Spirithorses schreef op maandag 21 november 2005, 23:54:


"Ja zo min mogelijk beschermen en net zoveel als nodig is".

Daar krijg je sterke en weerbare individuen van. Antropo-logisch toch Als we zeggen dat we een paard paards moeten behandelen, dus een wintervacht laten groeien en zonder deken buiten zetten, dan vergeten we dat elke opvatting over paarden vanuit een menselijk gezichtspunt is. Dat kan niet anders. Met vacht en zonder deken is gewoon een iets diepgaandere menselijke kennis over paarden. Zo heb ik voor mezelf interessante parallellen ontdekt tussen mensen, paarden en honden. Opvoeding principes die voor mens en dier even goed werken.

"Vrijheid binnen grenzen", is er ook zo een.

Ik denk dat elk kind, elke mens en elk dier, welja alle planten en alles wat leeft, het best groeit en bloeit in harmonie met anderen, als het de hoogste vrijheid krijgt binnen grenzen. Pien je hebt zelf kinderen. Dus dan kun je zelf vast stellen dat ze het beste doen op alle gebieden als ze alle vrijheid krijgen binnen de grenzen die je aangeeft. Met paarden en honden wordt de vrijheid gereserveerd voor de weide. En als we wat met ze gaan doen, dan hebben ze te gehoorzamen aan al onze grenzen waarin nauwelijks meer ruimte is voor vrijheid. Dit zie ik dus anders, het universele principe, vrijheid binnen grenzen, werkt ook met paarden en honden het beste. En dat vereist dan een stuk going with je paard of hond.

"Verhinderen, zonder te verwijten".

Op de tv. zijn de laatste tijd opvoeding tips, waarin straffen zoals alleen op de gang zetten, aangeraden worden. Nu heb ik mijn kinderen nooit hoeven straffen, niet dat ze zo braaf waren, pittig zijn ze zeker. Met dieren weten we zo langzamerhand wel, dat belonen beter werkt. En straf het aller slechtste. Hier kunnen we in de opvoeding van onze kinderen iets leren van hoe we met dieren het beste omgaan. Verhinderen, zonder te verwijten, geeft de ruimte om direct daarna een creatief alternatief aan te bieden of het kind te helpen om even uit te huilen of even uit te razen. En zonder verwijt hé, mogen huilen met behoud van warme aandacht. Bij shadow is dit, verhinderen dat ze omdraait naar huis of stil blijft staan, zonder te verwijten. En haar humeur niet overnemen, laat haar maar mijn humeur overnemen. Zo ben ik ook bij mijn kinderen.


Ik denk dat er zo vele paarden zijn, die veel liever een buitenrit maken dan in de bak rondjes draaien. Misschien kun je een diervriendelijke manier bedenken en uitproberen die voor deze paarden geschikt is. Dat vergt wellicht een geheel nieuwe benadering, het zou al het normale bakgebruik kunnen hervormen, als je daar oplossingen voor vindt. intuïtie en uitproberen, intuïtie en uitproberen, ik hoor hier graag meer van.

Michiel

Michiel schreef op dinsdag 22 november 2005, 23:04:


Nee, dat weten we niet. Het hangt namelijk geheel af van de situatie. Voor zowel belonen als bestraffen is een plaats.

Wat doe jij als je paard maling heeft aan de afrastering? Schrik op de draad zetten (= bestraffing zodra hij aan de draad komt) of hem belonen als hij van de draad afblijft? Het laatste werkt echt minder effectief!
En wat denk je dat beter werkt om te hard rijden aan te pakken? Een bekeuring als je te hard rijdt, of zo nu en dan een beloning omdat je niet te hard voorbij een controle reed?

Belonen werkt het beste om iets te leren.
Bestraffen werkt het beste om iets AF te leren.

Let wel, ik ben geen voorstander van bestraffen, en met bestraffen bedoel ik ook uitdrukkelijk niet agressie! Zie het meer technisch, het koppelen van een nare associatie aan ongewenst gedrag. Lik op stuk. Een schok als je aan de draad komt. Een elleboog als je in mijn arm probeert te happen. En de gang op als zoonlief aan de haren van zusje trekt.
Ik heb gewoon wat moeite met het idee dat "straffen" volledig achterhaald en overbodig is geworden. Er is een plaats voor beide.

Groeten,
Frans

Ik begrijp dat niet: ik dacht dat ik had gereageerd op het berichtje van de friese merrie, maar ik zie hem gewoon niet terug? Hoe kan dat? Of ligt het alleen aan mij hier...