trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:42:


Het is niet dat ik geen vertrouwen heb in mijn paard. Maar ik denk dat als ik het zelf doe, ze mij blijft associëren met dat rampzalige voorval. Ik was daar ook! Ik stond erop te kijken (ik was weliswaar de hele tijd aan het zagen dat ze moesten stoppen, maar dat weet zij niet) en toen ze uiteindelijk weg was geraakt van die trailer, breng ik haar terug en zet haar er toch nog op terwijl het arme beest in shock was. (als dat geen vertrouwen beschamen is!)
Ik had zo mijn redenen (=erger voorkomen) maar dat weet zij niet.
En in de taximan heb ik en ( zij ook) veel vertrouwen. Hij is erg rustig en geduldig.

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:42:


Dat is zo ongeveer wat ik in gedachten had Trea :)
Alleen het laatste zinnetje zie ik iets anders.
Als je een paard clickert, moet een evt. "voerprobleem" als eerste opgelost worden en dus na 2 trainingen tot het verleden behoren.
Mijn overtuiging is dat belonen met voer ( in tegenstelling wat ook hier op de site staat) de sterkste motivator is die er bestaat.
De klik of Yes or whatever, betekent:"wat je nu, op dit moment doet, doe je goed". Dit op zichzelf kun je zien als een beloning.
Naar mijn mening werkt het nog beter als je dat als bridge (brug)beschouwt naar : "wat je nu doet doe je goed, daar krijg je straks een beloning voor"
Ook zijn er trainers die zeggen dat nog sterker werkt :"wat je nu doet doe je goed, daar krijg je straks waarschijnlijk een beloning voor" Dus onregelmatige beloning.
Ook dat is door de happy few nog weer ontwikkeld naar het moment dat je paard nog 1 keer alles in de strijd gooit om het goed te doen. Alleen de uiterste poging belonen, net voordat ie er mee kapt
Dat vereist echter enorm veel inzicht in een paard, kennis en timing.

Piet

Ans Jondral schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:55:


Als je schrijft dat je enorm zenuwachtig bent, en er rekening mee houdt dat het mis kan gaan, vertrouw je je paard niet voor 100%. Het is belangrijk voor je paard, dat ze aan jou kan aflezen dat het goed zal gaan, daarvoor heeft ze jouw vertrouwen volledig nodig. Je lichaamstaal is erg belangrijk, en jouw zenuwachtigheid leest ze aan je af. Die moet je dus van je af zetten. Als ze nu al die tijd met jou en jouw methode werkt is het toch veel logischer voor haar dat je het zelf doet? Jij hebt wel veel vertouwen in de taximan, maar heeft je paard dat ook? Het feit dat het 3 kwartier duurde duidt toch op een probleem.
Als jij volgens een bepaalde methode werkt, je hebt je paard volgens die methode door al die "enge" dingen heengeloodst, is het voor je paard toch veel beter dat je het zelf doet?
Ik zou haar tenminste niet uit handen geven op zo'n belangrijk moment.

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:

Hmm, ik weet niet hoor. Ik was zondag in Arnhem, bij de demo van Inge en daar heeft ze toch gezegd, dat het voer in een verder stadium van het clickeren niet meer de sterkste motivator is, maar de bridge.
In het begin is het wat anders, dan zijn de meeste paarden gefixeerd op het voer, maar naarmate ze de bedoeling van het clickeren doorkrijgen schijnt de bridge een hele sterke motivator te zijn. Het gevoel van: Yes! Ik doe het goed!
Het zal wel niet voor alle paarden zo zijn (je houdt er altijd van die veelvraten bij), maar in dit geval gaat het dan om een paard wat niet geïnteresseerd blijkt te zijn in voer, en dan lijkt het me belangrijk om het voer te gaan vervangen door een andere of een tweede motivator, om ook op deze momenten iets van het paard gedaan te krijgen.

Trea

Ik denk dat wat jij als 'vertrouwen beschamen' bestempelt, het tegenovergestelde is. Het is juist heel goed geweest, dat jij degene was die haar uiteindelijk in de trailer gezet heeft, blijkbaar uiteindelijk zonder stress (omdat ze in shock was). Het is ook juist heel goed, dat datgene wat gevraagd werd, nl de trailer/vrachtwagen in gaan, ook daadwerkelijk gebeurd is! Had je hier opgehouden met je verzoek, dan had ze -hoe begrijpelijk ook- haar angst bevestigd gezien en daarmee maak je het weer moeilijker voor de komende tijd, want dan had ze geweten dat ze ermee weg kon komen. Zie er niet zo tegenop! Je hebt het goed gedaan! Stel je voor wat er een wereld aan mogelijkheden opengaat wanneer je paard vanzelfsprekend de kar inloopt. Man! Je kunt overal naar toe!
Succes, Christel

Ans Jondral schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:55:


Ik denk dat je dat hele voorval moet vergeten en jezelf niet schuldig moet voelen.
Wat Trea ook schrijft: werk alleen met haar, bouw het vertrouwen op onder alle omstandigheden. Of een paard zoiets vergeet weet ik niet, ik denk het eigenlijk niet, maar vergeven, in de vorm van eroverheen komen, absoluut.
Mijn paard kon een dik jaar geleden, ook door een trauma, het nog niet hebben dat ik een leidtouwtje op zijn rug legde. paniek en veel gesnuif en proberen weg te lopen door aan het touw te gaan hangen, was het gevolg
Nu, vorige week kon ik een zadel op zijn rug leggen zonder dat hij verblikte of verbloosde. Heeft me enorm veel geduld, inzet en tijd gekost om dit zonder een spoor van geweld of protest te doen, maar uiteindelijk had ik zoveel vertrouwen herwonnen dat hij een zijwaartse stap naar me toe zette om het gemakkelijker te maken.
Dus, ga gewoon lekker door met het boek van Inge, lees stukje voor stukje en werk stapje voor stapje. Verzin er de oefeningen die Trea schreef bij, dan komt het goed
Piet

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:13:


Ik weet het niet Trea, maar wie ben ik om tegen mijn lerares in te gaan :) Ze zal best gelijk hebben.
Maar dat speelt zeker niet bij dit paard.
Want ik geloof niet dat het niet geinteresseerd is in voer. De eerste keer kon ze de trailer ingelokt worden. Dat lukt echt niet bij alle paarden hoor.!
Ik denk dat het gedrag van dit paard meer te maken heeft met "aangeleerde hulpeloosheid"
Paard verwacht een pak slaag, weet niet wat te doen om daaraan te ontkomen en besluit dan maar om helemaal niks te doen. Om zich volledig in zichzelf terug te trekken. (wat ik ook doe, ik krijg toch op mijn donder, ik ben hier niet, ik zie niks en ik voel niks)
Piet

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:28:


Dat zou natuurlijk best kunnen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, dus kan ik geen inschatting maken hoe je daarmee het beste om kan gaan.

Krijg je een paard met clickeren zover dat ie dit kan loslaten in stressituaties? En hoe pak je dat aan? Als het lukt om je paard open te houden, krijg je natuurlijk de rest zó voor elkaar

Trea

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:06:


Misschien vertrouw ik mezelf niet. Zij heeft er een trauma aan over gehouden maar ik ook. Toen ik haar met dat rek rond haar nek zag weglopen richting spoorweg, dacht ik echt dat ze dood ging. Ik zag alle horrorscenario's passeren (paard onder trein, paard met gebroken benen,...) Ik heb er achteraf nog genoeg om gejankt. En als ik eraan terugdenkt wordt ik nog altijd niet goed.
Ik wil haar gerust voorbereiden maar als het zover is dan ben ik geen grote steun vrees ik. Ik besef dat ook en heb niet de intentie om mezelf te overschatten. Daarom dat ik het aan anderen overlaat. Vorige keer had ik een vriendin gevraagd (die haar ook heeft helpen opleren) en de taximan.
Ik had echt wel de indruk dat ze hem vertrouwde. (ze heeft sowieso al een boontje voor mannen) Ze was geïnteresseerd in hem en hij gaf haar rust op de juiste momenten. Dat het 3 kwartier geduurd heeft zegt volgens mij eerder iets over het feit dat hij haar niet wou overhaasten dan dat ze hem niet vertrouwde.

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:06:


Hallo,
Een heel verhaal:
Mijn paard is in haar 8-jarige leven 7 keer vervoerd, de laatste keren, na een ongeluk (klem gezeten onder een stang in de trailer), is het steeds een enorm drama. Ze is ook niet altijd even zachtzinnig behandeld, ondanks protesten van mijn kant werd er gemept en getrapt, omdat dat nu eenmaal moest, vreselijk.
Zij trekt zich bij trailerladen enorm in zichzelf terug, niet meer bereikbaar en staat als aan de grond genageld. Een lichte verdoving die haar wat onverschillig maakt helpt erg goed. Ik schuif een stukjes appel in haar mond zodat ze bezig is, we lopen een paar rondjes langs de trailer en met twee man en lichte druk loopt/schuif je haar zo de trailer in. Deze verdoving haal ik bij mijn dierenarts (werkt binnen een half uur) en gebruik ik ook met oud en nieuw. Ze is behoorlijk bang voor vuurwerk en door deze verdoving wordt ze wat langzamer, sullig, krijgt hangoren en een hanglip en wordt ze onverschillig, en daarmee verdwijnt haar angst echt helemaal. Ze reageert totaal niet meer op het geknal. Ze kan wel gewoon lopen, eten en drinken, dus voor ons een perfecte oplossing. Vorige keer met oud en nieuw stond ze in de bak tot mijn verbazing met opgeheven hoofd naar het vuurwerk te kijken...... en sukkelde gapend de stal in om hooi te knabbelen! Een fantastische oplossing!
Terug naar de trailer: Mijn paard draait ook nog absoluut door als ik haar alleen laat in de trailer (steigeren, trappen, gillen), ik moet er bij blijven en ze moet op de een of andere manier contact met mij hebben (hoofd verstoppen onder mijn trui, onder mijn haar en in mijn hals en nek snuiven en likken). Mijn paard vervoeren doen we dus zo weinig mogelijk, de laatste jaren gelukkig helemaal niet meer, maar als het beslist zou moeten volgen we dus de taktiek: verdoven en ik ook in de trailer.
Eten (en dan vooral appels) is voor mijn paard ontzettend belangrijk. Als ze weet dat ik een appel op zak heb reageert ze beter bij het longeren. Maar ze kan zich ook beheersen en probeert niet naar het midden te komen (bij de appel). Ze wacht keurig (met glimmenden oogjes) totdat ze haar appel krijgt. Zo krijg ik heel wat gedaan, er is geen noodzaak de appel door een andere beloning te vervangen. Ik kan haar zelfs bij mij wegsturen de stal in terwijl ik een appel in mijn hand heb. Ze wacht dan keurig in de stal totdat ik eraan kom of dat ik haar roep. Ze weet ook dat ze alleen dat mag pakken wat in mijn rechter hand is, dus qua voer hebben we een goede weg gevonden.
Misschien moeten wij binnenkort toch eens weer trailerladen oefenen, je weet immers nooit wat er gaat komen.....
Groeten,
Monique

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:28:


Voor voer doet ze alles. (Dus daar maak ik mij nu ook niet zoveel zorgen over) Maar wat als ze verdoofd is. Die bridge, allemaal goed en wel maar daar gaat ze het ook niet voor doen. ten eerste is voer nog altijd veel belangrijker voor haar dan die bridge. En ik zie niet in dat dat binnen enkele weken anders zal zijn.
Ten tweede was ze vorige keer echt niet aan spreekbaar. Ik kon als een zot voor haar staan springen. Ze gaf niet de minste reactie. Ze stond doodstil met haar blik op oneindig te soezen op de binnenplaats van de Bosdreef. Compleet in dromenland en echt niet geïnteresseerd in een baasje met lastige verzoeken. Zelfs toen we met 4 man haar op de wagen hebben gezet zoals ik beschreven heb, deed ze nog niets. We hadden haar evengoed gewoon kunnen oppakken :) ieder een been. Had ze waarschijnlijk ook best gevonden.