ilonka schreef op zondag, 4 september 2005, 16:43:



Hoi Anna-Martine en allemaal

Ik kan je wel zeggen, dat de gedachte "dat anderen iets fout doen,
en zouden moeten veranderen", de oorsprong is van alle, ruzie, conflict, oorlog, geweld en lijden op deze planeet.

Simpel gezegd, ons gevecht met de realiteit, is het enige wat ons plaagt.

Idealisme en goede dingen doen ... werkt beter als de oorsprong niet in verwijt ligt. Verwijt is een kramp, dat verlamt en de relatie met de ander onmogelijk maakt, in een geweld-perspectief plaatst.
Idealisme en goede dingen doen, werkt beter als de oorsprong komt vanuit begrip en medeleven, vanuit het besef dat elk mens het beste doet met de mogelijkheden die hij heeft.

Amen het lijkt op een preek ha ha
Dat komt denk ik dat het ongewone woorden zijn in een paardengroep. Hoe doen paarden dit onderling?
Mijn visie hierop is dat ze geen verwijten kennen. Hun acties naar elkaar zijn soms pittige interventies met tot resultaat dat de ander wijkt. Actie-resultaat. Hier zit geen verwijt meer tussen. Zelfs een gemeen paard, dat er op gericht is, de ander constant aan te vallen, doet dit volgens mij uit eigen gefrustreerdheid, innerlijke onrust en spanning. En niet omdat het denkt dat de ander zich zou moeten verbeteren

Voor ons mensen is die verbeter gedachte, een heel normale gedachte. Zonder een dieper begrip en een vriendelijk gevoel naar anderen, wordt zo'n verbeter gedachte een verwijt. En verwijt met power, is een boemerang, het maakt de denker in de eerste plaats super ontevreden omdat hij zijn eigen klappen voelt.

En zo kan ik nog wel even doorgaan ...
Doe ik niet. Meer info op www.thework.org
de audiofiles zijn boeiend daar!

Michiel

ilonka schreef op dinsdag, 6 september 2005, 20:34:


Hoi Anna-Martine

Je belichte een waar iets hoor ... met het ontbreken van de mimiek ... waardoor men, zijn verhaal niet kan afstemmen, op hoe de ander het opvat.
Mijn verhaal belicht weer iets anders, ter ondersteuning.

Overigens vindt ik het ook een voordeel hebben, zonder mimiek
erbij. Ik ben toevallig een type dat stilvalt als ik merk dat anderen geen belangstelling of bezwaren hebben tegen mijn verhaal. Nu in mijn eentje achter de pc, heb ik daar helemaal geen last van, en doe gewoon mijn best mijn verhaal duidelijk weer te geven.

Elk nadeel hef een voordeel

De beide NL-boeken van Byron Katie (de vrouw achter www.thework.org )heb ik ook gelezen en het heeft mijn leven flink veranderd. Dit als tip voor wie meer wil weten van "het enige probleem is een gedachte" en dat soort dingen.

Michiel

Spirithorses schreef op zondag, 18 september 2005, 0:55:


Hoi Pien
Als je propoliszalf bedoelt met honingzalf?
Dan werkt dat ook afdichtend, en dat is net niet wat je wilt, dacht ik.

propoliszalf is ook mijn wonderzalf thuis, ideaal als ontsmetting, snel genezend en tegen alle soorten jeuk. ik gebruik het zelfs snachts om mijn droge lippen in 1 keer weer optimaal te maken.
Als er echter van binnen uit, iets naar buiten moet komen, dan legt propolis te zeer dit proces stil. Bij ontstekingen, puistjes of splinters gebruik ik het dus niet.

Michiel

Horsewisper schreef op zondag, 18 september 2005, 10:46:


Ik zou zeggen, veel zweten of niet, elk paard heeft recht op minimaal 20 minuten uit stappen, na flinke inspaning zodat de spieren hun afvalstoffen kwijt kunnen en de normale temperatuur regeling weer kan werken. En of een paard na die 20 minuten dan nog nat is, is weer niet van belang, het kan immers ook regenen, die bui wacht ook niet tot je paard droog is. Dus de volle wintervacht is nooit een probleem, op deze manier. Het paard moet in stap kunnen afkoelen, dat is mi. het enigste.
Michiel

jose schreef op maandag, 19 september 2005, 13:42:


Je hebt gelijk, als je redenatie klopt.
Een uur uitstappen lijkt me ook heel saai voor een paard,
en onnodig bovendien.

Droogstappen is mi niet nodig, uitstappen 20 minuten dat wél.
In die 20 minuten is een paard afgekoelt en zijn de haren
dicht op de huid al weer bezig droog te worden. En is de isolatie
voldoende.

Met de dikke vacht zou een paard onvoldoende inspanningen kunnen
doen? Bij uitzondering zou dat eens kunnen zijn, in de combinatie van factoren: te dik, te weinig conditie, een te zware rijder en dan in een overdekte bak die aan de warme kant is. Ja dan.

Michiel

tengeltje11 schreef op maandag, 19 september 2005, 15:29:



Mooi dat je dit gedaan hebt, Tengeltje.
Prima je eigen pad en hart gevolgt.

Graag hoor ik over het verdere verloop, zowel je
goede als je tegenvallende ervaringen.
Met veel kritiek is het bijna niet te voorkomen,
dat de vóórs wat opgepoetst worden en de nadelen
wat afgezwakt, (ik ken mezelf) succes met je hengstje.

Michiel

tengeltje11 schreef op woensdag, 21 september 2005, 21:27:


Ja omgaan met verwijten is een hele kunst, laten ze je daar mooi in oefenen Bovendien hadden ze gelijk, het hád "mis" kunnen gaan en het kan nóg "mis" gaan. Al is de kans daarop wel een heel stuk kleiner geworden na dit prima begin!


Michiel

Hoi allemaal

Tessel en ik hebben een nieuw paard, het begin van nieuwe
ervaringen die ik graag met jullie deel. Met name het
experiment "going with my horse".

Mijn dochter en ik hebben een nieuw bijrijd adres gevonden,
géén eigen paarden dus gekocht zoals ik eerst van plan was.
Ik was er wel heel dicht bij, werk een extra dag nu voor de poen.
In de zoektocht naar een huurweide, kwamen we Shadow tegen.
Een mooie sterke bruine merrie van 152 hoog schat ik, en ervaren .
Dat is ook gemakkelijk, we kunnen na een gewenning er direct
mee naar buiten.

Tessel (13) helemaal blij!
En mijn oude droom heeft nu een andere inhoud gekregen,
in het werken met Shadow.

Gisteren heb ik haar bekapt, geholpen door een toevallig aanwezige
hoefsmid die voor mij even gratis de rand eraf geknipt heeft.
Met dit paard ga ik van af het begin, rijden waarheen het paard zelf wil.
En ik ga mee met het tempo wat zij wil lopen. De grenzen die ik daarin
tegenkom, dat valt onder de gewone vriendelijke en duidelijk
manier van omgang zoals we allemaal kennen. En gras eten alleen
op mijn aangeven verder niet.

Dit meegaan met mijn paard ( going with your horse) is een
oude vergeten manier van omgang met dieren, dat beetje bij
beetje herontdekt wordt. Velen van jullie hier doen dit al een beetje,
de ene meer dan de andere. Ik vind het heerlijk hier helemaal voor
te gaan. Geïnspireerd door Tom Dorance's boek True Unity en
de ervaringen van vooral Russ Burns uit de emailgroep
http://groups.yahoo.com/group/horsemaninside

Dat het werkelijk om een hoog staande trainingsvorm gaat,
wordt verwoord door een oude Franse meester:
"Alleen het paard zelf heeft toegang tot zijn talent en kracht,
hoe intensief we ook met hem werken, het neemt daardoor niet toe.
Het is dus aan hem om met zijn eigen vermogens te werken
op zijn eigen manier. Hij kiest zelf zijn eigen pad op eigen wijze
en daarbij vervuld hij op z'n best de wensen van de ruiter.
Als een mens beide wil doen, dan staat het paard dit toe,
en hij beperkt zijn eigen inspanningen om te voldoen aan
wat de ruiter vraagt. Aan de andere kant, als het paard weet
dat het op zijn eigen wijze mag gaan, gaat hij vooruit,
terwijl hij slechts simpele aanwijzingen van zijn berijder verwacht.
Hij is dan op zijn best in alles wat hij doet."
E. Beudant 1922

We gaan dus naar buiten toe, samen de wereld verkennen, op haar
manier. Ik ga er vanuit dat ze hierdoor met steeds meer
interesse en hartstocht haar eigen kwaliteiten als paard gaat
ontwikkelen. En ik vind het fantastisch dit mee te maken.

Met mijn hond Blos doe ik dit al bijna een jaar, en de resultaten
daarvan zijn fantastisch. Daarvoor heb ik Blos 5 jaren clicker getraind.
En nu met deze techniek van going with, heeft ze zich verbazend
goed verder ontwikkeld, op een manier die anders denk ik niet
mogelijk geweest was. Hoe kan dit?
Wel, het uitgangspunt is een regelrechte omdraaiing van alle andere
trainings vormen. Het is nu niet meer "hoe train ik mijn paard
in dat wat ik graag wil" maar "hoe kan ik meegaan in dat wat
mijn paard graag wil"? Wat het paard graag wil, dat staat centraal,
niet dat wat de ruiter wil.

Een paard blijft niet liever thuis in de weide bij zijn maatjes.
De 2de keer dat ik Shadow uit de wei wilde halen, liep ze al
naar me toe, en stak haar hoofd in het halster en liep naast me
richting uitgang. En natuurlijk, het blijft een wisselend leiderschap.
Waarbij ik me zoveel als mogelijk is, op de achtergrond hou.
Shadow, het initiatief, zo veel als mogelijk is.

Het eerste begin van hertraining is begonnen.
Wat anderen misschien beschouwen, als dat ik brave gehoorzaamheid
aan het verpesten ben, luister ik naar haar wensen en ga er in mee.
Misschien valt het mee, in hoeverre vroegere berijders luisterden
naar haar voorkeuren? Gisteren werden haar voorkeuren al snel
duidelijk genoeg voor me. Uit gewoonte wilde ze nog wel recht door
gaan, ik stelde voor af te slaan, waar ze gretig op in ging.
Achter wat schuren door, ander uitzicht, andere geuren en dieren ...
voor haar interessanter vermoed ik. Zo gaat dat in het begin,
mogelijkheden openen, die uit gewoonte afgesloten zijn.

50 meter van de boerderij af, was haar grens. Ze wilde terug.
Als ik met mijn vrije hand naar haar achterhand wees,
ging ze voorwaarts, het blijft een paard met ervaring.
Op drie verschillende plekken heb ik gewezen, en verder haar pad
gegaan richting huis. Als we elkaar langer kennen,
dan zal ze verder van huis met me willen gaan.

Groet, Michiel

Piet schreef op donderdag, 22 september 2005, 11:09:


Fijn dat helpt me, mijn verhaal te doen.
Voor wie deze verhalen terug wil vinden in het
archief: in elk bericht staat wel een keertje
going with.


Overduidelijk, wat mij betreft. En het mooie is, dat iedereen
meer of minder going with zijn paard kan gaan. Daar is geen
speciale voorkennis voor nodig. Ik denk dat het succes van
jonge kinderen hieraan te wijten is. Spontaan doen kinderen
dit namelijk al, tenzij volwassenen zich met het rijden bemoeien.

De vader van Russ Burns stond bekend om zijn makke paarden,
waar alle buurkinderen op leerden rijden. Zijn geheim was, dat
hij zich niet met de training bemoeide! En elk paard werd mak,
door de goede houding van de kinderen.

Neem nu clicker training en going with ...
Als je paard graag de landbouw akker op wil,
en jij niet. Dan klik je als hij netjes op jouw signaal
op de weg blijft. Stel je paard mag van jou, het blijft jouw
keuze natuurlijk. Wat valt er dan nog te klikken?
De hoogste vorm van beloning krijgt hij die er bestaat, en dat
is de vreugde van de ervaring die hij opdoet, op die akker.
En precies die ervaring is het meest vormend voor zijn karakter en
talenten. En met jouw op zijn rug hebben jullie de grootste eenheid.

Zo werkt het.

Michiel