jan seykens schreef op donderdag 31 maart 2011, 22:01:

Hai Jan, dat is een tijd geleden..

Een slag in de darmen hoogstwaarschijnlijk ,maar waardoor zeg het maar.
Ik blijf de dag maar als een film telkens weer afspelen maar vind geen antwoord.
Je gunt ze een mooi lang leven waarbij je ze met dertig jaar oud aan een hartstilstand
in de weide vindt op een mooie herfstdag en niet een laastste paar uur op deze manier.
Wij hebben geen beslissing hoeven nemen, het was heel duidelijk dit lijden moest stoppen voordat ze een verschrikkelijke dood tegemoet zou gaan.

Wat dat betreft is alles heel goed gegaan, tweemaal een fijne da die er heel snel was, Diederik was hier, het was droog weer, haar dochter was bij haar en de rest van de kudde een paar meter verderop. Wij waren er snel bij en wij hebben gedaan wat we konden en op het moment dat het duidelijk was dat haar overlevingskansen nihil waren direct haar uit haar lijden verlost.

Bedankt voor de lieve woorden allemaal. Het is waar het moet slijten, ik durf amper nog lang van huis. Afscheid nemen van onze dieren, we zullen het nog minimaal 14 keer moeten meemaken maar veel liever dat dan ze ons overleven want dat scenario beangstigd mij meer.

muriel schreef

Elke ochtend als de telefoon toevallig eens gaat vrees ik het ergste voor een van onze paarden. Maar je moet ermee leren leven, het hoort erbij. Vandaag zag ik mijn 24 jarige oogappel Stef wat stilletjes in de inllopstal staan. Normaal is hij haantje de voorste als het op hooi, dus fretuh, aankomt.
Ik was er niet helemaal gerust op , ik heb een neus voor koliek (helaas).

Maar dit keer was er niks aan de hand, hij vond hewoon het wat te natte hooi niet lekker en was Jack aan het hypnotiseren om de weide open te zetten.

En dan wéét je dat er een moment komt dat....
(maar niet teveel aan denken nu)....

Groet, Pien

Jeetje Muriël.... dat is verdorie snel gegaan!
Sterkte joh.... het went nooit.

;-((

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

muriel schreef op donderdag 31 maart 2011, 21:22:

Afschuwelijk! En inderdaad moeilijk te aanvaarden, dat begrijp ik.
Je kan alleen maar hopen dat dit je paarden bespaard blijft.

Spirithorses schreef op donderdag 31 maart 2011, 22:32:


http://www.lusitanosteiner.com/
astu

Shits happens Muriel. Dat blijkt maar eens temeer. En trekt zich blijkbaar niks aan van ideale omstandigheden. Verdomme!

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

muriel schreef :



Dat is inderdaad wel heel erg snel gegaan.
Winner heeft nog echt afscheid kunnen nemen, wankel als hij was. Dat moment staat in mijn geheugen gegrift. Ik kan bijna niet meer geloven dat ik zoiets zelf meegemaakt heb maar ben er gek genoeg heel dankbaar voor omdat ik het heb kunnen afronden. Maar dan nóg geloof je het bijna niet als je onderweg naar de parkeerplaats gaat waar the final end plaatsvindt....

Ze heeft je echt wel gevoeld, ze heeft echt wel geweten dat je wanhopig was. Dat je haar wilde helpen en dat je met haar verbonden was. Ik ben ervan overtuigd dat een paard dat kan voelen. Ik heb nu zoveel voorbeelden mogen ervaren. Soms kun je dingen niet beredeneren, nadeel van ons mens-zijn.....

Groet, Pien

Veel sterkte met de verwerking, Muriel. Je weet dat je het beste hebt gedaan, maar helaas is dat nooit genoeg voor je gevoel, daarover kunnen we helaas allemaal meepraten.

Marianne

muriel schreef op donderdag 31 maart 2011, 21:22:


Sterkte Muriel, ook voor Diederik. Wat is dit klote!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Pas als de laatste boom gekapt,
De laatste rivier vergiftigt,
De laatste vis gevangen,
Pas dan zal de mens vaststellen ...
dat je geld niet kunt eten ....