Hier in het dorp woont een vrouw, met 2 mooie grote paarden. Traditioneel, dus bitten, ijzers, zweepje en stallen (gelukkig enkel voor 's nachts...en in de winter voor 20u per etmaal, jammer genoeg) In haar ogen wil ze het allerbeste voor haar paarden, en baseert ze zich op 'de traditie'
Ze is toch wel een vriendelijke dame waar ik regelmatig een praatje mee maak.
Ze kloeg vandaag over het weer, te veel wind, wisselvallig, dus te moeilijk om te rijden. Haar paard is nerveus bij winderig weer en dan kan ze hem niet 'houden'.

Deze namiddag zag ze me voorbijrijden om m'n bitloze ijslander, ik zie ze dan altijd zo verbaasd fronsen, en in haar haar krabben, terwijl m'n paard en ik genieten van een ontspannen ritje, winderig weer of niet.

Ik vraag me af hoe haar paard zou reageren bij weglaten van het bit? Nu moet ik toegeven, die ene is een groot sterk paard, 6 jaar, vertoont heel regelmatig 'kuren', ik zou er niet op willen!
Ze heeft al enkele keren verbaasd gekeken naar m'n bitloos hoofdstel, zo van tiens wasda? , ja zegt ze dan, maar jij hebt nu zo'n ontzettend cool paard, die van mij , die kan ik niet houden, dus stang erin ... in haar ogen ben ik volgens mij een onbezonnen ruiter, wat zou ze nu naar mij luisteren? Ik geef geen commentaar , gelukkig zij ook niet, echter ik zie altijd die rare blik wel...maar het is ontzettend moeilijk om zo'n mensen af te brengen van vastgeroeste gewoonten, de dame zelf is daar ook gewoon bang voor om iets nieuws uit te proberen , onbekend = onbemind.

Wendy

Daarom is belangrijk gewoon zelf het goede voorbeeld te geven.
Mensen met interesse vragen vanzelf wel.
Je kunt iemand die niet open staat voor verandering, niet veranderen...
En ik denk ook niet dat je dat moet willen, zonde van je energie.

Andersom denk ik zelf nu dat het belangrijk is bitloos niet als iets speciaals neer te zetten. Dat is het niet, en dat moet je het ook niet willen maken.

Wendy74 schreef op zaterdag 9 juni 2012, 22:32:


Nodig aar toch eens uit, om met jou mee te rijden. Zon nerveus paard (en ruiter) heeft vaak steun aan de "koelbloedigheid" van de ander.


Als je een passend hoofdstel voor dat paard denkt te hebben, kun je het wellicht eens (verdekt) aanbieden om samen te rijden. In haar geval is een goede uitleg over rust en vertrouwen misschien wel aangewezen. Anderzijds, misschien wil ze niet eens buiten rijden?

IK denk eerder dat ze het "knap" vind, wat je doet met jou paard.

Nils en Olly
Het paard weet,
wat wij niet weten

We willen graag samen rijden, en het is een gezellige dame! We reden al eens samen, maar toen werd haar paard zo hevig, dat hij bokte, dat ze viel en daarna maar naar huis ging (na het terugvinden van haar paard, die als een gek weggelopen was)
Ze heeft toch nogmaals voorgesteld om samen te rijden, echter we konden dit nog niet organiseren, moeilijk om een moment te vinden waar we beiden kunnen. Tijdens de zomervakantie zal dit wel eens gebeuren!




O jawel, het is geen 'manège-ruiter' integendeel, zij rijdt enkel buitenritten en doet grondwerk (vooral longeren). Helemaal alleen, zonder hulp. Daarbij baseert ze zich op 'traditionele kennis' waarschijnlijk oa opgedaan tijdens lessen in een klassieke manège.


Maar ik vind haar ook "knap" hoor, en hoe ze de moed vindt op telkens opnieuw met een blij gezicht er tegenaan gaat, ondanks tegenslagen, valpartijen (doordat het paard een heftige , onverwachte beweging maakt, gebeurt regelmatig) enz. En ik heb ook veel bewondering voor ruiters die met zo'n groot paard durven rijden, in haar geval een warmbloedig exemplaar, met een schouder rond 160cm...daartegenover voel ik me nogal nietig met m'n koudbloedpony .

Nu ze vraagt m'n hulp niet, en ik geef ook geen commentaar. En zij geeft ook geen commentaar op mijn manier van paardrijden, maar is wel een beetje nieuwsgierig. Anders dan de mensen waarover het in het begin van het onderwerp ging ... dus het hoeft niet altijd zo te gaan !
En hopelijk gaan we binnenkort gezellig samen op stap, een traditionele ruiter, en een NH ruiter, zonder op elkaar te vitten wat het beste is voor het paard. Moet kunnen he

Wendy74 schreef op zondag 10 juni 2012, 22:17:


Dan gaat er toch iets niet helemaal goed met dat grondwerk, denk ik, dan is er nog steeds geen vertrouwen en dat is toch het doel ervan.


Is haar zit ook niet erg stevig, wel bewonderens waardig, dat ze er weer op gaat zitten


En als ze daar dan op klauterd zonder opstapje, kan het best wel eens zijn dat het zadel niet helemaal OK is en het dier daarom van die heftige bewegingen maakt.
Ik zeg niet dát dit zo is, maar uitgesloten is het zeker niet.
Hoort ook bij het grond werk, opstappen via een opstapje, dat het paard er langs blijft staan tot je in het zadel zit.


Hou dat bitloos hoofdstel maar bij de hand dan
Natuurlijk gaat dat, ik doe niet anders, rijden met tradie ruiters

Nils en Olly
Het paard weet,
wat wij niet weten

En of grondwerk = longeren ? ...
Mss eens samen 1 of andere DVD bekijken over jullie gezamenlijke interesse bij een glaasje wijn... en dan kies jij de DVD uit natuurlijk :)
zo raak je aan de praat zonder paard...zo in de zin van .."zou het kunnen dat..."...
Myriam

Myriam schreef op maandag 11 juni 2012, 8:54:


Ja , ik ga zeker enkele hints geven, maar ik ga m'n mening zeker niet opdringen, dat werkt niet.
Inderdaad, ik zag ze bezig met haar grondwerk, ze zit vlakbij mijn wei met haar terreintje, dus ik kan dat makkelijk zien.
Ik moet zeggen dat ze steeds heel enthousiast bezig is, ze is positief tov het paard, misschien is ze gewoon veel te lief (niet consequent genoeg) En het is nogal saai, volgens mij verveelt haar paard zich al na 3 minuten.

Het komt wel, ik ga binnenkort gewoon ontspannen met haar samenrijden en we zien wel, wie weet gaan ze zich verdiepen in bitloos rijden, én de hele filosofie die daarachter zit, inclusief het grondwerk enz. Op het gebied van paardenhouden is ze redelijk goed bezig, maar is van mening dat bij slecht weer de paarden binnen moeten blijven. Ze vind van zichzelf dat ze hen dat verschuldigd is of zo...dus tja...breng die daar eens vanaf? Ze is zeker al 15 jaar of meer op die manier bezig.

Ze is Franstalig, dus samen een DVD bekijken, zal niet lukken (ook niet in het Engels, en ik heb niets Franstalig liggen), en ik keek eens rond naar Franstalige site in de stijl van PN, maar veel is er niet beschikbaar.
Ofwel heb je een hele commercieel uitgebouwde site (la cense éthologique) ofwel één of ander dom forum waarop de mensen dadelijk 'la cense' afbreken als geldklopperij...niet echt om mee uit te pakken.
Ik zal de naam Marc Pierard eens laten vallen, dat is een goede referentie.

grts
Wendy

Ik denk nu wel dat bij ons de samenloop van de omstandigheden een rol speelt. Heb daar in alle naïviteit aan voorbij gegaan...
Ik rijd nu onderwijl gedachtenloos bitloos (klinkt dit nu raar? ) Sta er totaal niet bij stil en de paarden ook niet...merk ook geen verschil....de paarden wel en die vinden het erg ok.
Toen ik Nazyra ging "proef" rijden, voor ik ze kocht vorig jaar, voelde ik een paard dat helemaal vast zat, ontzettend stijf was, haar rug enorm wegdrukte en zodanig met haar hoofd sloeg dat ik gewoon telkens moest wegduiken om geen blauw oog op te lopen en duidelijk pijn had maar desondanks bereid was te proberen wat ik aan haar vroeg.
De eigenaars merkten niets verkeerd aan haar en waren erg verbaasd van mijn bevindingen, het was nog nooit iemand opgevallen laat staan dat er aan hen gezegd was dat ze stijf was, pijn had in haar rug en mankte op rechts.
Ze wilden graag dat ik haar kocht en heb dan wel gevraagd een osteo erbij te laten komen en dat mijn beslissing van diens bevindingen zou afhangen.
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb ze gekocht en ben Nazyra gaan "trainen" (groot woord) maar ze deed het erg goed van in het begin, ze snapte niet direct alles maar leerde snel en had er duidelijk plezier in.
Toen ik ze eenmaal had, kreeg ik wel -)soms via via - wel reacties van heb jij Nazyra gekocht? Dat rot paard, dat k*tpaard waar niets mee aan te vangen viel, onberekenbaar was, bokte, ervandoor durfde te gaan, dat niets wilde en alles altijd met tegenzin deed?
Moet je weten dat wij eigenlijk direct in het begin met een halstertje aan - had nog geen bitloos hoofdstel voor haar - naar het bos gingen en wij met open mond werden nagekeken?
Op Nazyra??? Levensgevaarlijk.
Nazyra was doodbraaf.
Toen vorige eigenaar eens mee ging naar het bos met ons, viel ze van de ene verbazing in de andere: Nazyra was ineens nergens meer bang voor, niet voor brommers, bussen, auto's, niets meer, ze was braaf in het bos...noem maar op. Ook anderen die mee gingen of ons zagen, vielen op hun gat van verbazing.
Voor ons was het gewoon normaal en ik wist ook niet wat ik er mee aan moest want ik ken Nazyra alleen maar zo zoals ze is bij ons.
Waarom dan die negatieve reacties? Ik denk nijd inderdaad. Jaloezie ergens.
Het verschil is té groot.
Zelf krijgen ze niets klaar met hun paarden, jammer genoeg. Ik kijk gewoon maar de andere kant uit omdat ik het niet kan aanzien.
Jammer alleen dat ze ipv interesse (in het begin was dat er wel) naar de andere kant zijn overgeslagen. Maar ik denk dat ze hun angst niet wiilen laten zien en daarom maar maar afkeuren. uit frustratie.
Ik reageer er niet op en geniet gewoon voort van de paarden maar toe iemand mij openbaar op facebook aanviel op onverantwoord rijgedrag en daar van alles bijhaald, werd het me even wat te veel. heb haar dan keurig in mootjes gehakt en ze heeft haar aanval dan maar met de staart tussen de benen verwijderd - op eigen initiatief

Elk paard heeft recht op een staart

Wendy74 schreef op maandag 11 juni 2012, 9:18:


achevalpiedsnus. .... /equi-libre.fr
als je À cheval pieds nus intikt kom je er vast nog meer tegen...
Succes":)

Myriam

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 11 juni 2012, 13:36:


Hey, kei goed dat je een echte klik hebt met je paard ! Jullie vormen een team!


Yep, zo voort doen, niets van aantrekken van het gezeur van de mensen, geniet ervan, no worries

Wij zijn dus blijkbaar allemaal moedige en zeer goede ruiters.
Wat ik spijtig vind is dat ze een uitlating doen over iets waar ze helemaal niets van weten.
Wat ook opvalt is dat als er eens heel af en toe iets misgaat, het door die personen direct wordt gestoken op bitloos. Dit terwijl hun paard 9/10 keren veel meer problemen heeft en dan vaak de problemen als niet willen stoppen, hoofdschudden, vast zitten en dergelijke problemen meer welke heel vaak als hoofdoorzaak het bit hebben. Dan heeft het plots niet meer te maken of het bit er in zit of niet. Het valt mij op dat dat dezelfde mensen zijn die hun paarden overheersen en er totaal geen rekening mee houden. Zij werken met het principe dat wie niet horen wil moet voelen. Ik vind die mensen eigenlijk onbekwaam om met paarden te werken.

jens schreef op dinsdag 19 juni 2012, 20:44:


Je slaat de spijker op de kop.
Daar draait het inderdaad helemaal om.
En daarom word ik er ook zo hopeloos van, heb zelfs geantwoord in de trant van maar je weet er niets van, je hebt het zelfs nog niet geprobeerd of zelfs maar even willen proberen (zonder bit rijden). Mensen verkopen hun paarden (nr twee is en drie zijn nu ook verkocht) omdat ze er niets mee kunnen maar leggen de oorzaak daarvan bij de paarden en kijken niet naar zichzelf, hun kennis van het paardenlichaam en het omgaan (rijden) met dat paardenlijf, het fenomeen "paard" en het materiaal dat ze gebruiken en dan nog de manier waarop ze dat materiaal gebruiken....

En wel kritiek geven op wat en hoe ik het doe..... Bij alles wat er "mis" gaat krijg je een hoofdschuddend ziejewel....

Elk paard heeft recht op een staart

Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 20 juni 2012, 8:44:


Om nu even nogmaals de link te leggen naar het paard van m'n buurvrouw (tradi), die grote ruin gaat soms door de druk van het bit door. De vrouw verkoopt hem niet, hoewel ze het vaak langs alle kanten hoort van haar 'vrienden'. Ze kloeg er afgelopen zondag nog over, toen we een praatje maakten, ze vertelde dat het ze weer heeft moeten aanhoren van: 'waarom verkoop je dat moeilijk paard gewoon niet, en koop gewoon een ander braaf paardje waar je meer aan hebt?' Ze vindt zelf dat de schuld bij haar ligt, als het paard iets fout doet, is het een gevolg van haar zelf. Ze gaat hem nooit wegdoen , zei ze, maar ze hoopt wel op verbetering. Ze volgt nog wat les en zo (traditioneel) en gaat de ruin binnenkort in de vakantie meer kunnen rijden en dan zal hij wel kalmeren als hij meer gereden wordt (zal wel kloppen).
Het tegenstrijdige is, dat ze soms ook klaagt dat de ruin 'lui' is en niet vooruit wil, tenzij op terugweg naar huis...

Maar ja, ze wil graag dat er verbetering komt, maar gaf ook de bedenking : als het paard al ondervonden heeft, dat hij door de druk van het bit / hoofdstel kan lopen (meestal in een stresserende situatie), dan gaat hij ook door de druk van een bitloos hoofdstel. Tja , en inbuigen (one rein stop), heb je die spieren al eens bekeken , zei ze, daar kan ik niet tegen op ! Ja goed, wel in een rustige trainingsomgeving, maar wat als er stress bijkomt, in het verkeer enz enz ...??! Dus inderdaad de stelling : met een bit heb je tenminste 'iets' in handen, zit diep bij haar en kan ik haar niet van af brengen (ik doe zelfs geen poging hoor, ga het niet opdringen). Enfin, deze situatie vertoont gelijkenissen met dat van die mensen in het verhaal van Jacqueline. Wel doodjammer dat die hun paarden wegdoen, hopelijk komen die goed terecht. Maar die mensen zijn gewoon angstig geworden, die zullen echt geen andere uitweg meer zien.
Mijn buurvrouw is er zeker van dat haar paard gewoon gaat sollen met een bitloos hoofdstel (sterke grote ruin, lang hengst geweest, en eigenwijs!), en met een bit voelt ze zich veel zekerder...
Ja lastig he, die traditionele denkwijzen, zit héél diep in bij de mensen, ik denk, gewoon niet druk in maken, en hopelijk komt er ooit beetje bij beetje een mentaliteitswijziging ?
Ik krijg ook wel kritiek te verwerken hoor (meestal op een vriendelijke manier geuit) , alle paardeneigenaars van het dorp zijn traditioneel bezig, van shetlandpony's, wandelpaarden, fokker van Friezen, tot ardense trekpaarden...enz enz

Wendy74 schreef op woensdag 20 juni 2012, 10:58:


Misschien ben ik naïef maar ik ben met mijn paarden eigenlijk altijd gevoelsmatig bezig zowel ernaast als erop. je voelttoch wat een paard nodig heeft, je voelt toch wanneer de communicatie stropt en wanneer ze je niet begrijpen, of dat ze wel wHet gaat mij om vertrouwen, wederzijds wel te verstaan en natuurlijk leiderschap.
Dat werkt super voor ons.
Dat is hetgeen ik mis bij alles wat ik rondom mij zie.
En dat is toch de basis.
Maar misschien ben ik naïef....en denk ik te makkelijk.