Marleen den Arend schreef op maandag, 30 mei 2005, 20:00:


Hoi,
Dat straalbeentje is een onderdeel van het hko.htm">hoefkatrolgebied, dus als je eens goed naleest op de pagina 'hoefproblemen' van deze site, bij 'hko.htm">hoefkatrolontsteking' zal het je vlug duidelijk worden waar de pijn vandaan komt: de diepe buigpees wrijft over een ruw oppervlak, vandaar.
Oorzaak is o.a. een slechte doorbloeding van de hoef, samen met erfelijkheid en ...
De meeste hoefsmeden gaan dan een 'speciaal beslag' geven: een gesloten ijzer dat verhoogd wordt achteraan. Fout dus: dit gaat tijdelijk goed, maar is geen blijvende oplossing. Doe die ijzers er gerust af. Natuurlijk bekappen is al een eerste stap tot verbetering (uitleg ook op deze site). Een tweede stap is het blijven gymnastiseren van je paard: ze moet met losgelaten rug kunnen blijven bewegen. Als ze dat niet doet zal ze haar voorbenen gaan overbelasten, en daar ligt een volgende oorzaak van problemen. Overbelasting, samen met gebrekkige doorbloeding, kan gaan leiden tot ontstekingen van het hko.htm">hoefkatrolgebied (denk aan een tenniselleboog), dus zo kom je aan hko.htm">hoefkatrolontstekingen. Dus als je haar gaat rijden zal je moeten blijven gymnastiserende oefeningen doen onder het zadel.
Kijk wat dat betreft ook eens op de site www.paardenbegrijpen.be. Er staat ook veel informatie op over hko.htm">hoefkatrolontstekingen, en over de manier waarop je je paard best gymnastiseert, en over het onderzoek van de straalbeentjes (die fases van 0-4 waar je het al over had). Nochtans zijn er paarden met slechte straalbeentjes die nooit kreupel of onregelmatig lopen en andere (zoals mijn paard) die toch hko.htm">hoefkatrolontsteking ontwikkelen en kreupel lopen maar op röntgenfoto's een zo-goed-als-perfect straalbeentje vertonen. Rare zaken dus. Veel lees-en-opzoek-genot.
Perdida

Morrie schreef op maandag, 30 mei 2005, 21:20:


Wat is het probleem om de libra te gebruiken om iets te slepen?
Als nou blijkt dat je paard perfect te berijden is met een Libra, waarom zou hij dat niet te sturen zijn terwijl hij iets sleept?
Dat "geen stuur hebben" niet waar is, heb je zelf bewezen door door de polder te draven en te galopperen.
Ik vind dat een geweldige manier van rijden! Denk je dat 30 rondjes door een bak draaien een meerwaarde heeft voor jou of je paard dan? Dat je dan echt rijdt?
Er zijn talloze ruitertjes die voor geen prijs met hun paard naar buiten durven.
Daar kunnen ze nl niet goed genoeg voor met hun dier omgaan, of er is geen wederzijds vertrouwen en krijgen ze hem niet langs de vuilcontainer van de buren, of ze zijn er nooit in geslaagd hem verkeersmak te maken.
Nooit meer zeggen hoor! :)
Piet

Piet schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 11:18:


in de polder rijden telt bij ons in de buurt nietmee, dat is allen voor angsthazen, vandaar....

Als ik sleep- of ploegwerk doe, moeten ern leidsels van 4 meter aan, want ik loopt er schuin achter/naast, mijn leidsels (touw) kan ik nie aan mijn hoofdstel bevestigen, op geen enkele manier.
Ik heb dus een bb van biothane-spul, geen geknoopte van touw.....

Morrie schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 11:38:


Ah, geen libra dus, heb je geen foto van jullie terwijl je aan t werk bent?
Piet

Piet schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 11:47:


nee geen foto's dat ik aan het rijden ben, maar hele knullig foto's van Morrie met het hoofdstel om dat net uit de verpakking kwam, dus nog een beetje verfrommeld is.....

http://www.mijnalbum.nl/Foto=ZVDRWNNB

perdida schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 11:12:


Nog een tip, kijk eens op hko.htm">hoefkatrol.com" target=_blank>www.hko.htm">hoefkatrol.com
Is de moeite waard!
Succes, gr Caroline

Sani Adolfse schreef op maandag, 30 mei 2005, 17:22:


Hoi,

Leuk is anders .... en de uitleg van de eigenaresse : dat is typisch het "eigen paard - schoon paard syndroom".

Zeven lange levensjaren alleen, niet gesocialiseerd en nooit geleerd om een paard te zijn onder de paarden, dan op zijn zeven jaar zijn ballen eraf en dan mag die ineens de wijde weide in lekker tussen de paarden ? Dat is om problemen vragen. Weeral eens bepaald door de mens wat goed is voor het paard, en er zo een rasechte emotionele gehandicapte van gemaakt !
Voor jullie is het een knap vervelend rotventje, maar de werkelijkheid wil dat dit dier gewoon niet beter weet. maar daar zijn jullie en vooral de paaden die het slachtoffer van deze kerel niks mee.
Duidelijk een attitude probleem bij dit ventje. Je kan hem nog jaren laten, staan er verandert niks ! Feit is dat het beest terug gewoon paard moet leren worden en zich ook als dusdanig te gedragen. ij weet echt niet beter. Hij doet wat hij denkt dat het beste is voor hem. Manieren leren ze meestal van hun moeder of een andere merrie met gezag uit de kudde. Waarschijnlijk is het ventje ook nog veel te vroeg bij de moeder weggehaald ook .... welke manieren ? Hoezo ? Normaal een ander paard toevoegen aan de kudde .... dat zorgt altijd wal voor wat oproer en wat gekibbel, maar nooit echte gevaarlijke situaties, maar dit ? (heb ik nochtans nooit zo meegemaakt). Zie je wel situaties die uit de hand lopen, dan zit er niks anders op dan in te grijpen.
Bovendien blijkt uit jou verhaal ook nog eens dat die naar mensen trapt en je netjes in de hoek drijft. Dit moet je verhelpen. Het zit bij deze kerel blijkbaar erg diep, en ik heb er oprecht medelijden mee. Mijn persoonlijk advies. Eerst de paarden die de dupe zijn van zijn tirranie veilig stellen, want bij een torenhoge dierenartsrekening en een hele hoop ellende is niemand gebaat, laat ons eerlijk zijn. Bijtwondes, de nodige fracturen ..... waar eindigt het. Ofwel hem apart zetten, maar wel in een weide waar hij de anderen wel kan zien. Hem nu niet weer gaan afzonderen, want dat maakt alles maar erger. Dan kan je op je gemak en op een veilige afstand zijn gedrag observeren. En dan de eigenaresse aanraden om eerst met het dier intensief grondwerk te gaan verrichten. Als ze niet weet hoe, hulp inroepen, i.p.v. halsstarrig te blijven vasthouden aan des stelling dat alles normaal is en dat dat in kuddes gebeurt. Eerst verandering binnen jezelf, vooraleer je iets kan bereiken met dat dier. Maar weer van nul beginnen. Eerst moet dit dier weer positief gestemd worden vooraleer er enige vooruitgang kan worden geboekt. Momenteel zit de goede geestesgesteldheid en de right attitude ver onder het 0-punt. Ze zal er haar werk aan hebben, en de sporen van zijn eenzame jeugdjaren, die zal hij voor de rest van zijn leven meedragen. Een uitdaging.
Steeds solitair gestaan, ballen eraf op 7, mannetje met temperament !
Hoezo hij is aggresief en dominant ! Werkelijkheid, een temperamentvolle kerel die gewoon van niet weet waar de mosterd te halen ... Hij tekent voor zichzelf een scenario uit, en dit lijkt hem tot nu toe het beste ... tot er nu misschien eindelijk eens een goede ziel opduikt die hem toont dat het ook anders kan !

groetjes,

Sabrina

Sani Adolfse schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 8:25:

***********************

Werd na 1 maand misschien die merrie toevallig net hengstig?

HannahFroukje schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 14:08:


Dat kan inderdaad voor tijdelijk meer rivaliteit en gedoe tussen de ruinen zorgen.

Maar de beschrijving van deze problemen lijken mij wat meer te zijn.

Het kan heel goed een maand duren voordat zo'n "probleem"paard pas goed losbarst, zelfs wel langer. Dat lijkt onlogisch maar is het niet, eerst zal hij toch enige onzekerheid hebben, vergeet niet dat je met een paard te maken hebt, wat waarschijnlijk absoluut niet weet waar hij aan toe is. Maar als er iets gebeurt waardoor hij zich ineens bewust wordt van zijn overmacht, dan kan het goed loos gaan.

marjolijn schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 15:08:


*****************
Nou ja, ik dacht zo, als die merrie hengstig wordt, hij dus wat stoerder gaat doen (net geruind zijnde) en dan in de gaten krijgt dat hij met dat gedrag de andere paarden kan imponeren, dan kan dat het begin zijn van een negatieve spiraal.

De Monte Gibalto in de kroon van de Sierra de Gibalto. Deze markante berg bepaalt het uitzicht van de vallei van Villanueva del Trabuco, is het beeldmerk van de lokale olijfolie en als profiel het symbool voor de Ruta de Montes de Málaga; de toeristische route door de bergen van Málaga.
De Gibalto zit pál in het midden van het uitzicht over ons land en het kozijn van ons keukenraam is als de rand van een schilderij ervan.
Die berg daagt me al vijf jaar uit hem te beklimmen.

De Monte Gibalto staat op de stafkaart met een hoogte van 1586 meter aangegeven terwijl ons cortijo op 736 ligt; een aardige klim dus. De route is echter geen rechte lijn en ook geen lange klim. Veel stijgend en af en toe weer wat dalend slingert de route naar een vlakte op de helling van de berg. Daarvandaan is er geen route, zelfs geen pad. Het allerhoogste stuk is alleen maar rots en zelfs de geiten hebben daar niets te zoeken omdat er gewoon niets groeit.
Boven kun je terug, maar ook aan de andere kant, richting Fuente Camacho naar beneden. Dat is veel langer, want je moet weer om de berg heen terug, maar natuurlijk wel zo mooi en leuk.

Máánden heb ik getraind; zowel mezelf als Arabella, zowel op afstand als op klimmen en dalen. Vandaag gaan we. De weersvooruitzichten geven een relatief koele en bewolkte dag op. De afgelopen twee nachten heeft het wat geregend en dat maakt de lucht wel vochtiger, maar de bodem ook íets zachter en dus wat minder slopend voor Arabella. Een ideale dag dus.
Met ruiter, zadel, -tassen, en optoming krijgt de 430 kilo zware Arabella 112 kilo mee te torsen. Hoewel ze dat gewend is, is voor zo'n zware tocht een koele dag én een goede voorbereiding een must.
Vroeg opgestaan en de paarden eten gegeven opdat Arabella met een flinke voorraad electrolyten op pad gaat.

Foto 1 is van de onbeslagen hoeven vlák voordat we op pad gaan.
Opstijgen (foto 2), 'dáár gaan we heen Arabella' (foto 3) en we rijden het uitzicht in (fotos 4,5).
Richelle en Bor zijn vooruit gereden naar het laatste cortijo op circa 1100 meter en ze zien ons aankomen (foto 6,7). Ze hebben een emmer mee, water is daar wel, maar Arabella heeft nog geen dorst.
Haar hartslag is bij de laatste pas 82 en binnen een minuut onder de 60. In alle rust laat ze Bor even lekker zitten (foto 8).
Ik deel een plak zalige zelfgebakken biestcake met haar en we gaan weer.
Na een kleine kilometer houdt het karrenspoor op en staan we rondom in de bergen (foto 9). Hier wordt het niet alleen echt paardrijden, maar ook blind oriënteren, want op de kaart staat hier alleen maar berghelling, er ís ook alleen maar berghelling. Pas een flink stuk aan de ándere kant van de top begint weer een karrespoor naar Camacho. Tot daar moeten we het zelf zien te vinden; we zijn tenslotte de eersten die dit te paard doen en het enige verkeer zijn de berggeiten.

We ronden een rotspartij en als we omkijken zien we beneden in de verte onze vallei (foto 10).
Hoewel we nog niet boven zijn, zien we de pieken van Los Enamorados ook als veel lager. Arabella zit binnen een minuut al laag in de zestig, dus doorgaan voor ze teveel afkoelt.
Voor ons ligt nog een pittige helling zonder het minste spoor (foto 11) en het laatste stuk naar de top is recht omhoog laveren tussen de rotsuitsteeksels (foto 12).
De laatste tientallen meters zijn te listig om fotos van te kunnen maken. Hier laat ik Arabella soms van rotsplatform naar rotsplatform springen en soms loopt ze als een mannequin met de pootje récht voor elkaar overstappend door smalle, diepe spleten. ¡Wát een klipgeit!
Aan de andere kant is het inderdaad even zoeken en daar is de afdaling een stuk zo lastig dat ik daar zo'n 100 meter moet afstappen. Halverwege de afdaling is een poel waar we even pauzeren. Ik nuttig een worst en een stuk kaas, Arabella knaagt wat biks/alfalfa maar heeft geen dorst. We kijken omhoog en.... ziet er best hoog uit, waar we net waren (foto 13). Hartslag 55.

Ik heb Arabella, op een stukje galop voor het cortijo Gitano na, lekker rustig laten stappen of draven maar nu we relatief vlakkere caminos voor ons hebben mag ze zelf het tempo bepalen en dat ligt hóóg. Die muts is gék
Bij huis een stukje door de rivierbedding gelopen om haar pootjes af te laten koelen en hier wil ze ook eindelijk wat drinken.
Ons land op springt ze ruim over de dode boom en in een zalige handgalop golft ze op de stallen aan.
Bij de laatste stap zit ze op 83.
Alleen onder het zadel is ze bezweet (foto 14) en na dat afzadelen zit ze al weer op 55. ¿Hoezo moe?
Richelle wil haar wat groen geven, maar ze wil alleen maar spelen. Ook met het water staat ze lekker te knoeien.
Haar hoefjes laten al evenmin zien dat we een loodzware bergklim gedaan hebben (foto 15). ¡Wat een héérlijk paard!

Naschrift: s'middags loopt ze met Capricho te dollen en is ze gedekt.

Fotos: http://www.mijnalbum.nl/Album=BTMBTZGB inclusief voor-en-na

Idunn schreef op maandag, 30 mei 2005, 16:14:

Mm. Inderdaad. Heb me er es in verdiept. 't klonk zo sjeemies.

Hoewel de precieze productie me niet helemaal duidelijk is geworden (had ook geen zin om al te ver te gaan) en het antwoord op een overduidelijke Pro-PZP site me ook niet helemaal overtuigde van het "natuurlijke" aspect (PZP vaccine is as natural--or unnatural--as wearing clothes, taking aspirin, using chemical lures, high tech bows, razor tipped arrows, guns, traps and poison) lijkt het toch allemaal heel erg veel belovend.

Zou ik een hengst willen en die in onze gemengde kudde willen laten leven (wat ik dus zeker zou willen) denk ik dat het het overwegen waard is.

Ook al is het na inderdaad toch officieel nog steeds experimenteel.

Een nadeel.... ik vinnut wel zielig voor die varkentjes die maar steeds beroofd worden van hun eitjes.... of zouden ze dat heel erg diervriendelijk doen???

HannahFroukje schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 15:37:

Ja! Inderdaad, dat zou heel goed kunnen.

ik ben best trots, :) en schrijf dit aan alle oudgedienden op dit forum die zich het verhaal van het schofttuig nog kunnen herinneren. Na 10 maanden is het ons gelukt om het schofftuig weer op de rug van Shiny te zetten.
Ik schrijf expres "ons" omdat shiny daar zeker zoveel aan gedaan heeft als ik.
In het kort: door trauma's in zijn hele jonge jaren ( hij is nu dik 3) is Shiny doodsbang voor iets op zijn rug. Toen ik nog niet met clikkeren bezig was heb ik ( zo vriendelijk mogelijk) een schofttuig op zijn rug gelegd en aan gesingeld. Door mijn dominantie lukte dat. Totdat Shiny in een onbewaakt ogenblik losliep met dat ding om en helemaal flipte.
Zo erg, dat het onmogelijk was om ook nog maar iets richting rug te krijgen.
Met tussenpozen er zachtjes weer aan gaan werken maar nu met clikkeren, eerst een leidtouwtje op zijn rug, toen aan beide kanten van zijn halster een leidtouw vastgemaakt en uiteindelijk 2 touwen op zijn rug.geknoopt Maar dan zo dat hij er zelf voor koos. Dus steeds een cm verder en als dat lukte Yes en een beloning. Daarna een klein plastic zakje, een grote en daarna het tuig, klikkeren voor aanraken met de mond, de hals, de manen, de schoft en uiteindelijk de rug, vandaag op het buitenste gaatje kunnen aansingelen, no panic! Wel wat snuiven , maar door hem af te leiden met mijn enthousiaste Yes en natuurlijk een flinke beloning bleef hij staan. We hebben zelfs voorzichtig enkele rondjes gelopen. Paar keer op en af, het werd geaccepteerd. Joh, wat een sport!! In het begin heb ik heus wel eens gedacht van dit lukt me nooit, in de tussentijd heb ik hem van alles kunnen leren,behalve iets op zijn rug, tot nu, bijna een jaar verder, maar voor mijn gevoel 10 jaar wijzer!
Piet

Morrie schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 12:27:


Hooo wacht even. Ik volg het even niet meer zo goed.
Is de bitless bridle nu hetzelfde als de libra en als de No bit ? En als de cross rope bridle ??