Hoi Chantal, (Sky) welkom op deze site trouwens.
Leuk hier he
Ik ga even reageren via de reaktie van José.
>> Stelling 1 * Bijna alle traditioneel opgeleide ruiters zoeken reflexmatig
>> evenwichtcorrectie in de teugel en verstoren daarmee
>> systematisch het balansgevoel van het paard;
> (José) 1. Heeft niks met traditioneel te maken als wel met het nivo
> van de ruiter. Hoe meer een ruiter een onafhankelijke zit heeft
> ontwikkeld, hoe minder die de teugels nodig heeft. Maar hangt
> van de ruiter zelf maar ook van de instructie af. Heeft nmi
> helemaal niets met traditioneel te maken (wat dat dan ook is).
Heeft imo alles met traditioneel te maken.
Weet je wel ; Die wereld van zwepen, bitten, sporen, bandages, slofdingesen, neusriemen , stalarrest en ijzers.
De meeste rijders die hier bij mij komen, komen allemaal vanuit de wat ik noem traditionele wereld waarbinnen ze moesten drijven (voorwaarts rijden heet dat toch he) aan de teugels moesten hangen (neerwaarts) om het paardenhoofd omlaag te trekken.
Sturen is dan aan een teugel trekken of, erger nog : De spanning van die teugel afhalen en het paard gaat om. En aansporen met het binnenbeen (ze laten het paard om hun been heendraaien en blijven zitten op dat binnenzitbeen).
Dan blijven ze in de bocht op het totaal verkeerde zitbeen zitten en brengen hun paard zo uit balans waardoor het paard niet anders kan dan naar buiten afwijken en uit zijn stelling vallen.
Met als resultaat voor zoveel onbalans een tik met de zweep want paard is onwillig!
Dressuurles anno 2006. Dit wordt zo aan de mensen geleerd !!!!
Want anders was dit niet beginnersfout nummero uno hier bij bijna alle nieuwe rijders.
Vervolgens:
Denkende dat ze hun paard moeten aansporen ("hij doet niet wat ik wil") en in plaats van hem de tijd en het recht op zijn 3 seconden reageertijd te geven gaan tegelijkertijd met dat aansporen de handen omhoog.
Te vergelijken met de automobilist die achter zijn stuur moet niezen en tegelijkertijd per ongeluk op het gaspedaal drukt.
Of het paard maakt een reuzesprong vooruit door dat aangespoor en zij blijven achter in beweging met als resultaat opgeheven handen en een ruk aan de neus van het paard.
Want ze moeten zich toch ergens aan vastgrijpen, anders lazeren ze d'r af.....
Niet voor niks krijg ik het hier telkens te horen dat de ruiters er erg aan moeten wennen dat ze 'niks' meer in hun handen hebben....
Hoezo onafhankelijke zit?
>>Stelling 3 * Om vrij op een paard te zitten moet een mens een
>> reflexmatig
>> evenwichtgevoel ontwikkelen als bij fietsen of koorddansen; dit
>> vereist oefening leidend tot een neurologisch groeiproces dat
>> in sommige opzichten wetmatig verloopt;
>
> José, Ja, waarschijnlijk wel.
Ja, mee eens. Maar sommigen krijgen het echt
nooit onder de knie, die zouden beter een andere hobby kiezen.
Niet leuk als ik ze dat laat merken. Vandaag nog, verdorie..
Zo'n scheef ruitergewicht belast de paarden zo erg.
En als ik dan vraag of de rijder het niet in de gaten heeft zegt ie doodleuk van wel.
Waarom ga je dan niet gewoon rechtzitten, vraag ik mij af.
Maar blijkbaar is dat niet voor iedereen zo gewoon.
Als je dát al niet voelt....
Hoef ik niet aan te verdienen, dat geld kan toch regelrecht naar de osteopaat. Dan liever zonder, minder rugpijn, minder ergernis en discomfort voor mijn paarden.
>> Stelling 4 * Een goedgemutst paard zonder teugel is van nature geneigd een
>> ruiter op zijn rug te balanceren zoals een zeeleeuw een bal op
>> zijn neus en is gefrustreerd als de ruiter er af valt;
>>José:> Om zelf in balans te blijven, zal ie wel moeten.
> Gefrustreerd? Eerder geschrokken. Ook een paard schrikt als een
> ruiter valt. Maar er zijn ook paarden die blij zijn dat de
> ruiter er af is... En wat heeft dat wel of niet teugel ermee te
> maken?
Niks balanceren, hij draagt de ruiter niet als een extra gewicht, maar hij moet één worden met dat ruitergewicht.
Een ruiter hoort niet
op een paard te zitten, maar
erin.
Met zijn zit, met zijn gevoel.
Met heel zijn wezen een verbinding aangaan met dat paard.
Pas dan ontstaat balans. (En dus niet met een omhoogtorenend topzwaar in beweging achterblijvend gewicht bovenop zijn rug).
>>Stelling 5 * De traditioneel opgeleide ruiter doet vaak met "hulpen" >>een
>> verzoek aan het paard dat tegengesteld is aan wat evenwicht
>> aangeeft;
> José: Kan, hoeft niet. De slechte/beginnende ruiter wel. Wederom
> heeft wel of niet traditioneel hier niet zoveel mee te maken
> denk ik.
Mee eens, maar hoevelen blijven hier niet in hangen?
Lees mijn opmerking bij stelling 1.
Naar rechts sturen is bij ons: Focus, sturen met je navel, rechterhand uitsteken naar rechts (jaaaaah, van de hals af , alsof je een deur opent), gaan zitten op je
linker zitbeen en linkerkuit aanleggen, knie laten zakken, oftewel vergelijkbaar met
wijken voor druk.
In de tradi wereld blijven ze maar op dat binnenbeen zitten, dat drukt je paard dan toch net naar buiten?!.
Ook tegengesteld: Naar voren leunen (is forward motion) om te stoppen.
>>Stelling 6 * Het is makkelijk om met een paard een taal te ontwikkelen
>> waarbij via minimale bewegingen gecommuniceerd wordt, naast of
>> op het paard;
Hierin ben ik het wel eens met José, die zegt hierbij JA.
In tegenstelling weer tot Nick en HC.
Ja, ik communiceer met minimale bewegingen met een paar van mijn paarden en dat zijn mijn vier meest gevoelige en intelligente paarden : BD, Holly, Diesel en Bombita.
En zij communiceren terug naar mij : Opgetrokken neusje, grimas om de mond, wanneer ruiter teveel druk geeft of teveel van hen wil waaraan zij niet willen voldoen omdat bijvoorbeeld dat contact er (nog) niet is of nooit komen zal.
Op mijn beurt weet ik dan wat mij te doen staat, en dat is een halt toeroepen aan dat wat de rijder bovenop die rug zit te doen, want ik wil geen technische acties van mijn paarden met opgetrokken neusjes.
Als het wel goed gaat laten ze dat ook zien ; een rustig oog, een vriendelijke blik, die ik begrijp, en natuurlijk het willen werken.
Zo communiceert Bombita van een afstand naar ons dat wij haar moeten helpen langs die enge Bay te komen, want zij durft dat niet.
Gewoon : Ze seint. Wij draaien ons om en zij staat achter ons.
Je voelt het in je rug prikken hoor
Onze paarden lopen nu altijd in de paddocks en de bak, de bak is de enig droge plek op het moment.
Ik stuur ze met één lichte vingerwijzing de bak uit.
Ik hoef maar naar de uitgang te kijken en ze weten wat ik van ze vraag.
9 stuks, tegelijktertijd!
Er zijn maar een paar van onze paarden metwie Jack en ik dat hebben, het zijn toch de meer intelligentere onder hun hoor, die dit allen pas ontwikkeld hebben nadat ze vanuit een stalverleden bij ons gekomen zijn. Daar heb ik nooit enig iets voor gedaan, het was er ineens, van de paarden uit.
Rijdend op deze paarden precies hetzelfde, alleen is dat neusje niet zo te zien, maar dan moet je het van je gevoel en verbintenis hebben.
Wanneer ik focus, met mijn navel "kijk' in de richting waarheen ik wil gaan volgt het paard. En het kan nóg minimaler : Door alleen maar te denken.
Dat is er of dat is er niet en het is een samenspel tussen 2 individuen.
Groet, Pien
Warboel
