eddy DRUPPEL schreef op donderdag 6 augustus 2009, 11:21:
> jennet schreef op donderdag 6 augustus 2009, 10:52:
>
>> eddy DRUPPEL schreef op maandag 3 augustus 2009, 20:05:
> Soraya voluit de berg opging zal ze bv niet snel vergeten en
> sindsdien is er wéér iets verandert in hun relatie , er is wéér
> iets bijgekomen en DAT is voor mij de essenti e .Er moet
> telkens iets bijkomen .WAT dat is ? Speelt tussen paard en mens
Dat zal ik idd ni vergeten nee
Die bergjes zijn zalig! Had mij een tijd geleden gezegd dat ik dat zou doen in volle galop zou ik eens hebben gelachen. Ik zou dat wel zien zitten want zoiets vind ik plezant, maar op Soraya? Ahum! En elk heuveltje daarna dacht ik, yeah! Maar ook Soraya dacht dat (ze begon dat bos heel goe te kennen
) Ondertussen is mijn vertrouwen in haar weer gegroeid maar haar vertrouwen in mij ook, daar ben ik zeker van. Waarom? Omdat ze meer paard mag zijn terwijl ik erop zit, ik vertrouw haar nu goed genoeg om haar volledig te laten gaan en dat merk ik goed genoeg in haar gedrag.
En Jennet, wij komen ook van ver zenne. Ze was met momenten een bokkend monster dat niets liever wou dat dat je eraf ging als ze haar zinnen er had opgezet. Ook ik was weer met grondwerk begonnen uit angst, dat geef ik eerlijk toe. Maar je mag grondwerk doen tot je een ons weegt, dit zal niets bijdragen in rijtechnische problemen (en lichamelijke bij Soraya). In mijn geval dan toch want zoals Soraya een lammetje was naast mij, werd ze een duivel onder mij
Op zo'n moment moet je je afvragen wat je juist wilt met een paard en wees heel eerlijk tegen jezelf. Wil je dan nog niet rijden, ok, geen probleem. Maar is er toch een stemmetje in je hoofd dat zegt dat je de wereld op een paard wilt leren kennen, ga ervoor! Ik ben gevallen, heb veel stress gehad, sliep er soms ni goe van omdat ik wist dat ik de dag erna ging rijden, begon letterlijk te bibberen als ik voelde dat ze zich opspande, ... Maar ik wou rijden, het liefst buiten en ik doe dat graag alleen, lekker genieten samen met mijn paard. De allergrootste struikelblok die ik moest overwinnen was ikzelf want kon ik het wel? Zou ik ooit genoeg vertrouwen hebben? Waren mijn capaciteiten wel goed genoeg om hierdoor heen te gaan? Ik ben een grote twijfelaar en mega kritisch naar mezelf, ik denk dat jij ook wel zo'n kantje hebt
Maar eigenlijk hè, als je iets wilt, moet je ervoor gaan en gooi die twijfel overboord (ni simpel, kweet het).
Niet enkel het resultaat geeft uiteindelijk voldoening, ook jullie band met elkaar! Na zoveel samen te hebben doorgemaakt en samen te hebben geklungeld (meestal dan de mens maar de paarden lachen volgens mij dan in hun vuistje) is er een connectie. Ik zou zelfs geen paard meer willen dat alles kan, je mist zoveel als jullie er samen niet naartoe zijn gegaan.
Voor de zoveelste keer dat je dit hoort: doe haar ni weg en investeer veel tijd in haar, je zal een gouden paardje hebben na een tijd!
Warboel
