e m kraak schreef op zondag 7 juni 2015, 11:19:
> Extreem voorbeeld, maar het toont daarom duidelijk aan dat p en r altijd
> relatief zijn; er was een onaangenaamheid toegevoegd, straf dus (p+),
> echter niet de straf op zich veroorzaakt het gewenste resultaat maar het
> zo goed mogelijk op tijd stoppen ervan (r-) zodat de beloning geassocieerd
> wordt.
Zo komen we nog eens ergens! Je zegt in feite hetzelfde als ik: die hele + en - zijn net zo arbitrair als de + en - voor het aantal graden Celcius. Het ligt er maar net aan waar je de nullijn hebt gelegd. Wat er zich boven en onder de nullijn afspeelt kunnen we namen geven als "vriezen" of "dooien", of "p-" of "p+", maar je moet er geen afzonderlijke wetmatigheden voor opstellen als het niet hoeft. Temperatuur is temperatuur, en een stimulans is een stimulans. Je kan dan ook niet stellen dat (mits correct uitgevoerd)
Parelli slechter zou werken dan bijvoorbeeld clickeren. Het is in feite hetzelfde ding alleen dan met de nullijn op een andere plaats.
In Jip en Janneke taal komt het er op neer dat je paard een "wens" moet hebben
en dat wanneer jij die wens in vervulling laat gaan dat het paard dan onthoudt wat het moest doen om die wens in vervulling te laten gaan, met andere woorden je paard heeft iets "geleerd".
Of die wens nou is dat stukje wortel te bemachtigen, of dat die wens is dat het mag stoppen met rondjes rennen, doet er voor het leerproces niet toe. Zolang er maar een wens is en jij die wens bij de verlangde respons in vervulling kan laten gaan. En dat geldt inderdaad in extreme ook voor martelpraktijken: de wens dat het ophoudt is een krachtige stimulans om de gewenste respons te produceren.
Dat je het misschien prettiger vindt om methode X te volgen, ok, maar daar ging het in deze discussie niet over. Waar ik me wat aan stoor zijn de dogmatische pogingen om alles te vertalen in plussen en minnen (vriezen en dooien) en daar afzonderlijke kwalificaties aan toekennen, terwijl het gewoon allemaal een lineaire schaal is. En zo krijg je de bizarre situatie dat wanneer je een dier zachtjes bij de vacht een bepaalde richting op probeert te sturen dat dit als "fout" wordt bestempeld, terwijl je wanneer je een wortel voor de neus houdt van een pony die staat te kwijlen van de honger dit als "goed" wordt beschouwd.
In beide gevallen echter heeft het dier een bepaalde wens en moet het iets doen om die wens in vervulling te laten gaan. Het hele gegoochel met plussen en minnen om het in hokjes stoppen van "verschillende" methoden te beargumenteren kan me gestolen worden.
> Raar, niet inhoudelijk argument, ga ermee de politiek in maar bij mij
> werkt het niet. Bitten en zwepen zijn nog veel populairder,
Dat is vooral gebaseerd op traditie.
Parelli was nou niet bepaald een traditie dus moet het zuiver hebben van resultaten. En dat die resultaten er zijn valt niet te ontkennen, evenmin als het feit dat er voldoende paarden zijn die het leuke spelletjes vinden. Harisha vond het altijd leuk en kon er heel enthousiast van worden. Natuurlijk zijn er excessen, maar die heb je bij clickeren evengoed.
> Ik schei er maar mee uit, Piet mag het doen want die heeft meer geduld met
> mensen.
Piet heeft het te druk op Farcebook geloof ik.
Frans
Warboel
