ebby schreef op maandag, 18 oktober 2004, 20:52:


Het paadr mag zelf zeker dingen vertellen en ook uitvoeren, maar enkel als ik aangeet dat het mag. Daar is het paard dan blij mee, maar mag het niet dan is het ook goed.

Het paadr doet het voor jouw en niet omdat het zo en zo wil hebben. Je kunt een heel eind mee gaan, maar het paadr moet altijd vragen of het mag.

josien schreef op maandag, 18 oktober 2004, 21:12:

Waarom is een paard daar blij mee?
Hoe weet je of het paard het voor jou doet? Doet een paard ooit wel eens iets voor jou of gewoon om nare dingen te voorkomen? Is dat geen utopie? En kan je dat laatste stukje uitleggen want ik snap hem niet helemaal...
Je kunt een heel eind mee gaan, maar het paadr moet
Waarom moet hij het vragen? Kan hij niet beginnen, kijken of jij meegaat, jij gaat niet mee dus hersteld hij zich, dat kan binnen een seconde, en vervolgens doen wat jij voorsteld? Is dat niet mogenlijk?
groetjes Ebby

ebby schreef op maandag, 18 oktober 2004, 21:33:

Bij mij staat er geen nare dingen als gevolg van niet luisteren. Tenminsten als je bedoelt als druk verhogen enz. Het paard doet het voor jouw omdat hij weet dat jij beter weet wat er moet gebeuren dan hij. Daarbij staat wel tegen over dat bepaalde dingen die het paard beter weet als hindernissen enz zelf laat uitzoeken.
Respect en een meewerkend paard berijk je na mijn inzien niet door iets negatiefs tegen over te stellen als het paard niet luisterd, maar door jouw zeker optreden en de ervaring die het paard heeft opgedaan met jouw.


Jep, dit is vragen. Het paadr gebruikt altijd zijn lichaam om iets aan te geven. Als ik links wil en mijn paard rechts. Dan loopt mijn paard door de vrijheid die hij krijgt naar rechts. Op het punt dat we dan van elkaar af zouden gaan blijft het paard staan en kijkt wat ik doe. Ga ik op dat moment toch naar links, dan komt hij mee. Ga ik twijfelen van zou ik ja of nee, dan zou mijn paard de keus naar zijn kant trekken door naar rechts te gaan.

Dit is een aardig moeilijk onderwerp, maar zelf merk ik dat het gewoon vanzelf gaat.

ebby schreef op maandag, 18 oktober 2004, 20:52:


Je maakt het ons niet makkelijk, he?

Ik heb wel een paard met een gebruiksaanwijzing.
Ik probeer wel te onderzoeken waar om tegenstand vandaan komt.
Bronzig, haar broertje roept, ze is sceptisch,ziet iets, het terrein is te zwaar(dras, nat, in de modder veel stenen waar ze over uitglijdt).

Is het terecht..........ga ik er in mee.
Heeft ze iets aanzet nodig om toch een stapje verder te doen, zal ik het ook proberen.

josien schreef op maandag, 18 oktober 2004, 22:35:
Het paadr gebruikt altijd zijn lichaam om

Oeps, ik voel me nu wel heel onPN eigenlijk, terwijl ik toch zo mijn best doe. Galand heeft vaak last van vreselijke vreetbuien tijdens buitenritten. Afgelopen zaterdag probeerde ik hem kwa richting even min of meer vrijheid te geven. Gevolg: we belandden samen in een greppel met water, Galand ging vervolgens op zijn knieen vanwege de drassige grond en ging daarna rennen van graspol naar graspol. leuk hoor die vrijheid, maar als ik hieraan toegeef kom ik niet verder dan het eerst veldje gras, tot dit is opgegeten.

Als ik vervolgens vriendelijk te kennen geef dat ik toch graag iets verder wil dan deze eerste heerlijke graspol dan zegt Galand: ok ik zie 3 meter verderop ook een lekker stukkie hoor....

Parelliërs noemen dit waarschijnlijk een respect- of dominantieprobleem. Hoe noemen jullie zoiets? en hoe lossen jullie zoiets op met die vrijheid?

ik ben benieuwd of jullie nog nieuwe ideeën kunnen opbrengen die volgens jullie paardvriendelijker zijn dan mijn methode van het verhogen van druk.

Hallo Sandra,
Ik denk dat hier dat stukje "samenspel" ontbreekt.
En volgens mij weet je dat zelf ook wel.. En weet je volgens mij ook dat - en hoe - je kunt werken aan een fijne samenwerking met Galand. Dus niet het "probleem" ter plekke willen oplossen, maar aan je relatie met Galand werken. Zie jij dit ook zo?
groet, Pt

sannie schreef op dinsdag, 19 oktober 2004, 9:35:


Haha, ja ik zie het gebeuren. Vrijheid kun je ook pas geven als alles duidelijk is tussen jullie. Zo moet je het paadr zonder moeite van het gras kunnen afhouden anders krijg je dit soort van dingen. Met het gevaar dat doro de grote afstand en de pony/paard die er vooruit loopt je geen controle meer heb en meegesleept word.

Voor het grazen heb ik altijd een vast commando en dat door het gras zelf aan te wijzen. Dus te bukken zoals het paadr doet op het moment dat hij gaat grazen. Dit is het teken van dat het mag.
Bij de meeste paarden waar ik mee werk komt dit vanzelf.

Een oefening ga met je paard lekker in het gras staan(niet te hoog) en blijf ontspannen staan. Op het moment dat je paard naar beneden gaat om te grazen zeg je duidelijk nee en verstrak je licht je lichaam. Reageerd hij daar niet op dan maak je een grote lucht sprong. Reageerd hij daar ook niet op, dan is de dominantie niet duidelijk. Direct als het paard zijn hoofd weer omhoog doet, beloon je hem met stel, lichaam en misschien wel met wat lekkers. Als het paard nu goed van het gras af blijft, moet je niet weg lopen van die plek. Dan denkt je paard de volgende keer ook van nu eten, want anders kan ik niet eten. Het paard mag zeker eten, maar pas als jij het zegt. De meeste paarden hebben dit in zeer korte tijd door en blijven dan ook ontspannen wachten wanneer ze mogen eten. Op mijn site vind je ook foto's van mijn paarden spelend in het hoge gras met mij. Dit kan enkel als het voor het paard dudelijk is dan hij niet mag eten.

Hoi Sannie,
Zodra ik merk dat m'n paard er over nadenkt om een hap van iets te gaan
nemen, ga ik heel duidelijk m'n aandacht op iets anders richten (bv. even
oversteken naar de andere kant van de weg ofzo) en sta ik gewoon niet toe
dat ze haar plan gaat uitvoeren.
Maar ook probeer ik er voor te zorgen dat m'n paard genoeg gegeten heeft
voor ik ga rijden. Dat scheelt wel. (Hoewel grashonger 's winters
onvermijdelijk is.)
Coralie

ebby schreef op maandag, 18 oktober 2004, 20:52:


Ik heb een erg voorwaards paardje, zeg maar gerust eeeerggg voorwaards hahaha Nou ja mijn hahaha zegt het eigenlijk al...ik lach er meestal maar mee. Want er tegen in gaan en haar laten stappen als ze zo graag even wil galloperen heeft echt geen zin, zit ik met een vreselijk boos gefrustreerd dribbelend paard waar de rest van de rit niks mee is te beginnen. Laat ik haar af en toe zelf de gang bepalen (ze bepaald het heus niet de hele rit hoor) geeft mij een vrolijk en meewerkend paard. Goede deal toch?

Saskia