Huertecilla schreef :

Ik heb er lang over nagedacht waarom precies ik nou zo'n moeite heb met zweep en sporen en ik heb er eindelijk een voor mezelf acceptabel antwoord op gevonden:

Ik heb er moeite mee dat een zweep of een spoor letterlijk tussen de mens en het paard instaan. Op de cirkel (longeren) vormt de zweep een barriere tussen de gevoelswereld van de mens en het paard, zelfs als je er alleen maar mee naar het paard wijst. Hetzelfde met de spoor, die zit letterlijk tussen de gevoelswereld van het paard en de mens in.

Dát is wat ik vind van dit soort 'hulpmiddelen', ze helpen je niet om dichter bij dat paard te komen, maar je plaatst jezelf juiste verderweg van dat paard.

Het is de gevoelswereld van het paard waarmee ik een verbinding wil aangaan, bovendien is het een dwangmiddel dat ik nooit zou willen gebruiken. Je kunt de zweep niet even wegdoen, daar is hij te groot voor, en een spoor doe je ook niet meer uit als het paard datgene doet wat jij van hem wilde. Een dun zwieptouw echter neemt de vorm van je lichaam aan, het is flexibel, beweegt mee met jouw bewegingen en staat daardoor niet tussen mens en paard in.

Groet, Pien

Nils Vellinga schreef :

Ik kan je vertellen dat wanneer wij gedurende 5 dagen 30 km per dag zouden rijden over onze Hollandse bodem (en dan bedoel ik onze befaamde asfalt en beton), wij onze paarden zó kreupel hebben.
Niet van de hoefslijtage, maar het lopen van deze afstanden vergt enorm veel van de pezen en spieren en dus van de algehele conditie van de paarden. Die hoeven daar maak ik me geen seconde druk meer om, maar het is de rest van het lichaam dat het zwaar te verduren heeft op harde ondergrond.

Zelfs bij mijn goed getrainde lange afstandlopers!!!!

Ik ben inmiddels volledig van overtuigd dat dezelfde afstand lopen over bosgrond tot heel andere conclusies zou leiden.

Een dergelijke tocht zou ik niet durven maken zonder hoefbescherming in de vorm van hoefschoenen, al was het maar voor om de dag of halve dagen.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag 13 augustus 2007, 22:09:


Correctie: Je moet het zoeken in de schokdemping. Die hoef vangt veel op, maar de pezen , gewrichten en spieren hebben zwaar te lijden.
Vandaar dat ik ijzers al helemaal geen alternatief vind op zulke tochten, daarbij is de impact van de schokken vele malen hoger.
Het enige alternatief blijven hoefschoenen.
Pien.

Esther schreef op maandag 13 augustus 2007, 22:16:


Es, ik heb bewust en met aandacht staan kijken hier toen er mensen hun paarden met longeerzweep waren aan het loswerken in mijn roundpen.

Dit is wat ik ervaarde:
Het loswerken werd een technisch iets, die zweep hield het paard voorwaarts en op de cirkel. Als het paard niet doorliep werd er gezwiept, zonder lichaamstaal, de zweep werd de lichaamstaal, de mens deed niks meer, de zweep werkte het paard los. Zélfs als er alleen maar gewezen werd. Er werd geen enkel paard met de zweep aangeraakt overigens.

Wanneer ik met mijn paarden werk kun je dat vergelijken met een dans die door twee wezens opgevoerd wordt. Met mijn lichaam ga ik mee in de bewegingen van het paard en het paard doet hetzelfde.
Ik vind het zelf nog steeds ontroerend te ervaren hoe een paard als Chispa (Andalusiër) mijn bewegingen nabootst en haast synchroon gaat lopen. Ik nodig haar uit en zij communiceert terug. Soms gebruik ik een touwtje waarbij dat touwtje mijn bewegingen volgt en als het ware meedanst.

Dat kun je toch met een zweep never nooit niet bereiken ?

Pien

Nils Vellinga schreef :

Ow ja, sorry.
Ik had even niet naar het onderwerp gekeken en gewoon gereageerd op wat ik las.

Pien

jan seykens schreef op maandag 13 augustus 2007, 22:58:


Ja, wellicht ben ik wat onduidelijk.
30 km geen enkel probleem! We rijden hier wel meer kilometers.
Maar gedurende vijf dagen dus 5 keer 30 km over uitsluitend harde ondergrond is voor de paarden vermoeiender dan over zachte ondergrond. Helaas hebben wij hier niet één onverhard pad in de wijde omgeving. Werkelijk alles is beton en vuursteen hier.

Nogmaals : Het zijn niet de hoeven waar ik me druk over maak want groei en slijtage zijn volledig in evenwicht, maar het veelvuldige rijden over deze harde ondergrond, en dan bedoel ik meer dan 120 km per week, geeft bij onze paarden wel degelijk een lichte overbelasting van de pezen en de spieren. Je merkt het dat ze niet zo fit meer zijn na drie dagen van 30 km, ze zijn wat strammer, lopen wat korter en zijn niet zo fris als ik graag zou willen. Dat gaat uiteraard wel weer over na een kilometer of 5, maar het is toch een teken aan de wand dat je dat serieus moet nemen en tussendoor rustdagen of afwisseling inbouwen.
Op bosgrond lopen de paarden veel beter en langer door dan op het harde en blijven ze veel frisser. Uitgebreid uitgeprobeerd zelfs.

Zo duidelijker?
Pien

Lena schreef :


Gewoon net te lang op het midden van het landweggentje blijven lopen en pas als de auto afremt ga je heel langzaam aan de kant. "He he, ik krijg mijn paard niet snel opzij getrokken, tistogwat" (dat krijg je er nou van als je zonder bit rijdt)

Wel de automobilist even vriendelijk bedanken alsie rustig langsrijdt he


Met name wielrenners die op zondagochtend toer de fransje spelen zijn een regelrechte ramp. Voorál die met allemaal dezelfde truitjes en een volgauto.
Of de wielrenner alleen die het presteert om te klingklangen waardoor er vijf paarden de berm inmoeten zodat hij in zijn eentje niet hoeft af te remmen.
Ik word daar nog altijd errug vervelend van
Overigens met mountainbikers, brommers, motoren, tractors, vrachtwagens en landbouwvoeruigen nóóit problemen. Het zijn de testosteronners in hun nauwe reclametruitjes die vinden dat ze ááááálle voorrang van de hele wereld moeten hebben........

Pien

Ans schreef :

Ik denk het niet, maar je moet wel dingen opbouwen en hem de kans geven op zijn gemakkie te wennen aan 'enge' dingen. 'Gebruik' Pête daar nou voor, da's een ervaren paard waarvan Puzzle kan leren. Scheelt jou half zoveel werk.
Ik zet een onervaren paard midden in de groep en ik spreek met de overige rijders/lopers af dat wanneer het wat spannend wordt, zij het onervaren paard héél dicht tegen zich aan nemen en zo een veilig gesloten cordon om dat paard vormen (moeten ze elkaar wel kennen ja).


Heb je geen wei aan de weg waar je hem kunt zetten? Of kun je iets regelen met iemand anders (weide even ruilen ofzo?) Zo kan hij temidden van de groep wennen aan verkeer en landbouwvoeruigen.
Ik zet de niet-verkeersmakke paarden altijd aan de weg waar dagelijks de nodige tractoren ed passeren. Ideaal!

En let ook op je eigen reaktie. Wanneer jij al je adem inhoudt en het leidtouw strakker in de handen neemt denkt hij 'mijn leider is bang, er zal wel iets engs gaan gebeuren' en gaat hij mee in jouw reaktie.
Verder, nogmaals: Als JIJ kracht, veiligheid en evenwicht uitstraalt, straal je dat weer over op Puzzle, jij bent zijn baken. Samen met die andere paarden.

Je ziet hoeveel ik onderneem met Spirit, maar ik bouw het allemaal heel rustig op. Mijn volgende uitdaging is nu tot de brug van Kanne te komen en hem die te laten zien, keer erna eroverheen etc, want ik wil hem in november graag voor het eerst meenemen naar de jaarlijkse paardenzegening daar. Na ons avontuur waarbij ik hem naast BD meenam zijn we daar nu wel klaar voor. Dochterlief mee op de fiets, paar ervaren paarden mee en daar gaan we.


Nee! Hij hoort dusdanig op jouw te vertrouwen dat er niet gebokt, gesteigerd en geklooid mag worden! Dat kán toch helemaal niet ? Ik zie me al op de brug tussen de vrachtwagens staan met een steigerende hengst. Ingrediënten voor een fkise nachtmerrie.

Ik vind dat je dit moet oplossen binnen een straal van zoveel meter van je veilige weide, niet in het verkeer, weet je hoeveel gevaar jij daarbij loopt? En wat als je hem niet kunt houden? En niks ruimte geven, dan komt hij júíst in zijn kracht!


Ja maar Ans, da's toch ook veel teveel voor zo'n jong paard? Voor Spirit zou dat ook teveel zijn hoor. De eerste keer dat ik over die brug zal gaan kies ik een tijdstip uit dat er amper verkeer is, dus de zondagochtend (behalve die &^%^*$^ wielrenners dan) of een doordeweekse avond. En anders leggen we het verkeer gewoon plat hoor, ben ik inmiddels erg goed in geworden, veiligheid altijd eerst (en excuses naar je overige weggebruikers).


Nee dus.
Ik ben ze vóór door op tijd te oefenen en er iets aan te doen voordat er überhaupt een probleem kan ontstaan.


Zie boven dus. Oefenen, eerst héél veel oefenen, belonen , aan de weg zetten, Pête meenemen etc etc.


Precies! Aanraken en hoeven raspen is een mooi begin, nu die rest nog. Het zijn allemaal projecten, af te werken op je 'to do lijstje'.

Ik ga in het volgend bericht verder, de lettertjes zijn bijna op.

Wat denk je, daar ga ik fors tegenin! Héél fors.
Met alle middelen die ik in me heb, geloof dat maar van mij. Ooit al eens een dekkende hengst van een hengstige merrie die maar wat graag wil moeten afkrijgen? Die krijg je er dus niet af met lieve woordjes.
Waarom zou dat een goede ervaring moeten zijn? Hij doet iets totaal ongewenst en ik moet het ombuigen naar iets goeds? Ben jij mal. Hij mag best van mij schrikken dan hoor, dat bedoel ik dan lekker ook zo. Onze relatie is sterk genoeg hiervoor, hij krijgt daar heus geen trauma van.

Het goede van zo'n ervaring is wanneer hij de dag erna wél netjes en braaf naast me oploopt langs de druipende dames, dan is hij de beste en de liefste hengst van de hele wereld en dat mag hij weten ook!

Iemand vroeg mij of - en hoe ik Spirit corrigeer.
Ik hoef hem zelden te corrigeren, belonen en aanmoedigen doen voldoende, maar als hij het te bont zou maken zet ik hem pardoes en zonder discussie in z'n achteruit zoals ik al schreef.
Mja, desnoods mét mijn zwieptouw.
Hoewel het míjn absolute verantwoordelijkheid is om dit soort situaties te voorkómen.


Het aangaan met hem. Jij bent niet een ondergeschikte merrie, hallo zeg....
Zet hem op zijn plek, duw hem weg, laat je niet kisten door zo'n kleine dreutel, wat denkt ie wel. Jouw verantwoordelijkheid dus. Net zoals het mijn verantwoordelijkheid is om te voorkomen dat Spirit uit zijn bol kan gaan bij de merries.


Nou, ideaal ingrediënt dus om daar gebruik van te maken bij 'enge' en nieuwe dingen.
En, kop op, niet zo twijfelen.... Je bent sterker dan je denkt.

Pien

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 14 augustus 2007, 21:50:


Doe geen moeite.
Gerrit Smit kampeert op het moment bij ons in de weide en hij moest eens heel hard lachen toen ik hem vertelde van deze sponsoring

Pien

Peter Donck schreef op dinsdag 14 augustus 2007, 22:06:


Zoals nu.
Hier nu onweer en de laatste resten oogst moeten van het land, de tractoren vliegen me bijna letterlijk om de oren.
Blij dat ik even niet het veld inhoef.

Pien