Geertje schreef op vrijdag 3 februari 2006, 14:52:


Hum...de enige paarden die ik als dominant zou willen betitelen zijn hengsten en dan nog alleen als ik ze dominant benader. Wat een hengst dan doet om te bewijzen dat hij de baas is? Bijten...dominant gedrag van een paard, betekent acute pijn voor mij..niks bokken, wegspringen, kont keren, dat zijn menselijke gedragingen en als n paard het doet is het waarschijnlijk gewoon even lekker de benen strekken, tja...dat een mens dat eng vind is dan hun probleem.
Een paard zal juist eerder leiderschap vragen...maar ziet het in een oogwenk als de mens die hem moet begeleiden niet zeker is...paarden nemen namelijk spierspanningen waar..als jij je tenen kromt in je schoenen, dan weet het paard dat. Onvoldoende vertrouwdheid in jezelf en het paard, en het paard heeft geen vertrouwen in jou en schenkt je geen leiderschap...maar dat is iets heel anders dan dominant zijn.

Parelli heb ik onlangs op dvd gezien...wat een ontzettend brave merrie werkte hij mee, maar ze had verdomd weinig aandacht voor meneer PArelli als hij stil stond...een paard is er namelijk op gericht beweging te registreren, alles wat stilstaat zijn bomen en niet interessant. Ik zag haar oren richting wat er achter de camera gebeurde gaan, als hij een verhaaltje stond af te steken...als hij bewoog, deed ze braaf, maar lusteloos en zonder enige uitstraling wat hij zei.
Ik wijs Pat Parelli niet direct af, het is een veilige en goed toepasbare methode; maar een paardenman...nee....ik zag geen paard meer iig.

Marlies schreef op vrijdag 3 februari 2006, 18:57:


Daar ben ik het mee eens. Ik heb een 13 jarige 'merrie met verleden', een hoop oud zeer, erg weinig vertrouwen in mensen, angst voor zowel mensen als andere paarden en vertoonde daarom erg agressief gedrag. Ik heb haar inmiddels drie jaar maar loop nog steeds tegen een hoop dingen aan.

Ze stapt altijd voor mij aan de kant, daar is vaak niet eens druk voor nodig, dat doet ze uit zichzelf. Ze is uitermate zacht in de omgang. Ze trekt me nooit mee, blijft buiten vrijwel altijd bij me. Ze is buiten heel vaak angstig, wil altijd achter me staan als ze iets eng vindt, ik moet altijd lopen tussen haar en hetgene waar ze bang voor is. Ik moet tijdens het buitenrijden nog regelmatig afstappen omdat ze ergens echt alleen maar langs durft als ze achter me kan lopen, dan zit ze nog net niet op míjn rug. Ik heb op dat soort momenten het idee dat ze veel vertrouwen in mij heeft. En dan op sommige momenten, wil ze me ineens helemaal niet meer volgen, loopt ze heel hard naar achteren, laat ze zich niet meer leiden. Voorheen ging dat gepaard met een hoop gesteiger, dat is nu gelukkig over. Hetgeen wat het meeste werkt op zo'n moment is het compleet negeren, met welke andere reactie dan ook (bemoedigende woordjes/aaitjes of juist stem verheffen) maakt het 10 keer zo erg. Als ik op zo'n moment zelf zenuwachtig ben weet ik dat het daardoor komt, ze kent mij intussen beter dan ik haar, alsof ze mn gedachten kan lezen. Maar soms zijn we ergens mee bezig wat we iedere week doen, lopen we buiten langs het pad wat we iedere week lopen, doe ik voor mijn idee echt niets anders dan normaal. Dan snap ik niet wat er bij haar gebeurt, nog steeds verleden? Of ligt het aan mij?

Ik noem haar 'dominant', omdat ze naar mijn idee af en toe de machtsverhoudingen probeert te weerleggen, als ik ziek ben bijvoorbeeld merkt ze dat ik zwakker ben en daar reageert ze dan op. Ik denk dat dat inderdaad te maken heeft met dat ik 200% zeker over moet komen wil ze bereid zijn zich door mij te laten leiden. Maar aan de andere kant durft ze vrijwel nergens langs zonder dat ik voor haar loop, dus dan zou ik haar juist weer helemaal niet dominant willen noemen.
Soms is het wel heel extreem. Ik heb bijvoorbeeld vreselijke problemen gehad met trailerladen. Ik ben een jaar lang bezig geweest met het 'trailer=rust' concept, maar tot nu toe gaat ze alleen de trailer in als ik om de beurt haar voorbenen op de laadklep zet. Het is te gek voor woorden maar alleen dan durft ze met haar volle gewicht op haar benen te staan en komt ze de trailer in (ze is in het verleden door een brug gezakt).

Nog iemand met zulke aparte gevallen? Of iemand met tips voor me? Ik heb al zoveel oefeningen gedaan wat betreft wijken voor druk, desensibilisatie en het begrip rust als beloning, en dan komen we in een nieuwe situatie en dan moet ik alles 50 keer oefenen voor het lukt. Nog steeds een vertrouwen issue?

hier moest ik even op reageren hoor,
paarden proberen je elke dag opnieuw uit.
elk moment van de dag wil hij weten of jij stabiel genoeg bent om leider te zijn.
dit kan hij bv doen door tegen je aan te schuren of door een hoofd op je schouder te leggen en dan zachtjes te duwen.
en niet alleen fysiek, hij let ook op hoe wakker jij de wereld bekijkt.
uitproberen is geen fase.
in de natuur van het paard is het zaak van leven of dood als de leider niet stabiel genoeg is.


ook koudbloedjes voelen een vlieg op hun huid dus ook koudbloedjes kunnen op een beetje druk reageren.
doordat de meeste mensen ze lomp vinden en er vervolgens lomp mee omgaan daardoor worden paarden lomp.
omdat een paard met mensen omgaat naar voorbeeld van hoe de mens met het paard omgaat.
genoeg koudbloeden krijgen onterecht teveel druk ( sporen zweep veel been)
doordat er mensen zijn die denken dat koudbloedjes niet voor "een beetje druk wijken"
bij deze wou ik dat misverstand ff uit de wereld helpen.

groetjes Niki

Geertje schreef op vrijdag 3 februari 2006, 12:11:


ik denk niet dat er aan die manier van omgaan met je pony iets mis is.
ik denk nu wel eens terug aan mijn pony van toen ik 14 was.
die leidde mij en zorgde voor mij, toch heeft ze me nooit het gevoel gegeven dat ik haar niet aan zou kunnen.
er was een goede samenwerking.
zij was echt mijn maatje.
ik was toen niet in staat om leider voor haar te zijn.
dus leidde zij mij,
wat een heerlijk geborgen gevoel gaf dat.
in de kudde was ze ook leider.
misschien een van de weinige geboren-leiders?
ze heeft helaas nog geen 6 jaar mogen worden.
ik mis haar nog elke dag
Niki

Niki schreef :


Ik ben het niet met je eens dat een paard je elke dag opnieuw weer uitprobeert, want ik vind dat paarden niet beredeneren in de trant van : "ik ga deze rijder eens even uitproberen", maar ik ben het wel met je eens wat je schrijft over een teveel aan druk en koudbloeden.

Onze Haflinger Fanny wordt door velen ervaren als lomp, stug, 'door je heen lopend' enzo, terwijl ze dat absoluut niet (meer) is als je haar correct en in samenwerking rijdt. Maar klem je met je benen of zit je alleen maar op haar, en rijd je niet met haar, dan is ze een ramp om te rijden.
Ze is wel het paard met de aan- en uitknop ( 'aan' betekent lopuh, en 'uit' betekent fretuh ) , maar daartussenin beginnen zich gradaties af te tekenen. Ze werd altijd fors voorwaarts gereden door haar vorige eigenaar en handelde bij ons dus ook zo, maar dat is sterk aan het veranderen.

Diesel idem, hij kan nu door een wirwar van balken lopen zonder er een Mikado van te maken, puur omdat hij geleerd heeft subtieler te zijn.
Waarschijnlijk ook doordat wij veel subtieler met *hém* zijn !

Maar het aanschouwende denkvermogen van bijvoorbeeld de Arabier hebben zij nu ook weer niet. Ze zijn veel basaler in hun gedrag, ik kan niet zeggen lomp, da's het juiste woord niet, maar ze zijn wel veel meer no nonsense.
Ik vind dat er een verschil is, maar ik wil nu ook weer niet generaliseren dat koudbloeden DUS lomp zijn, en lomper benaderd moeten worden, dat ben ik met je eens.

Groet, Pien
www.spirithorses.be
Western Natural Horsemanship-
Natuurlijk Bekappen

Niki schreef op zondag 5 februari 2006, 22:09:


En nu ruim ik weer even een misverstand uit de weg.
Ik heb het hier over het karakter. Niet dat ze niet een vlieg zouden kunnen voelen, dat doen ze natuurlijk wil.
Wanneer ze erg 'aanwezig', zeg maar lomp, drammerig en ook assertief zijn, merk ik dat een beetje druk niet werkt, want dat weerstaan ze heel makkelijk; 'wat zou jij nou?" Die lichte druk zegt hun dus niks, pas als het serieus wordt, zie je het kwartje vallen. Dus van dik hout zaagt men planken zeg maar. Ben je verder in je omgang en zijn er een aantal zaken bevestigd, dan kun je zeker veel lichter worden.
Het grappige vind ik dat ik dit ook in het boek van Inge Teblick teruglees
(En dat gaat niet zozeer over koudbloeden, maar over de beschrijving van dit type paard).

Nou José, bedoel je hier nou te zeggen dat je een flinke por uit moet delen?
Dan zijn we dus terug bij af...gewoon toepassen van geweld.
Het misverstand begint echter niet daar, maar het antropomorfisme wat je in grote mate op t paard loslaat. Ik zou wel eens een drammerig paard willen zien....hangt dat als een kleuter aan je rokken? En een assertief paard...trekt die een streep met zijn hoef in de aarde "van hier en niet verder"?
Bij mij weten passen paarden (en dieren in het algemeen) alleen dominantie toe als het ze onmiddellijk iets oplevert...eten of merries dus...en dat gaat dan ook veel gemeender en hardhandiger dan het gedrag wat hier als dominant uitgelegd wordt door sommigen.
Wat heeft een paard er in vredesnaam aan om de baas over mij te spelen? en nou niet aankomen met: dan hoeft ie niet te werken, want het idee dat werken vervelend is, is ook door mensen bedacht....een paard, mits de juiste taak erbij gezocht, krijgt niet genoeg van bewegen, krachtpatsen en rennen, al helemaal niet als ie dat samen met iemand kan doen.

Groet,
Marlies