Ik denk dat wat jij als 'vertrouwen beschamen' bestempelt, het tegenovergestelde is. Het is juist heel goed geweest, dat jij degene was die haar uiteindelijk in de trailer gezet heeft, blijkbaar uiteindelijk zonder stress (omdat ze in shock was). Het is ook juist heel goed, dat datgene wat gevraagd werd, nl de trailer/vrachtwagen in gaan, ook daadwerkelijk gebeurd is! Had je hier opgehouden met je verzoek, dan had ze -hoe begrijpelijk ook- haar angst bevestigd gezien en daarmee maak je het weer moeilijker voor de komende tijd, want dan had ze geweten dat ze ermee weg kon komen. Zie er niet zo tegenop! Je hebt het goed gedaan! Stel je voor wat er een wereld aan mogelijkheden opengaat wanneer je paard vanzelfsprekend de kar inloopt. Man! Je kunt overal naar toe!
Succes, Christel

Ans Jondral schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:55:


Ik denk dat je dat hele voorval moet vergeten en jezelf niet schuldig moet voelen.
Wat Trea ook schrijft: werk alleen met haar, bouw het vertrouwen op onder alle omstandigheden. Of een paard zoiets vergeet weet ik niet, ik denk het eigenlijk niet, maar vergeven, in de vorm van eroverheen komen, absoluut.
Mijn paard kon een dik jaar geleden, ook door een trauma, het nog niet hebben dat ik een leidtouwtje op zijn rug legde. paniek en veel gesnuif en proberen weg te lopen door aan het touw te gaan hangen, was het gevolg
Nu, vorige week kon ik een zadel op zijn rug leggen zonder dat hij verblikte of verbloosde. Heeft me enorm veel geduld, inzet en tijd gekost om dit zonder een spoor van geweld of protest te doen, maar uiteindelijk had ik zoveel vertrouwen herwonnen dat hij een zijwaartse stap naar me toe zette om het gemakkelijker te maken.
Dus, ga gewoon lekker door met het boek van Inge, lees stukje voor stukje en werk stapje voor stapje. Verzin er de oefeningen die Trea schreef bij, dan komt het goed
Piet

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 8:10:


Piet, en Egon,

Ik probeer al mkijn klanten te bewegen zelf zaken bij te gaan houden, omdat onlosmakelijk verbonden is aan de gehele opzet van het NB. Daar is geen discussie over. In de praktijk echter geven veel mensen er de voorkeur aan dat niet zelf te doen. Ondanks dat het dan verre van een ideale situatie is, ben ik dan nog steeds natuurlijk aan het bekappen, want ik hanteer de regels die daarvoor gesteld zijn.
Wat betreft de toekomst zie ik ook de volgende focus:
=>begeleiding en kennisoverdracht
=>af en toe controle
=>probleemgevallen

Vind ik een prima ontwikkeling, want geeft meerwaarde aan het beroep van natuurlijk bekapper...

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:13:


Ik weet het niet Trea, maar wie ben ik om tegen mijn lerares in te gaan :) Ze zal best gelijk hebben.
Maar dat speelt zeker niet bij dit paard.
Want ik geloof niet dat het niet geinteresseerd is in voer. De eerste keer kon ze de trailer ingelokt worden. Dat lukt echt niet bij alle paarden hoor.!
Ik denk dat het gedrag van dit paard meer te maken heeft met "aangeleerde hulpeloosheid"
Paard verwacht een pak slaag, weet niet wat te doen om daaraan te ontkomen en besluit dan maar om helemaal niks te doen. Om zich volledig in zichzelf terug te trekken. (wat ik ook doe, ik krijg toch op mijn donder, ik ben hier niet, ik zie niks en ik voel niks)
Piet

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:28:


Dat zou natuurlijk best kunnen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, dus kan ik geen inschatting maken hoe je daarmee het beste om kan gaan.

Krijg je een paard met clickeren zover dat ie dit kan loslaten in stressituaties? En hoe pak je dat aan? Als het lukt om je paard open te houden, krijg je natuurlijk de rest zó voor elkaar

Trea

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:06:


Misschien vertrouw ik mezelf niet. Zij heeft er een trauma aan over gehouden maar ik ook. Toen ik haar met dat rek rond haar nek zag weglopen richting spoorweg, dacht ik echt dat ze dood ging. Ik zag alle horrorscenario's passeren (paard onder trein, paard met gebroken benen,...) Ik heb er achteraf nog genoeg om gejankt. En als ik eraan terugdenkt wordt ik nog altijd niet goed.
Ik wil haar gerust voorbereiden maar als het zover is dan ben ik geen grote steun vrees ik. Ik besef dat ook en heb niet de intentie om mezelf te overschatten. Daarom dat ik het aan anderen overlaat. Vorige keer had ik een vriendin gevraagd (die haar ook heeft helpen opleren) en de taximan.
Ik had echt wel de indruk dat ze hem vertrouwde. (ze heeft sowieso al een boontje voor mannen) Ze was geïnteresseerd in hem en hij gaf haar rust op de juiste momenten. Dat het 3 kwartier geduurd heeft zegt volgens mij eerder iets over het feit dat hij haar niet wou overhaasten dan dat ze hem niet vertrouwde.