Sabrina Adams schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:06:


Mijn hengst had Frans toen die hier op vakantie was al in zijn onderarm 'te pakken' lang voor er sprake was van fysieke druk.
De genoemde Inge Teblick biedt veel mogelijke oplossingen en een heel goed is : zet het op en WÁCHT!!! Bouw de druk NIET op. Geef jouw veulen de gegenheid te wijken voor oncomfortabel vóór de toemende druk verzet oproept.
Wat vervelend is dat ze al succeservaringen heeft met joú voor verzet te laten wijken.
Je hebt nu twéé uitdagingen:
1. Stop de het laten wijken van jou voor haar druk
2. Leer zelf hoe haar te laten wijken voor jouw druk
Hou nu even op, koop en lees het boek van Inge. Laat dat bezinken en ga dan verder. ER IS GEEN HAAST.

jose schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 12:00:


Hallo,
Met mijn paard (nu 8) heb ik achteraf gewoon mazzel gehad. Bijten en trappen heeft ze nooit gedaan, in het begin meende ze wel overal in te moeten happen (vingers, haar), maar een zacht tikje op haar neus met duidelijk "nee" maakte enorme indruk. Ik heb haar gekocht toen ze 10 dagen oud was en ze accepteerde van begin af aan dat ik aangaf wat we gingen doen en met welke snelheid. Toen ze drie maand oud was, had ze een fase van "gek doen", zodra wij gingen wandelen en het een beetje waaide, ging ze gek doen (bokken, stijgeren, draaien, mij omver duwen), en het interesseerde haar absoluut niet dat ik aan de andere kant van het touw vast zat. Ik merkte dat het mij langzamerhand boven het hoofd groeide, want wat ik ook deed (halt laten houden, achteruit laten lopen, in een cirkel trekken, etc.) het hielp geen moer, ze werd alleen maar uitbundiger. En wat zijn ze al sterk op die leeftijd..... Toen loste het probleem zich eigenlijk vanzelf op: ze sprong in de lucht, trok het touw uit mijn handen en trapte zomaar in mijn maag. Ai....... wat een pijn, ik kreeg geen lucht meer en klapte letterlijk dubbel. Ondertussen ging mevrouw door met springen en gaf mij ook nog een flinke duw en stond voor mij te steigeren. Ik heb eigenlijk uit een reflex (zelfbehoud denk ik, want ik stond met mijn hakken al boven de rand van een erg diepe sloot) een flinke dreun met het touw gegeven en haar bovenop haar hoofd geraakt - een seconde later speet het me ontzettend, maar wat een uitwerking. Ze keek erg verwonderd, trippelde wat en bleef keurig staan. Wij keerden huiswaarts, ik hinkend (want ik had ook nog mijn enkel verdraaid), zij braaf achter mij lopend. Ik heb nog dagen een hoefafdruk op mijn buik gehad. Daarna hier nooit weer een probleem gehad, ze liep keurig mee........
Toen ze ouder werd had ze fases dat ze af en toe meende te kunnen bestemmen hoe lang een oefening moest duren, of ging ze te dicht bij staan en als ik haar achteruit wilde laten lopen star blijven staan en met haar neus in mijn maag duwen. Ik heb dit soort dingen meestal met mijn stem af kunnen straffen met een duidelijk "NEE!!" en een streng opgeheven vinger. Dreigde het uit de hand te lopen kneep ik haar even in haar borst (bijten), dat maakte grote indruk.
Ik heb gemerkt dat ik haar wat verwend heb: Teveel laten begaan, omdat ze immers zo vroeg afgespeend was en vaak ziek, te voorzichtig te veel als mijn kindje behandelen. Toen ik haar als paard ging behandelen en duidelijk liet zien wat ik wel en niet accepteerde, kwam ze duidelijk tot rust, ze had (en heeft) een duidelijke plaats en dat is volgens mij erg belangrijk, van veulen af aan.
Bijten moet je natuurlijk niet tolereren, maar ik zou alleen in uiterste noodzaak een mep uitdelen en het eerst met een duidelijk "NEE" en een streng opgeheven vinger proberen. Het is nog steeds zo dat ik mijn paard erg kan straffen met een streng opgeheven vinger en een klein tikje op de neus met slechts een vinger. Op de een of andere manier maakt dat grote indruk.
Monique

van lennep schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 12:41:


Hallo,
Hoezo, nadat jij uitgeraast was? Zorg eerst dat je je eigen emoties onder controle hebt! Blijf rustig! Zodra je je opwint, heeft je veulen iets waar ze op kan inhaken. Loop niet weg, laat haar niet met rust, maar stuur haar resoluut weg als ze bijt of te dicht bij je komt. Duw haar weg of knijp in haar borst. Als je haar wegstuurt, dan kun jij pas weglopen als ze al een paar passen in de juiste richting heeft gedaan.
Monique

jo schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:28:


Deed ie ook bij de boerin; zou je José, Monique, Ina nu eens moeten horen

Even een waar gebeurd verhaal ter overdenking;
Een BullMasstiff-reu van mij nuttigde zo'n hardglazen pickwick theekopje omdat daar een ei in was geplitst. Gelíjk een halve ontbijtkoek gevoerd en meneer heeft alles keurig de uitgang gewezen.
Hierna was geen glazen theekop meer veilig voor hem; dat ging fluks en krakend naar binnen waarop meneer naar de voorraadkast rénde en bloedrood kwijlend op zijn koek ging wachten.
Je krijgt wat je beloont. Ook in principe vervelende, zelfs pijnlijke dingen. Je dacht toch niet dat we zo'n theekopje op een andere manier naar binnen hadden kunnen krijgen als we dat gewíld zouden hebben?!

Nel Gommans schreef op donderdag 13 oktober 2005, 18:38:

hallo nel bedankt voor je bericht en ook monique voor jouw bericht.
ik ben dinsdag en woensdag weer bij het paard geweest,het is een behoorlijk gat presies in de witte lijn,die is in de toon vanaf de onderkant niet meer te zien.
het gat is wel dicht nu en ik heb er een gaasje in gestopt zodat er geen vuil in kan komen,ook de zak er omheen gedaan op stal.
de eigenares komt morgen weer thuis en dan zal ik haar het vertellen over de droge periode,je staat daar niet bij stil.
het paard liep gelukkig weer wat beter maar heeft achter aan de tegenovergestelde kant een gronische peesblessure dus niet zo eenvoudig.
tot schrijfs conny

jose schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:


Helemaal mee eens!
Monique

van lennep schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 9:33:

Haha je doet net of het een ramp is ...


Geen idee of dat een idee is. Ik heb er zelf nooit echt over nagedacht. Wel dat ik rekening hield met het rustig inlopen (zelf moet je ook niet een dagwandeling gaan maken op nieuwe schoenen). Maar verder eigenlijk nooit problemen gehad bij de hoefballen; ook mijn kennis niet die 6 pony's aangespannen (niet allemaal tegelijk) op schoenen heeft lopen.
Wel controleer ik nog altijd na afloop even de kroonrand en de hoefballen. Maar meer ook niet.

Daarbij denk ik dat wanneer een paard dagelijks in bijvoorbeeld zand loopt, hij net zoveel wrijving heeft (of nog meer) aan de hoefballen. Vermoedelijk wordt het probleem bij hoefschoenen ook altijd groter gemaakt dan het is ... het is toch wat onnatuurlijks dat je om die hoeven doet. Maar een goede schoen zit vast en kan dus niet eens wrijving geven in de schoen.

Dus ik zou aanraden ... niets invetten, maar gewoon rustig inlopen; dagelijks een kwartier tot een half uurtje langer. Dan is er niets aan de hand.

Groeten, Ingrid

"Sinds 2003 rij ik met
hoefschoenen en hou ik de
hoeven zelf bij"

Isapaardje schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:58:

Oh bij nalezen bedacht ik mij dat het wel heel belangrijk is de hoeven goed schoon te maken. Wen jezelf dit aan. Hoevenkrabber met borsteltje eraan zijn ideale dingen daarvoor. Ik heb ook wel eens wat minder tijd en dan even snel snel die schoenen aan, maar het zand wat mee de schoen in gaat schuurt dus wel !!

Ook als je een tijd in het losse zand zou hebben gereden, doe dan even de schoenen uit en schudt het zand eruit als je nog een hele tocht voor de boeg hebt. Anders gaat het toch wel dezelfde werking krijgen als schuurpapier (met toch het risico op kapot geschuurde hoefballen denk ik zo).

"Sinds 2003 rij ik met
hoefschoenen en hou ik de
hoeven zelf bij"

Isapaardje schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 14:04:


Hallo,
Dat wilde ik eigenlijk ook zeggen, maar je bent me voor......
Mijn paard heeft bovendien sokken aan in haar schoenen, en daarmee heb ik nog nooit schuurplekken gehad, ook door de blubber of los, diep zand niet. Er kan dan eigenlijk niets schuren.
Monique

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:44:


Ook bij de boerin? Ik zeg maar niks.......
Wat een verhaal zeg, van die reu van jou, moet die ontbijtkoek lekker zijn!
Monique

Bij mijn hengstje van net een jaar ontdekte ik gister dat hij allemaal hooi tussen zijn tandvlees en zijn lippen had zitten zowel onder als boven.
Nadat ik het allemaal verwijderd had bleek dat het tandvlees wat open was.
het waren geen propjes zoals bij paarden die haken op de kiezen hebben,
ik vraag mij echt af hoe dit kan?heeft iemand een suggestie?
er was niets bijzonders aan de kiezen de zien en de tanden staan ook goed.

groeten Janet

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:44:


Mijn opa was boer.
Hield zielsveel van zijn zwarte paard waar hij mee de schillen ophaalde.
Maar ik heb ook zijn grove handen bezig gezien.
In een boerenbedrijf was geen tijd voor "fijngevoeligheid".
Dat laat indruk achter......ook bij mij als kind toen.

Jij zei het als een geintje, maar inderdaad hij sloeg ook mijn grootmoeder over de bank heen.

Dus de andere dames hoeven niet eens beledigd te zijn over je woorden.
Het is in de praktijk als bewezen verklaard door mij.
Iets wat natuurlijk niet voor elke boer geldt.

Maar zo sprak ook deze week een boer tegen mij over een schepsel van God, terwijl hij naar een door hem geschoten hert wees.
Liefde is zijn stem voor het beest, maar hij ging ook de diepvries voor de winter in.
Het zijn tegenstrijdigheden die ik niet altijd kan rijmen.
Toch leven ze in andere mensen en hun handelingen.Ik heb het maar te accepteren.
Zo ook dat blijkbaar mensen het gebruik van een praam, bit,hoefijzers,enz. gerechtvaardigd vinden

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:28:


Even een, in mijn ogen, kleine onduidelijkheid rechtzetten.
In de ene zin zeg je: Bouw de druk niet op, in de volgende heb je het over toenemende druk.
Ga mee met je paard met de zelfde aanhoudende druk en beloon elke beweging in de richting die jij wilt door druk los te laten.
Dat je van dat moment ook nog een bridge kunt maken door er Yes bij te zeggen en nog eens extra te belonen maakt dat het nog sneller werkt. Natuurlijk moet je dan je paard de betekenis van een bridge geleerd hebben.

Nu reageer ik op het bijtverhaal van Esther.
Shiny heeft ook een poosje de neiging gehad me te willen bijten als hem iets niet aanstond.
Nou kan je dat fijn negeren en wachten tot het moment komt dat je niet meer met een blauwe arm thuiskomt en dan zeggen: "zo, dat heb ik hem toch maar fijn afgeleerd, hij doet het niet meer" Maar blauw kleurt zo slecht bij mijn roodharig type met wit velletje. Dus heb ik dat anders aangepakt.
Hij deed et voornamelijk vanuit het geniep, als ik naast hem stond was het hoofd draaien en hap in m'n arm. Dan is er maar 1 oplossing en dat is even adequaat timen als met de bridge voor iets goeds: "laat hem zijn neus stoten tegen je elleboog" Let enorm goed op wanneer die mond naar je toe komt en beweeg je elleboog er naar toe. Laat hem schrikken. Wordt niet boos, houd je gezicht neutraal, reageer verder niet, ga gewoon door waar je mee bezig was. Shiny vondt het nodig om het hierna nog 1 keer te proberen, daarna vond hij het bijtspelletje niet zo grappig meer en heeft het nooit meer gedaan.
Kont naar me toedraaien, als ik dat niet wil, want vaak vraag ik dat juist, zou ik negeren door een paar stappen weg te lopen en zijn aandacht te vragen voor een leuke oefening. Maar eerlijk gezegd met clikkeren ben ik dat nog nooit tegen gekomen. Een paard, zeker een niet afgestompt paard, wil samen leuke dingen, zoals voetje geven en wijken en volgen en noem maar op, allemaal fantastisch leuke spelletjes!
Piet

Sinds afgelopen maandag staan mijn paarden Tara en Finn samen met een bevriende ruin op een andere plek waar ze de hele winter buiten kunnen blijven.
Geweldig natuurlijk en ik ben er dan ook heel erg blij mee, alleen sinds ze daar staan ziet Tara het helemaal niet zitten om bij me te komen terwijl ze anders als ze me aan zag komen heel blij aan kwam draven!
Ik kan me voorstellen dat alles nog heel nieuw is en dat ze daardoor heel erg naar elkaar toetrekken, maar begin me nu wel een beetje een buitenstaander te voelen.
Gisteren waren we in de bak, wilde wat grondwerk doen, en ze wou alleen maar naar haar collega's, die op hun beurt ook als idioten aan het roepen waren dat ze echt niet zonder haar konden :))
Ben nadat ze uiteindelijk toch bij me kwam samen met haar het weiland ingegaan en daar veranderde ik in lucht!
Finn is nog helemaal groen, het probleem is dat zijn hoeven belachelijk lang zijn maar hij nog lang niet mak genoeg om ze aan te raken, nu Tara al zo heftig reageert laat ik hem ook nog maar ff begaan maar we moeten toch wel aan de slag.
Heeft iemand hier ervaring mee??
Yolanda

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:


Nou..... volgens mij verdraai je hier wat. Ik zie alleen het nut van een praam in als niets anders meer werkt. Opvoeding is natuurlijk het sleutelwoord, maar wat met paarden die uit angst gewoon niet mee willen/kunnen werken en blind zijn van angst? Dat ik een paar keer een praam moest gebruiken stond me natuurlijk tegen. Het heeft me dankzij gediplomeerde bullebakken die zich hoefsmid noemen twee jaar gekost dat ik mijn paard weer gewoon aan een paal vast kon binden zonder dat ze zich bijna ophing van angst. En een paard bekappen met gevaar voor eigen leven? Wie meldt zich vrijwillig? Niemand kon meer bij haar in de buurt komen. En voorbereiding en geduld? Geen probleem, zolang er maar niemand opduikt die iets met haar hoeven wil doen. Welke hoefsmid is bereid een hele zaterdag te besteden aan een paard? Niemand dus. Een paard wassen onder dwang met een praam vind ik te gek. Ik was mijn paard in het voorjaar en in het najaar, en dat is genoeg. Ze is er niet gek op, maar laat het over zich heen komen, ondersteund door wat worteltjes of appeltjes.
Er is een duidelijke grens, dat is de noodsituatie!
En dat wilde ik even rechtzetten.
Monique