Hier dan mijn eigen gemaakte zadel.
Met dank aan de vóórs en tegens, elke reactie blijf ik overwegen.
Volg deze link om het fotoalbum te bekijken:

http://www.mijnalbum.nl/Album=Y8SZEM3T

Zo je ziet is het een echt berber zadel, de stof is dik,
stevig en oersterk en zeker ook erg zacht voor mij en het paard.
De wol is 4 cm lang en dan tweezijdig.

Vergeten word wel eens dat boomzadels meestal
slecht gaan zitten, omdat paardelijven nu eenmaal
telkens van vorm veranderen. Zowel tijdens het rijden als
door vermageren en dikker worden naargelang het seizoen.
Daar heb ik met mijn zadel geen last van, deze past zich
met elke stap en bij elk paard en elke vorm volledig aan.

De 2 stootrubbers zitten verscholen achter een extra laag
berbertapijt. Achteraf hadden ze nog langer kunnen zijn,
niet breder want dan zit ik erop inplaats van er tegen aan.
Als ik echter de beugeltjes zie, die in bare backpads wel
eens voor dit doel over de schoft geplaatst worden,
dan is mijn oplossing wel zachter en met meer drukoppervlak.
Het is van heel duur materiaal, gekocht bij een
speciaalzaak voor autostoel bekleding in Zwolle.
Prima spul dus dat de druk op vangt bij lichtrijden in draf.
Dit komt anders echt allemaal op de schoft.
De flappen over het rubber zijn expres open gehouden,
evenals de rubbers slechts op 1 punt vast geprikt zijn,
dit allemaal om buiging van het materiaal, in alle
omstandigheden naadloos te laten gebeuren.
Géén voeken dus tijdens het rijden.

De stijgbeugels kan ik naar wens verschuiven, vóór de singelband,
op de singelband, na de singelband en op de extra ringetjes.
Op de zelfde plek waar de singel hangt bevalt me nu het best.

Groetjes, Michiel

Hoi onderstaande brief schreef ik vanavond aan iemand
met een gelijke belangstelling.

Groetjes, Michiel

----------------------------

Dank voor je mail, leuke zoektocht om het sublieme te vinden
Voor mijn gevoel heb ik het al gevonden, echter nog niet
verwezenlijkt, soms wel, soms niet.
En ik hou er van om er over te schrijven.

Het onderstaande komt wellicht wat belerend over,
na jouw uiteenzetting heb ik het gevoel dat ik me niet
in hoef te houden en mijn steil van schrijven is een beetje
"in weinig woorden de essenties weergeven".

Als je engels goed is, dan is de de egroup
http://groups.yahoo.com/group/horsemaninside
wel wat voor jou. Het boek van Tom Dorrance "True unity"
is te koop op http://www.proxis.nl/ voor 20.20 euro.

En ik ken niemand die les geeft in waar Tom en ik mee bezig zijn.
Ook Mark Rashid niet en ook die link uit de PN-forum van "de hoefslag" niet. Russ Burns van horsemaniside beïnvloed wel de mensen daar, en dat is alles. Mark Rashid heeft wel hele leuke boekjes geschreven, die lezen als een roman, echt de moeite waard.
Ook is hij een hele goede leraar, waar ik heel veel van zou kunnen
leren. Echter te duur, te ver weg en mijn belangstelling ligt toch meer
bij de true unity die verkregen wordt vooral door het meegaan met
mijn paard, de techniek van "going with", en daarin geeft Mark geen les.

Iedereen is gericht op, hoe het paard voor hem kan werken.
En dat is geen partnerschap, dat is slavernij. (crue gezegd).

Dat één zijn met je paard, is geen einddoel van superieure training.
Het is het samen vallen van elkaar, samen het zelfde doen en willen,
zonder elkaar anders willen hebben, gewoon samen de zelfde kant
op kijken, samen de zelfde kant op stappen, aandacht voor elkaar,
elkaars blikveld zijn. In die éénheid is er een vriendelijk en open
bewustzijn van dat wat er is, en dat bewustzijn heb je dan beide.

Vandaag met Shadow hadden we dit enkele keren,
mijn verantwoordelijkheid is het, dat ik dit open en vriendelijk
bewustzijn, van dat wat er is, krijg. En als Shadow dit dan ook
heeft, dan vallen we samen. Omgekeerd kan natuurlijk ook.
Dat Shadow geen strijd heeft met wat ze doet, dat ze open
en tevreden loopt. Dan hoef ik alleen nog maar wakker te worden,
uit een gedachtedroom, en het mooie van ons samen
(is de hele wereld op dat moment) te beseffen, en viola
de eenheid is daar, true unity.

Weet je, vandaag ging het eigenlijk heel goed.
Verbasend is het hoe we, ondanks dat we elkaar net kennen,
al samen in eenheid, 2 zielen één gedachte rond schuifelen.
Doordat ik mee gaan met haar, gaat ze mee met mij.
En dat laatste deel is geen doel, het gebeurd gewoon (helaas)
dat ik ook invloed heb op de route keuzes.
En dat gaat ze net zo zacht en vloeiend met me mee, als ik
met haar.

En vandaag waren er ook vele momenten, dat ik "nee"
moest zeggen, omdat ze in het gras ging duiken.
Dit was wel 60 % van onze wandeltijd.
Ook dan oefen ik mezelf in het vriendelijke bewustzijn
van dat wat is. Trek aan het touw, zo bijtijds mogelijk
en zeg "nee". Eenheid in de strijd, is mogelijk,
het heeft alleen een heel andere gevoels kwaliteit.
Het op commando leren grazen, dat leert ze nog wel.

We leren elkaar een beetje kennen, ze hoeft niet zo nodig
naar andere dieren en paarden toe, die we onderweg tegen
komen. Wel vind ze het interessant om erven, schuren
en steegjes binnen te lopen, even te kijken en rond snuffelen.

Terug bij de stal en naar haar weide toe, wou ze liever
nog een tijdje door gaan. Ze ging zelfs regelrecht voor
de ingang van de bak staan wachten ... zo van hier wil
ik ook wel wat doen. zin aan werken, vermoed ik.
Raar hoor, ik heb alleen nog maar met paarden gewerkt
die de bak meden als de pest.

Vriendelijke groet, Michiel

Mijn ervaring met clickeren van hond en paarden is,
dat dit prima werkt als het dier iets nieuws aan moet leren.

clickeren, belonen dus van gewenst gedrag, werkt echter
bijna niet meer bij gekend gedrag, terwijl het dier andere belangen
heeft dan doen wat de mens wil.

Bijvoorbeeld het belonen van vooruit lopen, als mijn paard
terug naar huis wil. Of belonen om bij mij te komen als mijn hond
zijn gevonden etensresten op straat op staat te eten.

In dit soort gevallen is er dus druk nodig,
als we onze zin willen hebben.

Hoe zien jullie dit?

Michiel

Huertecilla schreef op woensdag, 28 september 2005, 22:24:


Aan je lijste kan ik nog één ding toevoegen.
En dat is de nieuwsgierigheid van het paard als bron
van zelfontwikkeling. Meegaan met die nieuwsgierigheid
is een leren op eigen kracht, is ontplooing van zijn
natuurlijke aanleg en vermogens.

Eigenlijk ben ik heel streng, in de dingen die ik niet wil.
En vreselijk meegaand in al het andere

Michiel

ebby schreef op woensdag, 28 september 2005, 22:43:


Ja het maakt ook wat uit waar je rijdt? Of die omgeving interessant voor je paard is. Ik zit hier op de grens van de stad, midden tussen de bossen en linksom rijd ik zo de straten in, over de groenstroken, langs parken en dierenweides en winkelcentra. Een heerlijke overdaad aan mogelijkheden.


Ja passief voor zover ik het niet meer ben, die elke richting en elk tempo bepaald, passief meegaan met mijn paard.
Toch ben ik ook actiever dan vroeger, ben veel meer met mijn aandacht samen, bij haar wereld. Ik ga niet meer zo erg op in mijn eigen acties en het succes daarvan, nu ga ik op in wat mijn paard doet, het meegenieten, het waarom ervan, en hoe ik dit gedrag optimaal kan bevorderen.


Heel goed die balans! Prima gewoon mee doorgaan zou ik zeggen.
Die balans tussen jouw en haar wensen is heel belangrijk.
Het is ook haar wens om jou te volgen. Maar ook daarin probeer ik iets te kiezen wat mijn paard het leukst zou vinden.

Wat ik dus telkens doe, is mijn paard aansturen, op wat ik denk dat haar keuze is. En aan haar gedrag merk ik of dit goed gedacht is. Waarom ze niet uit haar zelf die keuze gemaakt heeft, kan verschillende redenen hebben. Gewoonte, ze denkt dat ik iets anders wil, of gewoon omdat ze die keuze nog niet gezien heeft door afleidingen dichterbij. Zo ben ik telkens bezig het haar en mezelf naar de zin te maken. Ik stop met meegaan als dat tegen mijn eigen belangen indruist door vroegtijdig huiswaarts te gaan bijvoorbeeld of niet dat bruggetje te nemen waarachter zich een prachtig gebied bevind.

Michiel

Spirithorses schreef op woensdag, 28 september 2005, 22:51:


Ja ik ben fel en streng, alhoewel niet boos of teleur gesteld ...
hier doe ik tenminste mijn best in, duidelijkheid is stukken beter dan sacherijnig worden. Aanhoudende druk, zoals Piet gebruikt, bij het niet vooruit willen, dat gebruik ik alleen heel zacht en vriendelijk als mijn paard ergens bang voor is. Zij durft niet ergens langs bijvoorbeeld. Alleen haar de vraag voorhouden, is dan genoeg druk, waarmee ze op haar eigen manier een oplossing mag zoeken. Ik denk natuurlijk ook mee, doe voorstellen, beloon veel, en ga vooral mee in alles wat ze zelf bedenkt, om er mee om te gaan.

Als er geen angst in het spel is, enkel een meningsverschil, dan is deze aanpak voor mij te zacht. Ook Bill Dorrance gebruikt in deze opvoedingskwesties heel veel kracht. Leading up free (het paard één stap vooruit trekken, waarna het leidtouw direct weer slap is), en one leg real strong (krachtig been geven, met één been), zijn dan zijn manieren (uit en in het zadel) om het paard voorwaarts te bewegen.
Stel mijn paard wil naar de overzijde van de weg, terwijl er verkeer aan komt, een goed luisterend paard heb je dan wel nodig of anders een ferme ruk. Ik denk dat halfzachtheid, als er toch geen discussie mogelijkheid is, in niemands belang is. Let wel, als een rijder denkt dat een paard weinig eigen inbreng mag hebben, dan ben je wel een dictator voor je paard, op deze manier. Voor mij zijn het uitzonderingen.


Ik dacht het wel
Voor jou te pittig?

Michiel

Huertecilla schreef op vrijdag, 30 september 2005, 10:11:


Mooi dat je dit kunt zien HC en hoe gaat het je af, in
het toepassen van deze verschillende trainings technieken?
Niet ieder mens houd van meerdere methodes of benaderingen.

Piet en Pien, nog even over het waarom je paardje voor jouw
achterwaarts de dijk af gaat? Dat is mi voor de hoogste beloning, de ervaring van het samenspelen! Niets gaat dit duo te ver

Shadow begin ik een beetje te leren kennen. En zij mij.

Ze heeft de uitprobeer fase van mij nu wel zo'n beetje gehad.
Vandaag nog drie keren haar een stapje vooruit moeten trekken,
in tegenstelling tot woensdag een half uur lang. Dit is geen angst,
enkel uitproberen hoe ver ze kan gaan.

Het gras induiken was al minder geworden, de eerste 2 keer wandelen tot 60 % van de tijd, de vorige keer nog zo af en toe, en vandaag slechts 2 keer!

Met de nodige strengheid en waakzaamheid had ik vandaag een
paardje dat heerlijk met me mee ging. Bij het in draf tussen de bomen door zig zaggen bleef ze heerlijk aan mijn zijde in het zelfde tempo lopen als ik, en ook het afremmen en stoppen alles aan een doorhangend leidtouw.

En ik ging met haar mee zo veel als kon natuurlijk, dat is mijn favoriete trainingsvorm! Nu voor het eerst samen de stadswijk ingetrokken. Ze was geïnteresseerd en belangstellend. Wel gericht op doorlopen, ze hoeft niet zo nodig te stoppen en te snuffelen. Behalve als het gras is natuurlijk en paardevijgen. Paardevijgen ruiken, moedig ik aan, bij het gras is een zacht "nee" voldoende. Heerlijk toch zo'n makkelijk paard!
Ik heb haar 2 keer laten grazen op mijn initiatief, ergens op het verste punt van de route. Eten staat zeer hoog op haar agenda, ze is snel dik in een normale weide. Dus op het verste punt mogen eten, is ook motivatie om samen met me weg te gaan.

Wat ze precies leuk vindt, en waar ik dan in mee kan gaan, dat zal de komende weken wel duidelijker worden. De stad krijgt vandaag een dikke voldoende in ieder geval. En loopbehoefte heeft ze ook wel.

Michiel

trea hoex schreef op zaterdag, 1 oktober 2005, 2:01:

Hoi Trea
Leuk om te lezen, ook die boddyblocks en het verschil tussen de aanpak bij dominantie of onzekerheid.


Ik gebruik dit beweging-dominantie verhaal nu even om mijn eigen verhaal aan op te hangen. Zolang dominantie een probleem is, beweeg ik een paard ook opzij. Een oud lespaard (die overigens mak was zodra ze gehalsterd was) wou me een keertje omver rennen los in de wei, voorafgaand aan de les. Mijn groot maken en zwaaiende armen deed haar wijken, mijn dochter die het zelfde meemaakte, sprong echter opzij.

Als dominantie geen probleem is dan laat ik mij heel váák bewegen door mijn paard. Zij is dan de leider, helemaal! Ik noem dit omdat ik vermoed dat veel mensen denken dat je dan een dominantie probleem krijgt. En daarom nalaten zich door hun paard te laten bewegen.
Ze missen daardoor het afwisselende en gedeelde leiderschap, wat mij en mijn paard nu net zo veel voldoening geeft, een band schept, en ons laat bewegen in eenheid met elkaar. De kwaliteit van samen bewegen is op deze manier heel hoog, één adem, één gedachte, vloeiend samenspel. Een rit of wandeling begint met afwisselend de leiding hebben, dan het paard dan ik, en die afwisseling veranderd al snel in gedeeld leiderschap, en dat is de eenheid van samen bewegen. Iedere ruiter streeft hierna, en going with youre horse, is een snelle en effectieve manier om dit te laten ontstaan.

Overigens deze techniek is vooral voor buiten ritten, in de bak is de situatie geheel anders, daar wil een paard graag ... als het goed is ... door jou bewogen worden.

Michiel

epona schreef op zaterdag, 1 oktober 2005, 11:50:


Streng en duidelijk en zo krachtig als nodig is.
En verder vriendelijk met zorg omringen.
Deze aanpak daar is al zo veel zinnigs over gezegt,
daar kan ik weinig meer aan toe voegen.

Dit is ook effectief:
Hooi in de weide brengen en het paard daar van weg sturen,
en het hooi bewaken en opeisen, alvorens het terug te geven.
Een rond draaiend touwtje kan hierbij nodig zijn, waarbij
je niet gericht moet zwaaien, eerder gewoon als iets
gevaarlijks wat bij je eigen ruimte hoord. En waar geen paard
last van heeft, zolang als hij jouw ruimte accepteerd.

Overigens zie ik niet in waarom strengheid en meegaandheid
niet afwisselend gebruikt kan worden, de strengheid wordt immers alleen (en direct) toegepast wanneer het nodig is.

Michiel

Hoi een vraagje.

Kort gras bevat meer fructaan dan lang gras.
Maar 2 kg lang gras bevat (geschat) weer meer fructaan dan 1 kg kort gras.
Streepbegrazing heeft echter beide in de weide staan.
Hoe nu het beste te handelen?

Mijn nieuwe paard staat nu op kort gras waarvan zij dus weinig eet en daardoor niet te dik word. Zou ik haar op streep begrazing zetten dan eet ze óf te veel lang gras óf na het streepje lang gras gaat ze verder met het korte. Mét streepbegrazing zal ze meer kilo's gras eten dan zonder.

Logisch gezien, kan ik niets anders bedenken dan een grote ruimte zonder gras met hooi en met streepbegrazing rondom. Vreemd maar wel een logische oplossing toch voor dit type paard, of zie ik iets verkeerd? De praktische uitvoerbaarheid van dit idee zal zeer lastig zijn, hoe kom je aan zo'n grote kale ruimte, dat streepbegrazing rondom voortdurend lang gras op blijft leveren?

Michiel

Michiel schreef op zondag, 2 oktober 2005, 14:40:


Ik weet het, we maken er een mega parkeerplaats van

Huertecilla schreef op maandag, 3 oktober 2005, 10:31:


Wauw leuk te lezen en een mooi voorbeeld voor mij om na te volgen.
Zaterdag voor het eerst hebben mijn dochter en ik op Shadow
gereden, ze is ook voorwaarts en een klikje brengt haar al in draf.
En ongevraagd ging ze soms over in galop als ik haar niet terug hield. De goede afstemming op elkaar, dat was wel stukken minder als onze laatste wandeling samen, maar ook dat zal snel goed komen verwacht ik.

Michiel

Dwangloos rijden gaat bij mij samen met rijden onder dwang.
Dus dwang alleen waneer het nodig is.

Doordat ik bij voorkeur zoveel als mogelijk is mee ga met Shadow,
hebben we dwang het minste nodig. Een paard (en hond ook) gaat graag en gewillig mee, met iemand die met haar mee gaat. Zo werkt going with echter niet altijd op dit moment.

We hebben gemerkt dat de afslag naar huis óf de keuze voor een langere route niet zonder dwang tegen haar zin in genomen kan worden. De vraag is of we dan met ons paard mee moeten gaan, of niet? Dit is niet eenduidig te beantwoorden, het hangt van veel individuele omstandgheden af wat het beste is, op een bepaald moment.
En elke keuze heeft zijn eigen voor en nadelen.

Overigens leer ik Shadow af te remmen, te stoppen en te vertrekken op mijn stem (hooo, stop en 2 mondklikjes). En lings en rechts uitsluitend op een doorhangende teugel. Ze doet dit al heel licht en goed allemaal. Alleen nog niet altijd, en dan komt er meer oefening en indien echt nodig oplopende druk.

Signalen met zit en been daar wil ik niet dan ze daar op gaat anticiperen. Voor buitenritten is dit namenlijk niet zo handig, met duiken onder bomen door, aan alle kanten veel te bekijken, heuvel op en af, etc. Met zit en been signalen zou mijn paard ook nog eens moeten leren welke druk ze moet negeren en welke ze op moet volgen. Dan is teugel en stem wel zo duidelijk en bij licht gebruik ook zonder balans verstoringen.

Michiel

Huertecilla schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 17:42:


Dat begrijp ik, als je die ervaring van je paard volgen waardoor het paard jou gaat volgen, niet opgedaan hebt, dan is het lrasubitikre.
Het boek van Tom Dorrance True Unity, niet duur, is een absolute aanrader in deze! Het zou alles wat je nu doet, op een nog hoger plan kunnen brengen. Niet dat Going with moeilijk is hoor, ik denk dat kinderen die met hart en ziel op hun pony rijden, zonder de belemmerende aanwijzingen van volwassenen, spontaan rijden met going with, en dan later als volwassenen zich het hoofd suf piekeren hoe ze die eenheid van vroeger weer terug moeten veroveren met hun paard. En dan de ene guru naar de andere aflopen in de hoop dit goede gevoel terug te krijgen.

Michiel

Spirithorses schreef op vrijdag 7 oktober 2005, 23:15:



Ben het met Pien eens en je kunt ook nog aan meer dingen denken.

Zoals dat verschillende routes anders uitpakken, een route dat je paard interessant vindt helpt. Een route waar niet een terugweg keuze is na 15 minuten (rondweg) helpt ook.

Op het moment van een dreigend conflict, kun je een zachte overgang creëren, bijvoorbeeld door al af te stappen en lopend de kruising te nemen. Of als er een fietser naast je meerijdt, dat is sowieso al een hulp, kan die de teugel ook nog eens vastpakken op een probleemkruising.

Zoals Pien ook al zei, kun je proberen uit te vinden, welk soort route en hoe lang je paard nog leuk vindt. En dan niet (teveel) over die grens heen te gaan. Die grens wisselt echter ook per dag, soms zelfs in 1 rit. Ga je áltijd over die grens heen, dan zal je paard al snel steeds meer weerzin krijgen. Blijf je áltijd aan de gemakkelijke kant, dan ontstaat er een gewoonte patroon, van "rond om huis blijven".
Dus met die grens, daar kun je gewoon wat mee spelen.

En dan zijn er nog tips om te zorgen dat je paard het leuk vindt samen met jou. Ik heb net een nieuw (ervaren) paard, en de eerste ritten zijn om uit te vinden, waar ze van houd, en dan daar zo veel als mogelijk is, mee gaan rijden.

Michiel