Esther schreef op donderdag, 3 juni 2004, 19:04:

Jaa, laten we alles fonetisch gaan doen :). Ik blij iig en de rest maar zeuren dat het neit te lezen is .
Trouwens het is Falka de meesterjournalist, niet ebby. Of dan tenminste de IJVD .
Ik ben al begonnen met mijn draad over kop fol touwe over dat ik nou en een touwhalster en een hoofdstel heb. En bit freet natuurlijk voor geen meter en ik gebruik het toch niet dus Stella boos. Misschien dat emand anders (site is niet alleen voor ijslanders en is rueze grappig) iets over ijzers kan schrijven?
Falkaas web is niet serieus,

maar
Ga geen appelmoesdaad doen hoor, ookal heb je natuurlijk wel eier en biershampo. Alhoewel, misschien, als ik eens in een gekke bui ben .
groetjes Ebby, vind het onzin van die ijzers maar baalt niet, kaggelt toch alleen maar door het land.

(jo)
***************
Zoals jo het verwoordt in deze post, zo vat ik het hele gebeuren "join-up" meestal ook op. Zo gebruik ik het ook weleens. Weet eigenlijk niet of dat nou al of niet onder join-up valt maar het werkt altijd, en met "werken" bedoel ik dan "het herstelt de verstandhouding". Het komt mij zelf voor als een "menselijk" iets wat het paard gelukkig ook goed snapt. Ik gebruik dat vooral als Torop dingen doet die eigenlijk niet door de beugel kunnen en als hij dat vooral een hele tijd volhoudt (ik doe het dus bijna nooit hoor), en zich er niet van wil laten overtuigen dat dat gedrag gewoon niet door de beugel kan. Dan is het soms gewoon nodig om hem te laten merken: okay, ik heb je graag bij me, maar NIET als je zo doet. En dan stuur ik hem dus weg

Hij maakt er dan meestal wat drama omheen en zo en meestal blaast hij dan weg met een air van "OKAY DAN NIET!" en gaat dan een paar rondjes heel woest galopperen. Maar ja, dat houdt ook eens op, en dan geeft hij aan dat hij eigenlijk wel weer naar mij toe wil. Afhankelijk van hoe ernstig de overtreding was, sta ik dat meteen of pas na een tijdje toe, maar hij mag pas weer binnen mijn ruimte komen als hij aangeeft dat hij mij netjes zal behandelen, d.w.z. niet happeren, niet oren in de nek en niet per ongeluk op m'n tenen gaan staan en zo. Ook niet plotseling op me af draven en heel dichtbij komen. Maar meestal staat hij dan een paar meter van me af stil en doet z'n hoofd omlaag. Dan glimlach ik en knik ik hem toe, en hij komt dan meteen naar me toe.

Meestal is het probleempje dan al opgelost. Heel soms is het een tweede keer nodig, maar de boodschap is over en weer dan heel duidelijk: het gaat netjes en met respect (2 kanten op) of NIET.

(iemand anders schreef dit , ... weet even niet meer wie)
*******************
Of het eerlijk is, hangt volgens mij vooral van degene af die het doet. Hangt er toch van af hoe je het uitvoert? En kunt toch "het idee van" een join up op allerlei tempo's doen, dat maakt toch niet eens zoveel uit? Ik zou zelf alleen een join-up nooit zomaar doen, en zeker niet voor de lol (is ook al aan de orde gekomen), het is toch een soort "straf", mwoh, nee dat nog niet eens, meer een "les". Ik ben er zelf heel geleidelijk aan mee begonnen experimenteren en ik ben eigenlijk wel blij dat er iets is waarmee ik hem echt duidelijk kan maken dat hij te ver gegaan is.

In de wei jagen paarden elkaar ook weg, gewoon om elkaar te laten merken wie zich dat kan veroorloven. Soms gewoon om even te laten merken wie ook alweer de baas is, andere keren met een reden. Je moet het niet overdrijven denk ik. Dan wordt het afdwingen en manipuleren.

Hai folks,

Ik kom net terug van een hemels heerlijk ritje in het bos (ik zal niet meer zeuren over Torop en z'n snelheidsdrang, in elk geval een tijdje niet hahaha).

Maar ik wou eigenlijk wat vragen over hoe een paard denkt ... misschien weet iemand het.

Afgelopen zondag ben ik voor het eerst sinds anderhalf jaar met andere (bekende, van de stal) paarden het bos in geweest. Ik wilde het weer eens proberen. Vroeger liep dat op regelrechte drama's uit, paard niet te houden en meteen aan de kletter, andere paarden erachteraan, affijn, niet leuk en zeker niet ontspannen. Echt spierballen kweken (was nog met bit destijds).

Nu het dus nog eens gedaan, ik reed eerst achteraan onder het mom van "dan kan hij in elk geval niet te hard". Maar dat was dus net alsof ik op de Vesuvius zat. In het bos even overlegd, toch maar apart verder rijden of nog even wat anders proberen; de anderen vroegen mij om dan toch maar te proberen voorop te rijden, kijken hoe dat ging. Het maakte hun niet zoveel uit hoe hard het ging, zij waren op IJslandse paardjes en wilden sowieso graag tolten zeiden ze (schijnt harder te gaan?).

Na een tijdje proberen was al vrij snel duidelijk dat het echt even neit mogelijk was om Torop te overreden langzaam te draven, dat was blijkbaar even te veel gevraagd, hij wond zich duidelijk op over het geluid van die hoeffies achter hem. Op een gegeven moment stelde ik maar een compromis voor: okay laten we dit doen, je MAG zo hard mogelijk van me draven maar er wordt NIET gegaloppeerd (dat was toch raketten geworden). Dat lukte beter, we wachtten dan gewoon aan't eind van het pad tot de anderen er weer waren en dan weer verder. Eigenlijk voelde dat uitgestrekte draven toen ook wel goed, we zweefden gewoon! Verder luisterde hij vanaf dat moment best goed, m.a.w. stoppen en zo ging heel goed en hij stond dan rustig stil, maar zodra hij de andere paarden hoorde werd hij nerveus en ging hij me strak aankijken zo van "hee! We moeten weer hoor, we moeten nu weg, hoor je ze? We MOETEN nu weg!". Beetje paniekerig wel. Als de anderen er dan eenmaal waren en ook stil gingen staan, was't weer goed, maar hij hield ze wel scherp in de gaten, als we weer wegreden, moest en zou hij weer voorop (en hard).

Vraagje dus : WAAROM wil zo'n paard dan per se voorop op die manier? Je hebt ook paarden toch die alleen maar achteraan willen lopen. Als de andere paarden hem achterop naderen gaat hij diagonaal over het pad lopen, het lijkt a.h.w. dat hij er de anderen gewoon niet langs wil hebben. Maar is een paard tot dat soort gedachten in staat? Is "willen winnen" in de zin van "eerst over de finish" iets wat in een paardenhoofd bestaat? Ik bedoel eigenlijk: het gaat nu even niet om die snelheidsdrang an sich, maar HOE zo'n paard in deze situatie denkt en voelt volgens jullie (voor zover er van denken sprake is).

Als hij ze niet meer hoort, dan was hij juist heel goed te overreden om langzamer te draven en ging het bijna zoals normaal, maar zodra hij die hoeffies hoorde, kreeg hij gelijk weer de zenuwen.

Als zoiets er ingefokt wordt (wat ik me kan voorstellen), ... dan moet het toch iets zijn wat sowieso al in het instinct zit. Of gaat het alleen om "mee willen rennen". Mmmmmm, dat kan het eigenlijk niet zijn, want dan zou hij er ook genoegen mee nemen om achteraan te lopen, dan kan hij immers ook meerennen ... en achteraan ging dus eigenlijk helemaal niet.

Ik had er wel een beetje mee willen oefenen (haasje over doen of zo) maar daar was de situatie niet naar. Toch viel het me mee. De compromis over en weer werkte wel, er was geen sprake van dat we het oneens waren, en hij luisterde verder WEL, dus daar was ik al heel blij mee.

Het zal wel even duren voor we weer mee mogen, hahaha, toen we terug waren hadden wij nergens last van, wij hadden nog best wel een rondje gewild dus ben nog even in de bak gaan rijden, beetje galopperen en zo, want hij wilde nog wel even wat energie kwijt, maar de rest kwam bij het laatste pad met roodbezweten knalrooie koppen aan (ik heb wel constant geinformeerd of het goed ging hoor maar ze wilden een actief ritje .... nou ... dat hadden we dus!). Moest wel om m'n eigen vent lachen, hij is wel stoer eigenlijk ook hoor hihi.