Nog een leuke aanvulling die meer over mij verteld eigenlijk dan over de paarden:

Iwan was in de eerste les en de lessen erna best aandachtig en had respect voor me. Mooi dat dit dus ook kan, heel anders dan Isabella die mij meer als een schuur en krabpaal ziet af en toe . Maar eh, heb het gelijk "verziekt" bij Iwan toen hij in het weekend bij mij was. Ook net zo de aandacht gegeven als Isabella (wel wat minder natuurlijk), maar ook eens een stukje wortel erbij en zo.
Nou eerst volgende cursus was Iwan al wat anders op mij gericht, vooral in de stal mijn zakken doorzoeken en zo.

En na afloop kreeg hij weer een vanillesnoepje van me.

Eh gisteren was hij niet bij me weg te slaan. Die vrouw moest er erg om lachen, maar ik moest mijn persoonlijke ruimte in acht nemen. Iwan snuffelde mij continu helemaal af. Ergens zat heus wel een snoepje in haar verstopt moet hij gedacht hebben. Maar ik had al een veel grotere knuffelpony bij me na 4x oefenen en een weekendje thuis als waar ik mee begon.

Dus eh, het ligt echt wel aan mij hoor . Dat neem ik zonder meer aan.

Groeten,
Ingrid

richard schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 16:53:

Nee hoor, geen stomme opmerking, want ik denk inderdaad dat een paard ook wel eens zijn of haar dag niet heeft. En daar hou ik ook echt wel rekening mee. Het probleem met mijn paardje is dat ze juist altijd zin had en nu eigenlijk altijd geen zin meer heeft.

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 16:57:

Ohoh, daar was ik al bang voor toen ik begon te schrijven. Je moet me inmiddels toch ook wel een beetje kennen. Volgens die vrouw was mijn draai aan het touw nog altijd niet "extreem" genoeg, maar ik vond het al behoorlijk heftig. Die knoop zit gewoon in mijn halstertouw. Niet dat ik daar nog een knoop ingedaan heb, dus het is een verdikking in het halstertouw maar ik vond het in mijn ogen een behoorlijke knots. Maar het is eigenlijk niet meer dan een verdikking in het touw zodat het niet door je hand schiet, ik noemde het even een knoop.

En ik heb haar wel op haar neus geraakt, maar zeker niet zo hard als die vrouw. Wil haar geen pijn doen (nooit willen doen ook; kom nou ik ga mijn meisje niet slaan ) en daarbij was ik bang haar neus te breken als ik zo hard zou slaan.

Maar toch is het gezwiep van dat touw voor haar neus en ik denk zeker mijn reactie op haar gedribbel bij haar in verkeerde aarde gevallen. Daar ging het mij meer om, niet om nu te gaan vertellen hoe lekker ik mijn paard mishandel. Want je moet me geloven als ik zeg dat de woorden wat heftiger over kwamen dan dat het er in werkelijk uitzag. Ik draai al aarzelend dat touw rond zo van als ik haar maar niet te hard ga raken. Er zit geen energie in (die mis ik ook in mijn intentie uitstraling waar Sandra het over had). Denk ook met het longeren bijv. wat saai die rondjes lopen. Als ik dat uitstraal zal Isabella het nooit gaan doen natuurlijk.

Oh wat een verhaal wordt het toch weer. Denk dat velen al weer afgehaakt zijn. En dit wilde ik helemaal niet bereiken eigenlijk.

Maar nog een aanvulling. In dezelfde tijd van dat touw, had ze ook net haar ijzers af en begon ik wat te sukkelen met de overgang van ijzers naar blote voeten. Dus ook alerter te worden op haar lopen en dat zou dus oorzaak 2 kunnen zijn (als nu na mijn "mishandelingverhaal" nog iemand mij serieus neemt en nog zou willen reageren eigenlijk).

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 17:09:

Ik was consequent in het verwennen. Totdat ik dus ging lezen en dingen ging proberen en het ook anders wilde oplossen (want dat gedribbel buiten hing me wel de keel uit meer omdat ik haar gewoon niet aankon).

En toen kwam dus de parelli-achtige oplossing om de hoek kijken; dat touw dus. Ik denk dat Isabella toen eigenlijk dezelfde reactie heeft gegeven als jij Egon bedacht ik me net. Zoals het jou rauw op je dak viel, zo is het dat haar ook gevallen. Dus maw ik ben heel blij met je antwoord want het is nu niet meer bij mij een kwestie van ik DENK dat het de oorzaak is, ik WEET het nu zeker. Stom, dat moest er dus bij mij even ingeramd worden.

En weet ook waarom ze nu zo in verzet gaat tegen een zwiepend touw ACHTER haar kont. En waarom er bij mij die alarmbel gaat rinkelen als ik denk aan combinatie parelli-Isabella.

De "druk" die ik wil gaan uitoefenen omdat ik dat nu zo leer, werkt niet bij Isabella omdat ze die bij mij totaal niet snapt. En dan daarna weer zeker een snoepje krijgen? zal ze denken.

Eigenlijk heel logisch nu.

Maar nogmaals, dat wil ik nog perse even kwijt, ik mishandel mijn paardje echt niet met touwen en zwepen. Ik sta in mijn omgeving erg om bekend dat ik die anti-zweep-gebruiker ben en een paard geeneens kan slaan, ook niet met een touw.

Groeten,
Ingrid

Piet schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 17:19:


Oh nee Piet, zo bedoelde ik het helemaal niet.

Jeetje wat gaat het weer lekker mis vanmiddag zeg. Probeer mijn probleem hier serieus aan te kaarten na echt wat wikken en wegen want ik was echt wat onzeker geworden en nu maak ik er weer een puinhoop van. Egon die denkt dat ik Isabella mishandeld heb en me vanaf heden met hele andere ogen zal bekijken waarschijnlijk en jij die denkt dat ik met een simpel zinnetje je clickeren even van de baan schuif alsof ik geen waarde hecht aan je verhaal.

Tja als ik richting Isabella ook zo overkom ....

Maar dat clickeren lijkt me dus wel leuk, heb destijds met iemand waar ik vele mee mailde ook altijd enorm van haar verhalen genoten over clickeren. En ondanks vele papieren die ik van haar gekregen heb, snap ik er niets van. Ik moet dat eerst zien. Maar waar kan ik zoiets zien? Dus vandaar mijn wat korte opmerking; ik kan het niet van een papiertje. Anders was ik er allang mee begonnen. Maar als ik fout begin heeft het helemaal geen zin. En dat ik nu overkom alsof ik altijd snoepjes in mijn zakken heb was ook niet de bedoeling, want ik heb voor Isabella nooit wat op zak. Alleen om 17.30 uur kom ik met een wortel (nu dus) en die krijgt ze altijd, iedere dag. Dat is dus geen beloning meer. Maar voor Iwan was het kennelijk wel erg apart dat hij wat lekkers kreeg. Ja kan ik er dan wat aan doen dat hij gaat schooien.

Groeten,
Ingrid

sannie schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 17:27:


Ja daarom zei ik toch al sorry in het begin en dat ik het niet zo kwaad ging bedoelen als het over ging komen. Het gaat lekker he vandaag ???

Ze weet hier van, ik heb het ook al veel eerder met haar hier over gehad. Het hoeft geeneens de oorzaak te zijn, maar het kan. Ik denk van wel. Maar ik laat haar komen om andere redenen. Zij kon wel enorm goed met Isabella dat circlen uitvoeren, zij weet dat ik achteraf gezien niet blij was met deze touw"training". En ik heb nog altijd goede contacten met haar, maar het begint er nu op te lijken dat dat niet zo is, dat ik haar manier van met paarden omgaan verafschuw, dat ik Isabella mishandel, dat ik andere paarden met snoepjes omkoop, enz. enz.

Al met al dames en heren zou ik willen dat ik er nooit over begonnen was.

En ook deze zin valt waarschijnlijk helemaal verkeerd binnen bij mensen. Ik ben echt blij met jullie reacties, maar ik eh ........ weet het even niet meer nu. Ga die wortel wegbrengen

Groeten,
Ingrid

sannie schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 17:36:


Oh ik zit er nog hoor en ben ook niet boos. Maar het gaat voor mij nu even te snel. Ik kaart mijn probleem wat voorzichtig aan, ook op yahoo gedaan zoals je gezien zult hebben, echter hier gaat het punt dan ineens "lopen". Ik reageer omdat ik achter de pc zit (want ben er buiten uitgeregend), maar ik heb nog niet echt de tijd om alles op me in te laten werken. Ga dat vanavond doen. Neem alles mee in gedachten. En daarmee bedoel ik ook alles. Dus niemand teleurgesteld graag, ik denk er over na, over alle mogelijkheden. Maar dit gaat nu te snel. Ik reageer nu steeds met nieuwe voorbeelden en daarmee maak ik het voor mezelf erger, maar wil graag het beeld compleet maken, vandaar dat ik, toen Egon mij vroeg waar ik dacht dat het mis gegaan was, met dat touw aankwam. Maar goed, ga nu echt weg en er even over nadenken.

Weet nu al dat Isabella zo meteen in uitgestrekte draf al hinnikend haar wortel in ontvangst komt nemen. Wat ze daarbij denkt, laat ik maar aan jullie over .

Groeten,
Ingrid

Piet schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 18:15:

Oh?
Even heel serieuze vraag: "Zoals?"

Ik geef het lekkers gewoon voor het lekkers. Niet omdat ze er wat voor moet doen. Soms wel. Bij vrijheidsdressuuroefeningen (die ook niet volgens het boekje verlopen, maar oke ik neem er genoegen mee), beloon ik met stukjes appel.

Maar normaal rol ik gewoon een appel op de wei en kijk ik hoe smakelijk ze dat ding naar binnenwerkt. Ze hoeft er alleen maar naar toe te lopen en te eten.

En die wortel ook. Niets geen moeite voor te hoeven doen. Wordt zelfs in hapklare "brokken" voor haar aangeleverd. Maar een voor een en niet schooien en netjes eerst mond leeg eten .

Ik doe dit al 7 jaar zo. Dus dat laat ik ook maar zo. Als de konijnen eten krijgen, komt ze bij mij echter nooit schooien en als mijn moeder haar konijn eten gaat geven, gaat ze daar wel direct op af. Want dat konijn krijgt krentjes en Isabella krijgt er dan ook altijd een paar. Bij mij krijgt ze die niet en dat weet ze.

En ja Marianne je had wat het hooi betreft gelijk; na een uur is het op. Maar dat was ook eigenlijk een oud voorbeeld; de laatste tijd eet ze het goed op omdat ik inderdaad als ze echt niet wil eerst even ga controleren of het wel goed hooi is (niet muf of zo) en dan ook zoiets heb van "dag Isabella, eet smakelijk".

Maar ik geloof dat ik ook nu wat ga afwijken van mijn eigenlijke vraagstelling.

Mijn probleem met het schrijven nu is dat het me nu echt te snel gaat. Vraag en reactie en wedervraag en reactie en ideeen die bij mij ontstaan en hier niet in goede aarde vallen enz. Dat gaat niet zo snel in mijn koppie. Dus wat mij betreft heel even een time-out omtrent dit onderwerp.

Allemaal bedankt voor de reacties.

Wat ik overigens nu alvast net besloten heb dat ik sowieso ga doen is proberen beter op te letten dat ik consequent ben. En als ik het zelf al niet begrijp wat ik wil gaan doen, hoe moet Isabella het dan begrijpen (dus dat ook in de gaten houden).
Dan in het bos weer uitdagingen zoeken, desnoods met een ander leidtouw en weer zoals "vroeger" laten eten (het gras kan nu niet meer direct voor bevangenheid zorgen). Met de kar wil ik haar voorlopig niet meer voor de marathonwagen zetten, maar voor de lichtere 2-wieler en ik wil meer tijd in haar gaan steken en minder tijd in mailen en chatten en forummen (alweer zullen sommigen nu weer denken ?!).

En voor nieuwe dingen zal ik inderdaad eens gaan nadenken over het clickeren, althans mezelf eens beter in verdiepen. Ook het Ttouch vond ze destijds erg leuk, dat zou ik ook wel verder willen leren.
Wat Parelli betreft denk ik dat de eigen interpretatie van onze instructrice wel eens een probleem kan zijn omdat ik het niet snap en het hier en op yahoo ook niet goed uitgelegd kan krijgen derhalve want ik heb allang door dat het niet altijd hetzelfde is en dat opbouw van fases er bij mij helemaal niet in zit.
Dan die gedachten bij dieren ... dat zit er bij mij van kinds af aan in. Dat zal ik niet snel kunnen loslaten. Zelfs met de pluchenbeer op onze bank kan ik hele gesprekken houden (oei wat moeten ze nu wel weer niet van me denken hier (lol)). En ja jullie hebben gelijk, een paard denkt niet zo zoals wij. Maar ik denk dat er altijd bij omdat het altijd zo mooi past in mijn gedachtengang op dat moment. Dus dat is die intentie? Ik zal er meer op gaan letten dat ik dit dus niet meer moet doen.
En tja Egon wat dat touw betreft, dat was allang verleden tijd, maar ik dacht misschien dat het touw dat nu aan haar achterkant zwiept haar daarom wat van streek maakt. Maar voorlopig geen zwiepende touwen meer dus (of nooit meer is beter).

En verder weet ik even nog niets meer te melden.

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 19:06:

O ja, hierop vergat ik nog even terug te komen. Overigens maar goed dat hij niet meeleest. Noem hem niet "bejaard" of oud want dan wordt hij "giftig".
Maar dat terzijde.

Hij vertelde gisteren weer toen hij naast me zat en wij de verrichtingen van een onze medecursisten gade sloegen, dat hij vroeger, dus naast dat hij zijn paarden mende met een halster en een touwtje, ook zijn ademhaling gebruikte. Als het paard met de ploeg uit de voor ging, hoefde hij alleen maar uit ongenoegen eens diep te zuchten en het paard corrigeerde zich vanzelf. Zo ook met het maaien van het koren. Ging het paard scheef, dan even zuchten en hij ging weer recht.

Ik probeerde dat bij Iwan toen hij er weer vandoor schoot toen ik de druk moest opvoeren (weer dat zwiepende touw dat de boosdoener was ). Ik dacht even die ben ik kwijt, want het touw ging ferm door mijn hand heen, maar ik dacht ineens aan Jan zijn zuchten en zuchte eens heel diep. En verdomd Iwan remt en ging bijna direct in stap over. Ik was zelf erg verbaasd.

Dus ja ik leer, ik leer echt. En ik weet ook verdomd goed dat dat touw fout is geweest destijds, maar dat besef kwam pas later, veel later en toen was het te laat eigenlijk. Dat moet je me nu niet kwalijk blijven nemen, ik weet het. Ik was ineens ook erg inconsequent toen. Dat bedoelde ik eigenlijk ook toen ik vertelde: toen ik hier op het forum kwam. Want toen leerde en zag ik zoveel verschillende manier van omgaan met paarden dat ik die allemaal wilde uitproberen. Was ik nu gewoon bij mijn eigen manier gebleven ... maar ja zo zit een mens niet in elkaar. Ik wil dat clickeren ook wel proberen, maar niet nu, niet nu ik het niet meer snap en Isabella ook niet meer. Ik moet gewoon proberen haar weer "terug te vinden", begrijpen jullie dit?

Groeten
Ingrid

Marianne schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 20:09:

Ja dacht ik later ook aan. Dacht ook direct O jee Marianne vergeten te noemen. Ging toen over de mendoorgangen dat ik zo gespannen was als ik die moest nemen en dat we steeds vastzaten. Toen ik rustig ging ademen gingen die mendoorgangen ook goed. Was ik niet vergeten hoor. Maar het ging bij Iwan van de week ineens zo plotseling en in een ander verband, maar het werkt dus zeker altijd : - )


Heb ik ook nog.

Groeten, Ingrid

Esther van Zoen schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 21:09:


Ik heb dit ooit met Isabella gehad. Dan weer links, dan weer rechts. Niet extreem, maar wel aanwezig. Genoeg om niets te kunnen doen.
Echter ik kan je niet echt raad geven, omdat ik nooit heb kunnen achterhalen wat het geweest is. Rontgenfoto's wezen geen hko.htm">hoefkatrolontsteking uit en geen hoefbevangenheid. Maar toch geloof ik zelf nog altijd dat het de laatste is geweest. Het gras is er nu ook weer "geschikt" voor. Nu de nachten kouder worden en we overdag toch nog richting zomerse temperaturen gingen maakt het gras veel fructose aan en dat is dus de boosdoener voor een bevangenheid. Aan de andere kant heb ik al weer begrepen kan een paard dat er niet vatbaar voor is (de mijne had en heeft het al vaker gehad), maar een gezond paard dus met gezonde natuurlijk bekapte hoeven, heel wat hebben en zullen deze niet snel bevangen worden.

Tommie liep van de week op onze NH cursus bij het cirkelen ook kreupel. Uiteraard zijn we gestopt, hoeven bekeken, maar niets. Bij navoelen bleek hij voor boven zijn boeg (rechts) een warme plek te hebben. Het zat dus veel hoger dan wij hadden verwacht. Maar hij ging wel op rust uiteraard.

Groeten,
Ingrid

T de Bakker schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 22:16:


Wat is nu eigenlijk een "niet klassieke vorm" van hoefbevangenheid?

Groeten,
Ingrid

Malenka schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 22:27:

Tot op heden zit in alle verhalen wel wat in, ook in het jouwe. Ik herken dingen en af en toe ook niet, dan denk ik jeetje het kan nog erger .

Maar even alle gekheid op een stokje ...

Ik zit nog altijd te denken. Kijk dat met dat touwtje voor haar neus (en op haar neus) was misschien helemaal niet goed, maar ik wil nogmaals wel aangeven dat Isabella wel een draakje was buiten hoor. Die haalde alles uit de kast om zo maf mogelijk te doen. Monstertje ... ja ook dat. Echt gevaarlijk was ze buiten, vooral als er mensen aankwamen moest zich even helemaal laten zien (4 benen de lucht in, bokken, steigeren en woest om me heen rennen). Die kon ik echt in mijn eentje niet houden.

Dus mijn oude probleem was dat ze te snel was, mijn nieuwe probleem is dus dat ze te langzaam is.

En dat geldt ook voor de wagen. Eerst wilde ze alleen maar draven of dribbelen, dat moest ze afleren (veel te vermoeiend) en dus met staptrainng begonnen (door menner aangegeven). Echter nu wil ze niet meer draven. Het lijkt wel alsof ze ontdekt heeft dat inderdaad langzaam lopen veel minder energie kost of zo.
Maar het is natuurlijk ook nog altijd haar eigen zin doordrijven. Eerst was zij het die bepaalde dat ze zo hard ging, want ik wilde het niet. Nu is zij het die bepaald dat we langzaam gaan, wat ik ook niet wil.

Dus beetje dat respectprobleem zit er wel in. Dominantie wil ik het nog altijd niet noemen overigens.

Ik wil een bepaald tempo van haar, een tempo zoals een "normaal" paard wil lopen. Het moet niet of te hard of te zacht zijn. Maar inderdaad hier heb je dus wel dat heerlijke karakter van een shetlander te pakken.

En dat ik inconsequent ben, komt ook door oa eerst tegen willen houden, nu aan willen sporen. Maar vooral door bepaalde angsten ook. Want daarover heb ik wel eerder gesproken, maar die tellen ook nog mee. Sinds haar ziek zijn in 2002 ben ik gewoon qua lopen voorzichtiger geworden. Ik let op kuilen in het pad, enz. wat ik eerder ook al vertelde. Iets dat ik vroeger nooit deed bij haar. Inspannen en rijden en ik zag wel waar ik heen ging. Nu bepaal ik thuis al de route om te bepalen wel of geen schoenen. Gaat ze wat hinken, dan stoppen en kijken, enz. enz. Alles met de angst dat ze wat mankeert. Dat beest is ook niet gek he, heeft dit ook al door. Dus ook dat moet ik loslaten. Beest heeft niets, tussen de oren door de weg op kijken en niet "zeiken".

Nogmaals het ligt aan mij, ik moet dingen anders gaan doen, maar ik denk inderdaad dat ik eens begin bij het begin.

Die rustperiode hoeft niet denk ik, ze heeft niet zoveel hoeven te doen. Maar wel het begin van het mennen. Niet meer inspannen direct, maar weer lopend aan de hand gaan mennen. Weet wel dat ik dit vroeger heel vaak deed, de wijk in, zij voorop en lopen maar. Ze vond dit inderdaad heel leuk, maar je krijgt dan die opmerkingen; ben je haar aan het beleren? En omdat ze het al kende vond ik dat ik beter de wagen mee kon nemen. Dus laat ik daar weer eens mee beginnen, ook op de wei, beetje van inderdaad het begin. Overgangen rijden.

Overigens Bianca het is wel zo dat stap stap is, ho is ho en draf is draf. Dat doet ze altijd direct goed, geen aarzeling. Maar nu nog het tempo vast zien te houden .

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 2:01:

Nou dat is het hem nou juist. Het interesseert mij dus wel, maar ik snap er eigenlijk geen biet van denk ik. En daarom gaat het nu tussen Isabella en mij mis. Toen ik nog niet nadacht een paar jaar geleden, hadden we geen problemen met elkaar. Op dat fel en heet zijn na dan.
En daar wilde ik aan gaan werken toen ik ging lezen over parelli, hempfling, enz. Dat leek wel op wat ik zonder na te denken deed, vond ik zelf, en dus wat boeken gekocht, gelezen en gaan proberen. Werkte niet zoals ik had gehoopt (of zoals in het boekje stond), en inmiddels op een forum gekomen, daar ideeen op gedaan, mensen mee laten kijken proberen, enz. En zodoende ging ik dingen doen met Isabella waar IK bij NA ging denken en die ik bij nader inzien niet begreep (en zelfs nu nog niet begrijp) (vandaar ook mijn opmerking Piet dat ik niet vanaf boekjes kan leren, want dat is mij nu wel duidelijk). En nogmaals als ik het niet begrijp, begrijpt Isabella mij ook niet, dat mag logisch zijn.

Daarbij hoor ik nu heel vaak dat het op dit moment bij mij een probleem is met leiderschap, dominantieprobleem. Maar ik vraag me dus af of het dat wel is, want ik denk nl. weer van niet. Maar omdat ik er dus weer over na ga denken, weet ik het niet meer. Wordt dus weer een duidelijk verhaal.

Ik kan nu wel dominantie-probleem-oplossend gaan werken, maar als ik zelf al het idee heb dat dit bij ons niet aan de orde is, althans niet zoals ik het zou willen, dan gaat dit ook niet werken. Ik ben het ergens met Egon eens, begrijp waar hij heen wil, maar kan jou Egon (sorry daarvoor) nog niet helemaal volgen. Niet omdat je onduidelijk schrijft, maar omdat ik iets lees wat qua gevoel bij me klopt, maar in mijn hersenen nog niet helemaal geplaatst kan worden.

Vandaar ook een beetje mijn aarzeling of ik Isabella wel op zijn parelli's moet trainen, kan ik uitproberen, tuurlijk, kan proberen of ik ook de baas over haar kan worden, dat ze alleen nog maar doet wat IK wil, maar om eerlijk te zijn wil ik dat geeneens. Ze mag best haar eigen inbreng blijven leveren en dus zal ik nooit een goede leider zijn, wordt dan weer gezegd. En al met al, snap ik er echt een hout meer van. En dan moet ik ook even dus zeker niets nieuws gaan proberen. Maar leider worden, mijn leiderschap blijven aanvechten, dominant zijn over haar; nee, ik vind dit echt niet bij mij passen. Sorry voor degene die ervan overtuigd zijn dat dit wel moet.

Niet meer erover nadenken; dat is eigenlijk nu een beetje mijn conclusie, maar toch wil ik Egon's standpunt graag blijven volgen .
Dus Egon, ga nog even door met uitleggen, hetzij op je nieuw te maken (?) site, hetzij hier.

Groeten,
Ingrid

Esther schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 8:16:


Nee, daar zeg je zowat.
En misschien is ze toch hengstig geweest ook?

En doordat ze nu al maanden zo "traag" is zal haar conditie ook niet alles zijn zat ik me ook net te bedenken. Liet even de wandeling met Iwan de revue passeren in mijn grijze hersencellen en dacht er toen aan dat ze het eerste deel van de wandeling de wat grotere Iwan bij wilde houden, met draven en dribbelen, en het laatste deel van de wandeling gaf ze het op en ging ze stilstaan en wilde ze niet meer met Iwan meelopen. Maar ze was toen drijfnat al op dat moment, neusgaten open. Misschien toch echt wel moe?

Omdat ze vroeger altijd liep te stuiteren en te dribbelen zal ze toen best een betere conditie gehad hebben. Omdat ik ook niet meer zoveel met haar wandel (ook vanwege de hoeven; wilde het gewoon een jaar rustig aan doen met haar; even een keer een jaar GEEN problemen na 3 jaar sukkelen), is haar conditie ook vast achteruit gegaan.

Groeten,
Ingrid