amar schreef op maandag 9 augustus 2010, 21:58:

Maar nee, enkel op het JKK nog voor deze in bloei komt te staan en als de plant dood is, uittrekken. Dan moet je geen bloemen wegknippen (dat doe ik alleen omdat ik in het hoog gras ni wil spuiten omdat de paarden er nog op moeten, in de berm is da ni hè).


Slim! Ik heb nog z'n volle vuilzak staan van enkel de afgeknipte bloemen van op 1 wei, kheb wel wa plantjes...

amar schreef op maandag 9 augustus 2010, 22:21:


De mest van *de paarden* laat ik een tijd liggen, rijd ik uit met een zelfgemaakte sleep (een stuk van een hek, ge moet maar is zien als ge nog is langskomt) en dan laat ik die plek een paar maanden met rust.

Mijn Banjer heeft ook z'n stijve kop en had een tijdje terug na de clubles ook ineens besloten dat hij niet meer de trailer op ging (daarvoor nooit een probleem geweest en er was ook niets gebeurd).
Hij bleef voor de klep staan. Ik heb toen lichte druk op het touw gehouden. Hij keek mij aan met een blik van "ik doe het lekker toch niet" en ik dacht "al sta ik hier tot morgenochtend, ik verroer ook geen vin". Heb rustig om mee heen staan kijken, een sigaretje gerookt en hem genegeerd (geen oogcontact) en wel 100x tegen mezelf gezegd "rustig blijven, een paard kent geen tijd dus jij nu ook niet".... En constant die lichte druk op het touw gehouden. Heb zo zeker een kwartier gestaan.
Toen was hij het (denk ik) zat en zette 1 stap; dat beloont en daarna zelf weer een stap naar achteren gedaan.
Enfin, dit heeft zich zo nog een hele tijd herhaald: telkens 1 pas... En toen de parkeerplaats al lang (heel lang, geloof me) leeg was, liep hij uiteindelijk de laatste paar pasjes door, die ik natuurlijk wel beloond heb, maar ook niet erg uitbundig.
De weken daarna ging het telkens zo, maar na een aantal keren was (denk ik) voor hem de lol er ook vanaf en toen liep hij telkens vlotter de trailer in. En nu weer als vanouds probleemloos.
En weet je wat het mooie is: als je jezelf doordringt van de gedachte dat tijd niet bestaat....kom je reuze relaxed 1,5 uur te laat ergens aan....

Christel Provaas schreef op maandag 9 augustus 2010, 10:14:

Ik geloof dat ook niet. Neem ik Woody als voorbeeld, die heeft ook altijd een lichte worm besmetting die, als ik het ontwormen langer uitstel, al snel boven de 1200 zit.
Woody moet altijd eten en liefts veel, moet zij wachten, dan is er voeder nijd. Woody is altijd een beetje stressig, ondanks haar stoïcijnse kalmte, dat zie je aan haar lippen, kan zich volledig afsluiten en meer van dit soort dingen.
Ze heeft geen risistente wormen (heb ik getest), maar is zelf dus ook niet resistent tegen wormen.
Woody moet ik 4x ontwormen, tegen Olly 1x

Nils en Olly
Crea met ijzers.... maar NIET aan mijn paard!

Geertje schreef op maandag 9 augustus 2010, 22:29:


Om in zo'n situatie precies duidelijk te maken wat/hoeveel je vraagt, vind ik het zelf heel handig om dat duidelijk te maken met een target, of door het commando "hier" (moet-ie wel eerst leren natuurlijk ). Dan weet je paard precies: als ik bij de target ben (of ik stap tot vlak bij m'n eigenaar, als je "hier" gebruikt), dan krijg ik een beloning.

Uitstralen dat je rustig bent maar ook vastbesloten (inderdaad, de houding van "al duurt het tot morgenochtend") is ook een hele goeie. Die rust en dat (zelf)vertrouwen straal je uit. Plus je paard leert dat jij consequent bent; als je iets hebt gevraagd mbv een signaal/commando dan MOET je paard het ook doen. Op die manier leert je paard dat het geen zin heeft om "te staken".

Ook daarom is niet méér vragen dan wat je paard echt wel kan, belangrijk. Want alleen dan kun je eisen dat hij de opdracht ook echt uitvoert. Maar wel in alle rust; hij moet het doen, maar als dat kennelijk nog nodig is om er lang over te doen, so be it. Tenminste, als stress/angst/onzekerheid de reden is van het getreuzel .

Met mijn eigen paarden maak ik onderscheid tussen een uitnodiging (dan mag het paard ook nee zeggen) en een opdracht. Ik denk er nooit zo over na, maar toch snappen ze precies of iets MOET, of niet. Ik denk door de manier waarop het betreffende gedrag is aangeleerd, in combinatie met toon/lichaamstaal. Bijv. het commando "voetje" moet altijd worden opgevolgd, maar de vraag "ga je mee?", niet.

Karen

Britt Claeys schreef op maandag 9 augustus 2010, 22:49:


Ik geef het gewoon mee aan de vuilnisophaaldienst. Is dat niet veel makkelijker ?

Karen

Foxy liet me gerust 1 of 2 uur wachten met een stukje voorwaarts gaan......
Het begon bij mij ook zo en voor ik het in de gaten had stond ik ECHT 2 uur en 15 minuten voor de trailer...... ZONDER ook maar 1 mm beweging voorwaarts: blokkeren kunnen ze echt!
Ik heb alle signalen geprobeert op te vangen, er waarschijnlijk 25.587 gemist........
FIk heb mijn hele trukendoos leeggehaald, maar telkens vond zij er weer 1 sterkere, waarbij ze mij aan mijn irritatiepunt kreeg.....
Maar toen ik hulp had (Parelli, thanx Eef!) hebben we het trailerladen een andere wending gegeven: Foxy is erg confident: ze houdt ervan zich lekker te voelen, kan dat echt uit zichzelf opzoeken, zich erin manouvreren (in dat confidente) en zich daar erg lang schuil houden achter een hele hoge dikke muur: niet tot door te dringen en al helemaal niet met geduldig wachten tot ZIJ gaat bewegen...... En de klep (met je voorbenen erop) kan heeeeel confident zijn, als je baasje al 2 uur lang niet anders vraagt dan af en toe wat druk op je hoofd......

Het werd mijn taak, om het Foxy IN de trailer meer confident te maken, dan erbuiten. En waar heeft ze een broertje dood aan: aan werken!
Dus: aan het werk buiten/bij de trailer! Niet laden, niet erin, maar gewoon oefeningen bij de trailer: zijwaarts, achterwaarts, weer zijwaarts kleine volte an touw in stap en draf, anmdere kant op, weer zijwaarts, weer achter.... ow stop: ze KIJKT naar de trailer: we laten alle druk DIRECT vallen: ze mag (kijkend naar de trailer) stil staan. Op het moment dat ze ontspant en weer gaat staan 'blokkeren' moet ze DIRECT weer aan het werk: zijwaarts, achterwaarts, weer zijwaarts kleine volte an touw in stap en draf, andere kant op, weer zijwaarts, weer achter.... ow stop, ze kijt weer naar de trailer en op het moment dat ik de druk eraf haal, ZIE ik haar denken: hej, er gebeurt iets, als ik mijn focus op de trailer leg.......
En (echt waar) na 3 jaar niet willen trailer laden en alles te hebben geprobeerd, stond ze die eerste sessie met een ANDERE houding op de klep van de trailer: ze had daar al zo vaak gestaan: compleet geblokkeerd, maar nu keek ze anders: zachter of opener, of hoe ik het ook maar wilde noemen.....
Sessie afgelopen, Bianca met weer wat hoop op lange bosritten buiten Friesland naar huis!

De 2e sessie gingen we weer NIET trailer laden, maar aan het werk bij de trailer. En je raadt het al: na 1 werksessie wil ze zich maar al te graag focussen op dat ding: ernaar kijken!
Binnen 2 minuten stond ze openminded en zacht op de trailerklep, waarna ik haar ben gaan vragen een stapje verder te doen: als ze openminded bleef en effort stak in de trailer, was het goed, zo gauw ik voelde dat ze weer ging blokkeren terug aan het werk:
zijwaarts, achterwaarts, weer zijwaarts kleine volte aan touw in stap en draf, andere kant op, weer zijwaarts, weer achter.... ow stop... ik zie haar kijken naar de trailer en op hetzelfde moment maak ik met mijn rechterhand een stuurbeweging richting trailer.....

Een wonder geschiedt: Fox loopt er zo op... en de grootste beloning is, dat ik NIET mee gaa naar binnen (die stresskip) en dat ze IN de trailer rust krijgt: geen eten, geen knuffels, geen ge-aai en braafgeroep, maar gewoon RUST!

Ik zit op het spatbord van de trailer: voel elke spanningsverandering via de bodemplaat en hoor haar vooral eens uitgebreid zuchten.......: jemig dat duurt dat lang bij die mensen voor ze het doorhebben: 3 jaar en nu weet ze me eens fatsoenlijk RUST te geven in dat ding, ipv altijd maar die stress rondom dat ding....

Hadden we het laatst niet over jezelf tegenkomen????

Let op: ik denk wel, dat dit niet DE methode is voor ELK paard: je moet zeker weten, dat het niks met angst heeft te maken. Foxy WILDE niet in de trailer, omdat ze zich daar gewoon niet zo lekker voelde als erbuiten!

Fox vindt de trailer nog steeds niet leuk, maar ze gaat er nu voor me in, als ik haar dat vraag. Haar dwingen heb ik afgeleerd, niet alleen op het gebied van de trailer!

Het is een heel verhaal geworden, met teveel hoofdletters, maar misschien kan deze stresskip zo haar verhaal het best onder woorden brengen!

Groeten Bianca