Ik kan wel een tip geven. Ik heb het boek horses never lie van Mark Rashid gelezen, en hij had een methode gevonden die na enkele keren altijd werkt.

Wat je het beste doet is het volgende:
Vertrek met minstens 2 ruiters. Zorg dat je in het begin de ritten zo rijdt dat ze weinig vermoeiend zijn voor je paard. Als je paard er nu terug ertussenuit wil, laat je hem gewoon doen, en ga je naar huis. Maar als je naar huis gaat, ga je op een snel tempo naar huis. Thuis aangekomen (liefst terwijl hij al een beetje vermoeid is), laat je hem constant werken, en doe je veel draf en galop en weinig stap. De persoon waarmee je de rit aan het maken was, rijdt nog een 5-tal minuten verder, en keert dan ook terug naar huis, maar zonder het paard echt moe te maken. Het paard komt dus bijna nog helemaal fris zijn wei terug binnen. Jij blijft echter nog een 10-tal minuten doorwerken, en zorgt ervoor dat hij echt moe is. Dan stop jij ook, en laat je je paard terug in de wei.

Dit hard rijden, is niet als straf bedoeld, maar is bedoeld om het paard te laten beseffen dat het voor hem het voordeligste is om naar jou te luisteren. Verder weet hij dat als hij naar huis gaat, hij dat mag, maar dat uit eigen beweging naar huis gaan gelijk staat aan hard werken, wat hij niet graag doet, terwijl dat als hij de tocht gewoon doet, hij normaal moet werken.

Na enkele keren zal het paard doorhebben dat het minder vermoeiend is gewoon te doen wat je vraagt.
De eerste keer dat hij ertussenuit wil, vraag je je paard om te blijven rijden. Wil hij er toch nog tussenuit kort nadat je hebt gevraagt om toch te blijven rijden, dan laat je hem maar doen wat volgens hem het beste is, en laat je hem met de gevolgen leven. Uiteindelijk zal hij het mss nog wel een keer willen, maar na wat aansporing zal hij wel blijven rijden. Als alles goed gaat, zal hij zelfs er niet meer tussenuit willen.

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 12 mei 2012, 6:23:


En dat betekent: weinig mensen zijn bereid om veel tijd in zichzelf te steken!!!

Jep corali... waarheid als een koe.

Jens... het is niet mijn paard en ik heb ook geen zeggenschap over de training. Ze wonen 1000 km hiervandaan.
Ik vroeg mij alleen af of dergelijk gedrag nog weg te trainen is, puur theoretisch

Vandaag voor het eerst les gehad (western) en dat ook met mijn lesgeefster besproken, die veel jonge paarden inrijdt.
Ze kende wel trainers die gespecialiseerd waren in dergelijk gedrag wegtrainen en stelde voor dat de eigenaresse haar mailde, dan kon ze adressen geven

Ik heb dus een mail naar de eigenaresse gestuurd dat het wellicht goedkoper is om het paard op training te zetten, dan het ver onder de prijs verkopen.
Bovendien vond ze het verder een heel lief paard en had ze hem liever niet verkocht, zij ze. Dus ben benieuwd of ze er iets mee doet...

Niet geschoten is altijd mis, heb je iig toch iets geprobeerd, goed zo!
Groetjes Marlies

Coralie schreef op zondag 13 mei 2012, 19:04:


Is dat zo?

Als je een paard koopt, kan ik mij best voorstellen dat je er niet voor zo eentje kiest...

Wat natuurlijk niet zegt dat het niet triest is voor zo een dier... Of voor Sandra, want ik kan mij voorstellen dat het niet leuk is dit te horen.

Merel Stoffers schreef op zondag 13 mei 2012, 20:55:


???
Misverstandje?
Het is niet mijn paard... het is de zoon van ons paard. De eigenaresse heeft mij benaderd omtrent dit paard vanwege het probleem en een beetje de hoop dat wij er interesse in hadden....

Ans Jondral schreef op zondag 13 mei 2012, 15:25:


Ik denk eigenlijk dat je het een beetje erger maakt dan het is. Billy loopt ook met zo'n ding op de neus. Hij vind het in het begin moeilijk dat hij minder kan vreten, maar hij vind apart zetten veel erger. Na een paar uurtjes is hij aan het graasmasker gewend en boeit het hem totaal niet als ik het aan doe. HIj kan er gemakkelijk mee eten, maar doet alleen veel langer erover waardoor hij minder op een dag eet.
Omdat hij wel gewoon bij de kudde kan blijven lopen, beweegt hij net zo veel als voorheen. We hebben een fikse plak grond, die ze tig keer op een dag afleggen .
Ik merk eigenlijk niets van zielig, hoewel voor mijn gevoel de korf nog voor verbetering vatbaar is.
Maar dichttapen... nee hoor... vergelijk het eerder met iemand met een maagband... eten kan wel, maar langzamer en in kleinere hoeveelheid. Apart zetten in een paddockje met uitkijk op een grazende kudde... dat is pas frustrerend.

Dik zijn vind ik overigens nog tot daaraan toe. Niet goed, maar oke.... maar Billy bv wordt hard in de manenkam en dat is geen goed teken. Hij heeft dat niet als hij een graaskorf draagt en aan het werk wordt gezet. Ik wandelde al veel met hem en deed agility op tempo, maar ben nu ook begonnen met longeren.Ik voorkom liever ernstigere problemen.

Hälga is overigens ook te dik. Was ze al toen ze hier kwam. Maar met haar bouw ik het werk op. Met sil ook. Trulsa is niet te dik.Die heeft alleen beetje raar lijf.

Sandra van Bommel schreef op zondag 13 mei 2012, 21:22:

Je zou je eens moeten verdiepen hoe zwaar en frustrerend een maagband is! Dat is absoluut geen kleinigheid en gaat een zwaar psychologisch traject aan vooraf. Als een graaskorf echt met een maagband is te vergelijken, dan is het zwaar afzien voor een paard.

Anja Seijn schreef op zondag 13 mei 2012, 21:30:


Nou ja, niet zo letterlijk nemen. De pony kan veel minder eten en natuurlijk vind ie dat niet leuk. Dat vind hij in een paddock ook niet leuk. HIj wil gewoon veel vreten. Punt. Maar hij loopt met korf vrolijk door de wei, speelt, rent en gaat met de kudde mee en pikt de hele dag grasjes. Zet je hem apart (desnoods met een andere pony erbij) in een paddock, dan staat hij de hele dag stilletjes bij de draad te kijken.
Dat is pas zielig.

Maar hé... dat is mijn mening. Ik heb het allebei geprobeerd, maar geef mij dan toch maar de korf, waarbij hij gewoon met de rest mee kan en de hele dag over de plak grond kan zwerven. Zielig? Nee.... echt niet. In een paddock/afgezet stuk wei... daar is hij zielig.

Sandra van Bommel schreef op zondag 13 mei 2012, 21:15:


Nee hoor, ik weet dat het niet jouw paard is...
Maar ik denk toch te lezen dat het je in elk geval bezighoudt...
Dan vind ik dat dus jammer voor je.

Ik denk idd. dat alle manieren van beperken wel frustrerend zullen zijn. Ik zou dan ook wel liever voor de graaskorf kiezen en lekker in de groep met beweging op de wei, beter dan alleen sippies stilstaan in de paddock(oid)
Ben bang dat mijn jongste er ook aan moet, die ontploft ook steeds als ze een paar daagjes een paar uurtjes op de wei heeft gestaan en dan let ik nog op de fructaan index ook, alleen bij laag risico.
Groetjes Marlies