Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 7:22:

Die paarden ken ik ook. Maar vertel eens hoe loop je met haar? (lengte van het touw, positie, houding enz.)


Waarschijnlijk toch ook jouw houding op het moment zelf. Dit is alleen maar op te lossen als je voor jezelf na gaat wat je prcies doet. Hoe dit op je paard over moet komen, en wat je moet veranderen. Probeerd dit soort dingen eerst op een plaats te oefenen waar veel ruimte is.


en van vele anderen....


Loop je op deze manier misschien ook wat meer gespannen en let je meer op haar?
Een leider in de kudde kijkt veel om zich heen. Maar bijna niet naar zijn kudde genoten. Misschien (let op! : misschien) heeft ze nu twijfels over jouw leiderschap gekregen. Dit omdat je onzekerder bent (de spanning) en veel naar haar kijkt. Op haar focust.


Ja, lijkt me een heel goed plan. Maar begin dan met "gewoon lopen"op vertrouwde plaatsen met op een gegeven moment nieuwe hindernissen. Probeer daarbij vooral op je eigen houding te letten en niet zo op die van Isabella.


Een rustperiode kan goed zijn. Vooral als je verder ook bijna niets doet. Maar gebruik dit als laatste redmiddel!
Als je haar praktisch negeert heb je kans (heel waarschijnlijk) dat ze alles probeert om weer op te vallen voor jou. En daar heb je haar dan precies waar je haar hebben wil!
Maar ook hierbij geld dat je eigen houding het belangerijkste is.

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 17:59:


Hoi Ingrid,
Ik had het nogal druk met vanalles en ben nu al de hele dag zo'n beetje bezig met het bijlezen van je probleem.
Een paar dingen kwamen in me op:
Ik kan me niet herinneren dat je zegt wanneer Isabella precies lusteloos werd maar het was zeker voor Iwan vertrok toch? anders zou ze hem misschien toch kunnen missen...
Anders zou ik een of andere vorm van ziekte toch niet uitsluiten...
Dat dominantie en leiderschap woorden zijn die je niet liggen snap ik wel, maar zeker aan leiderschap kleeft niets negatiefs, en ik denk (en dat zeg je zelf ook al een paar keer) dat dat toch een beetje een probleem is..
Ik zie het zo, in het begin leerden jij en Isabella elkaar kennen, zoals je beschrijft heeft ze je veel geleerd en hadden jullie het fijn samen, ondanks dat zij wel wat meer in te brengen had dan jij. Geleidelijk aan veranderde de situatie, tot het zover ging dat jij er alleen nog maar was om haar te verwennen, ze nam toen echt het heft in handen, zogezegt.
Dat werd natuurlijk een beetje problematisch, en je probeerde het recht te zetten, met dat touw (iets wat nmm nooit goed zou kunnen werken omdat het helemaal niet bij je past) en Parelli en cursussen.
Dat kwam voor Isabella natuurlijk een beetje uit het niets vallen, en daarnaast was het ook nog onaangenaam voor haar (zoals je ook zelf al zegt lijkt me parelli niet iets voor haar, en wederom niet echt voor jou).
Isabella weet nu waarschijnlijk niet meer zo goed waar jij staat, wat je nou precies van haar wil, daarbij komt nog dat ze (denk ik) jouw stemmingen erg goed aanvoelt, je beschrijft zelf ook hoe goed jullie het eerst hadden, jullie kennen elkaar ook goed, maar nu ben jij opeens veranderd, je wil haar niet meer aanbidden en verwennen erger nog af en toe wil jij de baas spelen, en niet eens op een subtiele manier (dat klinkt lelijk maar je snapt wel wat ik bedoel toch? daarom zeg ik ook telkens dat die methoden niet bij jou passen).

Ik heb in de reacties ook gelezen dat er gevonden word dat je minder haar gedrag moet interpreteren, daar ben ik het niet mee eens...je kent haar goed, ik denk dat je haar ook best begrijpt. Natuurlijk denkt een paard niet "oh gut ik heb vandaag geen zin" maar ook veel mensen denken niet in woorden, maar in gevoelens en beelden. En gevoelens hebben paarden ook, en denken kunnen ze op hun eigen wijze ook.
Ik denk zelfs dat je je misschien nog wat meer in haar moet inleven, veel paarden lijken op hun eigenaren in sommige opzichten, ik denk dat jullie allebij een beetje koppig zijn. Jij vind het nodig om meer invloed over haar te hebben en doet daarom een oefening met haar die jouw "dominantie" moet bevestigen en waarbij Isa iets MOET doen, dus heeft ze daar al meteen geen trek in "bah, ik moet helemaal niets!" dus houd ze koppig vol, ondertussen word jij ook koppig en vind dat ze die oefening toch echt MOET doen, enz en uitijndelijk zijn jullie boos op elkaar.
Later ga je dan misschien met haar rijden, met in jouw achterhoofd wat er eerder gebeurde, je bent dan niet meer die vervelende baas die iets van haar wil, maar je bent ook niet meer haar verwenner, ze weet niet wat je dan weer wil, misschien neemt ze zelfs je stemming over?

Je geeft nu zelf ook al aan dat je misschien toch wel iets meer "de baas" moet zijn, maar dat hoeft niet zo naar, en misschien ook niet met allemaal oefeningen en andere dingen waarbij Isa alleen maar koppig word, probeer gewoon wat meer aanwezig te zijn, ga iets met haar doen als je je heel goed voelt, geniet van de mooie dag, ontplooi je eens helemaal, maak je groot, en ga er helemaal vanuit dat ze van je houd en leuke dingen met je wil gaan doen, voor mijn part zoek je die band weer op als jij daar ook plezier in hebt. Als je je helemaal "groot" voelt en tot rust en het idee hebt dat je de wereld aankan, dan ben je "de baas" en kunnen jullie lekker samen iets leuks gaan doen.

Je laat ons weten hoe het gaat he?

Groetjes Jolijn

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 17:15:


Hoe lang (dus in weken/maanden) heeft ze dit 'luie' gedrag nu? En hoe lang wordt ze nu natuulijk bekapt? Misschien dat ze door de veranderde beenstand vast is gaan zitten op bepaalde plekken. Misschien moet je er eens een paarden fysiotherapeut/masseur...zoiets bij halen. ik vind het zo gek dat ze van het ene uiterste in het andere uiterste is geslagen. Ging dit geleidelijk trouwens, van springerig ding tot lui ding? Of best opeens?

Verder...ik ben hier nieuw dus ik ken je verhalen verder niet, wat doe je normaal allemaal met haar? Mennen, en? Nog andere dingen, hoe vaak men je met haar per week(en hoe lang dan ongeveer per keer), of doe je iets anders per week zo ja wat en hoe vaak en lang?

Wat voer je haar per dag, staat ze op de wei/ op zand?

Zo een hoop vragen he?

Saskia

Malenka schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 20:32:

Ik loop gewoon met haar. Touw op dermate lengte dat ze kan stofzuigeren. Maar als ze te heftig werd, dan nam ik haar bij het halster vast omdat ik dan nog wat te vertellen had.


Ja dat doe ik nu veel meer dan voorheen.


Nou ja negeren?! Ik denk dat dat niet eens nodig is.
Heb haar vanmiddag op het buurweitje gezet. Toen ze door had waar we heen gingen ging ze dribbelen. Heb haar dat laten doen, maar wel met doorhangend touw, geen getrek dus. Eenmaal daar ben ik bij haar gaan zitten en ze kwam vanzelf naar me toe (al grazend), heeft me besnuffeld (zoals altijd) en gaf aan even lekker gekrabt te willen worden op haar borst/boeg. Gedaan dus en zij krabbelde mij lekker terug in mijn haren. Dus eh, zo verkeerd is onze verhouding ook niet hoor. Deed me even denken aan haar toen ze voor onze tent op wacht stond een tijd geleden.

En daarna maar eens gaan wandelen buiten. Gewoon normaal tempo. Ze deed het eigenlijk best aardig. Geen getreuzel deze keer. Toen ik werd opgehouden door mensen die een praatje wilden maken, ging Isabella als een klein kind aangeven dat ze liever door wilde lopen. Aan mijn knopen trekken (van mijn jas) is er eentje van, van die kleine streken uithalen . Ze kan het nog wel hoor, klein draakje spelen.

Groeten,
Ingrid

Hoi Jolijn,
Ik begrijp wel wat je bedoeld hoor, maar het probleem wordt nu wel een beetje groter gemaakt dan het is. Ik heb op de wei en in vrijheid helemaal geen problemen met Isabella. Ze komt in volle draf aanrennen voor haar eten of een begroeting, wil op de wei voor de wagen ook lopen en in het bos ook wel over het algemeen, alleen van de week dus niet meer na die parelli-oefening. Dat was punt 1.
En punt 2 was dat ze niet meer graag mee ging wandelen, iets dat ze vroeger een beetje te graag wilde.

Heeft niets met Iwan te maken.

Stemmingen aanvoelen kan zeker. Ben een hele tijd terug zelf nogal "down" geweest zeg maar. Isabella nam dit over en leek erg ziek. Nergens zin in, nog veel erger dan ze nu doet. Ze sjokte toen continu overal heen, liep te zuchten en te steunen. Ik maakte me toen erge zorgen om haar. Maar wat bleek: IK was degene die half overspannen was, dus ik zou zelf eerst beter moeten worden en het leven positiever moeten inzien en dan zou Isabella ook vanzelf beter worden. En ja het was inderdaad waar.

Vandaar dus ook dat ik nu vertelde: ik zit lekker in mijn vel.

Maar ik meen het serieus als ik ook zeg dat ik misschien iets te veel op het internet zit (forum) na mijn werk en in mijn vrije tijd, want die besteed ik nu dus niet aan haar en vroeger wel. Daarbij ben ik meer gaan werken en heb ik werk wat ik niet leuk vind overigens. Dat KAN allemaal meetellen, ik sluit echt niets uit hoor. Maar het hoeft niet, het kan ook heel wat anders zijn.

Medisch ... ook dat kan. Misschien toch die hoeven niet lekker, maar dan moest ik dat zien ook op de wei. Hoewel ze niet altijd helemaal zuiver loopt, maar ja de grond is ook niet zuiver recht. Snap je. Niet focussen op haar, me geen zorgen maken. Zou al stukken schelen.

Maar zo lief als ze vandaag voor me was, dat krabbelen over en weer, ik op mijn achterwerk half onder haar en maar gezellig doen samen, dat kan ik nooit denk ik bij een ander paardje bereiken of beleven.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 23:24:


De 100 brieven die hier op een dag voorbij gaan zijn ook wel
erg veel. Misschien kunnen we met zijn allen wat spaarzamer schrijven? Dan lijkt het vanzelf ook minder op Bokt (of off toppic of kwebbel forum) en spaarzamer schrijven komt de kwaliteit van elke brief ook ten goede.

Michiel

Ingrid, ik was toch erg nieuwsgierig naar je antwoorden....en ik heb nog een vraag. Ik hoor nu over een Iwan? Was dat haar weide maatje, is die nu weg? Staat ze met andere paarden?
Allemaal dingen die iedereen hier op het forum allang weet van jouw, maar ik dus nog niet.....ben erg hard aan het nadenken over Isabella, wil graag het 'complete plaatje' weten.

Idunn schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 21:12:

Is geleidelijk aan begonnen, maar toch wel een paar maanden.


Ik doe het zelf bijhouden, na wat uitleg en tekst op deze site.


Dan zou ze op de wei ook niet meer moeten rennen en dat kan ze wel. Ze kan na een rolpartij ineens overeind veren en in een zuivere draf wegrennen, zonder eerst even lostappen zeg maar. Als ze van stal naar de wei mag, stapt ze wel ineens ruim over en niet dat sukkelgangetje.


Geleidelijk dus.


Doe niet veel met haar. Wandelen dus, maar niet meer zoveel omdat ze er dus geen zin meer in heeft en ik dan ook niet.
Mennen eens per week een rit van ca. 1 tot 2 uur en dan nog een keertje wat over de wei rijden. Niet veel dus. Tussendoor wat vrijheidskunstjes, cavalleti lopen of iets dergelijks. Niet overdreven veel. Veel knuffelen.


Handje brokjes/muesli, staat op zand, krijgt hooi en wat stro en ca. 5 uur per dag op de wei.


Heb ze allemaal beantwoord .

Ingrid

Idunn schreef op vrijdag, 8 oktober 2004, 8:09:


Ik mail je wel even prive .

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op woensdag 6 oktober 2004, 15:16:
bericht: 13501

Hoi Ingrid
Na het lezen van je ervaringen met Isabella een jaar gelden,
vroeg ik me af, hoe het nu gaat?
Pien raadde tijd en geduld aan, wel dat zit erop )


groetjes, Michiel

Ingrid den Ouden schreef op woensdag 6 oktober 2004, 15:16:


Hallo Ingrid,

Heb je verhaal gelezen en moest wel een beetje lachen want ik herken er zo veel in.
Een voorbeeld is dat Player begin dit jaar wegens een grote wond aan haar been antibiotica moest nemen. Nu is onze juffrouw een kieskeurig etertje en van vieze medicijnen moet ze niks hebben. Heel het boeltje door haar eten draaien, zelfs met appelmoes of suiker was geen optie want ze at niet, gewoon niet. vreet het zelf, leek ze te zeggen.
Nu komt er op de wei bij ons ook iemand die blijkbaar iets uitstraalt, want, wat deed zij, ik probeerde met een spuit opgeloste medicijn in haar mond te spuiten maar dat was een godsonmogelijke opdracht, zij ging zitten in de stal, en begon over koetjes en kalfjes te frezelen terwijl ze wat met die gevulde spuit aan het spelen was. Om een lang verhaal kort te maken; Player stopte bijna zelf die spuit in haar mond, zij moest hem alleen nog maar leegduwen.
Ok dacht ik, zo moet het dus, de volgende keer ging ik zitten in dezelfde hoek en wat deed Player??? ze draaide haar kont naar mij toe en kakte bijna in mijn schoot! Nou vraag ik je.
Zelfde met grondwerk. Ik met mijn zoon van 13, ik jaag haar weg door wat vervelend te lopen doen met een touw met de bedoeling natuurlijk dat ze zelf terugkomt. O ja ze komt terug hoor maar wie volgt ze als een hondje, onafscheidelijk? Niet mij hoor, wel mijn zoon.
Tja, ik heb me erbij neergelegd en heb wel een goede verstandhouding verder met haar hoor, er zijn ook veel leuke dingen. Wel heb ik geleerd haar te respecteren maar ook duidelijk grenzen te stellen, en eigenlijk zijn we wel aan elkaar gewaagd, moeilijk om dat hier zo uit te leggen.
Het enige dat ik kan zeggen is vooral niet boos worden maar ook niet toegeven al duurt het uren. Geef een vinger en morgen nemen ze je hand. Klinkt mssn hard en zo bedoel ik het niet maar ik vergelijk het wel met het grootbrengen van kinderen, liefdevol grenzen stellen en die grenzen moeten er echt wel zijn.
groetjes!

Marianne schreef op woensdag 6 oktober 2004, 17:32:


Hallo,
Ik heb nog nooit aan Parelli gedaan en heb die ambities ook niet omdat het gewoon goed gaat zoals we het altijd gedaan hebben. Indy en ik hebben een eigen taal ontwikkeld met woorden, klanken, houdingen en gebaren, we komen er ook zo wel uit. Ik gebruik mij zweep bij het vrij longeren als verlengstuk van mijn arm, en dat werkt prima. Iemand anders kan haar dus ook niet longeren, ze reageert niet op standaad-dingen, maar dat hoeft ook niet!
Een aantal jaren geleden, toen mijn paard twee hoefzweren achter elkaar had in dezelfde hoef, moest ik haar enkele weken erg ontzien, omdat ze grote gaten in de hoef had en erg mank was. Ik liet het aan haar over wat ze kon. Ze gedroeg zich als een echte patient, ontzettend zielig....... Wilde ze wandelen, gingen we in haar tempo naar buiten, zij bepaalde de richting, e.d.. Omdat ze zoveel pijn had en zo erg mank liep kreeg ze van iedereen iets lekkers toegestopt, ze ging bedelen en ramde tenslotte haar hoofd tegen mensen aan als ze niets kreeg. Een mondelinge waarschuwing hielp niet meer, de oortjes gingen gelijk plat. Een waarschuwende tik wekte woede op. Toen ik weer met haar wilde beginnen te longeren, ging het mis: ze was absoluut niet van plan haar lekkere luie leventje met haar machtspositie op te geven. Ze bleef stug staan als ik wilde dat ze mee zou lopen, ze rende mij omver, was slecht gehumeurd, probeerde bij het longeren in mijn richting te trappen, gooide het zadel van haar rug, stormde er gewoon vandoor in een idiote galop terwijl ik stap wilde, veranderde zomaar van richting, bij het hek staan drammen dat ze eruit wilde, constant agressief bedelen. Ze was gewoon gevaarlijk geworden. Erg moeilijk om dan rustig te blijven en na te denken waar het fout ging en wat eraan te doen. Ik had haar teveel op een voetstuk geplaatst, was te bezorgd geweest en had toegelaten dat iedereen haar vreselijk verwende. Ze gedroeg zich net een verwend klein kind dat in de supermarkt gaat liggen rollen als het z'n zin niet krijgt.
Ik heb haar met erg veel moeite weer tot een normaal paard gevormd. Ik heb haar ook eens een tik met de zweep gegeven omdat ze zich zo idioot gedroeg, maar dat werkte averechts en ik had er onmiddellijk spijt van: mijn onmacht/woede op haar afreageren. En dat ging simpelweg om het aandoen van een halster, wat zij dus absoluut niet wilde. Ze stond voor me te steigeren, ze wilde wel mee wandelen, maar op haar voorwaarden, zonder halster dus en zich enorm misdragend en met haar hoofd heen en weer zwiepend.
Schijnbaar heb ik toen het enig juiste gedaan: halster voor haar voeten gegooid, me omgedraaid en weggegaan, lekker even een wandeling gemaakt en in het zicht van Indy met de buurvrouw gekletst. Ik heb haar de rest van de dag genegeerd, heb niet met haar gepraat, geborsteld of geaaid, geen lekkers, rustig mijn werk gedaan op het weiland, zocht ze contact en werd ze opdringerig, weggestuurd, desnoods met een kluit zand. Negeren bleek voor haar heel erg te zijn. De volgende dag kwam ze aarzelend naar me toe en wilde contact maken. Ze was diep onder de indruk en ze had hoge nood omdat ze geen aandacht kreeg. Ik ben toen weer begonnen haar toe te staan bij me te komen staan, werd ze opdringerig stuurde ik haar zonder pardon weer weg. Ze wilde wat graag weer met me werken.
Bij latere hoefzweren / andere blessures heb ik er erg op gelet haar wel te ontzien maar tegelijkertijd duidelijk aan te geven dat ik degene ben die bestemd wat er gaat gebeuren. En geen lekkere hapjes meer van deze en gene (vooral mijn moeder en mijn vriend) omdat ze zo zielig is.
Ook een heel verhaal.....
Monique

Ingrid den Ouden schreef op woensdag 6 oktober 2004, 15:16:


Hoi Ingrid,

Welke paardeneigenaar kent dit probleem eigenlijk niet??
Bij tijd en wijle probeert het beestje weer of HIJ/ZIJ vandaag de baas mag zijn.
Maar als hij het altijd al was (vanuit zijn perceptie) en jij het nu wil (zo hoort het ook).. dan wil dat niet zeggen dat je de leidersfunctie ook op een goede manier uitvoert (in zijn ogen). Die plaats moet je weer (terug)winnen of verdienen. Het moet overduidelijk zijn dat jij die leiderskwaliteiten hebt. Daarbij hoort in de 1e plaats consequent handelen. Persistent zijn op de juiste manier. Vechtertjes in de kudde zijn zelden de baas (dat geld voor jou en voor je paard). Hiermee is eigenlijk alles al gezegd.

Ik doe ook de Parelli-cursus. Ik begon ermee toen mijn jaarling nog hengst was. Dat gaf ook botsingen. En dat geeft niet als je maar rustig doorzet.
Als een (GROND)oefening teveel verzet en gevecht oplevert mag je gerust stoppen.
Overdenk het nog eens rustig en doe de oefening opnieuw..een beetje zachter of rustiger...of leidt de oefening anders in. Stoppen en een dag later opnieuw proberen is ook prima MAAR GA GEEN GEVECHT AAN: Het toont hem jouw zwakke plek. Verzet betekent eigenlijk altijd dat dingen te snel gaan. Dat je teveel wilt. Het gaat hier niet om winnen maar om verdienen.
Ook al voer jij elke (grondoefening) goed uit. Dan zal het nog een tijdje duren voordat je paardje zoveel vertrouwen in je krijgt dat je zijn leider mag worden.
Een paard vind het heel fijn om een leider te hebben. Zelfs dominante paarden worden veel rustiger als ze een leider om zich heen hebben. En dan bedoel ik ook echt iemand die op een rustige en duidelijke manier de leider IS.

Lees over de kwaliteiten van leiderspaarden.
Parelli geeft veel informatie over wat wij als leiders(mensen) moeten leren.
Geef geen snoepjes meer en stop (zolang de rangorde niet goed is) met knuffelen. Laat hem jou niet omverlopen!
Ga hem nog niet rijden voordat je in de grondoefeningen leider kan zijn.

Hoe oud is dat paardje eigenlijk??
Heeft hij behalve bij zijn moeder ook wel eens bij andere paarden gelopen?

Ik kan je geruststellen. Bij ons is het ook goedgekomen. Mijn paard is nu 3,5 jaar en accepteert alles wat ik ermee wil doen. Parelli is echt een supermethode. De paarden vinden het echt leuk!!
Jou leiderschap komt spelenderwijs, let maar op. Niet te snel door de cursus gaan. Oefen vooral de 7 games en de variaties daarmee. Trailerladen, door smalle paadjes gaan. Achteruit door de deur op slechts de aanwijzing van je vinger.. Schitterend toch. Als hij dat leuk gaat vinden komt de rest ook wel.
Veel succes.

Ennuh als het echt niet lukt, spaar dan maar eens voor een cursus level I van Parelli bij Eddy Modde. Hij doet het leuk, rustig en duidelijk..

Vitelli schreef op donderdag 17 november 2005, 14:10:


Dit bericht van Ingrid is een jaar oud.

Isabel