Dit lijkt erg op mijn paardje. Waarschijlijk volgt hier ook een lang verhaal. Maar ik probeer het kort te houden:

6(bijna7) jaar geleden kochten wij Milka onze haflinger. Hij was gekocht door de eigenaar van de manege waar we reden. Mijn moeder was de eerste keer dat ze hem zag al helemaal verliefd op hem. Dit had de manege eigenaar natuurlijk door. Dus hij deed haar een voorstel....Een week later hadden we ons eerst paardje.

Maar juist op dat moment was hij aan zijn nieuwe omgeving gewend en kwam er uit wat er in zat: een draak, monster, lomperik, slijmbal enz!

Hij gooide iedereen van zijn rug, zelfs de meest ervaren ruiters konden niet normaal blijven zitten. En ja, welke tip krijg je dan? "gewoon doorzetten!","geef hem nog maar een tik!", "jij bent de baas!".

Op een gegeven moment hadden we besloten hem eens te longeren. daarvoor kregen we hulp van vrrienden. Zij hadden al veel meer ervaring met paarden dan wij. Maar zelfs met longeren was hij niet te genieten. Ze zijn wel een uur bezig geweest. Maar hij heeft misschien wel 1 rondje normaal gelopen. Verder vloog hij op ze af of ging gewoon staan.

Na meerdere malen kreupel te zijn geweest wilde ook dit niet over. Hij moest 3 maanden op weide rust. (maar van vele mensen het advies: breng hem toch weg en neem een nieuwe. Er is toch niks mee te beginnen).
Dat (de weide rust) heeft hem goed gedaan.

Toen we weer konden beginnen waren we verhuist en stonden we op een pension-stal in plaats van de manege waar hij in 3 lessen mee liep. Maar ook nu ging het niet. Al zijn oude gewoontes kwamen terug.

Uit nood zijn we lessen gaan nemen in PNH. Dit ook omdat mijn moeder het idee had dat het ook anders moest kunnen.

Maar ook hier kwamen we eigenlijk niets meer dan protest tegen. Hij kon gewoon niet tegen druk!
Ondanks dat het niet "onze manier" was hebben we met deze lessen wel een basis manier van denken ontwikkeld.
Van hier uit zijn we zelf aan de slag gegaan met manieren die ons wel geschikt leken. Vooral de manier van Hempfling stond ons aan. Maar voor een beginnende NH'er is dit vaak maar lastig te begrijpen.

Voor elk probleem dat we tegen kwamen zijn we een passende oplossing gaan zoeken.
Na 2 jaar konden we er dan eindelijk een beedje normaal op zitten!
Het heeft nog een half jaar geduurt voor we elkaar echt begonnen te begrijpen onder het zadel. Maar rij technisch leek het nog niks.

Nu 6 jaar na aankoop van dit paard besef ik heel goed dat ik juist door hem zo veel geleerd heb. We kunnen al heel erg veel meer, en wie weet wat er allemaal nog komen gaat...

Maar 1 probleem heb ik er wel bij gekregen: Hij is jaloers als ik iets met een ander doe. En kan er niet tegen als ik niks met hem doe. Hij eist aandacht. Maar is dat ook niet meer dan logisch?
Het probleem is dat hij voor zijn aandacht ook agressief kan worden of lomp....dan duwt hij alles en iedereen omver.
Maar door van te voren na te denken en hem (net als in de kudde: de belangerijkste eerst) als eerste aandacht te geven komt dit probleem zelden meer voor.

Dit verhaal is vooral bedoeld om te kijken of je iets terug ziet. Als je vragen hebt over bepaalde dingen kun je die natuurlijk altijd vragen.
Maar eigenlijk hoop ik dat er al iets in zit waar je iets aan hebt.

Grotjes en veel succes!

Malenka schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 22:27:

Tot op heden zit in alle verhalen wel wat in, ook in het jouwe. Ik herken dingen en af en toe ook niet, dan denk ik jeetje het kan nog erger .

Maar even alle gekheid op een stokje ...

Ik zit nog altijd te denken. Kijk dat met dat touwtje voor haar neus (en op haar neus) was misschien helemaal niet goed, maar ik wil nogmaals wel aangeven dat Isabella wel een draakje was buiten hoor. Die haalde alles uit de kast om zo maf mogelijk te doen. Monstertje ... ja ook dat. Echt gevaarlijk was ze buiten, vooral als er mensen aankwamen moest zich even helemaal laten zien (4 benen de lucht in, bokken, steigeren en woest om me heen rennen). Die kon ik echt in mijn eentje niet houden.

Dus mijn oude probleem was dat ze te snel was, mijn nieuwe probleem is dus dat ze te langzaam is.

En dat geldt ook voor de wagen. Eerst wilde ze alleen maar draven of dribbelen, dat moest ze afleren (veel te vermoeiend) en dus met staptrainng begonnen (door menner aangegeven). Echter nu wil ze niet meer draven. Het lijkt wel alsof ze ontdekt heeft dat inderdaad langzaam lopen veel minder energie kost of zo.
Maar het is natuurlijk ook nog altijd haar eigen zin doordrijven. Eerst was zij het die bepaalde dat ze zo hard ging, want ik wilde het niet. Nu is zij het die bepaald dat we langzaam gaan, wat ik ook niet wil.

Dus beetje dat respectprobleem zit er wel in. Dominantie wil ik het nog altijd niet noemen overigens.

Ik wil een bepaald tempo van haar, een tempo zoals een "normaal" paard wil lopen. Het moet niet of te hard of te zacht zijn. Maar inderdaad hier heb je dus wel dat heerlijke karakter van een shetlander te pakken.

En dat ik inconsequent ben, komt ook door oa eerst tegen willen houden, nu aan willen sporen. Maar vooral door bepaalde angsten ook. Want daarover heb ik wel eerder gesproken, maar die tellen ook nog mee. Sinds haar ziek zijn in 2002 ben ik gewoon qua lopen voorzichtiger geworden. Ik let op kuilen in het pad, enz. wat ik eerder ook al vertelde. Iets dat ik vroeger nooit deed bij haar. Inspannen en rijden en ik zag wel waar ik heen ging. Nu bepaal ik thuis al de route om te bepalen wel of geen schoenen. Gaat ze wat hinken, dan stoppen en kijken, enz. enz. Alles met de angst dat ze wat mankeert. Dat beest is ook niet gek he, heeft dit ook al door. Dus ook dat moet ik loslaten. Beest heeft niets, tussen de oren door de weg op kijken en niet "zeiken".

Nogmaals het ligt aan mij, ik moet dingen anders gaan doen, maar ik denk inderdaad dat ik eens begin bij het begin.

Die rustperiode hoeft niet denk ik, ze heeft niet zoveel hoeven te doen. Maar wel het begin van het mennen. Niet meer inspannen direct, maar weer lopend aan de hand gaan mennen. Weet wel dat ik dit vroeger heel vaak deed, de wijk in, zij voorop en lopen maar. Ze vond dit inderdaad heel leuk, maar je krijgt dan die opmerkingen; ben je haar aan het beleren? En omdat ze het al kende vond ik dat ik beter de wagen mee kon nemen. Dus laat ik daar weer eens mee beginnen, ook op de wei, beetje van inderdaad het begin. Overgangen rijden.

Overigens Bianca het is wel zo dat stap stap is, ho is ho en draf is draf. Dat doet ze altijd direct goed, geen aarzeling. Maar nu nog het tempo vast zien te houden .

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 7:22:

.
Ingrid, heb je er wel aan gedacht dat een wintervacht maken ook enorm veel energie kost??

Groet Esther

Heej Es, hier zeg je wat...! Wat kun je (extra) doen (of laten) om je paard hier mee te "helpen", of is dat niet nodig?
grtjs, Pt

Esther schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 8:16:


Nee, daar zeg je zowat.
En misschien is ze toch hengstig geweest ook?

En doordat ze nu al maanden zo "traag" is zal haar conditie ook niet alles zijn zat ik me ook net te bedenken. Liet even de wandeling met Iwan de revue passeren in mijn grijze hersencellen en dacht er toen aan dat ze het eerste deel van de wandeling de wat grotere Iwan bij wilde houden, met draven en dribbelen, en het laatste deel van de wandeling gaf ze het op en ging ze stilstaan en wilde ze niet meer met Iwan meelopen. Maar ze was toen drijfnat al op dat moment, neusgaten open. Misschien toch echt wel moe?

Omdat ze vroeger altijd liep te stuiteren en te dribbelen zal ze toen best een betere conditie gehad hebben. Omdat ik ook niet meer zoveel met haar wandel (ook vanwege de hoeven; wilde het gewoon een jaar rustig aan doen met haar; even een keer een jaar GEEN problemen na 3 jaar sukkelen), is haar conditie ook vast achteruit gegaan.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 8:28:


De situatie doet mijn denken aan een lichte vorm van tying up. Vooral omdat je schrijft dat je rustig aan met haar doet. Als je dan ook de voerintake niet aanpast loop je het risico op spierpijn. Zweten en niet meer willen lopen zijn herkenbare symptomen.
Groeten,
Hans

Hans,
Zou je hier wat meer over willen vertellen? Wat houdt 'tying up' in?
groet, Petra

Hans van Keeken schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 9:23:

Zal ik ook even meenemen en over denken.

Maar soms wil ze al na 100 meter na de oprit niet meer lopen. Dan is het gewoon eigenzinnigheid denk ik hoor .
Dan wil ze bijv. liever het bos niet in, maar een andere kant op.

Maar voor de wagen let ik er ook op dat ze weinig conditie heeft. Na een rit krijgt ze van mij ook spul dat spierverzuring tegengaat.

Groeten,
Ingrid

Hans van Keeken schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 9:23:


.... lijkt mij niet zo waarschijnlijk...? Tying up, oftewel spierbevangenheid, volgt meestal na juist intensieve arbeid, gevolgd door 'slecht' afbouwen en rust ( de bekende maandagsziekte).. of Ingrid, heb je vantevoren al wat stijfheid bij Isabella kunnen constateren?

Groet, Marianne

Peet schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 9:40:


Tying up is wat ze ook noemen maandag-ziekte. Kwam vroeger bij de boeren voor op maandag als de paarden weer aan het werk moesten na zondag-rustdag.
Oorzaak: hetzelfde rantsoen doorvoeren zonder daar werk tegenover te stellen. De spiercellen slaan dan een surplus aan energie op.
Ga je na een of meer dagen weer aan het werk met het van energie bruisende paard dan loop je het risico dat de spieren gaan verkrampen. Dit is bijzonder pijnlijk. Het paard wil niet meer bewegen en gaat sterk zweten.
Zoals ik het nu beschrijf is een extreem geval. Lichtere gevallen komen vaker voor, ook wel zonder dat het probleem opgemerkt wordt. Bepaalde rassen zijn er gevoeliger voor dan andere. Vraag me niet welke. In de literatuur is er over dit onderwerp genoeg te vinden.
Groet
Hans

Hans van Keeken schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 10:11:


Oké, dankjewel Hans!

Peet schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 8:19:


Ik laat ze met rust,en let een beetje op wat ze wel aankunnen. Doe wat spelen en wat grondwerk.
Lijnzaad extra geven schijnt wel te helpen, ik vergeet alleen altijd hoelang die lijnzaad gekookt moet worden. Ik meen een half uur?? Overkoken is niet slim, dan heb je een fornuis vol met snot

Groeten Esther

Marianne schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 10:05:


Nee, niet geconstateerd.

Groeten,
Ingrid

Hoi Ingrid,

ik vind het grappig dat je even niet meer wil denken . Ik zou juist zeggen - hou het even bij dénken, voor je besluit iets te gaan doen.

Je hebt een hele slimme, grappige pony die gelukkig haar hart op z'n tong draagt. Goed! Moedig dat aan - niks zo erg als een paard dat alles opkropt - op een dag moet het er dan toch uit, en dan kan het veel erger.

Als ik zo teruglees, dan heb je met dat touw en zo vooral geleerd je paard te vertellen wat ze NIET mag doen. Ze mocht bijvoorbeeld niet vrolijk de wei meer uitstormen, en dus werd haar bevolen de wei niet meer uit te stormen, en daarmee verdween ook haar vrolijkheid.
Wat je zou kunnen doen is je concentreren op wat je wil dat je pony wél wil. Formuleer dat maar al eens . Neem nu eens dat "uit de wei stormen". Breng eens onder woorden wat je wél wil dat ze doet?

[overigens, ik weet niet meer wie het was maar ze (?) zei "een paard heeft niet meer hersens dan een garnaal" - het verwondert mij dat Egon niet prompt een hartstilstand kreeg, om maar ioemand te noemen . Om te beginnen: een paard heeft zoveel hersens als een grote Jonagold , maar wat erin zit overstijgt vér wat mensen gewoonlijk (willen) geloven].

Inge
http://www.cremebrulee.be/inge