ik ben ongeveer 9 jaar zelf aan het bekappen.
de reden was dat mijn smit zijn afspraken niet nakwam,op de manege gingen als hij wel kwam de paarden met ijzers of degene die een wedstrijd hadden voor. de rest kwaam in de loop van de week,dat liep nogal eens uit.
in die tijd was het niet makkelijk een ander te krijgen terwijl ik stad en land afbelde. de een had geen plaats ,de ander ging mij telefonisch uitleggen hoe ik het zelf kon doen en de volgende zei dat ze niet in elkaars gebied mochten werken.
dus ik boekjes en spullen gekocht en werd al bang van de foto's en de uitleg maar met behulp van de dierenarts toch begonnen want de hoeven groeien natuurlijk wel door.

nu had mijn paardje hoge overhoef gekregen en dat kwam er op 18 jarige leeftijd uit op de foto's waren de verbeningen goed te zien en te voelen ook .
allemaal harde bobbels boven de kroonrand, niets aan te doen en in laten slapen was het advies.
ik schrok me rot, had haar vanaf haar 4e jaar en onafschijdelijk.
ik besloot iedere dag haar los te laten lopen over de hoefslag in stap totdat ze na verloop van tijd haar achterhoef in de afdruk van haar voorhoef zette.
daarna hetzelfde in draf en galop. het duurde ongeveer een jaar maar het ging goed ,dit was nog op de manege toen de smit sporadisch langs kwam.

we kregen de mogelijkheid een huis te kopen met grond en besloten haar samen met een ander paardje in een bak van 20 bij 20 mtr. los te laten lopen met open stal.
ben toen zelf gaan bekappen,na een jaar kwam er een smit van een vriendin langs en gaf mij een 9 ,had zelf rotstraal verholpen.
mijn paardje is 29 jaar oud geworden, natuurlijke dood gestorven en de bultjes waren wonderbaarlijk verdwenen.
ik heb nog 4 jaar met haar gereden ,ook opstraat en heeft niet meer onregelmatig gelopen.

toen ik ermee begon en alle enge foto's en verhalen uit de gangbare boekjes zag was ik vreselijk bang iets verkeerd te doen.
ongemerkt was ik op de goede weg, ben een pietje presies met veel geduld en het enige wat ik anders deed was de steunsels laten zitten en de toon te lang laten.
ik ben nu 9 jaar verder en heb nog meer ervaringen die ik een andere keer zal vertellen.
groet een gelukkige bekapster

conny didden schreef op dinsdag, 27 september 2005, 23:56:


Mooi verhaal! Ben benieuwd naar meer ervaringen!!
Piet
ah' tuurlijk Natuurlijk!

conny didden schreef op dinsdag, 27 september 2005, 23:56:


Hi Conny! Welkom! Altijd mooi om te lezen, dit soort verhalen )
Oh ja... dat bang zijn in het begin herken ik meteen... En nog kan ik weleens gruwelen bij bepaalde foto's en stiekum hopen dat dat ons (paarden en ik) nooit gaat overkomen.
Nu, zo te lezen heb jij er alles aan gedaan en ook ik ben blij dat er zoiets als Natuurlijk Bekappen bestaat!
Het leuke is dat ik jou 'pietje precies' herken! Grappig... eerst er zo tegenop zien en dan inderdaad een milimeterzeur worden! Gewoon lekker bezig zijn, op je gemakje, daar kijken, daar nog stukje vanaf... En zo leer je.
Het blijkt zelfs dat ik het inmiddels leuk vind om te doen... Het nadeel is wel geworden dat ik soms niet eens naar een paard/pony kijk... maar meteen naar de voeten
Zal wel een afwijking zijn!

Ben ook benieuwd naar de rest van je verhalen!

groetjes,

Wil.

Wil schreef op woensdag, 28 september 2005, 0:28:


Eerst voetjes, dan via wintervacht langs zadel en mond in de voerbak kijken. :)
Beelden zeggen meer dan woorden

Bedankt voor je mailtje Wil.
Piet
ah' tuurlijk Natuurlijk!