Gwenda, wat geweldig dat je dat dier hebt gekocht.
Als ze staat te rillen in regen en kou, zou ik inderdaad een deken op haar leggen. Ze verbruikt dan te veel energie om zichzelf warm te houden.
Misschien verandert dat als ze wat dikker is. Ze is nu nog bezig aan te sterken en vervolgens gaat ze reserves opbouwen die ze deze winter nodig heeft.
Ook het staan "als een trillende oude oma". Een paard doet niet alsof. Als ze zo staat, heeft ze het gewoon koud. Paarden zijn net als mensen: individuutjes met hun eigen karakteristieken. Het ene paard maalt niet om nattigheid, het andere paard vindt het vreselijk. Jouw pony vindt het vreselijk, dat is duidelijk. Ik zou haar dan een deken opleggen.

Hou haar ook van de winter in de gaten, want dan zou ze wel weer eens kunnen vermageren omdat ook de vorige eigenaar zei dat ze "slecht de winter was door gekomen". Maar in dat geval moet je afwachten en ingrijpen.
Tja, en een schuilstal. Geweldig voor de paarden, maar ook de paarden van mij maken er alleen maar gebruik van om in te vluchten bij dazen- en horzelinvasies en hitte. Je kunt ze niet dwingen ..., nou ja, wij van pn doen dat niet.
Wat het bijvoeren betreft, ja, dat is lastig. Dan kan ik alleen op mijn eigen ervaring en andermans advies af gaan. Lees maar.

Vorig jaar zomer heb ik een 21 jarig herplaatst gezelschapspaard erbij gekregen. Zag er vol en glanzend uit. De eigenaar zei toen tegen mij "hij is slecht de winter doorgekomen, je moet hem wel bijvoeren".
Ik ben mij afgelopen winter dood geschrokken, zo mager werd hij. Ondanks onbeperkt hooi en 2 x per dag flink bijvoeren. Hij werd alleen maar magerder en ik het voer er maar met bakken tegelijk in schuiven. Het paard had zo'n honger, hij at het allemaal op.
Inderdaad heb ik toen ook tandarts en dierenarts laten komen.
Het werd voorjaar, het gras begon te groeien. Als je hem nu ziet, hij is weer bolletjesrond, glimt en ziet er prachtig uit.

Ik heb dit trouwens enige tijd geleden besproken met Piet Loof. En volgens hem heeft het bijvoeren met biks, muesli's enz geen zin. De darmflora zou niet op dit soort voer ingesteld zijn (klopt dat Piet?). Deze paarden zouden meer gebaat zijn met bietenpulp (langzame koolhydraten?) en daarnaast onbeperkt hooi. Dat ga ik in ieder geval komende winter bijvoeren. Daarnaast wachten op de wintervacht en hij krijgt een deken op als het gaat regenen of sneeuwen. Ik ben hier geen voorstander van en ik heb geen idee wat de andere paarden vinden van zo'n leuk nieuw speeltje, maar mijn paard zo te zien lijden gaat me te ver.

Misschien heb je hier iets aan.
Ik wens je in ieder geval veel succes.

Isabel van der Made schreef op woensdag 22 augustus 2007, 1:02:


er zijn kleine paarden zat (1,45-1,55) waarmee je een leven mee doet
wat bovendrijft is eigenbelang hé

trea hoex schreef op woensdag 22 augustus 2007, 1:09:


bij een echtscheiding heb je beiden in of uit de pap te brokken
een paard heeft die keuze niet !!!!!!!!

Isabel van der Made schreef op woensdag 22 augustus 2007, 1:02:


Het is een dilemma wat we zelf scheppen.
Als het een hond of poes was geweest dan hadden we dit probleem niet.
Het wordt als normaal gezien dat we onze hond niet verkopen. Zo'n dier blijft bij ons tot hij sterft. Wanneer het anders is , is het een afwijking op de regel.
Omdat wij een paard steeds minder als gebruiksvoorwerp zien, met de slagzin "had ie maar geen paard moeten worden voorop", maar de status van een huisdier geven, veranderen ook de normen die golden voor hoe je met dat huisdier omgaat.
Als ik bij mezelf ga graven dan denk ik dat ik om te kopen ben, dat mijn norm bij, zeg eens , 100000 euro ligt. Als je morgen dat bedrag biedt is Shiny van jou, mits je hem "normaal" gaat houden. Weliswaar met pijn in mijn hart, maar toch. Voor een ton kan ik meerdere Shiny's in de knop een goed paardenleven - en mijn vrouw nog een leuk cabrioletje- geven.
Voor elk lager bedrag zou ik passen, je zou er naast piesen want je kon hem niet kopen.
Andere mensen hebben een andere norm, maar als ik weet van mezelf dat ik bereid zou zijn hem voor een gigantisch bedrag te verkopen, mag ik niet oordelen over een ander.
Als ik echt in nood zou zitten en geen wei meer voor hem kon vinden, of betalen, dan gaf ik hem gratis weg aan degene van wie ik nu al weet dat die het best voor hem zou zorgen. Maar blijft alles zoals het nu is, dan is hij bij me tot hij sterft..... of ik.....

Piet

"NatuurlijkBekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf(s)"

Peter Donck schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 21:16:

En nog een!!! HAHA!!!!

http://www.hoefnatuurlijk.nl/index_js.htm?http://www.hoefnatuurlijk.nl/cgi-bin/prikbordshow.cgi?id=1280

Ernstige rugproblemen, ammehoela!
Silke Vallentin kan het vanuit een rolstoel, slap excuus dus!!!

Ten eerste, ik vraag niet om beledigende berichten. Iedereen heeft zijn eigen methode in de paardenwereld. Ik sta open voor andere dingen. Noem me daarom aub niet slecht of onkundig. Ik hou van mijn paard en wil het beste voor haar.

That said; ik heb een paard van 3 jaar. Ze is nu 5 maand onder het zadel. Ik heb haar 3 maanden en heb het vrij rustig aangepakt in die tijd. Ik vind dat een paard fouten moet kunnen maken en het hoeft niet alles meteen te kunnen. Ik vind NH een erg mooie methode die me altijd heeft getrokken, ook de opvattngen. Daarom geloof ik ook in grondwerk en oefeningen etc.

nu heb ik sinds een week of 3 les van iemand. Alles ging prima tot vorige week. Nu haar manier van lesgeven is dressuur en best wel "disciplinair". Ze vind dat het paard luisteren moet, en wel nu. Ze zei me dat ik mijn paard te dominant laat zijn, ook op de grond. Ik had dat nooit zo gezien eigenlijk. Mijn paard is in opstand gekomen en heeft mij er vorige week afgebokt, iets wat ik onvoorstelbaar vond, ik was er echt door onder de indruk omdat het een kant is die ik niet ken.

Nu vraag ik me af waarom. Een kant van mij zegt dat het opstandigheid is en ik daar doorheen moet, anders neemt ze later een loopje met me. De andere kant zegt dat ze deze methode echt niet leuk vind. Ze is zo jong, moet ik dat wel allemaal zo van haar vragen? En hoe voorkom ik dat het weer gebeurd. Na die val ben ik een beetje bang geworden en dat is niets voor mij. In mijn eigen beleving vind ik het juist om weer terug naar grondwerk te gaan tot ze weer goed naar me luistert en me vertrouwt, voor er weer op te gaan. Anderen zeggen dat ik juist rijden moet.

Ik ben dus benieuwd naar de meningen over deze gedachtengangen. Ik ben nog steeds zoekende naar "de juiste manier", zelfs met mijn toch wel aardig wat jaren ervaring met paarden.

Zivagirl schreef op woensdag 22 augustus 2007, 8:43:


Hee Hoi,

Wat voor paardje heb je? (even nieuwsgierig)

Ik denk inderdaad dat je paard in opstand is gekomen, het kan zijn dat ie inderdaad de oefeningen te moeilijk vond, maar het kan natuurlijk ook zijn dat hij jou aan het testen is. Een jong paard zit altijd snel "vol" die kan maar een paar dingen/oefeningen tegelijk registeren en uitvoeren, forceer dit inderdaad niet. Je merkt 't vaak wel aan je paard wanneer ze "vol" zitten.

Je hebt altijd even een periode als je een nieuw paard hebt dat je een testperiode krijgt, het is dan vooral belangrijk dat je paard er geen succes mee heeft.
Dus in die zin zou ik er zeker nog één keer opstappen en rijden met een goed resultaat, daarna kan je dan wat rustiger aan doen o.i.d.

Ik ben zelf ook m'n 3 jarige paard aan 't inrijden, we hebben gelukkig 1 1/2 jaar geleden al een flinke test periode gehad en heel wat ruzie met 'm gehad. Ik doe ook heel veel grondwerk met 'm, ook dubbele lijnen e.d. dit helpt echt onwijs goed met het rijden.

Misschien is het een idee om nog even te wachten met deze lessen en bijvoorbeeld NH lessen te nemen samen met je paard, of lekker in het bos rijden zonder teveel te moeten.

Succes.

Zivagirl schreef op woensdag 22 augustus 2007, 8:43:


Die jaren ervaring met paarden heeft je helaas een van de belangrijkste dingen niet geleerd:
http://users.telenet.be/peter.ryckeboer/artikels/welzijn/oudgenoeg.html

Ik denk dat hiermee alles verklaard is. Je paard steigert niet uit dominantie, maar omdat het peuterlichaam de belasting niet aan kan. Druk je door, omdat deze instructiemevrouw dat verlangt, dan zal jullie samenwerking nooit op wederzijds respect gebouwd zijn, maar op eenzijdig afdwingen met een gegarandeerd risico van lichamelijke en geestelijke overbelasting. Daar kun je voor kiezen, it's up to you!

Hallo,

De ene kant van jou zegt dat het opstandigheid is: ga na waaraan het ligt. Zoek naar de oorzaak en doe daar iets aan.
Misschien vindt ze inderdaad de methode niet leuk. Wat is een van de oorzaken van een bokkend paard? Inderdaad en je zegt het zelf: "het paard vindt de methode niet leuk". Je vraagt jezelf ook af: "Ze is zo jong, moet ik dat wel allemaal zo van haar vragen?" Doe het dan op een andere manier. Iedereen moet leren. Dan heb jij in ieder geval geleerd dat dit niet de manier is voor jouw paard.

In jouw eigen beleving vind je het juist om weer terug naar grondwerk te gaan tot ze weer goed naar je luistert en je vertrouwt, voor er weer op te gaan. Volg je eigen gevoel. Als jouw gevoel en de reacties van je paard, je zeggen dat je op een goede manier bezig bent, dan is het oke. Het gaat om jouw en je paards geluk, en niet om de mening van anderen. Je hoeft toch niet je doel binnen een kort tijdsbestek te halen? Geniet van de weg er naar toe, dat is veel leuker en geeft veel meer voldoening.

Alleen door er al over na te denken betekent dat je op de goede weg bent. Succes.
Irmgard

Peter Donck schreef op woensdag 22 augustus 2007, 8:10:


Idd! Mijn eerste pony was 1m45, heb hem gekregen op m'n 8ste en hij is hier ook mogen sterven. Hij is 28 geworden en we hebben tot z'n 26ste leuke wandelingen gemaakt samen, daarna werd het risico echt wel te groot(hartsinsufficientie)
Hoor vaak nogal wel eens van mensen dat ze hun paard naar de slacht doen als er iets mis mee is(zomereczeem, niet meer vol te krijgen,...) omdat ze er dan nog de slachtprijs voor krijgen.
Brrr, bij de gedachte alleen al...

Vicky Verreycken schreef op woensdag 22 augustus 2007, 9:24:


Toch vraag ik me af hoe en waar iedereen heeft leren rijden, en die eerste pony zal toch ook wel gekocht zijn van deze of gene. Ik heb een deel van mijn paarden gekocht tenminste. Ze kwamen niet uit de boom vallen.
Wat doen de fokkers hier met al hun veulens, ook tot de dood houden of worden die ook verkocht?

Irmgard Luycks schreef op woensdag 22 augustus 2007, 9:18:


Met het bovenstaande ben ik het ook helemaal eens!
Eigenlijk weet je het zelf wel als je diep in je hart kijkt.
Vertrouw op je gevoel , want dat zit volgens mij bij jou wel goed!!
Daarnaast vind ik 3 jaar ook veel te jong.
Bekijk de link die je eerder gegeven is maar eens.Die heeft mij oa. ervan overtuigd dat mijn 3,5 jarige friese merrie echt nog minimaal anderhalf jaar geen gewicht gaat dragen.
Succes!

Gr Esther

Piet schreef op woensdag 22 augustus 2007, 8:18:


Hm, dan gaat het dus om de maatstaaf die we er zelf aangeven?

Een paard heb je voor het leven en "mag niet verkocht/weggeven worden" om wat voor reden dan ook (iets wat ik hier op het forum opvang bij sommigen)

Hanteren we ook die maatstaaf bij moelijk opvoedbare kinderen, geestelijk/lichamelijk gehandicapten die vanwege alle tijd/energie/moeite die ze vergen in een speciaal tehuis worden gestopt (even kort door de bocht)
Hanteren we ook die maatstaaf bij onze ouders wanneer ze niet meer 'alleen' thuis kunnen zijn vanwege dementie of allerlei andere 'gebreken' of stoppen we ze maar liever in een verzorgingstehuis (wederom kort door de bocht)


Ook ik zou hier zeer gevoelig voor zijn. Dit terwijl de beide haflingers die we nu hebben een plaatsje in mijn hart veroverd hebben en ik ze het liefst tot aan hun of mijn dood hier op de boerderij zou willen hebben.

Hmmzzz.. moet even denken aan het bod dat Albert Zoer vorige jaar volgens mij kreeg op Okidoki.. 4 miljoen euro.. Hij deed het niet!


Mee eens en kunnen tal van redenen zijn die kunnen maken dat je toch je paardje verkoopt. Ervaar dat sommigen hier op dit forum wel heel erg hard zijn in hun oordeel.

Ik ben blij dat ik als kind een eigen pony heb gehad, een klein welshje van 1.31 die na een bepaalde tijd wegmoest omdat ik te groot werd. Daarna een New Forest van 1.47 die werd verkocht vanwege meerdere factoren.
In die tijd was 18 jaar de maximum leeftijd om op de ponyclub mee te mogen rijden en er gold een verbod om met een pony lid te worden van de paardrijvereniging.
Plus dat ik werk kreeg waarbij ik het huis uit ging (vanwege de afstand), op kamers en mijn vader en moeder geen geld hadden om het beestje goed te verzorgen. Hun bedrijf/boerderij ging failliet (er ging meer dieren de deur uit) helaas...
Sinds die tijd (tot ik zwanger werd op 25 jarige leeftijd) altijd gereden bij een ander en sinds 2 maanden 'sinds die tijd' 2 eigen paardjes. En.. ik vind het geweldig (zo ook mijn 3 dochters, zelfs mijn echtgenoot begint het leuk te vinden)


Precies, zo denk ik er ook over... of het te realiseren is is een 'ander verhaal'.