Esther schreef :

Hee, Es, haal er ook een fysiotherapeut/osteopaat bij, die kan je evt spierversterkende oefeningen geven. Tenminste als je weet dat hij geen pijn heeft....

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Ingrid den Ouden schreef op maandag, 6 december 2004, 13:24:



Ja, ja, angst werkt voedend, projecterend en beperkend.



Doet me denken aan Trudy's verhaal over Sidi en Vera, over loslaten.


We verschilen weer eens van mening, Ik ben van mening dat je te allen tijde rekening moet houden met de bodem waarover je gaat, ook al is het de bedoeling dat je uiteindelijk schoenloos en pijnloos over alle paadjes heen gaat. Niet alleen voor de voeten van je paard, maar ook voor zijn gewrichten, pezen, spieren. Ik kan BD ook wel over de vuursteen heen sturen in volle galop, en ik weet dat ze dat zonder problemen zal doen, zonder pijn ook, maar dat doe ik niet omdat het slecht is voor haar. Het feit dat een paard ook voorzichtig loopt zegt iets over de gesteldheid van de bodem, daar moet je naar luisteren, vind ik.


Je zou ook kunnen zeggen dat dat er bij hoort als je in het bos rijdt. Dat is toch geen reden om de hoeven in te pakken in schoenen. Zou net hetzelfde zijn wanneer ik uit voorzorg mijn enkel tape als ik ga wandelen over ongelijk terrein.

Kijk, dat noem ik nou symptoombestrijding : Je zou beter kunnen kijken naar de oorzaak. Misschien zijn die stralen wel zo nauw dat die stukjes daartussen blijven zitten.... Ik zou dus eerder met die stralen aan het werk gaan....

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Beste Ingrid, ook al zijn wij het niet altijd met elkaar eens, ik vind het toch leuk en leerzaam om met je te discussieren. Het houdt mijn gedachten scherp en open. Ik begrijp je heus wel, ik ga alleen in de contramine als ik het niet met je eens ben, bovendien slaag je er prima in jezelf duidelijk te maken, hoor. Als iets 2 keer geschreven is dan lees ik daar wel overheen (heb ik nu dus ook gedaan, het is met niet eens opgevallen, kun je nagaan).

Ook al komen wij vanuit 2 verschillende werelden, ik hoop dat ik jou kan duidelijk maken dat ik wel mijn best wil doen om mij in jouw gedachtengang in te leven. Ik merk dat jij hetzelfde doet.
't Is goed, ik vind het ook leuk , jou ook !

Voel je niet zo aangevallen want je hebt veel zinvols te melden

Groet, Pien

Malenka schreef :


Hoi Malenka, heeft de DA ook verteld waardoor hij denkt dat je paardje zo verwaarloosd is? Want dan kunnen anderen uit diezelfde groep ook deze verschijnselen hebben....
Hoe kan het dat een paard in de opfok, dus dag en nacht buiten zo weinig bespiering heeft, en nog niet eens in staat is om een drafje te maken? Heeft ie zo weinig te eten gehad? Of is hij zo opgejaagd geworden ? Wat moet je hem nu te eten geven?
Ik vind het super voor je dat het beter gaat met hem !!!!

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Isabel van der Made schreef op donderdag, 9 december 2004, 21:06:


Ja, ik heb ze voor Holly. Ze passen perfect. Toen kreeg ze mok en kapotte kootholtes die nog niet helemaal mokvrij zijn. Dus de schoenen moeten even wachten tot dat over is.
Ik kan daarom nu even niet verder opbouwen.

Het toeval wil dat ik zie dat Holly nu zo goed begint te lopen op het harde dat ik twijfel of ze wel nodig zijn voor de gewone huis-tuin en keukenbuitenritten. Lange afstanden rijd ik nu zowiezo nog niet met Holly.

Ze zitten helemaal perfect, ik heb ze in de bak op zand gebruikt en dat was geen probleem, er zaten geen hopen zand in. Het schuurde ook niet.
Je moet ze gewoon na een kilometer even bijstellen, de pasvorm is zeer goed en comfortabel. Het materiaal voelt zacht en verend aan, is wel zwaar van gewicht. Ik zag Holly eerlijkgezegd veel soepeler lopen, veel zekerder dan zonder, maar dat was toen ze nog echt last had van haar hoeven, ze was toen net voor het eerst gestrasserd en had 4 hoefzweren achter de rug. Het leek alsof zij die schoenen op dat moment als een verademing ervaarde, ze wandelde er zo op weg!

Maar ik weet heel zeker dat, inderdaad, zoals Frans al zegt, je geen sliding stops met hoefschoenen kunt maken omdat ze niet glijden.

Of je er mee kunt springen weet ik niet, dat doe ik zelf nooit. Voor endurance moet je geloof ik Cornelie vragen. die heeft daar ervaring mee, al taped ze de hoef wel in, meen ik me te herinneren.

Ik kan ze je zeker aanraden! Het enige nadeel wat ik merkte was dat Holly er in de bak een verloor omdat ik ze nog niet goed bijgesteld had. Als je dat buiten gebeurt kan het zijn dat je er na een paar kilometer pas achter komt.... Dan kun je terug gaan om te zoeken.

Verder vond ik het aan - en uitdoen van de hoefschoenen very easy, ze gaan makkelijk aan, als het paard dan de voet neerzet ploppen ze zo op de plek. Uit is de bindingen losmaken en je schuift ze zo af.

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 14 december 2004, 23:04:


Toen Izzy (Fjord) bij ons kwam was ze ook veel te dik van het overmatige eten en niks doen. Ze krijgt bij mij niks anders dan hooi en ik laat haar zoveel mogelijk bewegen. Als de andere paarden hun emmer bijvoer krijgen krijgt zij een emmer hooi, naast het hooi dat ze zowiezo krijgen.
Ze trapt er nog steeds in en ze is al veel afgevallen. Te vet is te vet, met of zonder wintervacht. Over dikke buiken en te dik zijn hebben we het pas nog uitgebreid gehad.

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Esther schreef op dinsdag, 21 december 2004, 21:02:


Tja, Romeo, "onze" paardentandarts vertelde vorige week dat stalpaarden met fastfood, weinig ruwvoer en weinig gras meer last hebben van haken en scherpe randen. Volgens hem was hooi zelfs nog vrij zacht, maar gras en bieten het ideale voedingsmiddel voor de tanden.

Maar dat van die tandsteen in relatie tot hard water geloof ik niet, Es, want dat zou betekenen dat wij Limburgers meer last zouden hebben van tandsteen dan elders in het land, doordat het water hier zeer hard (kalkhoudend) is...... Lijkt me toch niet.

Wat wij overigens gedaan hebben toen ik zag dat sommige paarden begonnen waren met het consumeren van de planken omheining is boomstammen in de paddock neerleggen. Kunnen ze hun knaaglust daarop botvieren.

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Een kennis van ons, collega manege-eigenaar, beklaagde zich over het feit dat zijn (stal) paarden zo maf doen als hij ze na dagenlang binnen gestaan te hebben weer eens op de wei laat.
Hij durft het niet aan nu met deze vorst en het bevroren ongelijke terrein, uit angst dat ze zich 'de benen kapot rennen'.
Zijn 60 paarden moeten nu dag en nacht op stal verblijven....

Ons echter viel het gisteren op hoe goed onze buitenpaarden weten dat ze niet hard moeten gaan rennen over de bevroren blub.
Ze lopen allemaal heel voorzichtig over die bevroren kuilen en hobbels.
Ik denk dat dat ook komt doordat ze heel veel gevoel in hun voeten hebben.....

Weer een mooi voorbeeld.....

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

E. Buys schreef op maandag, 27 december 2004, 10:18:


Wat een mooi verhaal !!!! Gelukkig heb ik zoiets nooit meegemaakt.
J a c k en ik hebben net zitten fantaseren wat onze paarden zouden doen in een situatie als deze. BD zou waarschijnlijk heel hard weghollen of zich achter mij verstoppen, Holly zou zeer vuil kijken maar te schijterig zijn om iets te doen. Steffie zou meehelpen zakken doorzoeken of aanwijzen, zo van : "Daar zit nog wat", Izzy, tja, Izzy, dat weten we nog niet. Zij zou wel erg nieuwsgierig zijn maar zich wat afzijdig houden. De enige waarvan we er bijna zeker van zouden zijn dat ze ons te hulp zou komen zou Cherokee zijn. Zij kan heel fel reageren en omdat ze zwart is kan dat behoorlijk afschrikwekkend werken.

Maar je weet gelukkig maar nooit he. Ik moet er ook niet aan denken het uit te hoeven proberen, het kan ook zo verkeerd aflopen....
Ik vond het een waanzinnig ontroerend verhaal....

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Heerlijke kerstrit in de sneeuw gehad vandaag.
Paarden waren superdruk, blij en rennerig.
Het waaide en sneeuwde behoorlijk, af en toe ging BD even met de kont de wind in staan om zichzelf tot rust te brengen en even van die ijzige dwarrelvlokken af te zijn, leek het wel.

Als klap op de vuurpijl een kilometerlange galop bergop over het besneeuwde bospad. Zonder glijden, zonder pijnlijke voeten.
De paarden waren minstens net zo uitgelaten als wij....
Ik zit hier nu met nog nagloeiende oren, dito knieën en tintelende vingers met een kopje winterthee bij de houtkachel.
Heerlijk om zo spontaan te kunnen gaan rijden als het sneeuwt en je tenminste geen glij-ijzers hebt....

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....