Piet schreef op dinsdag 9 juni 2009, 12:30:

ben ff misselijk. Heb net gesproken met een vroegere verzorgster van amber, die vertelde dat het ooit een zeer lief en betrouwbaar paard was.
Maar amber werd slachtoffer van mishandeling en werd van achteren van binnen en buiten opengesneden.
Ondanks dat was ze daarna nog aardig naar mensen toe.
Maar het feit dat ze daarna nog behoorlijk wat heeft moeten doorstaan, maakt haar reacties begrijpelijk
Net als haar angst als ze voorbij de dekhengst van de buren gaat

Een drachtigheid kost haar waarschijnlijk het leven, vertelde de arts van de toenmalige verzorgster.

Ben hier werkelijk misselijk van,
En ik dacht haar te desensibiliseren voor commotie om haar heen... idioot die ik was.

Wat ze nodig heeft is iemand die haar laat zien dat mensen niet altijd gemeen zijn. En dat ze haar begrijpen... haar angst, haar wantrouwen, en haar stapje voor stapje leren dat er niets gebeurd...

Jezus....

Sandra van Bommel schreef op woensdag 10 juni 2009, 16:02:


Gatver, walgelijk......

Monique

Sandra van Bommel schreef op woensdag 10 juni 2009, 16:02:


Och, Sandra, wat erg! De beesten onder de dieren is vaak de mens, hé?
Gruwelijk!

Sandra van Bommel schreef op woensdag 10 juni 2009, 16:02:


Geef haar, en jezelf maar alle tijd van de wereld....
't Leven kan zo schoon zijn en ook zo.........afgrijselijk...
Arm dier!

Marianne

Sandra van Bommel schreef op woensdag 10 juni 2009, 16:02:


Oh jeetje..... nu weet je dus de waarheid. Is het je dus niet verteld bij aankoop...?
Hoho... je bent geen idioot!! Integendeel, ik denk dat je zelfs een goed observatie vermogen hebt! Hoe kon je anders zo handelen als je niets weet?
Je gevoel was dus wel goed...

Waardeloos dat er zulke rotzakken bestaan, die dit dieren aandoen.

Sterkte ermee... kan me voorstellen dat je gewoon geschokt bent.

Wil.

Wil schreef op woensdag 10 juni 2009, 23:31:


Bedankt allemaal. Moet eerlijk zeggen dat ik er doodziek van was, maar het is goed dat ik het weet. Als je bedenkt dat ze na die ervaring nog vaak is doorverkocht en overvraagt, verkeerd behandeld en tot vanalles gedwongen is, is het een wonder dat dit paard geen mensen haat.
En dan te bedenken dat ze te koop stond als beginnerspaard (terwijl ze doodsbang was voor het bit wat ze droeg/zadel/tandproblemen had etc etc etc)
Ik ben Piet zeer dankbaar voor zijn (aanvankelijk door mij afgewezen)tip om te clickeren. Toen ik zag dat ik met mijn NHtraining hier niets kon bereiken omdat toepassing van druk echt niet kon, heb ik zijn advies ter harte genoemen en ben daar nu heel erg blij om.
Mijn doel is een soepel paard met zelfvertrouwen en weer een twinkel in de ogen.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 11 juni 2009, 8:14:


Juist... probeer bij alles wat je doet met dit beschadigde paard, die twinkel voor ogen te houden!
Succes!

Wil.

Wil schreef op donderdag 11 juni 2009, 16:48:

Dat is ook mijn grote streven. De dag dat dat terugkomt, hou ik een groot feest....

Piet schreef op dinsdag 9 juni 2009, 12:30:


Voor degenen die het verhaal hebben gevolgd.......
lang niet hier geweest vanwege de drukte met vakantie en met de paarden...
Inmiddels heeft Amber wat onderzoeken ondergaan omdat ze, ondanks het verhelpen van hoefproblemen en minder worden van allergie nog steeds erg stijf liep.
Conclusie is kissing spines/artrose schoft en nek en zeer waarschijnlijk ook de rug. Mogelijk ook artrose in heupen en andere gewrichten, maar we vonden verder onderzoek niet meer echt zinvol.
Het was duidelijk. Opstappen was nu geen optie en in de toekomst ook niet. In de wei, als ze in haar eigen tempo rondscharrelt, loopt ze houterig, maar wekt ze een zeer tevreden indruk (zei de dierenarts ook) DA vermoed dan ook dat ze dan weinig pijnklachten heeft, zolang ze maar op haar eigen manier op eigen voorwaarden kan bewegen.
Voor de rest is ze dus volledig tot gort gereden en ook psychisch gebroken.
Ik heb inmiddels wel veel vertrouwen kunnen winnen en over het algemeen is het een heel lief aanhankelijk paard geworden wat zelfs aan mijn voeten gaat liggen. Kleine clickeroefeningtjes vindt ze leuk. Werken absoluut niet.
Soms heeft ze dagen waarop ze weer ff wantrouwend is. Maar dat zijn slechts momenten en ik vermoed dat ze die gespletenheid wel een beetje houdt.
We hebben de beslissing genomen dat ze met pensioen mag. Na alles wat ze in haar leven heeft meegemaakt heeft ze recht op resterende dagen gewoon lekker paardzijn Ze mag blijven rondlopen en het leven genieten zolang ze er nog zin in heeft. Ze moet niets meer, wordt lekker geborsteld (vindt ze fijn) en doet, als ze zin heeft, wat kleine clickeroefeningen. De clicker heeft erg geholpen om hoefverzorging en doktersbehandeling mogelijk te maken, dus dat houden we een beetje bij.
En mijn rijden...tja, dat zal het niet meer worden.
Overweeg nu serieus om de shetjes in te spannen en die mee op buitenrit te nemen, zodat ik toch met mijn man met zijn paard de bossen in kan.
Soms moeten we een beetje aanpassen, nietwaar...
En de shetjes kunnen met hun dikke buiken wel wat beweging gebruiken.