Ellen2 schreef op maandag 3 augustus 2009, 17:59:


Dat is de grootste stap die je neemt, erkennen.
Ooit eens een psychologisch boek gelezen waarin angst heel mooi besproken werd. Angst is een monster, maar als je angst een naam kunt geven verliest hij direct een gedeelte van zijn kracht én macht.
Door jezelf kwetsbaar op te stellen, dus erkennen dat je angstig bent, hoef je je niet groter voor te doen dan je bent. Maar daar is wel moed voor nodig. Vaak worden mensen uit gelachen of schamen ze zich als ze toegeven ergens angstig voor te zijn. We zijn het allemaal, de één voor spinnen, de ander om te vallen etc. etc. Maar het zijn, in mijn ogen, hele sterke mensen die hun angsten onder ogen durven komen en hier aan de slag mee willen. Het monster verliest dan inderdaad zijn kracht én macht.
Alles draait om authenticiteit, dicht bij jezelf blijven. Wat ik zo mooi vind aan paarden, die herkennen én respecteren authenticiteit als geen ander! Ik vind dat heel bijzonder en heb daar diep respect voor. Ik denk dat een mevrouwke of manneke dat in zijn broek poept van angst maar de boel probeert te bedekken met een boel gebrul en groot doen, niet op dat respect hoeft te rekenen. Paarden liegen niet.

Marlies Sanders schreef op maandag 3 augustus 2009, 19:33:


Ik kan geen andere conclusie trekken dan dat je onwijs mazzel hebt gehad. Je gevoel heeft hier, mijns inziens, weinig mee te maken. Je geeft zelf al aan dat ze diverse keren verhuisd zijn naar plekken waar ze het niet zo nauw namen met de hygiëne ... niet lullig bedoeld hoor, maar wel pure mazzel!