marjolijn schreef op donderdag, 14 juli 2005, 14:15:


Nou, coniferen zijn enge dingen hoor, wat dacht je van de beukenhaag die altijd wel ritselt, of eh.... de schapen en de 5 meter lange hooiruif in het natuurgebied hierboven, of de hooiruif zonder schapen, vooral als ze schapen verwachten maar er geen blijken te zijn. Dat is eng hoor.
Maarre.... wel de reuzenstoet uitlopen....

Net als je denkt dat je wel even onderuit gezakt kunt gaan zitten, lang teugeltje, beugels uit, kletsen met je buurman, om je heen kijken of uit je zadeltas een flesje water opdiepen, gebeurt het he.
Ik ken er zat die van een stappend paard afgedonderd zijn.
Lag er een papieren servet in de struiken, inderdaad meestal bij witte dingen....

Ze blijven maar schrikken van de Haflinger van de buren die een stuk hoger staat dan het pad waarover wij naar huis lopen.
Volgens mij doettie het erom....De paarden trappen er iedere keer weer in wanneer hij aangerend komt, zó bezig met de stinky varkenslucht aan de andere kant dat ze telkens niet opletten. Ik waarschuw de paarden dat hij eraan komt maar dat helpt geen zier, iedere keer weer springen ze weg en schrik ik zelf nog (Ook stom he).

Tja het enige wat ik me erbij kan bedenken is dat witte frietenbakjes niet in de natuur thuishoren, maar dan heb je nog te maken met lichtpaarse bloemetjes op het gallopeerpad (springt ze zo eng opzij en dat maakt mij niet blij in een rengalop), met weer 30 meter lager het kanaal onder mij, alleen gescheiden door een bomenrand die ook nog bergaf loopt.

Ik ben niet bang dat ik val, maar die elastieken jumpy Arabier he, of dat zij uitglijdt....

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 12:22:


Hallo,

Ik heb soortgelijke ervaringen. Mijn paard is 8, een quarterhorse merrie en door de vele (hoef)problemen in het verleden nu pas verkeersmak aan het worden. Ze is in het verleden mishandeld en daardoor niet in staat vooral mannen te vertrouwen - lastig als degene die haar traint ook een man is. (ik kon gewoon geen vrouw vinden). In de bak liet ze zich door hem wel braaf rijden (bekend terrein), maar buiten bleef een drama. Alles was eng, ookal deed mijn trainer nog zo z'n best en liet haar alles zien. Steigeren en ervandoor gaan, vreselijk.... De laatste poging, de taktiek "gewoon botweg confronteren met het gevaar (het verkeer opzoeken) en laten bokken" werkte averechts. Ik was ondertussen zelf ook behoorlijk zenuwachtig geworden omdat ik straks zelf verder moest, ook omdat ik problemen met een knie heb. Ik zit daardoor minder vast in het zadel dan eigenlijk zou moeten.
Ik besloot helemaal aan het begin te beginnen:
-een vrouw (erg belangrijk voor mijn paard) vragen die echt niet loslaat, wat er ook gebeurt, om samen met mij en mijn paard buiten te gaan wandelen. .
-daarna zelf buiten wandelen, alleen nadat ik in de bak gereden had of gelongeerd, ("ei" kwijt) en alleen in de eigen straat.
-bij auto's e.d. uitwijken en van een grote afstand laten passeren. desnoods aanhouden en rustig een oprit ingaan.
-zoveel mogelijk laten onderzoeken en naar het gevaar toekeren: kwam ik een bekende tegen in een auto, even aanhouden en een praatje maken. daarna vragen langzaam weg te rijden.
Aan de hand ging steeds beter, alleen bij trekkers, bussen, vrachtwagens en motoren brak paniek uit, echter niet meer zo erg, ze was te houden. Toen heb ik een erg goede helm gekocht (als westernruiter wordt je niet gestimuleerd zo iets te kopen, mijn helm geeft mij echter veel vertrouwen, ben blij dat ik dat ding heb) en ik heb met een collega besproken of we misschien samen kunnen rijden. Zij haalde mij dan op met haar paard.
Zo ging het verder:
- Op een overzichtelijke weg met goede uitwijkmogelijkheden rijden, was de weg smal, onoverzichterlijk er naast lopen tussen het "gevaar" en het paard.
- Zoveel mogelijk uitwijken, in de richting van het gevaar draaien en laten kijken.
We zijn nu zover dat ik mijn collega tegemoet loop en voor auto's e.d. niet meer hoef uit te wijken, zelfs als ze van achteren komen. Ik stijg op als mijn collega er is. Auto's kunnen zelfs ook op hoge snelheid passeren. Enge dingen worden rustig bekeken, waarna we verder stappen. Vaak hoeven we niet eens meer te stoppen. We draven ook al en het gaat steeds beter.
Ik wandel nu elke dag met mijn paard, we gaan steeds verder van huis. De trekker die we afgelopen zaterdag tegenkwamen (zonder het paard van mijn collega erbij) had slechts het effect dat mijn paard min of meer doorzakte (kleiner maken), maar ze bleef staan!! Ik kon dan ook absoluut niet uitwijken, er was geen ruimte. Binnenkort ben ik zover dat ik bij huis opstijg en mijn collega tegemoet rijdt.
Zoals je ziet kampen meer mensen met angstgevoelens. Ik weet dat ik niets aan mijn rechterknie heb in een panieksituatie. Daarom probeer ik mijn paard door mijn houding (rechtop zitten, rustig blijven, geen spieren aanspannen en vooral niet aan de teugels trekken) zoveel zelfvertrouwen te geven dat zij overal langs gaat en rustig de situatie bekijkt, ookal knijp ik 'm inwendig. Ik kan blijkbaar goed toneelspelen......
Vorige zondag was een boer ook zo aardig met zijn rammelende en piepende trekken en wrakkige aanhanger loeihard over een hobbelige weg te razen op nog geen meter afstand van ons. Hij maakte zelfs boze gebaren naar ons, die idioot. Mijn paard kon ik overigens prima houden, op wat getrippel na, maar geen druk op de teugels!
Kijk voor jezelf waar je angsten en problemen liggen, schrijf ze desnoods op, schrijf erbij wat je kan overkomen en wat je wint door heerlijk buiten te rijden. Klinkt misschien stom, maar voor mij werd een heleboel duidelijk. Mijn grootste angst was dat ik eraf zou donderen door mijn slechte knie en mijn paard blind van angst tegen een vrachtwagen o.i.d. zou rennen. Ik heb geteld hoeveel vrachtwagens per dag voorbij komen, hoogstens drie, en waar wij rijden heb ik eerlijk gezegd in die vier jaar dat ik daar woon nog nooit een gezien. Er afvallen heb ik opgelost met de helm, hoofdletsel was voor mij ook een punt waar ik bang voor was. Ik verkrampte helemaal en trok onbewust aan de teugels, een signaal voor mijn paard dat er iets engs zou gebeuren en daar reageerde ze op door proberen weg te komen!.
Een heel verhaal , maar misschien heb je hier wat aan. Ik wens je veel succes en ik hoop dat je ook een betrouwbaar persoon vindt die samen met je gaat rijden. Ik rijdt mijn paard trouwens zonder bit, met een bosal.Groeten,
Monique

Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 14:28:

Hahahahaha! Wat is het toch heerlijk herkenbaar allemaal he? Zal ik dan maar met het schaamrood op mijn kaken bekennen dat ik inderdaad lekker relaxed stappend, lange teugeltje (altijd) al keuvelend met buurvrouw op een paar centimeter na eraf gedonderd ben?

Vanwege een klein hondje (niet wit).... niet dat ze schrok, maar dat beest liep continu overal tussendoor, ineens onder haar door en.... ze was bang om op 'm te gaan staan!!!!! Nee, dan liever mij eraf laten kukelen

Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 13:38:


Ja, haha
kan het me al levendig voorstellen, het klassiek olifant en de muisverhaal.
Donna is anders heeeeeeel nieuwsgierig naar andere dieren en dingen. Ieder dier wil ze gaan begroeten en besnuffelen - van de kip tot het ei, van hond tot kat .... Maar van het ezeltje (dat toch ook een paardachtige is) de bomen in. Iemand die mij zegt dat een paard niet vlucht of geen vluchtdier is ... haha
Hier ook ontgaat mij ieder logica : 'Waarom gaat een vluchtdier op de loop voor een sta-dier ?'. LOL
Tractors, verkeer, fietsen, plastiek, luchtbalons die over der kop vliegen, cowboys die oorlogje voeren in der weide (stond vroeger naaste een 'cowboy ranch vandaar), kinderen die met nieuwjaar vuurwerk afsteken in der weide,niks mis mee hoor, maar owee die langoor !
Soms inderdaad iedere logica zoek, maar dat zal dan wel aan ons liggen he Pien ? Aan ons om de wondere wereld van de paardelogica te ontrafelen .... Ga er immer vanuit dat het paard gelijk heeft, dus ....
Yeah right ...

groetjes,

Sabrina

Sabrina Adams schreef op donderdag, 14 juli 2005, 14:55:


OK, paard is van nature vluchtdier, zeker.
Maar ik ben het wel met, Marlies geloof ik, eens. Een paard in de kudde gaat niet heel hard vluchten voor iets of iemand dat hem niet aanvalt. Zuinig met energie is ook belangrijk om te overleven, en als ik naar paarden in de wei kijk, kunnen ze wel van iets schrikken, maar ze gaan niet heel hard rennen. Of althans niet ver. Ze schieten opzij, draaien zich om, en bekijken wat er nou zo eng was, en of het wel nodig is defintief op de vlucht te slaan. Als het niet zo levensbedreigend lijkt te zijn, gaan ze het onderzoeken.

Zo ook met rijden, maar dan is het misschien wel belangrijk dat je paard zich voelt alsof hij veilig in de kudde is, zou kunnen, -- een schrikreactie is normaal, maar daarna wegrennen als de veroorzaker niet achter hem aankomt, nee dat ligt meer aan de ruiter denk ik.
Dit heeft overigens niets meer met Morrie te maken, haar geval was juist wel van een achtervolgend gevaar, wat dus het rennen veel logischer en vanzelfsprekender maakt.

Isabel

marjolijn schreef op donderdag, 14 juli 2005, 14:39:


En wat denk je dat er gebeurt als er een leukerd zijn wagen staat te wassen met een hogedrukreiniger (geel van kleur). Die even stil legt en die net op het ogenblik als jij met je paard langs de wagen passeert hem terug aanzet ????? Het water je om de oren vliegt, dan ook nog niet in volle zomer maar in het koude najaar, dat oorverdovende irritante lawaai en dan de man die schrikt omdat die 'zogezegd' geen paarden had zien aankomen - als je hem keihard uitscheld
Niet enkel schrik je je dan rot, want je verwacht dat helemaal niet - vandaar ook de onmiddellijk scheldactie met woorden die hier het daglicht niet mogen zien. Om dan nog maar over de reactie van mij stoere haf te zwijgen. Op dat moment wordt ze heel wendbaar, vooral heel bruusk de andere richting uit ! Als ruiter moet je dan behoorlijk diep zitten of je gaat gewoon de andere kant op, bonk met je voorwerk het sop in. Hing na die coute freine en de daaropvolgende nogal bruuske roll-back nog net te bungelen aan der nek ! Holding on for my life ken je dat ? Alle geluk gooide ze der koppie terug de lucht in en belandde ik terug in mijn edel zadel, ondertussen was madame - geweldig als ze is - al een crossje - lees vlucht in gezet, de andere richting uit. Dus mijn bijrijdstertje passerend in volle vlucht die nog immer met der pony stond te kijken zo van : 'huh wat gebeurt er hier"; kwam ik al voorbij gezoeft. Die andere der mee achteraan, en dat kind maar lachen. Moohwwahhhaah dat is leuk zo hard. had even niet in de mot dat we op de hol waren ! Tja, toch even herpakt omdat ze 200 meter plots remde voor jawel : een wit plastieken zakje op de weg. Eens gestopt (weer die coute freine) snuffelen aan het zakje, want er zou maar eens iets moeten inzitten dat eetbaar is ! En dan stond ze te kijken zo van ; 'huh 2-benertje er zit niks meer in'. Grrr stom dier ... Maar zoals ik al zei, het paard heeft altijd gelijk hoor !
Best wendbare dingen die haflingers ....

groetjes,

Sabrina

Ja Marjolijn, Sabrina, wat herkenbaar. Tis ook overal hetzelfde....

Ik hoef niet veel moeite te doen het allemaal voor me te zien, op de een of andere manier liggen dit soort dingen erg aan de oppervlakte bij mij, hahahahaha.....
Kun je trainen en mooi technisch rijden tot je een ons weegt he....

Wat ik ook steeds meer heb is dat ik geen zin meer heb om netjes te zitten zoals het hoort. Shame on me, ik geef zelf zitlessen.... maar na een aantal kilometers kijk je meer naar comfortabel dan naar mooi.
Soms betrap ik me erop dat ik steeds meer op zo'n Marlboro keboi ga lijken dan op een paardrij juf.....

Ai ai, als dit door mijn lessers die hier meelezen maar niet tegen me gebruikt wordt....
Maar ze weten er allemaal van hoor, we hebben het er geregeld over

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Isabel van der Made schreef op donderdag, 14 juli 2005, 15:10:


Hoi Isabel,

Hou een spin voor mijn neus en ik ren het huis uit,en als het moet ook het land
Ook al komt die niet achter me aan. Ik denk dat het paard tot paard en van situatie tot situatie afhangt.
Donna is behoorlijk eigenwijs en die trekt zich niks aan van de anderen in de groep. Kan ook moeiteloos van de groep weg (hoort ook zo). vandaar dat waneer ze zo hevig schrikt als van flip langoor ze rechtsomkeer maakt zonder nog maar even te verzinnen wat de anderen in de groep doen.
Hier kan je nog uren over dicussiëren denk ik.
Heb nog nooit een paard gehad dat op de loop ging in geen 24 jaar, dit was de eerste ... Ook niet dramatisch hoor ! Eens moet het de eerste keer zijn. Onvoorziene omstandigheden.
Kan ook zijn dat ik er niet snel genoeg bij was he, want wie verwacht nu dat mijn bombestendige haf op de loop gaat voor een langoor ? Ik niet in alle geval. je ziet, weeral een ervaring rijker !

groetjes,

Sabrina

Spirit schreef op donderdag, 14 juli 2005, 13:21:


Daar hoef je je denk ik niet zo'n zorgen over te maken, Pien.
Opal heeft in het begin met hoefschoenen gelopen, tot ze ze niet meer nodig had, en dan laat je ze uit. Geen enkel probleem. Sommige dagen dan wel nog aan, bijvoorbeeld als de grond hard was, of als ik wist dat we naar stenig terrein gingen. Soms halverwege uit. Maar heb nooit ervaren dat ze zonder schoenen dan niet meer wilde lopen, en is ook niet een probleem dat ik ooit tegen ben gekomen op de Engelstalige barefoot boards die ik volg.
knip

Kan je dit verder uitleggen? Waarom je denkt dat het de gewrichten zijn, en in welk opzicht de schoenen hier kunnen helpen?
En ik ben wel wat geobsedeerd door het straalkussen, maar denk je dat daar het probleem zou kunnen zitten? Dan zouden schoenen ideaal zijn.


Graag. Ben benieuwd naar jullie plannen en ideeen.

Isabel

We denken nu dat er toch een impact plaatsvindt op de gewrichten bij lange zware ritten. Iets in de zin van schokdemping.
Op zich lopen de paarden niet gevoelig zoals bij een hoefprobleem, maar ik wijt het aan de klap van het neerkomen op het wegdek.
Ik kan er mijn vinger nog niet op leggen, vooral omdat we nooit eerder problemen hadden en de paarden allemaal stuk voor stuk super hoeven hebben. Ze galloperen net zo goed over de stenen, dus dat is het niet.

Nu je toch bezig bent op je barefoot sites : Kun jij hervinden wat de gevolgen zijn op lange termijn (tiental jaren) van het blootsvoets kilometers maken over het verharde. En dan op de gewrichten....
We hebben nog niet één grasstukje hier, nog niet één zandpaadje, dus nooit afwisselend terrein, dat is het grote verschil met de verwilderde paarden. Het enig zachte is de weide en de zandpaddock.

De schoenen van Smit hebben een schokdempende werking op de gewrichten. We gaan ze nu op alle paarden uitproberen, want het is wel erg typisch dat ze er allemaal op hun manier , de een wat minder dan de andere, last van hebben. Niet zo erg dat we geen lange ritten kunnen maken hoor, maar ik denk dat ze nu in een fase zijn dat ze meer ontspannen gaan lopen met die hoefschoenen.
Ik vind het helemaal niet leuk, ik rij veel liever zonder....
Maarja : Al die beton is nou eenmaal ook niet 100 % natuurlijk.

Vertel eens iets meer over je obsessie wb het straalkussen?
Wat ik me kan indenken is dat het nu heel droog is en daardoor minder schokken absorbeert, het moet met dit weer te maken hebben....

Maar dan blijft nog de gevolgen op de lange termijn.

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be

Isabel van der Made schreef op donderdag, 14 juli 2005, 16:18:


En het artikel van Pete Ramey (Heel height: The deciding factor) beschrijft precies die obsessie die ik heb met dat straalkussen.
Ramey geeft daar ook antwoord op de vraag, waarom voorhoeven zo vaak gevoeliger zijn dan achterhoeven.
Ik weet niet of hij gelijk heeft, maar zoveel van mijn vraagtekens krijgen een plekje.

Isabel

Isabel van der Made schreef op donderdag, 14 juli 2005, 16:43:


Ben een sukkel, maar hier dan alsnog:
http://www.hoofrehab.com/end_of_white_line_disease.htm#heel%20height