Desperate times call for desperate measures,
Dus bij deze ook hier:

Vanochtend heb ik maar weer eens een osteopaat bij mijn merrie gehad.
Maar het is dweilen met de kraan open. Blokkades achter haar oren, in haar schoftregio en haar lendenregio, maw haar hele bovenlijn zat (weeral) vast.
Terwijl ze pas enkele maanden geleden behandeld geweest is en in tussentijd hoop en al 10 keer een zadel op haar rug heeft gehad om een half uur blokje om te gaan stappen.
Geen normale situatie volgens de osteo.

Dit is ook al veel langer aan de gang. Ruim een jaar geleden is ze ziek geworden; een leverprobleem werd gezegd. In tussentijd is ze helemaal binnenste buiten gekeerd maar een oplossing is er niet. Mijn DA gaf al van begin af aan toe dat ze geen idee heeft en ook in de kliniek moesten ze bekennen dat ze niet verder kwamen dan symptoombehandeling. (Ze hielden het op 'vergiftigd door "iets". )
Haar bloedwaarden waren na ruim een half jaar dmv osteo-behandelingen en medicatie weer ongeveer normaal.
Maar het paard is nog steeds onbruikbaar. Haar klachten blijven dezelfde als meer dan een jaar geleden. = weinig energie/uithouding, rugklachten, stijf etc...

De osteopaat vond het een goed idee om opnieuw bloed te laten prikken. (Ivm vermoeden dat die blokkades wel weer levergerelateerd zijn. )
Maar wat brengt dat? DA's hebben immers nog altijd geen idee. En het enige wat symptoombehandeling brengt zijn blijkbaar wat lagere cijfertjes op de uitslag van het bloedonderzoek. En't probleem is weer 'opgelost'.
Dat het paard nog steeds geen kant uit kan en haar rug evengoed een drama is, is een detail.
Nee, daar heb ik geen zin meer in.

Binnen een dikke week zou paard weer 'aan het werk' mogen van de osteo. Misschien loopt ze dan inderdaad een 3 tal weken redelijk goed. Maar langer dan een maand duurt het meestal niet voor paardlief weer bijna opstijgt bij het zien van een zadel en rond galoppeert als een hertje met een hernia. En dan hoef ik er in tussentijd niet eens te hebben opgezeten.
Ik heb haar eigen zadels al een hele tijd geleden verkocht. (op advies van zadelpasser) En eigenlijk zou ik haar een nieuw zadel moeten kopen, maar wat als ze echt nooit meer te rijden is? De osteo vond die investering ook nogal een risico. Als zij er ook al niet meer in gelooft?

Wat moet je dan? Opgeven? Mij er bij neerleggen dat ik nu toch echt een erg duur weide-ornament heb en dat ze nooit meer beter wordt?
Ze is er al vaker aan ontsnapt maar hier komen we niet meer onderuit lijkt wel.
En ik wil gvd geen ander rijpaard. Ik wil haar en zou zonder twijfelen alle anderen inruilen als dat zou betekenen dat ik haar weer kan rijden en zij weer happy is.

Ach ja, als iemand hier het per ongeluk wel zou weten?

Gr
Ans

Ans Jondral schreef op donderdag 22 oktober 2009, 18:09:


een fysiotherapeut onder de arm nemen!

Ans Jondral schreef op donderdag 22 oktober 2009, 18:09:


O hemel Ans.. is dit het paard waarover je laatst zo optimistisch was? (Tempête)

trea hoex schreef op donderdag 22 oktober 2009, 18:50:



Wat is laatst?
Want over dit paard ben ik al héél lang niet meer optimistisch geweest.
Mei 2008 liep ze nog super, en in juni was het uit met de pret. In december ben ik haar bijna kwijt geweest en sindsdien is ze niet echt ziek, maar ok zou ik haar ook ni durven noemen.

Cindy Helms schreef op donderdag 22 oktober 2009, 18:42:


Zou dat meer uithalen dan een osteo? (De osteo die ik er vandaag bij had, is trouwens ook opgeleid als fysio. Maar behandeling is wel altijd osteo. (omdat dat in de winter ook zo werd aangeraden vanuit de kliniek))
Trouwens Elke ziet er ook niks meer in, hoor. Het enige wat die nog over dit paard zegt is 'dat het een raar geval is' en dat het nu eenmaal 'een gevoelig beestje is'. Maar die vindt dus dat ik mij er maar bij moet neerleggen dat ik er niets meer mee kan. Verder kan zij ook alleen maar haar schouders ophalen.
Paard is trouwens amper 11 jaar.

Ans Jondral schreef op donderdag 22 oktober 2009, 18:09:


Dat is niet gemakkelijk Ans...
Dikke shit, dat is het...
Ik wou dat ik je kon helpen maar 'k zou niet weten hoe. Jij kent haar het beste, jij bent degene die moet beslissen wat er verder gebeurt...
Sterkte,

Marianne

Ans Jondral schreef op donderdag 22 oktober 2009, 19:15:


Wat een ellende. Ik ken het hele verhaal niet, maar heb wel de nodige ervaring met lichamelijke problemen bij paarden.
Kan hier echter weinig zinnigs zeggen (ken tenslotte geen achtergrond) Alleen maar vragen of het paard ook op Lyme is getest...

Ans Jondral schreef op donderdag 22 oktober 2009, 19:15:


Dat moet echt zo verschrikkelijk zijn. Als je weet dat er iets is, maar wat?
En als je er eens een andere osteopaat of fysiotherapeut naar laat kijken.
Gewoon kwestie van een second opinion. Je weet maar nooit hé.
Ik kan de volgende mensen aanraden:
Jessy Raets
Ellen Martens

Groetjes

Ik weet niet of het helpt, of het in jouw situatie toepasbaar is maar mijn ruin maakte 2 jaar geleden hetzelfde mee. Niemand wist wat er aan de hand was, DA dachten aan ziekte van Lyme of iets dergelijks. Niet veel te zien in bloed maar toch lichte afwijkingen waarvan ze niet wisten wat het betekende. Sindsdien is hij beginnen manken, had hij bekkenproblemen, lusteloos, de ene kwaal na de andere enz.
Hij leek wel depressief, ik wist niet meer wat ik met hem moest dus hij heeft 2 jaar gewoon in de wei gestaan. Hij had zelfs geen zin in een spelletje of een wandeling!

Maar begin dit jaar is mijn merrie waarmee hij heel close was gestorven. Door een stom ongelukje was haar kogelgewricht geraakt. Omdat ze al een verleden had van ataxie, blind aan 1 kant, zware peesbeschadiging door ongeluk bij vorige eigenaar en spieratrofie, wist ik dat ze geen operatie meer zou overleven. Ik heb nog geprobeerd met antibiotica en ze werd beter. Maar op een dag stond ze met een zwaar opgezet hoofd en bloedend uit haar neus en ze leek te zeggen dat het genoeg was geweest. Ik heb haar die dag laten inslapen.

Achteraf bleek dat mijn merrie een hersentumor had waardoor ze die symptomen had. Sindsdien is mijn ruin beginnen opfleuren en nu is hij bijna helemaal weer de oude!
Als je het nu bekijkt zijn de problemen met mijn ruin begonnen net nadat mijn merrie halfblind werd en langzaamaan achteruit begon te gaan. Hij nam gewoon een deel van de pijn en zorgen van mijn merrie op zich en werd zelf ziek. Jammer genoeg zag ik het pas toen het te laat was maarja...

Misschien heeft jouw paard ook zo'n achterliggend probleem dat hem tegenhoudt om zijn eigen lichaam in orde te brengen?

Veel moed en geef niet op!
Judith

Ans Jondral schreef op donderdag 22 oktober 2009, 19:04:


Op 10 okt schreef je dit:


Dit zag ik toch wel als een redelijk positief bericht eigenlijk.

Ze heeft heel de medische molen al gehad geloof ik? Wat erg dan dat je er gewoon niet meer uitkomt.

Gea R schreef op donderdag 22 oktober 2009, 19:25:


Ellen is er vandaag opnieuw bij geweest. En je ziet dan wel verbetering, eventjes.
In eerste instantie kwam Stefan Alen erbij maar dat was op initiatief van de DA die haar in de kliniek onderzocht heeft. (Die was toen nog osteo-student (ik denk ondertussen afgstudeerd?) en die 2 maakten er een soort van leer-uitstap van.)

trea hoex schreef op donderdag 22 oktober 2009, 19:30:


Ow ja, dat bericht. Dat heb ik zo neutraal mogelijk gehouden. Jij had al genoeg op je bordje met dat hele gedoe met Pebbles, dan hoef ik niet te beginnen janken over mijn paard.
Ik wilde je daar alleen maar op de link rug-organen duiden. Want dat was ook niks wat ik zo direct had verwacht tot het bij mijn paard dus wel zo was.
Die bloedwaarden waren ook wel gedaald hoor. In maart zaten ze weer een beetje in de buurt van de normaalwaarden. (door die osteo-behandelingen dus.)
Ik heb geen idee hoe het daar nu mee zit.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 22 oktober 2009, 19:24:


Nee daar is ze niet op getest.
Piroplasmose en lyme zijn trouwens ooit wel ter sprake gekomen maar er was een reden waarom dat niet zou kunnen. (Maar dat weet ik niet meer.)
Ze hebben overgings wel afgelopen winter een echo gemaakt van paard haar lever en een leverbiopsie gedaan. Maar daar kwam ook niet veel uit. T'was niet bacterieel, niet viraal, niet parasitair, geen JKK.
Daarom 'hoogstwaarschijnlijk vergiftigd', bij gebrek aan een beter idee.

Ans Jondral schreef op donderdag 22 oktober 2009, 19:31:


En ook zij kan niets meer zeggen? Dat gevoel van een leeruitstap krijg ik bij sommige dierenartsen ook nog wel eens. Echt boeiend, zeggen ze dan. Maar als je er dan zelf geen stap verder mee komt.
Bij mij komt op het moment Jessy Raets. Zij is kinesiste en heeft de opleiding osteopatie bij Stefan doorlopen.
Ik duim echt voor je mee, dat er toch iets uit de bus komt.

Groetjes

Ans Jondral schreef op donderdag 22 oktober 2009, 19:15:


zoek je een fysiotherapeut die je helpt dit paard weer soepel te krijgen, die je raad wil meegeven hoe je verder opbouwend rustig aan de slag met haar kan. Met één keer of 2 keer per jaar de boel los te maken daarna af en toe een blokje om of weidegang, gaat dit paard niet veel opgeschoten zijn. Jij moet weten hoe je haar weer stillaan rad krijgt, niet? Gaat niet op 1-2-3, maar je gaat daar wel hulp bij nodig hebben. Volledig de oude worden? Dat kun je zo niet inschatten, maar elke verbetering is een stap in de goede richting.