Spirithorses schreef op zondag, 4 juli 2004, 22:38:

Ik heb al verschillende keren in diverse boeken gelezen, dat het passeren van "enge" voorwerpen tijdens een buitenrit het best gebeurt
met het hoofd van het paard afgewend van wat hij eng vindt. "Wat hij niet ziet is er niet". Mijn trainer zegt precies het tegenovergestelde "Laat hem er maar naar kijken, dan went hij eraan".
Mij lijkt het laatste het meest logisch, maar het eerste is ongetwijfeld waar: wat hij niet ziet, is er niet.
Groeten
Piet

Piet schreef op maandag, 5 juli 2004, 8:01:


Vreemde theorie vind ik dat: Ten eerste lijkt het me zo ongeveer praktisch onmogelijk om het hoofd van het paard zo te houden dat hij iets niet ziet omdat hij nou eenmaal een blikveld van bijna 360 graden heeft met alleen aan de achterkant van zijn hoofd een smal streepje waar hij niks kan zien. Ten tweede zet je het paard met zijn hoofd afgwend in de vluchtpositie. Als wij zoiets met onze ietwat vluchtachtige arabierachtigen zouden doen dan zouden ze, wanneer ze het enge toch waarnemen, gelijk het tempo gaan opvoeren want ze lopen toch hun neus achterna en die is van het enge afgericht.


Ook dit vind ik niet de goede oplossing. Door je paard ernaar te laten kijken geef je een bevestiging dat het inderdaad eng is. Stoppen is bovendien een beloning, dus ga je door te stoppen voor iets engs ook nog eens je paard belonen!

Wie is er nou potverdorie de leider tijdens de rit? Stel dat jij door een eng oerwoud loopt onder begeleiding van een gids. Wat stelt jou meer gerust als je ineens een eng dier ziet: Een leider die zegt "ach nee, niet boeiend, doorlopen!", of een leider die, wanneer hij ziet dat jij aarzelt, ineens ook blijft staan en er naar blijft kijken, als het ware zeggend "Goh zeg, goed dat JIJ dat zag, ik had het gemist maar inderdaad, laten we maar even afwachten want jij zal wel gelijk hebben dat het misschien een gevaarlijk ding is".

Mijn strategie is wanneer mijn paard iets engs ziet wat ik niet eng vind dat ik er dan zelf niet naar kijk, het volkomen negeer, en tegen mijn paard zeg "hup, doorlopen. Ik ben de leider en er is niets engs. Ik kijk er niet eens naar want het is totaal niet boeiend.".

Groeten,
Frans

Piet schreef op maandag, 5 juli 2004, 8:01:


Wat hij niet ziet is er niet nou eh paarden zien veel hoor, lijkt me moeilijk om het he-le-maal uit het gezichtsveld te houden en er toch langs te gaan. Maar buiten dat, wat heb je er aan. Redenatie van je trainer zit wat in maar dat is nog niet eens mijn doel van het naar het enge voorwerp laten kijken.

Het werkt zo goed omdat een paard een vluchtdier is. Wil dus graag rennen als hij ergens bang voor is. En raad eens wélke kant hij op wil rennen... nou niet er naartoe he. Hij wil er vandáán en daarmee ga je dus die "ik wil rennnennnn-modus" tegen, het paard hoeft niet meer zo nodig.

Het is zo ontzettend gaaf om te merken nu bij Baladeika dat wanneer ze iets engs hoort achter zich dat ze zich dan omdraait en er uit zichzélf naar gaat kijken! Dat is een wonder hoor met haar karakter, zo is ze niet uit zichzelf zo is ze geworden.

Heb het van de week 2 hele duidelijke keren meegemaakt. Keer 1 was op een bospaadje. Er kwam een fiets achter ons aan met fietstassen die erg veel kabaal maakten omdat diegene over het hobbelige zandpad fietste. Zelfs ik vond het wel heftig klinken. Nog voordat ik die teugels ook maar áánraakte draaide ze zich zelf om, en bleef staan. Precies wat ze altijd moet doen van mij als er van achter iets engs moet passeren.

Keer twee was later in de week. Ik reed door het dorp op het fietspad. Van achter kwam een hele sliert motoren met redelijk wat herrie. Ik had zoiets van, ff kijken of we deze keer niet gewoon rechtdoor kunnen lopen want uiteindelijk is dat natuurlijk je doel. Maar ik merkte ook wel aan haar dat ze het niet grappig vond, ze begon wat te 'verstijven' en ik dacht ok als het te gek wordt doe ik de one rein stop. nou ja je raadt het al dat deed ze dus geheel uit zichzelf....

Ach ik weet dat er mensen zijn met van die stoere knollen die bij zo'n verhaal totaal niet impressed zijn maar je moet niet vergeten dat het een paardje is die vroeger zo vandoor-vliegerig als de pest was. Rennen rennen en nog eens rennen en na tích kilometers eens gaan denken. Best fijne omschakeling dus.

groet Ilona