Duppie schreef op woensdag 9 april 2008, 13:49:


Een paard met weinig bespiering kan je niet tot weinig rijden omdat alle gewicht en schokken op de gewrichten van het paard komt.

Er zijn op de grond heel veel oefeningen om een paard sterker te maken. Belangrijk daarbij is dat je het paard wel los houd en de spieren gelijkmatig traind.

Reken er minstends 1jaar voor.

Wil je meer info mail me maar. Heb zelf door mijn hengst en andere paarden veel ervaring.

josien schreef op woensdag 9 april 2008, 23:06:


Niet mee akkoord ! Wel met dat 1 jaar trouwens !!

Ik heb net twee foto's geplaatst in fotoalbum van mijn paardjes die na het overlijden de avond ervoor van de dominante merrie een week zichzelf niet zijn geweest.
Dit is 7 jaar geleden

Wij denken er vaak niet over na hoe een paard denkt maar als wij van stal gaan met ons paard of we verkopen of kopen een paard dan is het voor het dier een hele belefenis.
Een paard ziet ineens zijn maatjes niet meer en in sommige gevallen nooit meer.
Mijn paardjes hebben afscheid kunnen nemen van hun maatje omdat ze in de uitloop gestorven is en ze haar net zolang hebben aangeraakt tot ze wegliepen.
Wel hebben ze een week lopen zoeken en roepen.

Groetjes Conny

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 9 april 2008, 23:12:


Eddie wat is jouw ervaring dan?

Duppie schreef op woensdag 9 april 2008, 23:30:


Beide , gematigd bewegen onder ruiter via zijgangen en stap draf oef in samenw erking met picadero oef. in vrijheid en jogging (dus vrijloop oef) over verhard en heuvelachtig terrein (vraagt wel goede basisconditie van begeleider).Dus voor 90% akkoord met jouw gedachtegang alleen ruiter niet zien als (vertraging) maar als hulp voor "betere" spieropbouw !! Vooral rug (en daarmee samenhangende buikspieren !) dus ,mijn standpunt !Goede ruiter "helpt" spieropbouw en vertraagd zeker niet !Is zeker geen hinderpaal in revalidatie !!

Als je toch je carrotstick bij je hebt en gewend bent om ermee te rijden,kan je dan je veulen er niet mee grenzen.Je begrijpt wel wat ik bedoel. Als hij voor wil gaan zwaai de stick voor z'n neus,als hij erg gwend is aan de stick kan je er en klein vaantje of zo aan binden. Op die manier moet je de plaats van je veulen naast je exact kunnen comtroleren(theoretisch natuurlijk) Good luck
Liam

Duppie schreef op woensdag 9 april 2008, 13:49:


Al dan niet rijden, weet ik niet.

Ik heb alleszins al rijdend eraan gewerkt.
Ik heb een quarter-kruising. Die was als jong paard altijd redelijk gespierd geweest. (Was toen ook een zeer actief en explosief paard )
Na een operatie+ lange revalidatie enkele jaren geleden schoot daar niets meer van over. Paard was toen ook bijna een vierde van haar gewicht kwijt door stress en het lange stilstaan. Haar spieren zijn daarna ook nooit meer teruggekomen.

Pas het laatste jaar ben ik haar weer intensief beginnen rijden. (nu ongeveer 16 maanden) en het is pas sinds enkele maanden dat ik merk dat ze erg gespierd begint te worden. Bijna weer net zo als vroeger.
En het is ook pas sinds enkele maanden dat ik voel dat ze krachtiger is.

Het paard wordt nu (indien mogelijk) bijna dagelijks gereden. Meestal ongeveer 1 uur incl uitgebreid in en uitstappen.
Ik heb aanvankelijk zeker 4 maanden alleen stap/draf werk gedaan. Vooraleer ze (en ikke ) toe was aan galop. (En dat ze sterk genoeg was om ook zichzelf recht te houden in galop en het aanspringen) Het galopwerk dan verder uitgebreid. En de laatste maanden is het galopwerk het grootste stuk van onze training geworden. En het is pas sinds kort dat ze daar veel sterker in is geworden en dat ze op haar gemak bv een cirkeltje van 10 m in een verzameld galopje maakt.
Ze heeft altijd zelf aangegeven wat ze aankan. Als ik het te moeilijk maak, doet ze het simpelweg niet. :)
(Dat cirkeltje had ik haar 6 maanden geleden ni moeten vragen, dan was ze echt ni blijven galoperen. Alleszins toch niet bij mij. Iemand met meer ruitergevoel zal haar misschien verder kunnen 'pushen'. Maar ikke niet. Bij mij voert ze alleen dingen uit die ze redelijk makkelijk kan uitvoeren en waar ze dus de kracht voor heeft. Misschien is in zo'n geval mijn beperkte capaciteit als ruiter zelfs een voordeel? )

Het is ook pas sinds ik veel galop vraag dat haar rug weer gespierder is geworden. (Breder in haar schoft, lenden en ook haar schouder)
Van drafwerk werd vooral haar kont steviger. (met name broekspieren. Want bovenlijn ook weer door te galoperen. )

Mijn merrie is trouwens een volwassen paard van een jaar of 10 en dus volledig uitgegroeid. Als een paard jonger is, zal je daar ook weer meer rekening mee moeten houden.

Julie_Uranie schreef op woensdag 9 april 2008, 22:36:


Spreek is af met Cindy !!!! Ze kan je hierover zeker véél vertellen !!

eddy DRUPPEL schreef op maandag 7 april 2008, 21:18:


Hey Eddy, ik zie dit berichtje nu pas en ik besef dat het misschien jouw manier (ruwe bolster blanke pit) is om een soort verdoken kritiek te geven.
Bedoelde je er inderdaad iets mee of was het gewoon een onnozel forumvullinkje? Want, als je het eigenlijk als kritiek bedoelt mag dat gerust openlijk hoor, dan kan ik er nog wat van leren, en anderen misschien ook. Ik wil ook best uitleggen waarom en wanneer ik voer gebruik en wanneer niet.

Vertel eens? Of iemand anders die weet wat Eddy bedoelde?

Piet schrijft al eeuwen dat je paard van clickeren met voerbeloning helemaal niet opdringerig hoeft te worden.
Onder het motto 'a picture says more than a thousand words' heb ik een filmpje van Cesar:
http://nl.youtube.com/watch?v=iPkb2sxhjrg

Ik moet er wel bij vertellen dat voedsel weigeren een oefening is waar we nog maar pas mee zijn begonnen. Ik had het beter veel eerder gedaan! Ongetwijfeld staat er in het boek van Inge ook wel ergens dat je dit als eerste oefening moet aanleren voor je het apporteren leert

Nog eens en zachte herinnering van mij aan iedereen: plaats hier meer filmpjes! Met name wacht ik met smart op beeldjes van de professionele trainers hier, Pien, Eddy, Conrad (en al wie ik vergeet). Zeker als ik lees over Eddy dat hij de zaken zo goed kan uitleggen door gewoon even het paard van een leerling te nemen en te tonen wat hij bedoelt, dat lijkt mij nu eens enorm interessant en kan hem waarschijnlijk ellenlange vruchteloze theoretische discussies hier besparen. Hier zitten heel wat van z'n leerlingen, dus mensen, neem bij de volgende les je camera mee, en als Eddy een uitleg/demonstreermoment heeft: filmen! Dat we met z'n allen op Youtube ook eens wat positieve voorbeelden kunnen stellen.

Om jullie nog eens extra te prikkelen: dit is de filmoogst van één namiddag een vriendin met een digitale camera op bezoek:

Spelen met Bonnie de supershet:
http://nl.youtube.com/watch?v=pAp8Kw6Hc3s

Trailerladen:
http://nl.youtube.com/watch?v=Q7SMdfBTWZA

Voedselweigeren (gefilmd terwijl de meisjes op de trailer stonden):
http://nl.youtube.com/watch?v=iPkb2sxhjrg

Met (groot) veulen als handpaardje rijden:
http://nl.youtube.com/watch?v=ajbR1VDgQUE

En vergelijk eens met het begin van het handpaardschap, nu zie je pas hoe hard ze gegroeid is:
http://nl.youtube.com/watch?v=3aYJoDs-a98

En als je nu denkt 'pfff ze is daar weer met haar paarden, altijd hetzelfde' dan is dat helemaal de bedoeling! Doe er wat aan, plaats zelf iets (zoals Jan al deed), je ziet bij mij vast een hoop dingen waarvan je denkt 'dat kan ik beter', wel, toon het dan aub!

Nathalie

Ans Jondral schreef op donderdag 10 april 2008, 0:12:


Niet tot weinig rijden omdat een paard basis bespiering nodig heeft om je te kunnen dragen. Mijn hengst kon absoluut niemand dragen. Toen ik er na 2maanden zonder zadel opstapte had ik het gevoel lettelijk door zijn rug heen te zakken. Nu was hij wel heel extreem. Pas na 1,5jaar kon hij een 20min gereden worden.

Heeft een paard wel de basis bespiering dan kan de ruiter inderdaad bijdragen aan juist ontwikkelen van de spieren. Vooral het voorwaarts neerwaarts rijden met een actieve achterhand is goed voor de rug en buikspieren. Zijgangen uiteraard en tempo wisselingen met de hals laag en een actieve achterhand.

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 10 april 2008, 8:34:

Nou Nathalie, ik kan echt zelf niks tonen wat ik beter zou kunnen doen (heb ook geen handpaard!!) en zelfs van je trailer laden kan ik wat leren nl de rust!! Zo zennn, héérlijk, niks heeft iets gehaast, zoals het moet, heerlijk ontspannen, mooi om te zien! Petje af!
Caatje

Het recht van de sterkste
is het sterkste onrecht

Part of any learning process incurs a certain amount of frustration and difficulty (a.k.a. "Stuckness"). Part of the process also entails learning how to cope and/or deal with such difficulties and frustration. Classical dressage is no different. And, in fact, I think that experiencing frustration and difficulties in the course of learning classical dressage (which is a lifetime process, even the masters say they are still just beginners) is something we deal with regularly. What we do with that, whether we let it carry us on to a new level, or whether we let it hold us back, is completely up to us... and more specifically, a matter of our perception.
Robert M. Pirsig wrote a book which many people claim has changed their lives, titled " Zen and the Art of Motorcycle Maintenance: An Inquiry into Values." An interesting book, on many levels, it contains within it an interesting quote, which I will share here with you, on the quality of "Stuckness." In it, he uses the process of repairing a motorcycle as a sort of metaphor for the larger issues of life. R.M.Pirsig (1999, 279ff.):

"A screw sticks, for example, on a side cover assembly. You check the manual to see if there might be any special cause for this screw to come off so hard, but all it says is "Remove side cover plate" in that wonderful terse technical style that never tells you what you want to know. There's no earlier procedure left undone that might cause the cover screws to stick.
"Your mind was already thinking ahead to what you would do when the cover plate was off, and so it takes a little time to realize that this irritating minor annoyance of a torn screw slot isn't just irritating and minor. You're stuck. Stopped. Terminated. It's absolutely stopped you from fixing the motorcycle.

"This isn't a rare scene in science or technology. This is the commonest scene of all. Just plain stuck. In traditional maintenance this is the worst of all moments, so bad that you have avoided even thinking about it before you come to it.

"The book's no good to you now. Neither is scientific reason. You don't need any scientific experiments to find out what's wrong. It's obvious what's wrong. What you need is an hypothesis for how you're going to get that slotless screw out of there and scientific method doesn't provide any of these hypotheses. It operates only after they're around.

"This is the zero moment of consciousness. Stuck. No answer. Honked. Kaput. It's a miserable experience emotionally. You're losing time. You're incompetent. You don't know what you're doing. You should be ashamed of yourself. You should take the machine to a real mechanic who knows how to figure these things out.

"It's normal at this point for the fear-anger syndrome to take over and make you want to hammer on that side plate with a chisel, to pound it off with a sledge hammer if necessary. You think about it, and the more you think about it the more you're inclined to take the whole machine to a high bridge and drop it off. It's just outrageous that a tiny little slot of a screw can defeat you so totally.

"What you're up against is the great unknown, the void of all Western thought. You need some ideas, some hypotheses. Traditional scientific method, unfortunately, has never quite gotten around to say exactly where to pick up more of these hypotheses. Traditional scientific method has always been at the very best, 20-20 hindsight. It's good for seeing where you've been. It's good for testing the truth of what you think you know, but it can't tell you where you ought to go, unless where you ought to go is a continuation of where you were going in the past. Creativity, originality, inventiveness, intuition, imagination - "unstuckness", in other words - are completely outside its domain.

"We're still stuck on that screw and the only way it's going to get unstuck is by abandoning further examination of the screw according to traditional scientific method. That won't work. What we have to do is examine traditional scientific method in the light of that stuck screw.

"We have been looking at that screw "objectively". According to the doctrine of "objectivity", which is integral with traditional scientific method, what we like or don't like about that screw has nothing to do with our correct thinking. We should not evaluate what we see. We should keep our mind a blank tablet which nature fills for us, and then reason disinterestedly from the facts we observe.

"But when we stop and think about it disinterestedly, in terms of this stuck screw, we begin to see that this whole idea of disinterested observation is silly. Where are those facts? What are we going to observe disinterestedly? The torn slot? The immovable side cover plate? The color of the paint job? The speedometer? The sissy bar? As Poincaré would have said, there are an infinite number of facts about the motorcycle, and the right ones don't just dance up and introduce themselves. The right facts, the ones we really need, are not only passive, they are damned elusive, and we're not going to just sit back and "observe" them. We're going to have to be in there looking for them or we're going to be here a long time. Forever. As Poincaré pointed out, there must be a subliminal choice of what we observe.

"The difference between a good mechanic and a bad one, like the difference between a good mathematician and a bad one, is precisely this ability to select the good facts from the bad ones on the basis of quality. He has to care!"

Sky schreef op donderdag 10 april 2008, 9:29:

*************************
R.M.Pirsig (1999, 284):

"Value, the leading edge of reality, is no longer an irrelevant offshoot of structure. Value is the predecessor of structure. It's the preintellectual awareness that gives rise to it. Our structured reality is preselected on the basis of value, and really to understand structured reality requires an understanding of the value source from which it's derived.
"If you want to build a factory, or fix a motorcycle, or set a nation right without getting stuck, then classical, structured, dualistic subject-object knowledge, although necessary, isn't enough. You have to have a sense of what's good. That is what carries you forward. This sense isn't just something you're born with, although you are born with it. It's also something you can develop. It's not just "intuition", not just unexplainable "skill" or "talent". It's the direct result of contact with basic reality, Quality, which dualistic reason has in the past tended to conceal."

*************************
R.M.Pirsig (1999, 285f.):

"Let's consider a reevaluation of the situation in which we assume that the stuckness now occurring, the zero of consciousness, isn't the worst of all possible situations, but the best possible situation you could be in. After all, it's exactly this stuckness that Zen Buddhists go to so much trouble to induce; through koans, deep breathing, sitting still and the like. Your mind is empty, you have a "hollow-flexible" attitude of "beginner's mind". You're right at the front end of the train of knowledge, at the track of reality itself. Consider, for a change, that this is a moment to be not feared but cultivated. If your mind is truly, profoundly stuck, then you may be much better off than when it was loaded with ideas.
"The solution to the problem often at first seems unimportant or undesirable, but the state of stuckness allows it, in time, to assume its true importance. It seemed small because your previous rigid evaluation which led to the stuckness made it small.

"But now consider the fact that no matter how hard you try to hang on to it, this stuckness is bound to disappear. Your mind will naturally and freely move toward a solution. Unless you are a real master at staying stuck you can't prevent this. The fear of stuckness is needless because the longer you stay stuck the more you see the Quality-reality that gets you unstuck every time. What's really been getting you stuck is the running from the stuckness through the cars of your train of knowledge looking for a solution that is out in front of the train.

"Stuckness shouldn't be avoided. It's the psychic predecessor of all real understanding. An egoless acceptance of stuckness is a key to an understanding of all Quality, in mechanical work as in other endeavors."