eddy DRUPPEL schreef op donderdag 14 januari 2010, 13:07:

De politie gebruikt nóg weer een andere vorm: de wij-vorm.
"Waar gaan wij naar toe?"
"Wat hebben wij gedronken?"

Christel Provaas schreef op donderdag 14 januari 2010, 15:07:


Beetje rondrijden tot jullie diensturen om zijn, naar ik aanneem. Hier en daar een praatje maken om de verveling tegen te gaan lijkt me ook een goed idee.


Moet je mij niet vragen! Daar hebben jullie toch van die apparaatjes voor meegekregen? Gebruik die dan ook....

Christel Provaas schreef op donderdag 14 januari 2010, 15:07:


Gelukkig heb ik nog niet de ´mevrouwtje´-leeftijd...

Kennis van me parkeerde de auto op de stoep om even te kunnen laden en lossen...
'Wat zijn wij aan het doen, mevrouwtje'?

Neee

Spirithorses schreef op donderdag 14 januari 2010, 12:44:


Absoluut Pien, ik was me er trouwens niet van bewust dat ik het vaak over hem heb. Mijn Opa heeft me de liefde voor paarden en natuur en daarover normen en waarden op een manier die alleen een opa kan, bijgebracht. Het was een simpele man, met alleen 4 jaar lagere school. - want gewerkt moest er worden- maar leerde me ploegen met 2 Belgen, eggen, afijn alles wat een boer vroeger met zijn paarden deed én vertelde me dingen....
Mijn ouders hadden daar helemaal niks mee. Ik denk wel eens dat hij rond me is, maar eigenlijk geloof ik dat hij IN me zit.... Gewoon in die genen die blijkbaar een generatie over hebben geslagen en dat ik dus misschien wel naar binnen kijk als ik iets over hem vertel
Het lijkt trouwens of de geschiedenis zich herhaalt. Mijn kinderen hebben helemaal niks met paarden, maar mijn kleinzoon is een geboren bioloog en kan niet wachten tot hij zijn rijles weer krijgt.

Piet schreef op donderdag 14 januari 2010, 18:29:


En nu ben jij de opa zoals je opa voor jou was!
Grootouders en kleinkinderen, dat is een speciale band.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 14 januari 2010, 13:07:


Ja hoor, inderdaad. Ik hou van afstand. Toen ik Angelique aansprak dan kende ik haar niet. Vind dat heel vreemd om je en jij te gebruiken tegen iemand die ik niet ken.
Dus nu ben ik al onbeleefd als ik u gebruik?
Gezien de problemen die hier al geweest zijn, is afstand niet slecht. Ik respect voor u, maar jij ook voor mij.

Maria Delavega schreef op donderdag 14 januari 2010, 21:12:

Als je kan negatief doen op mij, dan ga je't ook niet laten... ik voel me altijd zo'n slecht mens als jij me weer maar eens belerend in de hoek moet drummen. Toch voel ik me echt niet aangesproken. Ik heb dat in geen geval gedaan om minachtend to iemand te zijn. Ik zit zo niet in elkaar!

Maria Delavega schreef op donderdag 14 januari 2010, 21:12:


Ik merk al dat het gebruik van het woord u door verschillende mensen verschillend wordt geïnterpreteerd. De een ervaart het als een bevestiging van een machtspositie de ander als een vorm van beleefdheid en mensen als wij als een manier om het onderscheid te maken tussen vrienden en vage kennissen. Je moet gewoon doen waar je jezelf goed bij voelt denk ik. Dat doe ik ook. Op fora ga ik toch snel over op jij. Omdat de afstand tot de persoon erg groot is. Als ik in werkelijkheid tegenover je sta zal ik je hoogstwaarschijnlijk aanspreken met U. Dan ben je namelijk een vage bekende waarvan ik eerst af wil tasten of ik je in mijn kring van intimi wil ga opnemen.

sandratien2 schreef op donderdag 14 januari 2010, 22:19:


Mooi verwoord....leer altijd bij

Maria Delavega schreef op donderdag 14 januari 2010, 22:22:


Vind U het wel goed dat ik U tutoyeer dan. (het is gewoon een mooi woord, waarom het niet gebruiken, de taal verarmt toch al zo)

Spirithorses schreef op donderdag 14 januari 2010, 12:01:


In het Antwerpse is "u" nog heel gewoon hoor! Klinkt helemaal niet duf of alsof men iemand op een voetstuk plaatst. U is gewoon beleefd. U klinkt helemaal niet verkeerd. Wij gebruiken" gij" en "ge", niet "jij" of "je".
"Gij" en "ge" ligt toch al weer iets lager in de beleefdheidsschaal hier en
zeg je normaal niet tegen iemand die ouder is, of je moest die heel goed kennen.

Die "gij" en "ge" hebben er dus ook mee te maken

Marianne

Britt Claeys schreef op donderdag 14 januari 2010, 19:58:


Daar heb je ontzettend groot gelijk in Britt. Grootouders ongelofelijk hoe sterk die band is. Ook van mijn bompa heb ik mijn dierenliefde (heengegaan toen ik net 18 heworden was) en als ik in de spiegel kijk zie ik mijn bomma (vorig jaar in maart heengegaan. Nu is het de periode dat ze ziek werd en wij tot besef kwamen). In alles wat een kleinkind doet, niet doet, zegt of juist niet zegt, in alles wat hij grappig vindt of zelfs niet grappig vindt ... herken je een groot deel van zijn grootouders.

marianne laenen schreef op donderdag 14 januari 2010, 23:22:


Bv. hoe ouderen een dokter aanspreken: altijd met "U" en "Meneer doktoor" in Antwerpen. Ik spreek ook vooral mensen die ik nog niet goed ken of ouderen met U aan. Vanaf dat het ijs gebroken is en het er wat familialer aan toe gaat met jij, je, ... Dat is mij nl. zo aangeleerd.

sandratien2 schreef op donderdag 14 januari 2010, 22:19:


dragen jullie allebei een hoed ?
boven jullie pruilmondje ....