Britt Claeys schreef op maandag 17 augustus 2009, 0:56:


Wees gerust, iedereen in het oog houden is niet nodig. Een goede opvoeding van de leerlingen ook niet, al zou dat wel helpen natuurlijk. Het is een houding die van binnen uit de leerkracht komt. Als er iets gebeurd, kun je reageren vanuit verwijten-boosheid-straffen of vanuit begrip-vriendelijkheid-verhinderen. Dat verhinderen hoort er wel absoluut bij en naar gelang de situatie kan dat vele vormen aan nemen, als je houd van bijzonder krachtig en intelligent dan is dit je toekomst

Groet, Michiel

Peter Donck schreef op woensdag 19 augustus 2009, 16:28:


Beide kanten een beetje gelijk hoor.
Als ik een vergelijking maak met mensen die altijd op blote voeten lopen, dan zie je dat de voet van mensen die van geboorte af aan blootvoets waren een sterkte heeft die niet in te halen valt. Hoe jonger de overgang naar blootsvoets gemaakt word des te dichter wordt die sterke natuurlijke voet benaderd. Ook de afstanden die een blootvoeter dagelijks af legt maakt heel veel uit in de ontwikkeling. Echte wandelaars hebben de sterkste voeten. Er zijn zoveel overeenkomsten met hoeven! Blootvoeters die s'winters schoenen aan doen, toch gouw zo'n 5 maanden dan, raken hun conditie flink kwijt. Op blote voeten lopen is veel meer dan een sterke zool, pezen bloedvaten spieren worden vergelijkbaar met de voet van een topsporter. Maar zoals blijkt een topsporter is net zo gevoelig op een grintpad als iedereen. De zool is er niet door gehard, al zijn de kussens onder de huid van een sporter wel dik. Wat sneller te ontwikkelen is, een sterke voet of een geharde huid weet ik niet, beide heb je nodig, wil je overal goed kunnen komen. Op een gladde vloer in de sportzaal blootvoets trainen helpt onvoldoende, ook stoeptegels zijn doorgaans te glad. Niet altijd, er zijn ook hele ruwe bij, net als bij asfalt, die heb je ook en heel ruw (oude weg) en heel zacht en glad. Een geharde huid krijg je door een langzame opbouw van steeds meer ruwe oppervlaktes in je wandeling op te nemen. De beste trainingsopbouw wat dit betreft bevat een rustige periode na lichte overbelasting. Gevoelige voetjes na enkele lange wandelingen eerst een paar dagen laten herstellen dus met lichter en gladder.

Groet, Michiel

Michiel schreef op zondag 16 augustus 2009, 23:37:


Het schrikdraad voorbeeld hield me nog bezig, er is nog een nadere argumentatie voor het werkzame bestanddeel van schrikdraad. Want werken doet het, geen twijfel daarover natuurlijk. Draad straft niet, draad doet zeer en dat is iets anders. Een kachel straft ook niet, die doet zeer als een net kruipende baby dat voor de eerste keer uit wil proberen. De baby zal er niet weer aan komen. Er zijn ouders die zich vergissen in dit werkzame bestanddeel en het nadoen. Door hun kind een mep ( of een opzettelijke harde brul) geven als de peuter aan een kamerplant wil trekken of een ander kind slaat. Als de slag hard genoeg is werkt het ook nog. Het kind denkt niet de plant doet pijn, maar mijn ouders doen me pijn als ik aan de plant zit. En ziedaar de essentie van straffen, een derde partij komt straffen en pijn doen en verknalt daarmee de relatie. Dan is verhinderen zonder verwijten, effectiever en zonder het nadeel van straffen.

Groet, Michiel

Inge Teblick schreef op vrijdag 21 augustus 2009, 8:28:


Mark Rashid verhaald van een paard dat niet voorwaarts wou. En waar hij bij geroepen werd om dit te verhelpen. Het was een uitstekend paard rondom het erf en in de bak. Wilde je naar verder weg van huis dan staakte het. Alles was al geprobeerd, tot de heftigste slaag aan toe, zonder succes. (En daarmee was het paard getraind om niet voorwaarts te gaan tijdens zware druk). Mark probeerde van alles uit en kwam tot de conclusie dat hij wat nieuws moest verzinnen. Na een opbouwend ritueel van licht naar sterkere vraag, stapte hij af en bond één voorbeen omhoog. Na hele korte tijd kreeg het paard ontzettend zere spieren en gaf zijn verzet op. Terug op vier benen staakte hij niet meer, althans het inleidende ritueel was genoeg om hem te besluiten voorwaarts te gaan. Staken is echter zeer individueel, en moet dien overeenkomstig opgelost worden, en bij voorkeur zonder straffen, maar zonder druk zal het vaak niet lukken inderdaad. Soms wel hoor, als een paard verleid kan worden met beloningen, en gewenning het probleem op kan lossen, dan kan het drukloos.

Overigens het nieuwste boek van Rashid (waar dit verhaal niet in staat) is echt zijn beste vind ik: Whole heart, whole horse.

Groet, Michiel

e m kraak schreef op vrijdag 21 augustus 2009, 14:22:


Ik ben wat bevooroordeeld tegen oc, vroeger al fel tegenstander voor het mechanistische daarvan en koos voor de humanistische psychologie, die blokkade zit er nog steeds
Maar wat is er mis met het volkse begrip van straffen? Is het niet zo dat de oc proeven gedaan worden met anonieme onzichtbare toediening van pijn. Maw. er is geen derde persoon betrokken die verantwoordelijk gesteld kan worden voor de toediening van pijn. En dat is juist waarom het géén straf is, zoals mensen en dieren onderling elkaar begrijpen en elkaar er op aankijken.

Groet, Michiel

Piet schreef op vrijdag 21 augustus 2009, 17:24:


Gewoon een slim paard, dat weet dat geen beloning groter is dan niet voldoen aan je vraag. Of je staat eindeloos te belonen voor bijna bijna bijna niets, uren lang. Zo iets?

Groet, Michiel

marjolijn schreef op vrijdag 21 augustus 2009, 19:52:


Uit Frans zijn info valt een betere oplossing te halen.
Maak een plek met rubberen matten (of houten bielzen zal ook goed zijn), binnen 15 meter van iets hoogs dat de bliksem aantrekt die toevallig binnen die 15 meter zijn weg zoekt naar de aarde. Die bliksemafleiders bijvoorbeeld. De stroom van de inslag verdwijnt dan onder de rubberen matten door. Nu je paarden daar stallen zonder dat ze beschermt worden door rubberen matten of houten vlonders is juist een hoger risico. Aan de andere kant als paarden graag met noodweer midden op de vlakte staan (waar ze geen last hebben van vallende boomtakken) zou je daar je rubberen matten neer kunnen leggen, zet er dan wel een lange dunne ijzeren (koper is wat duur) paal neer binnen 15 meter, dat de bliksem weer aantrekt die binnen die 15 meter zijn weg naar de aarde zoekt en waarmee je voorkomt dat het via een paard zijn weg neemt.

Groet, Michiel

Christel Provaas schreef op vrijdag 21 augustus 2009, 18:12:


Is wel braaf dacht ik, de juiste ingang te vinden waardoor er geen druk verder meer nodig was, de rest van zijn dagen. Mark heeft een ontwikkeling doorgemaakt richting steeds zachter, en dit was uit zijn vroegere periode. Nu staat het innerlijke bewustzijn van de rijder centraal bij hem. Als je goed in je vel steekt, helder en kalm waarneemt, dan kun je meer met paarden. En het leuke is, dat oefen je 16 uur per dag! Tenzij je droomyoga er ook bij doet, dan word het 24 uur, maar dat is wel heel erg gevorderd

Groet, Michiel

Anja Seijn schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 0:13:


Oei Anja wat haal jij je in het hoofd?
Kalm en helder zijn, als beoefening gaat gewoon door alle dagelijkse dingen heen, die heb je juist nodig. Want prima in je vel zitten, heeft geen enkele waarde zonder dat het overeind blijft tijdens tegenslag, op je werk, etc.

Groet, Michiel

Frans Veldman schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 16:05:


In de danswereld gebruiken ze ook niet "wijken voor druk" wel
meebewegen, synchroon bewegen, samen bewegen, bewegen in contact, contact improvisatie, vloeiend bewegen, dynamisch dansen, explosief samen bewegen. Kortom het paard moet meegaan met je bewegingen.

Michiel

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 22:50:


We hebben het hier enkel over woorden, en de uitwerking daarvan.
Die idioot die het meegaan met de beweging ooit "wijken voor druk"heeft genoemd is verantwoordelijk voor voor alle verwarring en de leuke discussies die daar het gevolg van zijn

Hoezo leiden en volgen is nooit zonder druk? Ik ga mee met de bewegingen van een danser op 20 meter afstand, zonder of met meedeweten van haar/hem. En dan verder met 0 afstand rollend over de grond, heerlijke tijd gehad met druk is aangenamer.

Michiel

e m kraak schreef op zondag 23 augustus 2009, 4:39:


Dat snap ik en dat maakt het juist minder bruikbaar in de normale situatie waar de mens de trainer is.


Paarden zijn altijd op hun hoede, ook onderling weten ze voor wie ze meer op moeten passen en in welke situaties. Na een klap grazen ze er toch kort naast en lijkt alles vergeten en vergeven. Dat is een eigenschap die ze overigens met mensenkinderen gemeen hebben. De oorzaak daarvan zie ik soortgelijk. En dat is wellicht interessant.

Het heeft niets te maken met dat dieren en kinderen elkaar niet verantwoordelijk zouden stellen, dat doen ze wel alleen dat gras of mooie steentje is interessanter. Maw hun denkvermogen (hersen delen die betrokken zijn) is eenvoudig en niet dominant aanwezig in hun bewustzijn. De zintuiglijke prikkels van de omgeving (en hun eigen lijf) is dominanter aanwezig en trekt alle aandacht naar het heden. En dat stuurt hun gedrag, niet de herinnering aan iets in het verleden. Dat wil niet zeggen dat die herinnering weg is, met de juiste prikkel is hij er weer volop. Een oor plat, een zweep gepakt, het humeur van de ander die gespannen raakt en het hele verleden met die persoon is weer als waarschuwing aanwezig. Van heftige angst naar kalmte heeft maar een minuut of zo nodig, het lijf moet de stress hormonen kwijt raken, het kinder en dierenbrein kan het nog veel sneller. Het is een kwaliteit van leven dat dieren en kinderen gemeen hebben, volwassen mensen kunnen het weer opnieuw leren ook al is hun brein complexer geworden vooral in de denkstructuren. Helderheid en kalmte leid naar begrip en wijsheid. Een mens en ander paard kunnen slaan, schrikdraad handelt niet actief, dat moet je gewoon per ongeluk aanraken om pijn te voelen.

Kortom mijn 2cents.
Groet, Michiel