eddy DRUPPEL schreef op woensdag 12 december 2007, 19:24:


Je kunt altijd nog uitwijken naar Pt.

Goed initiatief Eddy! Ik wens jullie alvast een leerrijke en vooral gezellig dag!

Wil.

Piet schreef op dinsdag 11 december 2007, 23:23:


Alvast bedankt voor de reakties en ja,ik vindt het ook niet mooi maar ik kan nu niets meer in de bak en ga zeker ook de andere ideeen bekijken.
Hier in de buurt is zeer veel gebruik gemaakt van tapijtsnippers en je krijgt er een raport bij dat het niet belastend is voor het milieu ??.
Wij hebben al meerdere soorten zand laten komen in de tien jaar maar door het gewicht en de veengrond eronder zakt het hele spul waardoor er geen eind aan komt,ook is de grondwaterstand omhoog gegaan en dat is wel weer fijn in de zomer want de laatste twee jaar is het zand niet meer mul/droog geweest terwijl je daarvoor in de zomer ver wegzakte.

Groet Conny

marianne laenen schreef op woensdag 12 december 2007, 20:42:


Mijn arabje was het eerste jaar ook stik chagrijnig. Hij heeft nooit staan shaken, dus of het echt door de kou kwam zal ik nooit echt weten. Maar het zou goed kunnen... Dus naja, als ik het nog es over kon doen had ik denk ik wel geprobeerd of hij gelukkiger was met deken. Niet dat hij er slechter van is geworden dat ene jaar, maar toch :).
Bekend probleem trouwens qua eten, wij hebben ook 2 koudies, 1 vuilnisbakje maar die is nog jong dus moet veel eten en mijn ielepiele arabje . De laatste wordt dus wel bijgevoerd met pulp, de rest niet. En soms mag ie langer op de wei ofzo maar ze vinden het zelf niet leuk als ze gescheiden worden.

Karin schreef op woensdag 12 december 2007, 6:35:


Hoi Karin,

Ik heb geen antwoord, integendeel, ik sluit me aan bij jouw vraag want heb net hetzelfde probleem.
Lolita is altijd al iets moeilijker met de achterhoeven, maar de laatste tijd wordt het echt veel slechter. Het ligt hopelijk niet aan mij als trainer, want Cesarke's achtervoeten kan ik bekappen terwijl ze op mijn been liggen en ik op een kruk zit. Met Lolita heb ik dat maar een paar keer gedaan, in het begin ging het wel maar ze kreeg het moeilijker en moeilijker, trok het been plots terug en zette er al haar gewicht op, niet veilig dus om daar dan onder te zitten. Dan maar in klassieke hoefsmidpose. Toch ook meer en meer last. Ik ben een paar keer kwaad geworden (van de schrik als ik daar bijna verpletterd werd) ik geef het eerlijk toe. Een gil en soms een tik uit irritatie-frustratie. Hielp uiteraard geen zier. Soms ging het beter als we eerst wat actief grondwerk gedaan hadden, dat heb ik nu niet meer geprobeerd, kan ik eens doen terug. Het laatste jaar bekapt Fred haar, en hij blijft altijd rustig, vraagt gewoon de voet terug nadien (wat ze ook altijd weer doet, dus slechte wil is het niet denk ik).
Vandaag was het bij het uitkrabben weer heel erg. Ook hoefschoenen aandoen is zo riskant. Het lijkt kramperig, ze wil hem terug, gaat wat slaan (ik blijf vasthouden, het is niet hard en ik wil dit slaan niet belonen door loslaten - misschien fout?) tot ze dan ineens de andere achtervoet optilt en dus de voet die ik vasthad met volle gewicht op de grond stort.

Doet de andere achtervoet pijn?? Hoe kan ik dat testen?
Ik heb de dierenarts er al over verteld, die heeft haar ook al met osteopathie behandeld, zou dus OK moeten zijn...

Ik weet het niet meer.

Hoe werkt dat speedclickeren? Iemand aan het hoofd, iemand die de voet vraagt en bridge't (hoofdman beloont telkens) zolang de voet omhoog blijft? Eerst een seconde en dan uitbouwen? Vertel eens?

Groetjes,
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 12 december 2007, 22:12:


De uitleg laat ik over aan de experts, bovendien ben ik heel bar slecht in uitleggen )
Wat ik wel weet over dit is dat sommige paarden angst kunnen hebben bij het idee dat iemand een achterbeen VASThoudt. Wat ik met Catcher gedaan heb, is nadat hij het been gegeven had even 'roeren'.... en dan niet idioot... maar gewoon even een rondje draaien voor de ontspanning. Been weer neer laten zetten en belonen.
Dat hielp. Ook express laag over het been aaien.... zonder opdracht om het been op te tillen. Op die manier leren ze juist om het been te laten staan als je daarover heen strijkt..... Mijn commando voor optillen is trouwens VOET.

Wat ik fout heb gedaan indertijd was het been meteen vastpakken als het omhoog kwam. En ook meteen beginnen schoon te krabben en raspen etc.etc.
Hij had geen goede balans en lazerde zowat om!
Hij moest eerst leren om het been alleen op te tillen als ik het vroeg... en niet maar alvast zelfdoen.... Toen we dat eenmaal doorhadden pakte ik de voet alleen op als hij het goed deed, op verzoek dus. Dat beloon je...
En door het 'roeren' krijg je een ontspanning. Je moet wel de voet ietwat lossig vasthouden. Ik zou eerst dat eens trainen. Gaat dat 100% goed, dan pas verdergaan en met secondes tegelijk uitbreiden.
Dit heeft bij Catcher gewerkt.

Groetjes,
Wil.

marianne laenen schreef op woensdag 12 december 2007, 20:15:


Wij hebben een behoorlijk stuk betegeld en voeren hooi in speciekuipen.
in de bodem heeft mijn man gaten gemaakt zodat als het regent het hooi niet in een plas water terecht komt en ze het niet meer eten,het water loopt er aan de onderkant uit.

Ik heb een arabier en die vertrouw ik niet met een kruiwagen want hij trapt met zijn voorbenen de kruiwagen om en is eens bijna vast komen te zitten in de staanders!!.

ik heb in het begin twee shetlanders gehad met zandkolie en die wilden niet meer eten en deden hun tanden niet meer van elkaar en de dierenarts vertelde dat als ze niet wilde eten ze ten dode waren opgeschreven.

Mijn man heeft toen bedacht ze met wormenkuur spuiten te voeren zoals je een wormenkuur geeft.
We hebben lijnzaad gekookt en daardoorheen bix zodat ze telkens wat binnen kregen en dat om het uur,ook s'nachts totdat ze weer zelf aten.

Een shetlander kan zijn eigen vet niet verbranden dus moet optijd gevoerd worden anders wordt het nog zijn dood.

Groet Conny

Rare ervaring gehad gisteren, ik weet niet wat ik er van moet denken.

Door de overschakeling van hooi op voordroog (voor de hoest van Cesarke) schat ik de hoeveelheden nog wat moeilijk in. Gisteravond dus bleek toen ik thuiskwam dat de paarden al een paar uur waarschijnlijk niets meer te eten hadden. Zag ik omdat ook de laatste sprietjes opgepeuzeld waren en enkel totaal oneetbare brol bleef liggen.

Nu wou ik snel eerst nog wat Lolita in beweging zetten voor ik ging voeren, had dus Lolita aan de lasso, en graanmengeling in mijn tasje voor de 'goedzooo's bij mooi voorwaartse draf en zo. Lolita was abnormaal gemotiveerd, vooruit, rechtgericht, mooie hals erop, hoofd laag, alles wat ik wou. Zelfs eens twee pasjes passage. Dat was al opmerkelijk, maar Cesar sloeg alles. Die wacht normaal gezien mooi zijn beurt af (want bang van Lolita's tanden) of is vaak niet eens geinteresseerd om iets te doen. Niet nu. Terwijl Lolita rond mij cirkelde kwam hij tot bij mij gelopen, met de bal tussen zijn tanden, om voor mijn neus te steigeren. Ik vond hem natuurlijk zodanig snoezig dat ik hem (mag niet ik weet het) toch beloond heb voor deze spontane actie, toen ik dan met hem verder ging maakten we ineens super vorderingen, hij steigert nu al een jaar of zo op commando, maar kwam nooit verder dan tien centimeter van de grond. Ik weet dat aan mijn slechte trainersvaardigheden, dat ik mijn paarden maar blijf belonen voor de simpelste dingen en geen vooruitgang eis. Maar gisteren zijn we dus in één sessie naar een halve meter omhoogkomen geevolueerd! Ook de spaanse pas die al jaren een flauwe bedoening is (zie mijn filmpjes) werd ineens enorm expressief.

En dat allemaal omdat ze honger hadden... Wat moet ik daar nu van denken. Mijn vriendinnen die niet clickeren zeggen altijd 'je paard doet het dan enkel voor het voer en niet voor jou' en dat lijkt te kloppen. Nu, nog altijd liever dat dan dat ze het doen omdat ik ze niet zou slaan, maar toch. Ik weet dat er paarden zijn die gewoon graag dingen doen voor hun mens. Zijn dat misschien uitzonderingen? Verwacht ik teveel?

Hmmmm onzekerheid troef hier weeral.
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 12 december 2007, 21:50:


Ik vind dit zo jammer,
het doet me gewoon pijn,
Lieve Piet ,
doe dit nou niet.
Lieve Eva ,
je hoeft het niet altijd eens te zijn.

Jullie zijn beide zulke fijne mensen!
Jullie bezitten zoveel kennis,
Ik zie zo graag dat jullie die delen ,
Dat is wat ik zou wensen!

Wees lief voor elkaar!
Er is al genoeg strijd,
Sta voor elkaar klaar!
Zoals altijd!

Wat heb je aan iemand die alleen maar benaderd kan worden met de juiste woorden.....

Gr Esther

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 12 december 2007, 22:12:


Hoi Nathalie en Karin,

Als je 'savonds belt, kan ik dit uitgebreid met jullie telefonisch doorspreken.
Dat werkt wat gemakkelijker als via het forum.

groetjes,
Simon
0181-661142

e m kraak schreef op dinsdag 11 december 2007, 19:46:


Dit was een idee van mij omdat wij mee kunnen denken..
Ik heb zelf 6 pony's die de hele dag bij elkaar loslopen in verschil van grote .
De kleinste is 95 cm. dan 110 cm ,2x rond de 120 cm een van 135cm en een van 1.60 cm.

De kleinste shet is de baas en staat altijd in de buurt van de voer en drinkbakken en loopt in tijd van nood onder de grootste door als hij hem wil verjagen.

Hoeft niet nee maar die kleine heeft zeker zelfvertrouwen ,heeft de grootste als hengstveulen opgevoed,hoe klein hij ook was(beet gewoon in zijn benen en rende onder hem door).
Hij is degene die hinnekt naar mij of de rest als ik met voer aan kom lopen en eet als eerste.

Je kan in plaats van dominant ook zeggen dat je zelfvertrouwen hebt.
Het paard is ondergeschikt als er een ruiter op zijn rug zit want dat is degene die uit maakt waar het paard naartoe gaat tenzij hij het paard laat kiezen.
Een paard kan dominant zijn boven de ruiter en dan heb je als ruiter volgens mij niet veel te vertellen.

Groet Conny

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 12 december 2007, 22:30:


Nathalie een paard die honger heeft die wil gewoon eten en niets leren.
Wel een heel leuk voorbeeld, ik denk dat het zo zit, en correct me I'm wrong. Een paard dat echt honger heeft wil niet leren, dat paard wil eten. Dan kun je als tweebener hoog en laag springen. Een paard dat honger heeft is ook niet te Pa ( eindigend op ) lli ook dat paard wil eten. Tenminste als deze paarden niet willen eten dat zou allang de hele wereld aan Parelli doen.
Misschien kun je er uit opmaken dat een paard weet als ie de verzorger ziet, ha dat is fijn, ik krijg iets dat me wat oplevert.
Interessant, dat zeker.

van lennep schreef op woensdag 12 december 2007, 22:32:


Amen

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 12 december 2007, 22:30:


Ik weet niet Nathalie. Ik heb het nooit uitgeprobeerd. Ben 't niet van plan ook
Kan alleen maar zeggen wat ik denk.
Wij met onze romantische ideetjes, willen dat graag denken. Ik denk dat je vriendinnen helemaal gelijk hebben. Dat er geen paard is dat iets uit totaal vrije wil voor een mens doet.
Het is of omdat ze wel moeten, of omdat ze behoefte aan iets hebben en iets van jou willen.
In dit geval was duidelijk waar ze behoefte aan hadden en ze wilden er extra voor werken.
Het liefste lopen ze met elkaar en bij elkaar in de wei. daar hebben ze geen mens bij nodig.

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not correction

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 12 december 2007, 22:30:


Ik denk dat het van het paard afhangt.
Mijn Pête die doet het niet voor het voer. (Alhoewel die steevast na het rijden mijn schoudertas neem, haar wotels opeist. Is een gewoonte.)
Maar ik heb eens geprobeerd om met haar te clickeren, op de wei in het zomerseizoen. En ik had wortelschijfjes mee. Maar die was dus absoluut niet geïntresseerd in dat gedoe, liep weg en ging verderop grazen. Als ze ze niet zo krijgt, laten die wortels haar blijkbaar koud. Toch als ze genoeg ander eten heeft.

Puzzle daarentegen die zou een moord begaan voor een stukje wortel. (Is een pony die altijd honger heeft)
De manier waarop ik hem nu door het verkeer loods bijvoorbeeld (waar hij eerst compleet door kon flippen) is door m'n zakken vol te steken met wortels. En bij elke fietser, auto,... die passeert krijgt hij een stukje.
Dat had hij snel genoeg door. En nu raakt hij telkens mijn hand aan, als we voorbij iets 'engs' moeten. (En geef ik niet altijd wortel) Maar hij blijft wel braaf en heeft zijn aandacht bij mij. Is eerder omkopen dan clickeren, maar soit. Pony doet dus alles voor eten.

Waarom doen ze het dan wel? Puzzle voor voer. (Die raakt dus echt na alles wat je hem vraagt en wat hij uitvoert, je hand aan met z'n lippen )
Verder, voor mij? Nee, denk ik niet. Ik denk gewoon druk vermijden (En omdat ze het zo gewoon zijn?)
Bij Pête toch zeker. Dus ook stukken moeilijker om iets van gedaan te krijgen omwille van haar desintresse. Is ook een paard dat veel makkelijker ergens tegenin gaat.
Puzzle is veel makkelijker. Die is veel meegaander, doet eigenlijk nooit 'dwars'. Als er iets misgaat, dan heeft hij angst of snapt hij het niet. En dan 'zie' je die bijna denken. Zeker als hij een wortel kan verdienen.

Tanja Fomenkova schreef op woensdag 12 december 2007, 14:05:


Yep, count me in!
No matters where or when ...

Als jongste (althans in tijd) leerling van Goeroe Eddy kan/mag ik mij niet afzijdig houden.
Ik doe mee mét mijn paard Veldre.
En een vriend van me is bereid om - volledig gratis - foto's te nemen van de clinic
(a rato van zo'n 1.000 pics/uur)

Tanja, super initiatief. Ik wou ook al zoiets willen organiseren, maar mijne hof (tuin voor de Noorderburen) is niet groot genoeg.

See ya !