens mij is Bala nu niet paniekbang meer (maar dat weet ik natuurlijk niet zeker, meer de indruk die ik krijg), zelf heb ik een volboeldje, 1 bonk zenuwen en angst.
Nu niet meer, ze vindt het heerlijk om overal heel veel drama over te maken (vanavond nog, ze had gezien dat ik een zak haver had neergegooid, het eerste wat ze doet is naar die zak toelopen, en vreselijk veel drama maken, dat daar toch wel een paardetend monster lag; bang, paniek, welnee, gewoon wat herrie in de hut, altijd leuk, -of een paardengedachte die ik niet kan volgen, maar in elk geval niet bang.)
Dus schrikkerig, ja, een plant met witte schimmel is eng, maar een giga trekker die langs komt denderen, ziet ze niet.
Paniek, ik heb het bij haar in de laatste 2 jaar niet meer meegemaakt.
Kortom, een lang verhaal, wat ik wil zeggen: ik denk dat als je eenmaal het vertrouwen van je paard hebt, onwillekeurig ras/temperament, de paniekfactor erg klein wordt.
(En ik geef de voorkeur aan vertrouwen, boven respect.)
Het wordt natuurlijk anders wanneer je het ene na het andere jonge paard door je handen krijgt, en tijd is geld.
Dan wil je snelle resultaten. Dan heb je niet 2 jaar de tijd om het vertrouwen op te bouwen, en moet je het via respect zien te doen.

Wel geldt in alle gevallen, dat mocht er iets gebeuren, dat zo angstaanjagend is, dat ondanks alle vertrouwen de paniek losbreekt, je daar doorheen moet zien te komen.
Ik denk, dat wij, degenen met onze troetelpaardjes, daar allemaal onze eigen manier voor hebben. Zoals jij op Pride's schoft kriebelt, wat in mijn ogen zeer vergelijkbaar is met de ors.

Zomaar wat gedachten losgelaten, geloof ik, er zit niet echt kop of staart aan.
groet,
Isabel

cornelie schreef op maandag, 21 juni 2004, 23:11:


En toen ik dit las, bedacht ik me dat ik dit jaar wel degelijk een paniekmoment had meegemaakt met Opal.
In het voorjaar had de boer een soort kanon neergezet om de vogels te verschrikken, om de zoveel minuten ging het af. Het apparaat stond vlak naast het ruiterpad.
En ja hoor, op het moment dat we daar voorbij wandelden, dender, ging het ding af. Ik weet niet wie meer schrok, Opal of ik. Zij rennen, ik stoppen, helaas zit er een bit aan mijn teugels, dus met zit en bit en stem (willekeurige volgorde) vroeg ik haar te stoppen, wat ze zonder probleem ook deed (na 10 meter denk ik).
Veel gesnuif en ogengerol, omdraaien, kijken, lang teugeltje, en weer heel kalm doorlopen.
Ik zou haar liever hebben gestopt zonder aan het bit te trekken, en daar zijn we (vooral ik, ik moet mijn reflexen kwijt) hard aan bezig, maar denk wel dat het een mooi voorbeeld is van hoe vertrouwen rust geeft aan een paard.

Kijk naar een paard in de wei. Er gebeurt iets gevaarlijks, verzin maar wat, een helikopter landt. In eerste instantie rennen ze hard weg, daarna draaien ze zich allemaal om om te kijken wat daar nou gebeurt, weliswaar van een veilige afstand, maar zonder paniek. Ik denk dat het de mens is die de paniek aangeeft, zolang er geen leeuw is die het paard blijft achtervolgen, om het te bespringen, gaat een paard niet door in wilde paniek.
Wat mij betreft heeft je instructeur van de oude stempel gelijk.

Zo, dat waren weer wat losse gedachten,
groet,
Isabel

Ook 2 cts .... voor wat het waard is... denkend aan de eerste paar posts op dit onderwerp ...

Ik heb zelf het idee dat een one-rein-stop wel werkt:
* Bij een paard dat in paniek is en niet meer nadenkt / kan nadenken
* Bij een paard dat rustig is en genegen om mee te werken

En ik heb heel sterk het idee dat het niet werkt:
* Bij een paard dat NIET in paniek is, wel nadenkt maar niet van plan is om mee te werken.

Dit is natuurlijk alleen mijn eigen ervaring met 1 paard , maar eh ... met dat paard mag ik wel zeggen heb ik dan ook zonder overdrijven 1000 keer geprobeerd om die one-rein-stop erin te krijgen voor situaties dat ik die stop goed zou kunnen gebruiken. Wat er dan gebeurt is: je voelt de reflex opkomen ... d.w.z. hij dipt z´n neus wat terug alsof hij het "gaat doen", en dan zie je dat hij merkt dat hij "wat aan het doen is" ... concludeert, dat hem dat niet bevalt en koppig maakt hij z´n nek stijf en galoppeert gewoon door. Ik heb zelf dus het idee, zou hij op dat moment NIET nadenken, dan zou het dus juist WEL werken! Maar mijn ervaring is dat het dus echt niet altijd werkt.

Misschien is het typisch voor mijn paard hoor, hij is nu eenmaal een typetje dat z´n zin wil hebben, een echt kwajongen hahaha. In de bak heeft hij dat soms ook als hij in een "ik werk niet mee" bui is, dan geef ik aan "we gaan links" en hij schudt z´n hoofd en versnelt en spuit naar RECHTS (hahaha).

90% van de tijd werkt hij gewoon lief mee hoor, maar hij heeft zo van die buien .

HannahFroukje schreef op dinsdag, 22 juni 2004, 9:16:


Trouwens ... ik werk ook gewoon met m´n stem en zeg `hooooo` als fase 1, en beloon met m´n stem. Ik vind dat wel makkelijk eigenlijk. Maar ook dat wordt blijkbaar niet in alle omstandigheden een reflex ook niet na 1000 (2000?) keer `hoooo`.

**************

PS leuke discussie weer (alleen weer niet zo´n gezellig toontje eigenlijk, gaat dat hier altijd zo?)