HannahFroukje schreef op woensdag, 5 oktober 2005, 8:30:


Wanneer een paard een hekel heeft aan het zadel en het aansingelen, dan kan dat een teken zijn dat het zadel niet (meer) goed op z'n rug ligt en hij daar dus hinder/last/pijn van ondervindt.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Piet schreef op woensdag, 5 oktober 2005, 8:48:


En dat ben ik dus beslist niet met je eens!
Dat zonder bit altijd goed is.

Alleen al de one rein stop bijvoorbeeld
HEb ik zware bedenkingen bij....
Vanuit stilstand prima, maar wat denk je wat de krachten doen bij wat meer vaart op het lijf van je paard?

Dan rij je dus wel bitloos, maar of je dan per definitie beter bezig bent?

Begrijp me goed ik ben voor bitloos, maar ik ben er allergisch voor dat zonder dan zonder meer als goed wordt betiteld....

Piet schreef op dinsdag, 4 oktober 2005, 19:01:


Hoi Piet.

Je hebt als kind geen beugel gehad? :)
Ik was blij toen ik dat ding kwijt was en dan waren er nog niet eens leidsels aan vast gemaakt.


Mijn paard heeft wel trauma wat haar mond betreft.
Een wormenkuur die ooit er in gevochten is en daarna ging ze nog bijna dood door die rotzooi ook.

Maar om op je punt terug te komen...
Ik heb het daar wel eens met een dierenarts over gehad.
Wat als hij ooit in haar mond moet zijn?
Geen probleem zei hij, een klein roesje.
Het paard niet gestressed en wij kunnen rustig werken zonder alsmaar afgeleid/bang te moeten zijn.
Het maakt het voor iedereen rustiger en geen nare herinneringen achteraf.

Ik vond dat een bevredigend antwoord.
Of het ook zo in de praktijk zal uitpakken?
Voorlopig heeft er geen dierenarts in haar mond hoeven zijn en ze is nu vijf jaar oud.

Waarom zou je moeilijk doen, als het makkelijk kan of zich misschien in het geheel niet voor zal doen.

Nou is een bit inkrijgen ook wel heel want anders dan zo een klem die de mond wijd open zet....en dan moet er nog geen stukje tong tussen de tanden en de klem zitten, zoals ik ookal eens gezien heb.
Paard vechten, de tandenrasper geirriteerd en achteraf had het paard gelijk om te protesteren.

Het zijn maar wat denkbeelden die zo bij me opkwamen.

jose schreef op woensdag, 5 oktober 2005, 12:05:


Zoals eerder gezegd, de teugels blijven in dezelfde handen, de ruiter bepaalt hoe heftig hij of zij daar mee omgaat, en het is niet het idee om de neus van het paard te breken, nee. Ik ga er wel vanuit dat de ruiter een goede hand heeft, en hoe dan ook, zou diezelfde hand met bit niet meer kwaad doen?
One-rein-stop is volgens mij volledig overbodig, en heb het mijn paard niet aangeleerd.

Wat blijft er dan nog over dat slecht is aan bitloos, of bedoel je de snijdende, afknellende varianten?

Isabel

Jacqueline v d Berg schreef op dinsdag, 4 oktober 2005, 23:51:


Hoi Jacqueline.

Voor drie jaar terug hadden alle paarden hier een bit in.
Ze wisten niet beter.
En nee, er was niet te merken dat ze er ongemak van hadden.

Laat ik het over vier ruinen en vier merries hebben.

De eerste: Lucifer.
Hij deed wat van hem gevraagd werd, zolang het maar duidelijk was en de vrijheid lag als hij het goed deed.
Maar ja, gefrustreerde kinderen, niet duidelijk in hun vragen, dan werd het getrek en een gevecht en ging hij staan waar hij wou.

Marco.
Een vrij dom paard, niet echt met zijn aandacht in de wereld.
Hing in zijn teugels en in het bit.
Zag hij ergens gras, dan ging hij er voor.
Je kon trekken, vloeken, je hakken in zijn zij zetten wat je wou.

Biksen.
Het ideale paard.
Oplettend, meewerkend, heel snel reagerend op wat je hem vroeg.

Gaustdalen.
Had hij zijn dag niet, dan had je strijd.
Had hij echt de pest er in, dan ging hij in galop schuin over de rijbaan en dan een noodstop vlak voor het hek.

Dit waren de ruinen.
Waarom begonnen we met zonder bit rijden?
Omdat we ons ergerden aan het getrek van de kinderen.
Het roepen: hij kan het niet.

Het verschil:
Vanaf het eerste moment dat ze geen bit in hadden, waren ze veel meer ontspannen.
Luisterden veel beter naar wat er aan ze gevraagd werd.
Waar meer oplettend/wakker voor waar ze waren en wat ze deden.

De kinderen moesten harder werken en kregen een nog hardere spiegel van waar het fout ging.
Maar de overwinning van het samenwerken en niet tegen elkaar inwerken, was ook veel lonender en leuk om te zien.

Marco, hij werd ook meer wakker, blijer en actiever....alsof er een stukje veiligheid voor hem was weggevallen en hij zelf nu meer bij de les moest zijn.

De merries.
Drie fjordingen, voor mij zegt dat genoeg. :)
Waren in het begin wat hardleerser zonder bit.

Liva, een oudere merrie was alleen maar blij het bit kwijt te zijn en luisterde toch wel.

Silja, had wel zin om uit te proberen wat geen bit inhield.
Maar iemand schreef al, met en hackemor kun je een neusbeen breken.
Ook de scherpte van het touw/neusleer bepaald een hoeveelheid druk in de hand van de ruiter.
Zij had duidelijk een wat scherper neustouw nodig.

Embla, was een protesteerder wat bit betrof.
En ook zo werd een blijer en meewerkender paard.

Van de ongeveer dertien paarden die zo in mijn hoofd opkomen, is er maar èèn een bit blijven gebruiken.
Hij luisterde alleen maar slechter zonder bit en kreeg gevaarlijke trekjes.

Mijn paard en nog een merrie hebben nooit een bit ingehad.
En we rijden net zo makkelijk langs de weg en ze luisteren net zo goed.
Tuurlijk hebben we ook wat strubbelingen, maar geen andere dan wie je bij paarden met bit kunt verwachten.

Joke.

jo schreef op woensdag, 5 oktober 2005, 12:19:


Paardentandarts: Het is maar net wie je te pakken krijgt! Iemand die begrip heeft voor een angstig paard of iemand die zoiets heeft van: niet aanstellen, gehoorzamen, had je maar geen paard moeten worden.
Een klein roesje bij tandenraspen pakte bij mijn paard goed uit! Haar kiezen zijn in maart 2005 voor de eerste keer in haar leven (8 jaar) geraspt. Ze heeft gelukkig goede tandjes, eerder was gewoon niet nodig. Ik was eerst best wel zenuwachtig, dat arme beest, met zo'n lawaaiding in de mond zitten, wat een ervaring moet dat zijn.
Maar ik ben nu absoluut niet bang voor de volgende keer. Ze heeft een roesje gehad wat 20 minuten aanhield. Ze werd er erg rustig van, absoluut niet gestressed, kreeg alles wel vol mee en mijn dierenarts kon goed zijn werk doen met een electrisch aangedreven rasp, die toch behoorlijke herrie maakte. Ze mocht enkele uren niet eten of drinken (geen slikreflex) en kwijlde wat, maar ze voelde zich duidelijk goed. Ze is absoluut niet ontwijkend of bang geweest daarna, wormkuren geven ging ook goed, het was dus geen slechte ervaring voor haar, meer iets dat vervelend is, maar wat te doen is. (Net zoiets als wassen, als de troep er met een borstel niet meer af wil: Help, ik word nat! En dan zien dat ze in de stromende regen een dutje staat te doen......)
Monique

jose schreef op woensdag, 5 oktober 2005, 12:05:


Die krachten zijn hetzelfde met bit.
Een paard in paniek, daar heb je met bit echt niet meer grip op.
Wat dat betreft denk ik dat met bit een vals veiligheidsgevoel is.


Ik denk dat er weinig tegen zonder bit rijden kan worden aangedragen.
Maar ook voor zonder bit rijden geldt: begin in de bak, kijk hoe het gaat en leer er mee samenwerken, zowel het paard als de ruiter.
En wees niet naief in het begin in ow, het gaat wel goed.

Monique Meijer schreef op woensdag, 5 oktober 2005, 12:39:

Wormenkuur doe ik door wat brood en brokjes heen.
Heerlijk!
Zo weg.
Geen gevecht, geen trauma.
Waarom zouden we ook?

jo schreef op woensdag, 5 oktober 2005, 12:19:


Ja Joke, je hebt gelijk. Eigenlijk vond ik het zo gauw ik het had geschreven al raar dat ik daar over nadacht.
Zo zie je, soms helpt het om een idee eens op te schrijven.
Ik ga hem niet pesten met een bit in z'n mond. Beter een beetje verdoving een keer als het nodig is. Mijn hond wordt per slot van rekening ook verdoofd als de DA in z'n bek moet zijn.
Piet

HannahFroukje schreef op woensdag, 5 oktober 2005, 10:26:


Dat was ook mijn bedoeling, niet het opleggen van persoonlijke meningen maar het uitwisselen van gezichtspunten en zo een gefundeerde mening kunnen vormen en die eventueel aanpassen.
Blijkbaar een gevoelig onderwerp.
Er zijn veel reacties die me aan het denken zetten in positieve zin maar er zijn er ook vijandige /onverdraagzame. Mssn ben ik naïef maar had verwacht dat mensen die zo hard letten op de taal van hun paard en die rekening houden met elk detail wb het omgaan met paarden, open minded zouden zijn.
Met ruimte voor meningen en discussie ipv het neersabelen daarvan.
Mij interesseren anderen hun mening heel erg, zelfs (vooral) al heb ik een andere mening.
A horse, a horse, my kingdom
for a
horse...