Jolijn Zegwaard schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 16:06:


OK, dan kan een minderheid van een minderheid van een minderheid me al prima volgen in de rationele vaststelling dat wij mensen een soort zoogdieren zijn. Maar is dat een identificering?

Maar help me nou eens met het formuleren voor een gemiddeld "paardenpubliek"... dat zegt "partnership" met hun paard te willen (wat ook alweer een minderheid is t.o.v. de slavendrijvers). Dat daarvoor een mentale openheid nodig is, minstens van 1 kant (die van jou!), om als mens-beest gelijkwaardig (niet gelijkvormig) aan paard-beest te opereren. Over de species-grens als identiteit heen kijken schijnt zo verdomd moeilijk te zijn!
Van daaruit wordt de rationaliteit namelijk zo'n stuk makkelijker (nmm!); het inleven in ethologie en "paardentaal", van daaruit het scala aan "onze" psych-wetenschap toepassen etc.
Antropomorfiseren "mag niet", vindt zelfs onze Frans ook en in de door hem aangehaalde settings heeft hij gelijk, maar biologen kunnen weten dat een zekere mate van antropo- alswel zoömorfisering inherent is aan de gedomesticeerde situatie. Van Hooff (cs.) kwam daar in de jaren 70 al mee in o.a. zijn "Algemene en theoretische aspecten van aggressief gedrag".

Groeten, Egon

Idunn schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 16:48:


Nee, ik doe niet aan vakanties. Zelf ook niet trouwens - wat zou ik zonder mijn kuddetje moeten? Daar wordt ik niet vrolijker van, hoor!
Vakanties zijn een uitvinding van mensen om er "tussenuit" te zijn, om daarop vrij vlot tot de constatering te komen dat ze weer terug willen... beetje zot wel. Niks voor verstandige paarden

Groeten, Egon

e m kraak schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 16:50:


Egon.

Nu wordt het wel heel ingewikkeld

Stel jezelf eens de vraag: wat zouden jouw paardjes nu het liefst willen. En ben dan eens heel eerlijk voor jezelf.

Ik heb deze vraag voor mijzelf al gesteld, en hier ook een antwoord op. Krijg je later

Martien

Hallo,
Toen ik een maand of 3 (wat meer)vanwege gezondheidsredenen al blij was dat ik het voorelkaar kreeg om bij de wei te zitten heb ik al die tijd eigenlijk niet veel aandacht aan Stella besteed. Af en toe zat ik er 10 minuutjes op, het klinkt stom maar het moest, ik hield het niet uit. UIteindelijk kwam het erop neer dat ik 1x in de week bij haar was, soms 2x, als ik het echt niet meer zag zitten. Toen ik haar net had ben ik heel intensief met haar omgegaan, elke dag een paar uur, in het weekeinde nog meer. Na die periode kreeg ik andere gezondheidsproblemen waardoor ik de hele ochtend was uitgeschakeld en vaak niet kon rijden (dat was alles wat ik toendertijd deed). Toen ik weer energie had voor Stella, verschillende redenen, zag je haar opleven. Het leek echt alsof ze me gemist had. Ze had overal zin in, ook in rijden. Als ze uit de wei kwam zag je haar echt staan grazen, vragend of ik aub op haar rug wou springen en ze liep uitzichzelf naar het bos. Als ik niet de leiding had over genomen zou ze vast zelf naar het bos gelopen zijn, een drafje en een galopje gemaakt. Waarom ik in het begin de leiding nog niet opgenomen had was omdat ik bv mijn cap nog vast moest maken, sowieso op mn hoofd zetten en dus geen aandacht had voor mn paard. Vanuit die periode is de overtuiging ook ontstaan dat ik zoveel mogenlijk tijd aan Stella moet besteden. Maar na de vakantie ging het niet zo lekker. Toen heb ik wat afstand genomen en dat leek ze wel lekker te vinden. Nu is t weer goed, het lijkt alsof het haar egaal is, dingen doen is leuk en gewoon lekker frete in de wei ook. Vandaag reed ik met iemand mee naar een evenement en die had er over dat ze haar paarden gewoon het liefste gewoon liet doen, omdat ze het toch niet echt op prijs stellen dat je iets met ze doet. Niets doen is dan het beste en lekkerste voor je paard. En daar zit ook wat in, je paard heb je toch voor je eigen plezier en daar kan je je paard maar het beste van ontlasten. Maar wat denken jullie? ZO veel mogenlijk bij je paard zijn en dingen doen (of gewoon er zijn) of zomin mogenlijk doen zodat je paard lekker leuk in de wei kan blijven?
groetjes Ebby

Martien van Schubert schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 17:15:


Nee, echt niet. Alleen het uitleggen is moeilijk. Ik vraag niet om de kennis maar om een mogelijke vertaling voor Jip en Janneke.


Dat is een geheel andere vraag (zie ook toevallig volgende post van Ebby).


Voor mijn eigen groepje weet ik het wel zo'b beetje denk ik... individueel heel verschillend trouwens. Maar goed dat er 6 zijn

Groeten, Egon

e m kraak schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 17:54:


Egon............

In heeeele grote lijnen kan ik je volgen...........maar in de subtielere dingen ????

Hier krijg je mijn antwoord..........heel simpel

Ik heb respect voor mijn paard en dan zou ik eigenlijk het volgende moeten durven.

Paard en ik stappen op het vliegtuig terug naar Alabama. Gaan naar een immens grote vlakte.....niet te overzien zo groot.......en wachten op een kudde wilde mustangs, waar ook gedomestiseerde paarden tussen lopen.

Op het moment dat de kudde langs dendert, doe ik het hoofdstel af en dan mag je één keer raden wat mijn Twister doet.................................welnu ?

Ik heb haar stevige kont nog nooit...........zo snel............kleiner zien worden.

zoefffffffffffffffffffffffffffffffff.

Maar ik ben niet de gemiddelde mens, waarschijnlijk.

Martien.

ebby schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 17:30:


Aanvulling:
Voor mijzelf heb ik het al uitgedacht, dat lukt wel. Maar in het algemeen, wat is beter en waar is je paard gelukkiger mee? Nooit wat mee doen en een zo goed mogenlijke omgeving voor je paard creeren het beste voor je paard en jezelf er zo veel mogenlijk buiten houden?
groetjes Ebby

Martien van Schubert schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 18:04:


AL die "wilde" mustangs zijn ex-gedomesticeerd, niet wild dus.


Daar kun je maar op 1 zeer praktische manier achter komen.


Maar dit is dus - typerend - wel jouw menselijke perceptie, gevoed door o.a. verwachtingspatronen op basis van informatie die je paard niet weet - dus geen paardenperceptie.

Ik denk dat mijn ponies behoorlijk tevreden met ons huidige gezapige en beschermde leventje zijn.

Groeten, Egon

leeftijdsopbouw van een groep vind ik veel belangrijker. Het is natuurlijk
hardstikke leuk om te spelen met leeftijdsgenootjes, maar het afkijken en
leren heb je toch nmm wel volwassen paarden bij nodig.

Hoi hoi

Dit ligt een klein beetje aan de leeftijd en ontwikkelingsniveua van het
veulen. De eerste weken is het mama mama mama wat de klok slaat. Na een
tijdje gaat het veulen steeds meer van de wereld ontdekken. Op een gegeven
moment komen soortgenootjes in beeld. De veulen groeperen zich dan als het
ware als een kleuterklas. Ze spelen en leren van en met elkaar. Weer later
komen de ouderen weer in beeld. Die leren de jonkies dat er regels zijn. Dat
ze zich in de groep moeten passen.
Hengsten vormen vaak vrijgezellen groepen. Tot een leeftijd dat ze een
merrie (of meer) weten te scoren om hun eigen kudde mee te beginnen. Merries
blijven vaak langer in de kudde maar laten zich op een gegeven moment met
graagte "jatten" door zo een vrijgezellenhengst. Allemaal manieren om inteel
te voorkomen.

Bron: o.a. Mills & Nankervis, Equine behavior, Pinciples and practice

Groetjes Karin

Martien van Schubert schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 13:08:


Hoi,
Mooi omschreven Martien.

Gelukkig heb ik nog altijd een beetje dat "een zijn met de natuur". Ik hoor nog die ene verdwaalde vogel fluiten die geen mens meer opvalt. Ik zie nog wanneer er een weersverandering aankomt (maar ook omdat me dit geleerd is door oma hoor), ik neem een gevallen bloempje mee om thuis in een vaasje te zetten omdat het ook zijn best heeft gedaan om te groeien en te bloeien, enz.

Maar jij vraagt je af hoe je paard zich voelt?

Dat voel ik dus ook. Kan het niet omschrijven, maar ik weet of ze happy is die dag of dat moment, of juist helemaal niet. Zelfs zonder haar gezien te hebben weet ik al (horend aan haar roep) of ze echt ziek is. Of dat ze juist vraagt om mee te mogen, mee uit de wijde wereld in.
Heb dat niet alleen bij mijn paard. Voel dit ook vaak bij andere paarden. Vooral bij sommige manege paarden krijg ik bijna een misselijk gevoel in mijn maag als ik naar ze kijk. Zoveel ellende stralen ze uit.
Wil dit geen gave noemen overigens, maar eenheid met de natuur?

Is moeilijk uit te leggen ook. Misschien heb je dit of misschien heb je dit niet.

Zal ook ongetwijfeld wel komen omdat ik op het "platteland" ben opgegroeid (wat inmiddels allang onder bebouwde kom valt en straks zelfs midden in het industriegebied ligt; hetzelfde stukje Oss overigens. Bijna enige boerderij in de straat in 1926 toen hij gebouwd tussen de korenvelden. Korenvelden ... nou niets meer te zien? Daar kan ik soms intens verdrietig onder worden, maar toch ben en blijf ik verknocht aan dat stukje, maar voor hoelang nog?

Groeten,
Ingrid (sorry werd very off-topic geloof ik).

Mariss schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 15:10:


Hoi,
Lang geleden zeg .
Ja met Isabella gaat het goed. Laatste dagen ben ik steeds meer zonder schoenen aan het lopen. De winter komt er weer aan en ze zal toch straks weer in het haar uitloopje ook over de harde hobbelig bevroren zandgrond moeten lopen. Dus even kijken hoe ze het doet nu over de weg en over puin. Tijdje geleden lukte het nog niet overigens.

Hoe is het met Gam? Overigens dat van die slijtage aan de zolen (binnenkant) had ik destijds van jou. Is daar al een oplossing voor van Marquis behalve die inlegzolen die na 14 dagen al weer stuk waren?

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 18:51:

Sorry had je later opgeschreven in een nieuw bericht. Jammer dat hij nog altijd gevoelig is. Dat was toen ons gezamenlijke probleem geloof ik. Maar Isabella staat dus wel 24 uur per dag buiten.

Groeten,
ingrid

e m kraak schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 18:25:


Nou Egon...........................................dat is jouw menselijke perceptie, en wat jij daar schrijft is zoooooooooooooooooo "op glad ijs" Niemand, kan een paard in de kop kijken, wel in de bek.
Ik ga in mijn hoofd altijd terug naar de oorsprong. Het paard was ooit vrij, en dan weet jij precies wat ik bedoel. Daar komt geen boek tegenop, literatuur over paarden is in de regel bla bla, met uitzondering van een aantal boeken, die ik wellicht nog niet gelezen heb.

Paardenperceptie . Paard ziet mens..wezen rechtop..... ogen vóór in het hoofd..............oren in de nek........toch is het dier bereidt een partnership met ons aan te gaan. Vreemd nietwaar ? We knechten ze, we slaan ze , we begrijpen geen reet van hun taal, we leren ze kunstjes, denk aan circuspaarden, en als ze niet meer voldoen wat dan ? Ik wil hier niet generaliseren betreffende ons mensen.
Waarom doen ze dat nog allemaal voor ons mensen.
IK GEEF JE EEN PRAKTIJKVOORBEELD: kwam vanmiddag op stal, helaas staat ze nog in een box, en dan herkent ze mijn "loop". Als positief mens zou je interpreteren bv. "Heeeeeeeeee, leuk dat je er bent ......partner ! och ja?????? Misschien zegt ze wel: "werd tijd ..kel"!
Ik loop met haar naar de wei, maak haar los.............en weg is ze. ZE ZIET ME NIET MEER STAAN ( ook met deze uitdrukking weet jij precies wat ik bedoel).

Mij zul je nooit horen zeggen of zien typen dat mijn paard happy of tevreden is met de huidige situatie. Ik zou niet durven want ik kan het niet onderbouwen.
Degene die dat wel kan levert maar het bewijs.......schrijft vervolgens een boek en ik breng dat boek uit.......................Schatrijk zal ik worden.

Martien