Linda schreef op vrijdag, 25 juni 2004, 10:32:
> Isabel van der Made schreef op donderdag, 24 juni 2004, 22:05:
>
> Rest de vraag: "Wat is het dan dat de ruiter doet of niet doet,
> waardoor het paard toch door blijft rennen?"...tja, kan van
> alles zijn natuurlijk. Waarschijnlijk is de ruiter zelf dan nog
> te veel opgefokt en geeft dit toch door aan het paard...of zijn
> er mensen hier die vinden dat ze wél heel rustig zijn en toch
> blijft het paard rennen?
Mijn ervaring is dat je als ruiter doodkalm kunt zijn en dat toch je paard het op z´n heupen krijgt. Ik heb geen last van angst of zenuwen of frustratie als ht weer eens zo ver is. Maar ik heb het persoonlijk dan over een paard dat per se WIL rennen (die zich daarin a.h.w. afreageert of er een bepaalde dwang bij heeft, ik vergelijk het met andere paarden die b.v. weven). In zijn geval ligt het aan opvoeding, en waarschijnlijk is er ooit een keer bij hem de knop omgegaan en de gedachte ontstaan dat er in een bos nu eenmaal gerend MOET worden. Hij rent frustratie van zich af (b.v. toen hij verplicht alleen moest staan, was hij een week lang hopeloos). Hij raakt dan ook een tikkeltje in paniek of ontstemd of geirriteerd als dat dan niet schijnt te mogen. En raakt hij een keer "los" dan profiteert hij van het moment en probeert zo snel mogelijk en zo hard mogelijk weg te komen. Misschien endomorfinenrush ... I don´t know. Maar ik kan echt niet zeggen dat het aan mij ligt. Dat leid ik af uit verhalen van z´n vorige eigenaren. Dan mag ik met hem nog m´n handen dichtknijpen, want wij kunnen nu toch al redelijk normaal galopperen in het bos, hoewel het wel moeizaam (langzaam) blijft gaan.
Of ik die knop ooit kan terugzetten ... pfoei ... weetniet. Ik probeer het !
Warboel
