Mijn eerste paard, Jolah, is naar de slacht gegaan. We hadden een afspraak gemaakt (slachterij in Schagen, ongeveer een kwartier van hier) en John heeft haar zelf weggebracht. Ik heb haar hier op de trailer gezet, John heeft haar daar uitgeladen en heeft haar naar binnen gebracht. De slachtplaats was helemaal schoon, waardoor Jolah niet in de gaten had wat er ging gebeuren. John is bij haar geweest tot ze neerviel. Daarna werd hij even meegenomen het kantoor in en toen hij terugkwam kreeg hij keurig het halster nog mee.
Enige jaren later heeft hij zo ook een pony van een vriendin van me weggebracht.
Maar goed, niet iedereen kan dat, denk ik, met zijn eigen paard mee lopen.

Froukje hebben we hier thuis in laten slapen. Dat ging niet zo moeilijk als sommigen hier schrijven, maar het was ook niet echt gemakkelijk. De eerste verdoving werkte wel, maar toen ze eenmaal lag, zijn er wel 4 van die grote blauwe spuiten ingegaan. En telkens moest ik haar hoofd naar me toe trekken om haar hals te strekken. Het duurde heel lang voor ze het uiteindelijk op gaf. (Maar ik heb ditzelfde ook met een hond meegemaakt, dat duurde ook heel lang. Eén injectie was toen wel genoeg, maar hij had zo´n sterk hart, dat het een hele tijd heeft geduurd voor hij écht dood was.)

Ik zou het van de situatie af laten hangen, wat te doen. Heb je een paard dat gemakkelijk de trailer op wil en heb je een slachterij in de buurt waar het met respect wordt geregeld, zou ik daar voor kiezen.
Is een paard heel ernstig ziek, niet makkelijk te laden of is de rit gewoon te lang, dan kies ik voor in laten slapen.

Els.
***Medicus curat, natura sanat***

En bedenk net dat ik die keuze helemaal niet meer kan maken, omdat in de paspoorten staat aangetekend dat ze niet voor de slacht bestemd zijn. Dit om het lastige gedoe met aantekenen van medicijnen en wormkuren te voorkomen..

Els.
***Medicus curat, natura sanat***

Een nieuw filmpje van Simon's cat.....

http://www.simonscat.com/thebox.html

Monique

Al die verhalen over die veel te lange doodstrijd, het laat mijn haren rechtovereind komen.
Ik zou kiezen voor narcose voor de fatale injectie(s) in plaats van verdoving.
Daar zou ik mijn laatste centen aan geven om ze niet te moeten laten afzien.
Op haar eigen vertrouwde plek.
Dan weet ze toch van niets meer?
Dé oplossing?
Ik weet dat ik ze nooit naar de slacht zou kunnen doen en inderdaad... het staat zo ook op haar chip.

Zo leuk en zo herkenbaar altijd...

Gr, Dani

Christel Provaas schreef op maandag 13 september 2010, 10:46:


*Wie de lat laag legt kan niet met zijn neus over het gras*

mwahahah nog eentje gevonden

"Go to humans for opinions, but horses for answers"

Mariss schreef op maandag 13 september 2010, 12:12:


en de straal niet meedragend?

"Go to humans for opinions, but horses for answers"

Ja, ben ik met vele eens vandaar dat ik zeg het moment is niet mijn probleem.
Als de slachter aan huis kwam ook niet. Echter je andere paarden kunnen geen afscheid nemen die zien de trailer het terein af gaan zo als wellicht vaker en weten niet had hun maatje dood is. Je verlengt er het verdriet en gemis bij de rest zo veel langer van.
Mijn ervaring met honden en paarden is vaak dat als ze het dode dier zien liggen het vrij snel afsluiten en verder gaan met hun dagelijkse dingen terwijl ze anders dagen staan te roepen. Ik begrijp dat niet, wij zijn ernstig tegen hard afspenen maar sluiten de cyclus niet af door andere paarden in de kudde deelgenoot te maken van het sterven en ze zo kans te geven afscheid te nemen. De manier waarop is een hele andere discussie.
Als ik ergens anders lees dat iemand zijn paard van Brussel naar Nijkerk (200 km)
op de trailer zet om te slachten vind ik dat moeilijk te begrijpen.

Mijn voorkeur zou uitgaan naar een pin na verdoving aan huis door een dierenarts
maar het gebruik van een schietmasker is te gevaarlijk voor da en niet
geaccepteerd in NL. Ik heb hier ooit eens een link geplaatst naar een artikel
waar precies uitgelegd werd welk middel te gebruiken en hoe. Zodat je aan je da van te voren kan vragen wat hij gaat gebruiken en waarom. Eutha 77 zou daar het beste
uitkomen dat is hetzelfde middel wat bij euthaniseren bij mensen en kleine huisdieren wordt gebruikt. Mischien zijn de wisselende verhalen hier wel aan toe te schrijven. De kunde van het prikken en welk middel.

Mijn ervaring met het in laten slapen is juist heel positief geweest. Mijn DA is niet "gierig" met de te gebruiken middelen. Eerst kreeg Ingenioso een stevige sedatie, zo'n heel suf maak prikje, die ze ook gebruiken voor ander onderzoek. Ingenioso kreeg de tijd én de aandacht/zorg die hij op dat moment verdiende. Ik mocht heb vast blijven houden en heb geprobeerd zo "normaal" mogelijk te doen, zodat het dier niet mijn angsten en emoties op zou pikken. Daarna kreeg hij twee behoorlijke spuiten gif blauw spul (volgens mij een overdosis narcosemiddel) ingebracht. Mijn DA verzekerde mij dat één zo'n spuit voldoende was, maar nooit het risico wilde nemen dat het om welke reden dan ook minder zou werken of dat er nare taferelen zouden ontstaan, voor zowel het dier als voor de eigenaar. Ik mocht hem toen eventjes niet vasthouden, omdat als het paard valt hun ervaring was dat eigenaren nog al eens gekke dingen gingen doen om het dier op de been te houden. Ingenioso viel binnen enkele seconden en werd in zijn val begeleid door de DA. Daarna mocht ik weer bij hem komen zitten en heb hem geaaid en tegen hem gepraat totdat geconstateerd werd dat hij er niet meer was.
Met Woody, onze beagle, heb ik een andere ervaring ... zij ging hartverscheurend liggen janken ... dat vergeet je niet snel. Maar ook dat hoort er bij, vind ik. Zo overlijden mensen ook niet allemaal even fijn en is er een behoorlijke doodsstrijd aan vooraf gegaan. Als wij mochten kiezen wil iedereen gewoon op een dag niet meer wakker worden, toch? Het is de manier waarop je met inslapen omgaat en de manier en de situatie dusdanig probeert voor te bereiden dat alles met zeer veel respect en compassie kan plaatsvinden. Hoe triest het ook is.