Frans Veldman schreef op donderdag 14 december 2006, 12:22:
>
> Ik denk dat de werkelijkheid ergens in het midden ligt. Ik
> geloof er geen donder van dat paarden scheef worden geboren,
> althans in die mate dat het paard daardoor kreupel loopt. Dan
> zouden de wilde paarden ook allemaal moeten kreupelen, en dat
> is niet zo.
Ze hebben een voorkeurkant, net als mensen die rechts- of linkshandig zijn. Er zijn gedachten dat dat te maken heeft met de ligging in de baarmoeder. Daar kunnen ze probleemloos oud mee worden, ware het niet dat er iemand op gaat zitten die onbewust en door zijn gewicht die voorkeurskant benadrukt, zeker bij het sukkelen op de voorhand. Op den duur kan dit tot blessures leiden.
>
> Wat me wel heel plausibel lijkt is dat paarden met chronische
> pijn aan de voeten scheef worden. Dat is bij mensen toch ook
> zo? Als je voortdurend je ene voet meer belast dan de andere
> omdat je je zere voet wilt ontlasten, dan zul je dat vroeg of
> laat in je rug gaan merken.
>
> Natuurlijk kun je dan je rug laten behandelen, en ik geloof
> direct dat dat verlichting geeft. Alleen het onderliggende
> probleem, als je daar niets aan doet zullen de problemen ooit
> weer terugkomen.
Er kan een hoefprobleem zijn, waardoor het paard zijn rug gaat forceren om "om de pijn heen" te bewegen. Herstel je de rug, blijft het voetprobleem. Ik zie, omdat ik deze meneer en zijn klanten al anderhalf jaar volg, veel meer paarden met een rúgprobleem, dat de kreupelheid veroorzaakt (en als je heeeel goed kijkt, ook een rafeltje op een röntgenfoto laat zien). Andersom dus.
>
> Waar ik heel benieuwd naar ben, is wat er gebeurt met de
> paarden die door AdB zijn "behandeld". Zijn die voor eeuwig
> genezen? Of komen de problemen na verloop van tijd weer terug?
Mits je volgens het "rechtrichtsysteem" blijft rijden, blijft je paard voor eeuwig goed. Zie het als een vorm van fysiotherapie, die je rijdend toepast. Het is niets meer en niets minder dan rijden volgens de klassieke dressuurregels. "Rijd je paard naar voren en richt het recht."
>
> Natuurlijk zullen er ook paarden zijn die "alleen maar" een
> rugprobleem hadden. En die zijn dan gelijk klaar.
>
>> Wat dressuurmensen heel vreemd over moet komen is het
>> feit dat zijn methode eigenlijk het rijden is volgens
>> westernstijl, in grote trekken zoals ik het geleerd heb.
>> Wat ik zag is dat alle paarden, ruiters eigenlijk, niet
>> kunnen laten nageven.
Nee, zolang de rug niet voldoende gebruikt wordt, is er van nageeflijkheid ook geen sprake. Nageven is niet het knikje in de hals, maar zit in het hele paard.
>
> Ik denk ook dat dat een grote factor is. Dat gesjor aan die
> mond, dat kan niet anders dan dat dat problemen geeft. (
> gevallen niet combineren?
>
> Groeten,
> Frans
Ik ben een groot voorstander van het tweesporenbeleid: barefoot en recht rijden.
Dat het systeem van AdB typisch western is, zie ik eigenlijk niet. Ik zie veel westernpaarden met een onderdanig diep hoofd achter de loodlijn sloffen op de voorhand, dit is beslist niet volgens AdB-richtlijnen. En het rijden van slangenlijnen komt zowel in western als in engels voor.
AdB's principe is: Rijd je paard naar voren en gebruik de rem in de vorm van het bit daarbij niet. Het bit wordt wél gebruikt om het paardenhoofd in die eerste fase hoog te houden. Een dalend hoofd betekent risico van op de voorhand vallen en daarmee overbelasting van de sterke schouder/been. Dat naar voren rijden is geen kattepis, je ziet vaak harder zwoegende ruiters dan paarden. Een zweepje biedt dan uitkomst, hij adviseert ook om er eerst alleen mee in de lucht te zwaaien, daarmee maak je je paard al wakker en is woest aandrijfgedrag vaak niet meer nodig. Let wel: het gaat hier om het corrigeren van kreupele paarden.
Wanneer een paard naar voren gaat in een ferme draf, rekt hij zijn laterale spieren op, reden waarom dit rechtrichten in draf beter lukt dan in galop of stap. De korte kant moet immers opgerekt worden. Je ziet vaak dat een kreupel paard rad gaat in die ferme draf (impuls en voorwaartse drang) en zodra het tempo afzakt, de kreupelheid weer zichtbaar wordt. Om die reden is de ferme draf de beste africhtingsgang.
Vervolgens rijd je het paard naar de "losse" teugel toe, ipv hem de vaste teugel, waar hij zwaarder is, aldoor aan te bieden. Om te voorkomen dat het paard op één teugel gaat hangen, rijd je bv de slangenlijnen. Hierbij gebruik je geen beenhulpen, slechts schouderbesturing waarbij je gewicht midden op het paard blijft. Heel handig is een helper, die van achteren kijkt of je zadel midden op de rug blijft liggen.
De aanleuning is het gewicht dat het paard in je handen legt, niet het gewicht dat de ruiter graag zou willen voelen en dus enigermate afdwingt, dit veroorzaakt nl altijd spanning in de rug. Pas wanneer de aanleuning dan op beide teugels gelijk is en het paard een voorwaarts/neerwaartse tendens vertoont, sta je toe, dan is er immers sprake van correct ruggebruik. Daarmee is het paard ook nageeflijk geworden.
Later in de training komt verzameling aan bod.
Een ruiter met voldoende feeling zal het niet zover laten komen dat zijn paard eenzijdige overbelast wordt. Is het eenmaal toch zover gekomen, en ik denk dat niemand zich daarvoor hoeft te schamen, dan heb je mazzel dat er zo'n eenvoudige en toegankelijke correctiemethode bestaat. Het is een verrijking van de rijderij en ik vind eigenlijk dat iedereen het standaard zou moeten leren alvorens hij op een paard gaat zitten.
Warboel
