Isabel van der Made schreef op donderdag, 14 juli 2005, 15:10:


Ok, ze zijn inderdaad geen jachtdieren In de zin dat een paard vlucht bij serieus dreigend gevaar en niet aanvalt, kan je zeker de term vluchtdier gebruiken.


Dank Isabel, precies wat ik bedoel.

Groetjes,
Marlies

Sabrina Adams schreef op donderdag, 14 juli 2005, 15:44:


Hey Sabrina, ik wil het eerst weer even met je eens zijn over een opmerking die je al een paar keer gemaakt hebt nl: "Het paard heeft altijd gelijk".

Nu, als jij het land uitrent voor een spin, is dat een irrationele reactie en zal iedereen zeggen dat je geen gelijk hebt door het zo op een rennen te zetten..die spin doet je namelijk niks.
Dan trek je een loodrechte lijn naar het paard..dat het paard ook zo kan reageren...nou, dan heeft het geen gelijk, toch, als het ook zo reageert?

Begrijp je dat ik vind dat je jezelf tegenspreekt?
Sorry dat ik je daarvoor op je woorden moet pakken.

Groeten,
Marlies

Hoi....zo zie je toch ook wel eens filmopnames van een kudde van 20 a 30 paarden (door mensen gehouden natuurlijk in die omvang) die vanuit een helikopter gefilmd door de heuvels jagen? Misschien laten ze zich wat opjutten door een tweetal nerveuze kuddeleden, maar inderdaad is dat een excuus om de benen te strekken...het paard IS beweging natuurlijk.
Het probleem zit m er alleen in, dat wat voor een paard "even de benen strekken" is, voor een mens al snel een "ongecontroleerde rengalop" is.
Wederom duidelijk waar dat probleem ontstaat


Daar kan ik mij helemaal bij aansluiten. Ik leer een paard eerst dat hij een prachtig zelfstandig wezen is wat zich niet hoeft te onderwerpen en zelf beslissingen mag nemen...dan gaat het er natuurlijk om dat je als mens op die beslissing durft te vertrouwen en het paard op jouw beslissing.
Dus als mijn paard in de bossen vanuit een heerlijk galop ineens op de rem gaat, vraag ik mij af wat zijn reden daarvoor is, terwijl ze me op de manege leerde hem dan een klap te verkopen, want om stoppen hadden we niet gevraagd.
Ach, je hebt het zelf eigenlijk allemaal al gezegd.
Maar het raakt voor mij wel de kern van het probleem van paardlievend Nederland wat geen NH toepast: ze durven niet te onderkennen dat het paard zoveel intelligentie heeft, laat staan dat het sensitief is. Het eerste wat een paard op de manege afleert, is voor zichzelf te denken.


Groeten,
Marlies

Sabrina Wuyts schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 13:34:


Hey Sabrina,

wat ontzettend erg dat je dit hebt moeten zien!!
Vorig jaar heb ik een macho-italiaan op Sardinie een driejarige hengst zien wurgen met een lasso...mijn meest dreigende Italiaans maakte nog geen indruk op hem en toen ik hem lijfelijk aanviel, had het paard al opgegeven, of misschien leed het al aan hersenbeschadiging op dat moment.
Het achtervolgt me nog steeds, vandaar dat ik er nu over moet vertellen terwijl jij er niks aan hebt natuurlijk.

Voor mij is weinig zo akelig als het zien van een paard dat sterft,zeker met doodsangst in de ogen.

Het ziet ernaar uit dat het paard in dit geval een sportershart had en inderdaad een hartaanval kreeg of wie weet welke middelen hem toegediend zijn om een dergelijke prestatie te halen?

Ik weet weinig van het wedstrijdcircuit af, maar moeten niet paarden ook regelmatig aan fysieke controles onderworpen worden?
Ben daar wel benieuwd naar, hoe zoiets werkt.

Ik hoop voor je dat je het van je af kan zetten...dood gaan hoort ook bij het leven en net als mensen, is daar ook bij paarden geen eerlijkheid in te ontdekken.

Groeten,
Marlies

Hoi Esther,

net voor gisteren hier de stroom uitviel een prachtige gedachtengang getikt over hoe de Indianen met de paarden in contact kwamen...totaal niet wetenschappelijk gestaafd, maar het houdt de romantiek er een beetje in, want dat gevoel krijg ik ook bij paarden.

Kwam er in de kern in ieder geval op neer dat ik bedacht dat misschien het paard wel het eerste contact met een verloren Indiaan gelegd heeft....uit nieuwsgierigheid "wat is dat malle wezen toch wat daar al een uur onder die boom ligt".
Kan mij namelijk zo voorstellen dat de Indianen wel eens een kudde paarden zagen, maar deze beesten te krachtig en snel vonden om te bedenken ze te kunnen vangen.

Ik denk dat het paard als eerste contact gelegd heeft omdat de Indianen heel goed door hadden dat zij het meest uit de dieren haalden d.m.v. een vertrouwensband en dat lijkt mij moeilijk als je ze eerst tegen hun wil in gaat vangen.

Maar zoals ik al zei...gewoon een leuke gedachtengang die ik mezelf opgelegd op.

Kan de discussie helaas niet helemaal blijven volgen door tijdgebrek, maar wilde je bedanken voor je vriendelijke woord en oja...het weekend van 5 aug ben ik weer te gast aan het Voetpad...geloof dat jij daar woont??

Groetjes,
Marlies

Noy1 schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 8:32:


Hoi,

Andere mogelijkheid is wellicht Horst Becker, maar die zit in Duitsland en heeft geloof ik wel een wachttijd...zijn prijzen zijn in ieder geval een stuk milder.

Of anders zijn vroegere leerling Maarten Abeln in Friesland, maar om daar terecht te kunnen moet je wat maatschappelijke barrieres als luxe en netheid kunnen laten varen en erg open minded zijn. Je kan een kennismakingsmiddag bij hem doen...zie http://www.nh.cybercomm.nl

Of stap van de grote namen af en kijk eens op de sites www.depaardenmaat.nl (Arnhem)
Of natuurlijk-ruiterschap.nl (Wijchen)
Of www.akasha-rijkunst.nl (ook Wijchen)
Of www.incontactmet-paarden.nl

Heb met deze laatsten zelf geen ervaringen, maar je moet je ervaringen toch zelf opdoen

Mogelijkheden te over lijkt mij zo.

Succes!!
Marlies

Huertecilla schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 15:21:


Hi,

heb wel even zitten smullen zeg...maar raak er tegelijkertijd ook geirriteerd van.
Je opmerkingen werden wel in het extreme getrokken zeg en argumenteren blijkt ook maar weer een vak op zich.

Het is ook zo lastig om in tekst commentaar op iemand te geven, je kan met geen enkele intonatie aangeven dat je het niet aanvallend bedoelt...bovendien wordt er toch om je mening gevraagd?
Heb ik toch altijd geleerd, dat als je met paarden werkt, je je ego buiten spel moet kunnen zetten...maar de wereld draait op betweters, zeker de paardenwereld.
Ach, ik maak me er ook wel een schuldig aan hoor.

Nou, zal wel aan je denken als ik volgend jaar op mijn Anda door de bossen rijd hier in NL

Verder kon ik me wel in je argumenten vinden hoor!

Groeten,
Marlies

Noy1 schreef op zaterdag, 16 juli 2005, 10:14:


Hoi Corine,
ik ben inderdaad onlangs voor het eerst een weekend bij Maarten geweest (een aantal weken daarvoor heb ik een kennismakingsmiddag gedaan).
Mijn ervaring daar is zo positief dat ik (en mijn zus) er voortaan ong 1x per maand een weekend heen zullen gaan, wij wonen namelijk te ver weg om iedere week les te nemen.

Open minded op twee aspecten:
1. Maarten is een bijzonder intelligente man die enigszins in afzondering is geraakt. Door zijn liefde voor dieren heeft hij niet zoveel op met mensen, maar in zijn omgang merk je dat niet. Hij is erg aardig, vertelt de mooiste verhalen (bv van toen hij bij het circus werkte) en is erg gepassioneerd in wat hij doet. Zijn huis en stallen en alles daaromheen zijn niet erg goed onderhouden...al het geld gaat in zijn paarden zitten waardoor de buitenbak bijvoorbeeld wat planken mist. Hij wordt geholpen door Wiranda, die met haar gezin bij hem woont omdat zijn gezondheid niet al te best meer is.
Wel werkt hij nog hard in zijn eigen zaak, waarmee hij zijn paardenbezigheden financieert. Je moet er gewoon geen manege met mooie bar en opgepoetste stallen verwachten zal ik maar zeggen.

2. Hij behandelt zijn paarden alsof het mensen zijn, wat mentale vermogens betreft dan, hij voert ze geen biefstuk natuurlijk. Hij gelooft niet echt in de rol van de dominante hengst zijn, maar stelt zijn paarden op gelijke voet met hem als vrienden.
Ik heb niet anders kunnen ervaren dan dat zijn paarden in alles wat ze doen rekening houden met de kwetsbaarheid van de mens...geweldige ervaring.

Ik zou je zeker aanraden een kennismaking te doen, je moet toch op je eigen ervaring afgaan denk ik.

Groetjes,
Marlies