e m kraak schreef op woensdag 5 augustus 2009, 19:13:
> Nmm ja - de meeste mensen in onze contreien hebben hier echt
> geen benul van, geloven er niets van totdat ze het zelf zien,
> maar hebben ook niet de intentie tot dierenkwellerij.
> Integendeel.
Wat ook meespeelt, is een bepaalde cultuur, een volksaard, het 'slag mensen' dat Nederlanders (en Duitsers) gemiddeld zijn.
Generaal Albert-Edouard Decarpentry (1878-1956), verbonden aan het Cadre Noir in Saumur, het befaamde historische rij-instituut van Frankrijk, heeft ooit gezegd:
"The German riders include their own significant changes when they apply the principles of the Classical School in practice... They all too often insist on confronting the powers of resistance in direct terms. Rather than simply requiring the horse's submission, they demand its total capituation, instead of seeking its collaboration in striving for perfection in the joint task."
Blijkbaar was het toen al zo dat de Duitse ruiters -en voor het gemak tel ik de Nederlandse daarbij, die kunnen het zelfs nog beter- rijden vanuit onderdrukking, dus ook met een zware, immer aanwezige aanleuning die zijn sublimatie heeft gevonden in de rollkür, want dan mmers ontneem je het paard zijn zicht, zijn balans, zijn zelfdenkend vermogen.
Klassieke franse en iberische ruiters rijden losser en vanuit samenwerking, durven de controle uit handen te geven. Het is niet voor niets de franse school die de Légèrté heeft gehuldigd en de portugese school die de balans van het paard zelf als uitganspunt neemt, daar waar de D/NL rijdt vanuit übercontrole.
Een wezenlijk verschil, dat haast niet anders dan mede door de volksaard ingegeven kan zijn, anders zou het zich niet juist dáár ontwikkeld hebben, al zoveel jaren terug.
Er is in de loop van de geschiedenis een competitie-element aan de dressuurrijderij toegevoegd, die de lichtheid en het respecteren van de balans om zeep heeft geholpen. Het paard als partner werd het paard als winstpuntenmachine. De run op de punten en de prijzen zorgde voor snel effectbejag, wat impliceert dat paarden bliksemsnel klaargemaakt werden om gekke hobbelkunstjes te doen, wat NIETS met de lichtheid en balansrespect van de klassieke dressuur zoals gebruikelijk in zuidelijker Europa te maken heeft, toen dressuurrijden een gefundeerde trainingsmethode of kunstbeoefening was en geen prijsopleverende ambitie.
Dit in combinatie met het op bangheid gebaseerde D/NL controlerijden zorgt ervoor dat door de opkomst van de dressuurwedstrijdsport de trainingsmethoden steeds harder worden, de tijdspannes korter, de druk groter. Niet de harmonie wordt beloond, maar het spektakel. Paarden worden steeds meer gefokt volgens het model dat hoge punten oplevert, immers je krijgt wat je beloont: lange benen zodat ook een blinde de middendraf herkent, zweefgangen, artrosebestendigheid ivm slijtend trainen en een ultra-incasserend karakter om de gekmakende trainingsmethoden aan te kunnen.
Ik denk dat de contrabeweging die Thiel en Heuschmann etc in beweging hebben gezet, als beweging an sich zal blijven bestaan, NAAST de wedstrijdsport. Net zoals in de politiek links en rechts altijd zullen blijven bestaan. Want elke beweging heeft zijn eigen invloedrijke lobby.
Daar waar de übercontrole ingebed is in de volksaard, zal alles wat daaraan bijdraagt getolereerd blijven en niet gezien worden als afwijkend. Net zoals het ten koste van alles willen winnen van "de anderen" ingebed is in de volksaard.
Warboel
