Coralie van Wingerden schreef op dinsdag, 3 mei 2005, 7:11:


Hoe is de witte lijn van haar hoeven?

Nel Gommans schreef op maandag, 2 mei 2005, 22:25:


Hallo,
Dit verhaal komt me heel bekend voor hoor, ben zelf pas op latere leeftijd begonnen met paardrijden, en heb een zware val meegemaakt aan het einde van mijn tiende rijles (met botbreuken als gevolg). 't is een lang verhaal, maar als het je een steun kan wezen probeer ik het enigszins verkort te vertellen. Pas 4 maanden later ben weer kunnen beginnen, met heel veel schrik dus, terug in de beginnelingenles (want daar wordt niet gegaloppeerd). Na dik een jaar heb ik een eigen paard gekocht, maar die angst is uiteindelijk meer dan twee jaar blijven duren. In die tijd heb ik ook heel veel steun gehad van mijn instructrice en van andere ruiters. Het heeft ook lang geduurd voor ik het aandurfde om een buitenwandeling te maken, maar toen ik het erop wilde wagen heb ik een ruiter bereid gevonden met mij mee te gaan, het hele traject uitsluitend in stap of draf (ik bepaalde zelf wat we deden); dat moeten verdraaid saaie wandelingen geweest zijn voor die man. Pas na weken en weken heb ik een stukje galop aangedurfd, en zo bouwden we die wandelingen stilaan op naar een hoger tempo. Volgende stap: in groep buitenrijden, die eerste ritten waren een zenuwslag voor mij. Gelukkig bleef mijn paard rustig.
Maar sinds enige tijd neem ik zelf ook mensen mee die voor het eerst willen buitenrijden, rustige ritjes in kleine groepjes, waar ik me altijd aanpas aan degene die meerijden. Ik weet uit ervaring hoe belangrijk dit is! Ik heb ook steeds toegegeven dat ik bang was als iemand me raar bekeek omdat ik weer eens iets niet aandurfde, en dan merk je ook dat je helemaal niet de enige bent!
Mijn advies: doe het gewoon rustig aan, alleen dat waar je je zeker bij voelt: elke stap, hoe klein ook, is er één. Afwisseling is waarschijnlijk niet slecht, alhoewel ikzelf me in het begin alleen maar 'veilig' voelde in een les in de binnenbak . Laat je niets opdringen door iemand anders, alles komt na verloop van tijd wel in orde! Nog steeds heb ik momenten (tijdens buitenritten) waar de angst even de bovenhand neemt (en ik ben daarin ook helemaal niet de enige), en geloof het of niet: meestal haalt mijn paard me daar doorheen door dan extra braaf en rustig te blijven op momenten dat de andere paarden even wat zenuwachtig worden. Op den duur wordt je een 'team' met je paard en weet je wat je van hem kan verwachten. Gewoon 'Super' die band die je met hem krijgt.
Ik hoop dat je ook zo'n steun mag krijgen van bekenden (ruiters en instructeurs), dan kom je er zeker door. Rustig aan en niet opgeven is de boodschap. Ik duim alvast voor je.
Perdida