Spirithorses schreef op maandag, 5 juli 2004, 11:08:


zou ik graag willen, vind 'm ook erg leuk, maar volgens mij van Esther.

Isabel

Eveline schreef op maandag, 5 juli 2004, 23:52:


Ik had een arabiertje met 4 witte hoeven, zulke knetterharde hoeven ben ik nooit meet tegengekomen, voelt niets als hij over de scherpste stenen galoppeert.

En die verschillende voorhoeven, schijnt een grasvoetje te heten, en Opal had ook 2 totaal verschillende voorhoeven, ze zijn nu bijna gelijk, maar ze zet nog altijd rechts het lieftst voor.

groet,
Isabel

Piet schreef op dinsdag, 6 juli 2004, 12:10:


Als je in de engelse vertaling kijkt van deze dissertatie, zie je staan:
Further no significant difference was found between pigmented and non pigmented hoof horn
Dat het een kwestie van pigment is, ik denk niet dat daar twijfel over bestaat, daar is men het wel over eens, dacht ik zo.

groet,
Isabel

e m kraak schreef op dinsdag, 6 juli 2004, 13:17:

Interessante site.

Isabel

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 6 juli 2004, 13:26:

Ben zelf ook vergeten link van de dissertatie erbij te zetten.
http://www.arcs.ac.at/dissdb/rn035706
hier is ie dan
groet,
Isabel

Peet schreef op Tue, 6 Jul 2004 19:07:15:


Opal en haar maatje niet. Regelmatig liggen er dode vogels op of langs het ruiterpad, die worden geschoten door dappere mannen in camouflage pakken.
Ook wel eens een dode kat, de mensen die op de paarden zitten vinden het viezer dan de paarden

groet,
Isabel

Peet schreef op Tue, 6 Jul 2004 22:50:46:

Hai,
ben het in principe helemaal met jullie eens, dat het per paard verschilt, wat specifiek de beste manier is om met mumsels om te gaan, en in grote lijnen is een ontspannen ruiter natuurlijk de beste oplossing.
Maar je kan je niet dwingen tot ontspanning, althans niet zonder een gedegen training in meditatie.
Als ik met mensen uit rijden ben, die voor iets in de verte bang zijn (een hond die los rond rent, een stapel matrassen langs het pad), ga ik flauwe verhalen zitten vertellen, om de mensen af te leiden, als ik al kan zien dat ze gespannen zijn, kan je je voorstellen wat het paard voelt.
Zelf kijken naar een eventueel gevaarlijk object heeft in mijn ervaring geen enkele invloed, het gaat om de spanning in je lijf.
Heb vandaag uitgebreid met deze discussie in het achterhoofd naar allerlei doodenge mumsels gekeken, het woei hard, en veel papiertjes die in het rond vlogen. Geprobeerd te bedenken dat dat heel gevaarlijk was, en er met overtuiging naar zitten kijken, maar ik kon Opal niet foppen, ze liep gewoon door. (Natuurlijk wel met de gebruikelijke bibbers en hoef getrappel, ze was tapdanseres in haar vorige leven.)
Wat in mijn ervaring wel helpt in de strijd tegen de mumsels, is de teugel lang laten, het paard de kans geven te kijken. Bijvoorbeeld de stapel matrassen, die was vorige week door iemand gedumpt. De 1ste keer erlangs veel gesnuif en kijken, en welzeker stilstaan, ik laat dat toe, natuurlijk ondertussen duidelijk makend dat er geen reden tot angst is. Na wat heen en weer gepraat er langs, en het voordeel van het paard de kans gegeven hebben te besluiten dat het niet eng is, is dat ze er de volgende keer zonder probleem langs lopen. Als ik Opal zou dwingen er langs te gaan zonder haar de tijd te geven er naar te kijken, zal ze de volgende keer nog meer stennis maken.
Maar nogmaals, elk paard is anders, en de wisselwerking tussen paard en geliefde ruiter is ook zeer persoonlijk (open deur).
Genoeg geleuterd,
groet,
Isabel