Wat ik beslist NIET ben gaan doen is verzameling vragen, krappe bochten
rijden, sliding stops, etc. Volgens sommigen van jullie wellicht op te jonge
leeftijd, ben ik begonnen met buitenritten te maken. Lange stukken
rechtvoorruit aan een los teugeltje over harde bospaden. Meer niet.
>
> Resultaat is een paard dat mij als ruiter volledig heeft geaccepteerd en
altijd ontspannen loopt zonder ooit haar rug weg te drukken etc. Naar mijn
idee is het belangrijker om hier voor te zorgen en sommige dingen leer je
beter als het paard jong is. Hoe goed is het om voor het eerst op een
6-jarige te zitten die tijdens de groei nooit de buikspieren heeft
ontwikkeld, die de ruiter niet volledig accepteert en altijd gespannen
rondrijdt?
Helemaal mee eens.
Mijn andalusier merrie is op 5 jarige leeftijd ingereden door een Duitse
vrouw - geen seretta dus. Tot die tijd had ze met een grote kudde paarden
gelopen op een landgoed. Ze heeft dus een mooie leven gehad totdat ze in een
klap op stal werd gezet, een een bit in haar mond kreeg, en ijzers onder
haar hoeven en een mens op haar rug.
Toen ik haar gekocht had was ze 3 maanden onder het zadel. Ze werd elke
tweede dag bereden in een klein rijbak. Niemand ging buiten rijden met haar
omdat ze nog te groen was en veel te "heet".
In mijn mening was ze gewoon gestressed. Ze brak in zweet uit als ze de
rijbak in ging, ze kon voor geen minuut stappen alleen maar rennen en
rennen, en ze bleef maar rennen en zweeten voor een hele jaar.
Ik denk dat als ze als jong paard met geduld ingereden was - zoals Frans dat
beschrijft - had ze het makkelijker gehad.
Groeten,
Böske
Warboel
