Linda schreef op vrijdag, 25 juni 2004, 10:32:


Mijn ervaring is dat je als ruiter doodkalm kunt zijn en dat toch je paard het op z´n heupen krijgt. Ik heb geen last van angst of zenuwen of frustratie als ht weer eens zo ver is. Maar ik heb het persoonlijk dan over een paard dat per se WIL rennen (die zich daarin a.h.w. afreageert of er een bepaalde dwang bij heeft, ik vergelijk het met andere paarden die b.v. weven). In zijn geval ligt het aan opvoeding, en waarschijnlijk is er ooit een keer bij hem de knop omgegaan en de gedachte ontstaan dat er in een bos nu eenmaal gerend MOET worden. Hij rent frustratie van zich af (b.v. toen hij verplicht alleen moest staan, was hij een week lang hopeloos). Hij raakt dan ook een tikkeltje in paniek of ontstemd of geirriteerd als dat dan niet schijnt te mogen. En raakt hij een keer "los" dan profiteert hij van het moment en probeert zo snel mogelijk en zo hard mogelijk weg te komen. Misschien endomorfinenrush ... I don´t know. Maar ik kan echt niet zeggen dat het aan mij ligt. Dat leid ik af uit verhalen van z´n vorige eigenaren. Dan mag ik met hem nog m´n handen dichtknijpen, want wij kunnen nu toch al redelijk normaal galopperen in het bos, hoewel het wel moeizaam (langzaam) blijft gaan.

Of ik die knop ooit kan terugzetten ... pfoei ... weetniet. Ik probeer het !

e m kraak schreef op vrijdag, 25 juni 2004, 15:59:


************

Joh! Dat was gisteren pas!
Ik ben nog aan´t nadenken hoor .....

Fr

Elke Straatman schreef op vrijdag, 2 juli 2004, 16:00:


*************
Ja, ik heb er net zelf mee te maken gehad. Heb een pupje opgevoed en inderdaad ook aan m'n paard gewend. Wel eng hoor, die grote hoeven en zo'n klein pupje. Gelukkig is m'n paard heel lief en vriendelijk tegen m'n hondje.

Wat ik gedaan heb was eerst de hond natuurlijk aan het paard wennen en het paard aan de hond. Dat heb ik gedaan toen de hond heel jong was (puppie op de arm, lekker veilig, even snuffen) maar toen niet los laten lopen, dat durfde ik echt niet. Later zette ik haar - heel zielig hihi - in de voerbak van het paard, waar ze niet uit kon, terwijl ik m'n paard borstelde. Zette ze af en toe wel een keel op, maar als je daar wat aandacht aan besteed en alleen aandacht geeft op die momenten dat ze netjes stil is, toen ging dat snel over (ik had dus een KLEIN pupje/hondje, klein genoeg voor de voerbak .

Weer wat later, toen ik zeker wist dat m'n paard m'n hond wel ok vond, mocht ze in de stal lopen, maar hield ik een lang zweepje bij de hand. Ik deed dan alsof ik m'n paard borstelde, maar in feite was ik aan't opletten of m'n hondje ook te dicht bij de hoeven van het paard kwam. Als dat gebeurde en ik kon het ongezien doen, kreeg ze een fikse pets met de zweep op'r kontje, lijkt zielig maar alles beter dan onder zo'n hoef geplet te worden!!!! Zij dacht dan dus dat het van die hoeven kwam, en dat ws ook de bedoeling. Het duurt bij sommige rassen wel lang voordat ze echt zelf goed gaan opletten. Toen ze wat ouder was mocht ze los meelopen met het paard, lette ze dan slecht op, dan stampte ik b.v. op de grond zodat ze schrok en dan zag ik haar inderdaad meteen schrikkend naar de hoeven van het paard kijken (dus ze verbond het daar wel mee). Ik moest dat wel doen, mijn hondje is gewoon te klein om een risico te nemen dat m'n paard er een keertje half op trapt. Als je een Sint Bernard hebt, is het wat makkelijker misschien

Nu is ze anderhalf en vindt het helemaal geweeeeeeeeldig om met m'n paard mee het bos in te gaan. Met een grotere hond kan dat al veel eerder, maar mijn hondje is dus maar heel klein (ik heb een Cotonnetje, zo'n knuffelbeertje-formaat), ze heeft wel een geweldig uithoudingsvermogen maar het duurde toch wel een tijd voordat ik het echt vertrouwd vond om haar los mee te nemen met het paard.

Wat ik ook met haar geoefend heb, en nog steeds oefen, is een "plekje" voor haar maken in de bak (m'n jas b.v.) en haar dan daar vanaf het paard naar toe sturen. Ze moet daar dan blijven liggen terwijl ik aan het rijden ben, loopt ze weg dan stuur ik haar terug (kan ff duren voordat ze dat snappen hahaha). Dan weer roep ik haar mee en mag ze een paar rondjes meescheuren (vindt ze prachtig), en dan stuur ik haar weer op die plaats. Toen ze aan die plaats gewend was, ging ik er steeds dichter bij staan met m'n paard. Uiteindelijk kun je je hond dan dus vlak bij je paard roepen en zal hij/zij weten dat hij daar ook zal moeten BLIJVEN. Dat lijkt me erg handig in een bos of zo. Ik ben nog niet zo ver dat ik het vertrouw dat ze dat buiten de bak ook goed doet, dus voorlopig stap ik nog af op de weg naar het bos toe, als er een auto aankomt (ze wil nog weleens onverwachts wegspringen als ze schrikt van een beweging van m'n paard).

Eerste vereiste is natuurlijk dat je hond goed luistert en niet bang is voor je paard. Ik heb zelf een heel bescheiden en best schrikkerig hondje wat ook nog heel klein is, dus dat is soms best lastig te "besturen vanaf m'n paard.

Het resultaat van dit alles is heel leuk. Als ik nu naar m'n paard ga, rent de hond al vooruit met flapperende oortjes van "ja leuk! We gaan lekker naar't bos!" en als m'n paard m'n hond ziet gaat meteen dat hoofd omhoog van "Hee, daar heb je die kleine witte, dan zal die rooie zo ook wel d'r achteraan komen". Hihi. Roos (m'n hond) weet precies wie van de paarden van mij is, en lijkt ook erg op hem gesteld. En andersom ook! M'n paard lijkt het best gezellig te vinden met de hond erbij in het bos. Vind ik toch wel uniek. Hij kijkt altijd even naar achteren waar ze is. Lief he ....