Het was een Hannoveraan, ééntje met veel karakter.
Ik ging er regelmatig wandelingen mee gaan doen, liep nog mee in de lessen
en tot zijn tweeëndertigste liep hij iedere week mee in de springles. Je
moest wel zien dat je een goeie zit had, want hij zou je eens de andere kant
van het obstakel laten zien hebben. Hij sprong enorm graag.
Hij is tenslotte gestorven omdat ze nieren en zijn hart niet goed meer
werkten. Hij heeft zijn eten nog naar binnengeslokt, daarna is hij gevallen
en kon niet meer recht. Hij heeft wel nog gevochten om recht te geraken. De
dierenarts zei dat zijn bloedsomloop aan het stilvallen was en dan heeft men
beestje het verlossende spuitje gekregen.
De jaren ertussen heeft hij mogen genieten van zijn oude dag.