Wij (John en ik) waren er ook. Begin gemist. We waren al om 07.00 uur vertrokken (jaja, om 05.30 op, om eerst de dieren te verzorgen!), maar eerst bij Eddy en Hilde langs gegaan. Hilde had een heerlijke lunch voor ons klaargemaakt en daardoor waren we om een uur of 12.45 uur pas bij de PT.

We hebben niet alles gezien, omdat we ook nog heel veel bekenden moesten begroeten. Ik had al snel door dat Eva de spreekstalmeester (of hoe noem je dat) was. Ze deed dat heel goed, praatte alles zeer vlot aan elkaar.
Jossy vond ik ook heel goed. Ik had hem nog niet eerder gezien. Een grapje hier en daar er bij. Een ontspannen persoon en er mocht dus af en toe iets fout gaan. Hij paste zich heerlijk aan bij de omstandigheden (Noemde o.a. nog het artikel over "goereren" wat Jantine op het forum zette).
Zijn tweede demo was ook leuk. Het springpaard liet (geleid door zijn ruiter) zien dat je prima zonder bit over 1.10 m kon springen. Ik vond de ruiter af en toe niet heel goed meegaan met haar paard, maar al doende leert men. De andere twee vielen een klein beetje in het niet bij dit springgeweld, maar je had zo wel een leuk overzicht op verschillende niveaus. Het paard wat zo bang was voor de luidsprekers had ik persoonlijk een tijdje aan de andere kant van de bak gehouden en dan was ik er langzaam naar toe gaan werken, maar ik had het idee dat de mevrouw ook nogal nerveus was en dan wordt er allemaal niet gemakkelijker op. Ze deed heel erg haar best en langzaam maar zeker ging het toch wat beter. (Het is ook niet niks, zo'n demo met zoveel publiek).
Andrea en Ariël gaven een gave demonstratie! Veel actie, energie en enthousiasme. Doorgewinterde entertainers . Bij de tweede demo hielden ze heel goed rekening met de paarden, die er duidelijk niet veel zin meer in hadden. En misschien was de energie van Ariël ook wel een beetje op, niet niks hoor, dat rennen door die zware bak.
Natalie en haar vriendinnen vond ik grandioos. Je kon heel leuk het verschil tussen al de paarden en hun begeleiders zien. Ook leuk dat het "gewone" mensen met "gewone" paarden waren! Dan krijg je het idee dat je zelf niet echt een "goeroe" hoeft te zijn om wat te bereiken. Natalie hield haar zenuwen goed onder controle en praatte alles leuk aan elkaar.
Stijn hield, met hulp van een speakbriefje, een goed verhaal dat natuurlijk bekappen niet alleen het bekappen op zich inhoudt, maar dat je ook de leefomstandigheden van je paard zo optimaal mogelijk moet maken. Naar het bekappen zelf zijn we niet gaan kijken, omdat we net "eindelijk" lekker zaten en Jossy er zo weer aan kwam.
Naar de mensen met de "spaanse" show, zijn we heel bewust niet gaan kijken. Ik had de paarden met al dat ijzerwerk al zien staan en werd daar niet vrolijk van. We hebben het er nog even met Linda over gehad en die vertelde dat de mensen in kwestie ook zonder bit konden rijden. Persoonlijk had ik ze liever weggestuurd dan ze zo op te laten treden, maar de show must go on...
De doggy dancers hebben we maar één klein stukje van gezien, we hadden zoveel te doen, maar ook dat kleine stukje sprak al enorm aan.
Aan het einde van de tweede demo van Jossy zijn we weggegaan (we hebben nog net even gehoord, hoe Jossy Eddy bedankte voor de uitnodiging van het vorig jaar). Toen was het al over 17.30 uur en we moesten nog helemaal naar huis. Het aan ons zelf beloofde etentje onderweg hebben we maar overgeslagen, alleen even gestopt voor een kop thee en een boterham (gesmeerd meegenomen) en tegen 21.15 uur waren we weer thuis, waar het beestenspul stond en lag te wachten!

Voor ons een heel geslaagde dag, ondanks dat we met heel veel regen van huis vertrokken...

Els.

Het is midden in de nacht. De mensen liggen vast te slapen. Een enkele auto rijdt over de snelweg, die afgescheiden door een sloot en een geluidscherm achter de bak loopt. Willem en Boully, de twee fjorden, staan een beetje te soezen. Ze hebben hun hooi op en moeten nu wachten tot de mensen wakker worden en met nieuw voer komen. Boully schudt eens met zijn lange manen en loopt naar de rand van de bak. Er zit nog steeds geen goede poort in en de sjorband waarmee de mensen de bak hebben afgesloten begint te rafelen. Boully gaat eroverheen hangen om naar de grassprieten te reiken, die daarachter zo verleidelijk groeien. De sjorband kraakt vervaarlijk, Boully duwt er nu met zijn hele gewicht tegen aan en daar is de band niet meer tegen bestand. Met een luide knal breekt hij in tweeën. Achter de sjorband staat een schrikdraadje, maar de oude fjord weet dat daar geen stroom op staat. Rustig wandelt hij er door heen en trekt het draad van de paaltjes af. Willem is wakker geschrokken toen de sjorband het begaf. Hij vertrouwt het allemaal niet zo, wat is die Boully nu toch aan het doen. Snorkend draaft hij door de bak. Dan ziet hij Boully eten van dat heerlijke lange gras. Nog eenmaal snuift hij argwanend naar de sjorband en het draadje dat op de grond liggen, dan waagt ook hij de sprong.
’s Morgens, als de baas komt voeren, lopen ze beiden allang weer in de bak. Ze hebben hun buiken volgegeten, maar de lijnzaadslobber lusten ze nog wel. De baas vindt het maar raar dat ze hun hooi laten staan. Omdat hij net een nieuwe baal heeft gepakt, denkt hij dat ze het misschien niet zo lekker vinden. Hij ruikt aan het hooi, maar er zit geen vreemde lucht aan en ook stuift het niet bij het uitschudden. Hij vertelt het aan zijn vrouw, die er ook niets van snapt. Zorgzaam besluit ze de paarden extra in de gaten te houden, stel je voor dat ze ziek zijn. Willem en Boully liggen inmiddels lekker van het zonnetje te genieten en houden zicht gedeisd. Die suffe mensen hebben immers nog steeds niet in de gaten dat de sjorband stuk is en dat het hooiland voor hen open ligt. Eventjes wachten maar. Straks gaan ze vast wel een tijdje weg en hebben de paarden het rijk voor zich alleen.
’s Middags zijn de mensen in geen velden of wegen te bekennen. Boully begint wel weer eens trek te krijgen en loopt vastberaden het hoge gras in, Willem trapt hem bijna op zijn hakken. Tjonge, wat staat dat gras hier toch lekker hoog. Je hoeft niet eens te bukken om erbij te kunnen. Willem heeft helemaal een mooie plek gevonden. Het gras op de paardenheuvel is nog langer dan dat wat op het land staat en je kan het zonder bukken bij de grond afgrazen. Opeens geeft Boully hem een seintje. Opschuilen, want er staat iemand boven in het huis voor het raam! Boully verstopt zich achter de paardentrailer, maar Willem is te laat. De vrouw, die de bedden aan het opmaken is, ziet hem nog net achter de paardenheuvel verdwijnen. Ze rent naar beneden en roept haar man uit de schuur. “We moeten de paarden vangen!” Ze haalt de halsters op uit de stal en samen gaan ze het land op. Willem en Boully hebben hun buik allang weer vol en vinden het niet erg dat ze uit hun luilekkerland gehaald worden. Alleen weten de mensen nu wel dat de sjorband stuk is. Ze maken de poort dicht met een nieuwe sjorband. Willem zucht diep, dat is nou toch jammer. Boully schudt zijn oude wijze hoofd. “Wacht maar jongen, ik weet nu hoe het moet. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Vannacht….”
De avond valt. Het duurt lang voor de mensen gaan slapen. Ze geven hun paarden het voer voor de nacht. Maar die hebben nog steeds niet zo veel trek in hooi. Rustig wacht Boully tot alles stil wordt. De lichten gaan uit. Willem is toch maar aan het hooi begonnen, maar het smaakt hem niet. Hij weet wel dat dat malse gras niet zo goed voor hem is, maar die smaak en dat sap, het water loopt hem ervan in de mond. Boully loopt rusteloos langs het draad. Hier staat stroom op, daar kunnen ze niet langs. Maar dan heeft hij het stuk zonder stroom gevonden. Hij gaat er overhangen zover als hij kan en het draad glijdt zonder problemen uit de paaltjes vandaan. Nu kan hij weer bij het gras. Willem ziet hem gaan en hinnikt blij. Yes, Boully, dat heb je goed gedaan!
En zo zien ze de zon opkomen. Met een heerlijk ontbijt, zonder door de mensen op rantsoen gehouden te worden. Het belooft een mooie dag te worden. De mensen zijn meestal niet zo vroeg op zondag, dus de fjorden hebben alle tijd van de wereld om hun buiken vol te eten. Maar de vrouw is wat vroeger op dan anders om het toilet te bezoeken. “Shit!”, zegt ze hardgrondig als ze boven uit het raam kijkt. De man wordt daar meteen wakker van. “Lopen ze er nu weer?” En dus staan ze maar wat eerder op. De paarden worden met hun slobber in de stal opgesloten. De mensen gaan aan de slag. Alles wordt nu afgezet met draad waar wél stroom op staat. Het is even werk, maar je moet toch wat met die eigenwijze paarden. Als de paarden hun stallen uitkomen, heeft Boully het meteen door. Hij voelt aan zijn water dat de ontsnappingsroutes nu allemaal geblokkeerd zijn en loopt de bak in om een tukje te gaan doen in de zon. Willem is niet zo slim. Hij heeft niet in de gaten wat de mensen gedaan hebben en ondanks de waarschuwingen van zijn maatje loopt hij met zijn voorpluk tegen het schrikdraad op. Tsjak, ai, dat doet zeer. Snel deinst hij naar achter, waarbij hij bijna op zijn dikke achterste gaat zitten. Boos rent hij naar Boully, die in de bak naar hem staat te kijken. Die gaat er meteen vandoor. “Hé, joh, dat is mijn schuld niet, ik probeerde het je nog te zeggen!” Willem schudt zijn geschokte hoofd. “Ja, maar nou kunnen we niet meer…” Boully grijnst: “Ach jongen, laat me even denken. Ik verzin wel weer wat, misschien, heel misschien, vannacht….”

Monique Meijer schreef op dinsdag 26 mei 2009, 8:40:


Ach ja, ik vind het altijd heerlijk om naar de dieren te kijken en te zien wat en hoe ze dingen nadoen. Toen we Boully vorig jaar kochten werd er al gezegd dat hij er een neus voor had of er wel of geen stroom op het draad stond.

Nog een verhaal: De paarden gaan hier 's middags voor een uurtje het gras op. Nou is Boully nogal een doordouwer met weinig/geen respect voor de mensen, hij heeft wel heel veel respect voor Willem. Willem daarentegen zal nooit proberen ons van onze plaats te zetten en blijft keurig achter je lopen, naar het land toe. Nu loop ik op het moment nogal slecht, dus het gaat allemaal wat langzamer dan gebruikelijk. Boully snijdt me dan, opgejaagd door Willem, nogal eens de pas af. (Boully moet van Willem altijd als eerste het land op, dat durft 'ie zelf niet). Ik was dat zat en ben zigzaggend naar het land gelopen, zodat Boully niet de kans kreeg me voorbij te gaan. Dat heb ik twee dagen gedaan en nu loopt Willem zigzaggend achter mij en krijgt Boully niet meer de kans naast of voor me te komen. Pas als ik het draadje heb opengedaan, moet 'ie weer voorop.

Overigens heeft John meestal flink de pest in als de paarden, of de andere dieren weer eens iets uitgevogeld hebben. Ik heb er toch altijd wel schik in en loop lachend de draden te trekken om ze te slim af te zijn.

Bedankt voor de leuke reacties. En ja, het is een waargebeurd, ietsepietsie geromantiseerd verhaal.

Els.

Nu denk ik dat mijn paarden geen "zomereczeem" hebben maar toch schuren ze af en toe wel eens. Enkele jaren terug zelfs zo erg dat ze de huid onder de maantop stuk schuurden.

Wat bij mij goed helpt is gekookte lijnzaad voeren. Daar moet je dan wel al in de winter mee beginnen, ik start er meestal in december/januari mee. Minimaal één kopje per dag.

Verder helpt, als ze al schuren, het goed uitkammen van staart, manen, etc. (Net wat Conny zegt). Ik gebruik daar dan zo'n (siliconen) ontklitspray bij. Niet erg natuurlijk maar het helpt wel om het dode haar goed te kunnen verwijderen. Verder hebben vliegjes en andere stekers ook een hekel aan de siliconen en blijft het behoorlijk lang op de vacht zitten. Let wel op dat je dat spul niet onder je zadel spuit, want dan glijdt dat zo weer van je paard af.

Els.