ivo huygens schreef op donderdag, 29 september 2005, 21:04:


Hoi Ivo,
Ik heb sinds kort een merrieveulentje van 4 en halve maand thuis staan. Vanaf dag 1, doe ik spelletjes met haar. Ik laat haar achterhand wegstappen door mijn hand op haar heup te leggen, en zachtjes te duwen, en meteen los te laten als ze het gevraagde doet, zo laat ik ook de voorhand wegstappen. Ook laat ik haar vooruit of achteruit stappen op dezelfde wijze. Wel klein, natuurlijk, het gaat om het idee, niet dat het beestje hele circels moet maken. Daarmee geef je de boodschap (vlgns Parelli) dat diegene die de ander laat bewegen, dominant is. Als jouw veulen naar jou trapt vanuit het oogpunt: ik bepaal waar jij gaat en staat, en jij springt opzij, heb jij de game verloren en is je paard een trapje gestegen in de hierarchie

Ook pas ik bodyblocks toe, als de kleine haar tanden wil zetten in mijn schoenen, zakken, aan mijn rits wil trekken, of elastiekjes uit mijn haar wil halen. Ik kijk daarbij het paard niet aan, maar spring op en neer, of geef een elleboogje of iets dergelijks. Nèt alsof het perongeluk is. Ik maak het oncomfortabel als mijn veulen te dicht bij mij komt, of aan mij zit, waardoor het de volgende keer meer respectabele afstand neemt. Deze manier is totaal iets anders dan het beestje een tik geven, want dàt ziet het veulen als correctie, terwijl het bij de bodyblockmanier denkt, dat het haar eigen stommiteit is om zich te stoten.
Als je dit soort kleine dingen vanaf het begin doet, zijn gewoon je grenzen duidelijk.

Verder let ik wel goed op wat haar grenzen zijn, wat kan ze aan. Wil ik haar hoefjes optillen, en ze trekt weg, of maakt een trappende beweging, maakt mij dat duidelijk dat dìt een stapje te ver was. Ik respecteer haar grenzen en probeer de "overload" vóór te zijn, en bouw vanaf dat punt voorzichtig verder.
Ik vind een groot verschil zitten of een veulen jou probeert te domineren (al is het spelenderwijs of niet serieus bedoeld), of dat zijn angst/onzekerheid hem parten spelen, en deze twee dingen vragen een verschillende manier van aanpak.

Groetjes, Trea

trea hoex schreef op zaterdag, 1 oktober 2005, 2:01:

Hoi Trea
Leuk om te lezen, ook die boddyblocks en het verschil tussen de aanpak bij dominantie of onzekerheid.


Ik gebruik dit beweging-dominantie verhaal nu even om mijn eigen verhaal aan op te hangen. Zolang dominantie een probleem is, beweeg ik een paard ook opzij. Een oud lespaard (die overigens mak was zodra ze gehalsterd was) wou me een keertje omver rennen los in de wei, voorafgaand aan de les. Mijn groot maken en zwaaiende armen deed haar wijken, mijn dochter die het zelfde meemaakte, sprong echter opzij.

Als dominantie geen probleem is dan laat ik mij heel váák bewegen door mijn paard. Zij is dan de leider, helemaal! Ik noem dit omdat ik vermoed dat veel mensen denken dat je dan een dominantie probleem krijgt. En daarom nalaten zich door hun paard te laten bewegen.
Ze missen daardoor het afwisselende en gedeelde leiderschap, wat mij en mijn paard nu net zo veel voldoening geeft, een band schept, en ons laat bewegen in eenheid met elkaar. De kwaliteit van samen bewegen is op deze manier heel hoog, één adem, één gedachte, vloeiend samenspel. Een rit of wandeling begint met afwisselend de leiding hebben, dan het paard dan ik, en die afwisseling veranderd al snel in gedeeld leiderschap, en dat is de eenheid van samen bewegen. Iedere ruiter streeft hierna, en going with youre horse, is een snelle en effectieve manier om dit te laten ontstaan.

Overigens deze techniek is vooral voor buiten ritten, in de bak is de situatie geheel anders, daar wil een paard graag ... als het goed is ... door jou bewogen worden.

Michiel

Michiel schreef op zaterdag, 1 oktober 2005, 10:45:


hey michiel , ik begrijp wat je bedoelt denk ik, je hebt dit samenspel op het moment dat het voor jullie allebei duidelijk ik dat het niet meer nodig is om dominant te hoeven zijn. Maar als je bodyblocks toepast is dat toch een manier om aan te geven he je staan in mijn ruimte en dat wil ik niet (de meeste paarden snappen dit prima en maken ruimte) maar wat als je er een treft die daar dus geen respect voor heeft omdat ie weet wat een mens is en dat we geen paard zijn en hoe sterk we eigenlijk maar zijn. Dus een paard wat verpest is door verkeerde grenzen te geven. Hoe zou je dat eerst aanpakken om daarna het samen spel te krijgen?
Ina

epona schreef op zaterdag, 1 oktober 2005, 11:50:


Streng en duidelijk en zo krachtig als nodig is.
En verder vriendelijk met zorg omringen.
Deze aanpak daar is al zo veel zinnigs over gezegt,
daar kan ik weinig meer aan toe voegen.

Dit is ook effectief:
Hooi in de weide brengen en het paard daar van weg sturen,
en het hooi bewaken en opeisen, alvorens het terug te geven.
Een rond draaiend touwtje kan hierbij nodig zijn, waarbij
je niet gericht moet zwaaien, eerder gewoon als iets
gevaarlijks wat bij je eigen ruimte hoord. En waar geen paard
last van heeft, zolang als hij jouw ruimte accepteerd.

Overigens zie ik niet in waarom strengheid en meegaandheid
niet afwisselend gebruikt kan worden, de strengheid wordt immers alleen (en direct) toegepast wanneer het nodig is.

Michiel