Esther schreef op zondag 12 november 2006, 21:19:


Ik vraag me ineens af of dit veulen is gechipt. Ik ken over de eerste kennismaking met een dierenarts en veulens akelige verhalen in verband met chippen. Een dierenarts heeft een bepaalde geur bij zich, dat onthoudt dat veul.
Ik ken chipverhalen waarbij het veulen zowat is gewurgd om het in bedwang te houden om te chippen, kan er zoiets achter liggen bij Emil? Kun je eens vragen bij de vorige eigenaar of er zoiets is gebeurd? Als ik het goed begrijp is dit veulen afgespeend met 3 maanden? Emil is nu toch 5 maanden of is de moeder er ook nog bij?
Dit maakt het verhaal wel ingewikkelder als het zo is. Dan is het zeker zaak om hem bij wat volwassener paarden te zetten die hem wat veiligheid kunnen geven.

Es

Juist ja!

Buiten de gids en mijn man waren het allemaal vrouwen die alleen met een trailer kwamen en die vertrokken echt geen krimp op hun paard. Die keken of ze dat doodnormaal vonden. Je kon dus echt niet achter zo'n paard komen want die bokten en stampten, sprongen elkaar voorbij. Het waren wel sportieve vrouwtjes!!

Marianne

Hoi Els,
Als jij zegt dat verkopen nooit een optie is geweest uit verantwoordelijkheidsgevoel, dan voel ik me wel aangevallen. Deze pony heeft sommige gezinsleden in gevaarlijke situaties gebracht en zij zijn belangrijker dan de haf. Misschien doe ik de pony wel weg uit verantwoordelijkheidsgevoel en gaat ie juist naar de slager uit verantwoordelijkheidsgevoel.
Voor jou is het een uitdaging om met je pony om te gaan, maar bij ons is deze pony wel een teleurstelling. Mijn zoon is zn pony 'kwijt' en dat is jammer en hij heeft er zelfs over gedacht om met paardrijden te stoppen. Maar goed thats life en het kan geen kwaad om te zien dat het soms anders uitvalt en het is aan zn ouders om te laten zien hoe je dat zou moeten oplossen.

Kortom ik voelde me aangevallen, maar ben net als de vorige keer blij met je reactie en uitleg over jouw oplossing.

Het boek van Teblick heb ik al en de motivatie om ermee aan de slag te gaan is er ook na een voorzichtig hoopvolle clickersessie!

silvie schreef op zondag 12 november 2006, 11:04:


uh.. in de winkel? welke winkel zou k niet weten.. denk iets van een tuinzaak of bouwmarkt denk.. volgens zijn word t veel voor hout gebruikt.. ma in n paardenwinkel heb je het vast ook wel..

with love, anything is posible.....<3

Ik heb nog goed en regelmatig contact met de fokkers, emil is idd bij 3 maanden afgespeend en staat nu zonder zijn moeder.
Ik heb de fokkers natuurlijk ook op de hoogte gebracht van het probleem,
en zij vertelden idd dat de 2e ervaring bij hun met de dierenarts, het chippen hem niet goed af is gegaan.
Zij moesten toen weer van begin af aan zijn vertrouwen winnen en hebben het idd ook zoveel mogelijk rust gegeven en hebben het vooral van hem af laten hangen.

Groetjes en dank je!

Huertecilla schreef op zondag 12 november 2006, 20:31:


Castellaans , Bask "you name it they've got it ". Veruit mijn thuisland .

Tamara -emil- schreef op zondag 12 november 2006, 20:59:


Werk hem is aan de middellange lijn (4M) buiten . Zonder hem iets te vragen (wandelen dus). Ga dan is terug naar af .

Anita schreef op zondag 12 november 2006, 21:58:


Als een paard iemand "in gevaar" heeft gebracht moet je de fout in de opleiding zoeken . Niet bij het paard . Geen verwijt maar een algemene vaststelling . Mischien geef je je duurverdiende centjes niet aan de juiste persoon .

Christel Provaas schreef op zondag 12 november 2006, 10:03:


Ja en nee. Ik heb één Malibaud die helemaal perfect ligt, en daarmee rijden we Holly regelmatig in de bak. Voor de buitenritten echter vind ik het niet zo'n ideaal zadel want ik wil meer bewegingsruimte, kunnen staan, verlichte zit, lichtrijden en daar leent het zadel zich niet voor. Daarentegen is het een heel fijn zadel voor het wat geavanceerder werken in de bak. Maar op de langer ritten heb ik toch liever iets meer comfort voor de rijder.

Groet, Pien

Tamara -emil- schreef op zondag 12 november 2006, 22:23:


Dag Tamara

Hoe oud zijn zijn vriendjes? Ik denk dat je een serieus probleem hebt met het paardje omdat het zo vroeg is afgespeend. Van belang is nu voor Emil rust in een groep met een ervaren volwassen merrie. Leeftijdsgenootjes zijn niet voldoende voor Emil. Hij moet nog opgevoed worden door soortgenoten maar wel volwassen soortgenoten. In welke omgeving zit je?

Es

Michiel schreef op dinsdag 7 november 2006, 10:51:


Cedric schreef:


Hoi allemaal
Hier nog een brief van Melissa Arts die meer licht werpt op onze zoektocht naar een goede tandarts, ik had haar Cedric's standpunten gemailt zoals Cedric hier op het forum verwoord heeft. Haar antwoord gaat daarop in.

------------------------

Beste Michiel,
Bijgaand stuur ik je mijn antwoord op jouw vragen.
Je mag de tekst gebruiken voor het forum, mits je daarbij vermeld dat de materie heel complex is en dat mijn stukje eigenlijk ook al te kort is om een gefundeerd antwoord op jouw vragen te geven. Ik verzoek je daarom ook de integrale tekst te gebruiken en er geen stukjes uit te knippen.

Met vriendelijke groeten,
Melissa Arts

--------------------

Overpeinzingen aangaande tandheelkundige handelingen bij paarden
november 2006
Melissa Arts
tandheelkundig dierenarts voor paarden

Kijk allereerst op onze website www.dekleinesmaalhorst.nl onder: Focus, daar vind je onze visie aangaande het sederen van paarden ten behoeve van tandheelkundige handelingen.

Uit familie ervaring (mijn vader is ook “DDS” , dat wil zeggen: doctor in dental surgery, in het Nederlands gewoon tandarts) weet ik dat mensen met een handicap die tandheelkundig behandeld moeten worden, ook een sedatie krijgen. Mijn vader behandelde vroeger deze patiënten in samenwerking met de dokter die de patiënten de sedatie toediende.

De vraag of er zenuwschade optreedt door het gebruik van elektrische apparatuur, is moeilijker te beantwoorden. De crux zit hem in diegene die de apparatuur bedient. Je moet je van alle voors en tegens goed bewust zijn terwijl je werkt. Als je dat in het hoofd houdt, kun je veilig werken.

Zenuwschade treedt op als er te veel van het element (= een tand of kies) afgehaald wordt, of als het element te warm wordt. Als er te veel van het element afgehaald wordt, wordt de zenuw niet meer beschermd door het dentine (= tandbeen). Met elk soort gereedschap, hand of elektrisch, kan er te veel van het element afgehaald worden. Met elektrisch gereedschap gaat het echter sneller en daardoor kan het ook sneller fout gaan.

Om te kunnen beoordelen of er meer van het element afgehaald kan worden, is het van belang goed te kijken. Het paard moet zijn hoofd hiervoor voldoende stil houden en vooral de tong ontspannen. Hiervoor moet het paard gesedeerd zijn. Verder is een fel licht nodig om in de mond voldoende te kunnen zien.

Met name als het gereedschap niet scherp is, kan het te lang duren voordat er voldoende van het element af is. Onderzoek heeft uitgewezen dat na drie minuten vijlen op één plaats van een element, een zodanige hitte veroorzaakt wordt dat er zenuwschade optreedt.
Ik let er daarom op dat mijn gereedschap scherp is. Dit is uiteraard relatief duur, omdat vijlen eerder vervangen moeten worden.

Met scherp gereedschap is elk element in maximaal 20 seconden klaar. Als er toch meer gedaan moet worden, stop ik en spoel ik eerst de mond van het paard met water en kijk ik om te controleren of de behandeling goed verloopt. Indien nodig ga ik daarna pas weer verder. Ook hier geldt weer dat de kwaliteit voor mij maatgevend is. Het is mogelijk een gebit sneller te behandelen dan de tijd die ik meestal nodig heb. Aangezien tijd geld is, kan het ook op dit front dus goedkoper.

Vermoeidheid is een andere factor die de kwaliteit van het werk beïnvloedt. Het behandelen van het gebit van een paard is fysiek zwaar werk. Het werken met elektrisch gereedschap is minder vermoeiend dan met handgereedschap. Elektrisch gereedschap maakt het mogelijk om langer scherp te blijven en daardoor hoge kwaliteit werk te leveren.

Op het ogenblik is er geen goede watergekoelde apparatuur op de markt beschikbaar. Het ironische is dat tot en met de Tweede Wereldsoorlog dergelijke apparatuur wel beschikbaar was. Vanaf die tijd is de economische waarde van het paard sterk gedaald. Door de komst van de brandstofmotor en vooral de tractor, waren paarden niet meer nodig. Veel kennis over het houden van paarden is sinds die tijd verloren gegaan. Zo ook de technieken en apparatuur voor de tandheelkunde bij paarden. Pas de laatste jaren wordt deze achterstand ingehaald.

Zolang er geen goede en betaalbare watergekoelde apparatuur beschikbaar is, moeten we ons behelpen met de beschikbare apparatuur. Zelf los ik dit op door bewust te werken om schade door oververhitting van elementen tijdens de behandeling te voorkomen. Zoals ik hierboven al heb beschreven, doe ik dit door slechts korte tijd achter elkaar een kies te vijlen en tussendoor regelmatig met water te spoelen.

Zelf vind ik een goede diagnosestelling van het allergrootste belang. Voordat ik ook maar iets aan het gebit van het paard verander, ga ik eerst kijken. Nadat duidelijk is wat er allemaal moet gebeuren besluit ik wat er tijdens die behandeling gedaan kan worden. Alle ingrepen aan het gebit moeten vervolgens secuur en met grote voorzichtigheid uitgevoerd worden. Ik ben er van overtuigd dat je uiteindelijk moet trachten zo min mogelijk in de mond te veranderen. Door deze manier van werken kunnen de paarden na de behandeling gewoon weer eten en zullen niet weken lang voer weigeren of slecht eten.

Tenslotte nog een paar opmerkingen over de opleiding in Idaho. De “Academy of Equine Dentistry” in Idaho is geen universitaire opleiding. Er studeren mensen met heel verschillende achtergrond, maar de meeste cursisten hebben weinig of geen opleiding in de diergeneeskunde of dierverzorging.

Zelf heb ik één cursus gevolgd in Idaho. Ik ben het niet altijd eens met de methoden die daar onderwezen worden. Ik ben vooral van mening dat de in Idaho onderwezen werkwijze te rigoureus is. Veel van de volgens de “Idaho methode” behandelde paarden kunnen weken daarna niet goed eten.

Als dierenarts ben ik sinds mijn opleiding andere wegen gaan bewandelen. Ik heb contact gezocht met andere dierenartsen in de Verenigde Staten en Engeland, die vanuit wetenschappelijk onderzoek en inzichten de tandheelkunde ontwikkelen. Bij deze mensen heb ik geleerd veel voorzichtiger te zijn met het veranderen van het gebit. Het veranderen van de hoek van de kiezen, of het inkorten van snijtanden wordt met de grootst mogelijke voorzichtigheid uitgevoerd en zeker niet te rigoureus in één keer. Voor echt grote problemen is het vaak nodig de correcties over langere tijd uit te spreiden.
In het algemeen ben ik groot voorstander van een werkwijze die gebaseerd is op degelijk wetenschappelijk onderzoek.

Ik ben zelf erg terughoudend in het gebruik van de titel paardentandarts. Voor mensen is de titel tandarts beschermd en mag alleen gebruikt worden door mensen die daarvoor een universitaire opleiding succesvol hebben afgerond. Bij dieren is dit (nog) niet het geval. Iedereen kan een vijl kopen en bordje aan zijn deur spijkeren met de titel “paardentandarts”. Zelf gebruik ik liever de term tandheelkundig dierenarts voor paarden. Kennis van de laatste stand van de wetenschap en de techniek, gecombineerd met ervaring en vaardigheid maken volgens mij een goede tandheelkundig dierenarts voor paarden, die zich op den duur misschien ook tandarts zou mogen noemen.

Myriam schreef :

Op het moment heeft Mazir weer even een terugval; enkele paarden hadden de omheining gesloopt en hem achterna gezeten en dat kan hij niet aan, dan valt hij weer wat terug in zijn oude gedrag van bijten en zich geen raad weten, echt zielig.
Tis echt een traumapaard en hij kan nou eenmaal niks met andere paarden, behalve Holly, die is zijn maatje, alleen maar omdat ze zelf ook met rust gelaten wil worden, maar zelfs voor haar kan hij zo bang zijn dat hij niet naar zijn hooi durft te gaan.

Een flessepaard is nou eenmaal een ander paard en Mazir zal altijd zijn gedragsstoornissen blijven behouden. Eigenlijk is hij meer een hond. Vandaag tijdens een buitenrit maar weer gemerkt, Mazir vertrouwt zo erg op onze hond dat hij haar blindelings volgt; wat zij durft durft hij ook (kan zeer handig zijn). Met haar erbij durft hij gewoon voorop.

Om mee te rijden is hij Super, de hele tijd een dansende Arab onder je, heerlijk....Gelukkig kan hij zelf ook enorm genieten van onze buitenritten en het mooie is dat hij zoveel vertrouwen in mensen heeft dat hij tijdens het rijden helemaal niet bang is voor de andere paarden.
Totdat je afstapt....

Het blijft een merkwaardig paard, maar we hebben mekaar gevonden !!!!

Pien

Christel Provaas schreef op zaterdag 11 november 2006, 13:33:
= knip =
plus dat ik een hoefbekappraktijk wil openen, dus ik

ja mooi he
16 letters en slechts 2 e's!
nu nog de praktijk! gr @

Piet schreef op zaterdag 11 november 2006, 6:26:


In de jaren dat over de oceaan vloog met paarden in stal-containers, heb ik het wel meegemaakt dat een paard in grote paniek raakte als ie z'n voeten niet breed kon neerzetten en te weinig ruimte om zich heen ervoer, en ja dan maakt een paar tientallen centimers toch verschil. Soms waren we flink met de tussenschotten aan het schuiven om het alle paarden zo comfortabel te maken. gr @

Anita schreef op zondag 12 november 2006, 21:58:


Als je het boek van Inge hebt, heb je misschien gezien dat mijn Shiny en Don daarin voorkomen. Ik ben dus al een mooi poosje bezig met clikkeren en geef inmiddels les daarin.
Ik heb expres deze mogelijkheid niet genoemd omdat ik vind dat je met een paard waar van alles mee aan de hand is en je nu niet mee overweg kunt, dat alleen kunt doen als je weet welke valkuilen er zijn.
Clikkeren is heftig. Kan heftig goed gaan, maar kan ook heftig fout gaan, terwijl het zo simpel lijkt.
Een goede instructie is in jouw geval onontbeerlijk.
Vandaar mijn advies om een poosje met Conraad aan de slag te gaan.
Zijn manier van werken komt dicht bij clikkeren in de buurt, is net zo zacht, maar is onderbouwd met jarenlange ervaring met enorm veel paarden.
Hij is evenals ik lid van het clikkerdemoteam rond Inge Teblick.

Piet