20 jaar geleden ( Ik was toen 22, had ik een -paard en wilde alleen wat dt
hij deed wat ik wilde.) was mijn eigenwaarde belangrijker dan die van het
paard. In die tijd reed je een paard anders dan dat je nu op de Ëngelse"
manier deed. Door deze dressuurstal die vanuit de ontspanning en de
lössigkeit van het paard de proeven wil rijden en niet vanuit het "plaatje"
ben ik gaan denken wat het beste is voor het [paard en wat ik er voor over
heb.b.v. Ik wil hem wel ongeschoren op het weiland laten staan , maar ik heb
niet de ruimte en voor uiterlijk krijg ik dan ook niet mijn punten.
Belangrijk in mijn optiek is dan ook dat je een compromis moet kunnen maken
tussen het bestaansrecht van een paard, jouw lol er in en zijn
levensomstandigheden. Want als je dat niet kunt/mag doen, dan blijf ik wel
met mijn kat op de bank zitten, die trouwens ook geen natuurlijk leven
heeft.
Begrijp me niet verkeerd ik heb het beste voor met dieren in het algemeen en
met mijn paard in het bijzonder, maar ik wil met mijn paard mezelf kunnen
meten met anderen in bijvoorbeeld dressuurwedstijden.
Dit zijn wat losse gedachten die bij me naar boven komen als ik sommige
mailtjes doorlees over hoe anderen de klassieke ruitersport beleven nu ze
het licht hebben gezien.
Groetjes van Ron.